Γαβριήλ, εμένα εκβιάζουν

 

 

Οι μαφιόζοι της ενημέρωσης και του ιδιότυπου παρακράτους δεν εκβιάζουν τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη τόσες μέρες. Δεν εκβιάζουν την Αριστερά. Εκβιάζουν εσένα, εμένα, το παιδί σου, τη μάνα σου, τον κολλητό σου.

Το τι δουλειά κάνουν τι πρεσβεύουν και με ποιους συναλλάσσονται τα έχουν πει και τα έχουν γράψει άξιοι συνάδελφοι οπότε δεν έχω να προσθέσω κάτι εγώ, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις έρευνες του Ιού της Ελευθεροτυπίας. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις περιπτώσεις ανθρώπων που στοχοποιήθηκαν εκβιάστηκαν λοιδορήθηκαν από τους ιεροεξεταστές και δεν αποκαταστάθηκε ποτέ το δίκιο τους έστω κι αν κέρδισαν τις μηνύσεις εναντίον τους.

Εν μέσω μιας τραγικής κρίσης ποντάρουν στο το κοινό της κλειδαρότρυπας, στα πιο φτηνά αντανακλαστικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι λογικό θα σκεφτεί κανείς όταν οι δείκτες της εποχής δείχνουν μεσαίωνα να βαράνε οι ορχήστρες την ανάλογη μουσική. Μη βιάζεσαι όμως σου’ χω και καλά νέα.

Πρώτα πρώτα το θάρρος του Γαβριήλ Σακελλαρίδη να βγει δημόσια και να δηλώσει πως οι εκβιασμοί δεν πιάνουν συμβολικά μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας πορείας για όλους όσους ονειρεύονται μια κοινωνία άλλη. Ένας νέος πολιτικός δείχνει στην πράξη πως αν ψάχνουν θύματα δεν θα τα βρουν εδώ. Πως η αξιοπρέπεια δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Πως αυτά που υπερασπιζόμαστε δεν μένουν σε θεωρητικό επίπεδο τα αποδεικνύουμε στην πράξη. Ένας νέος πολιτικός δηλώνει με τον τρόπο του πως αν θέλουμε ο σκοταδισμός μπορεί να νικηθεί και έξω υπάρχει μια νέα γενιά ανθρώπων που το αποδεικνύει καθημερινά.

Δεύτερο καλό νέο. Μου τηλεφώνησαν με αφορμή το γεγονός άνθρωποι από διάφορες οργανώσεις και διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Το μήνυμα ήταν ένα. Αυτό μας αφορά όλους και όλες. Μπράβο στον ίδιο και στον πολιτικό του χώρο που δεν μάσησαν. Δεν είναι θέμα μόνο της αριστεράς αλλά κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του την ελευθερία του την ίδια τη ζωή. Δεν προσπαθούν να εκβιάσουν εκείνον αλλά εμένα εσένα, το μέλλον μας. Θα μας βρουν μπροστά τους.

Η υπόθεση Γαβριήλ είναι υπόθεση της κοινωνίας των πολιτών. Στοιχηθείτε με την πρόοδο ή με την οπισθοδρόμηση. Με την ελευθερία ή τα δεσμά. Με την ομορφιά ή την ασχήμια. Με τον παλιό κόσμο ή αυτόν που ονειρευόμαστε να παραδώσουμε στα παιδιά μας. Ελάτε να μετρηθούμε!


ΠΗΓΗ:
Φωτεινή Λαμπρίδη για το tvxs.gr

Πηγή: Γαβριήλ, εμένα εκβιάζουν - RAMNOUSIA

Εγώ φοβάμαι μη χάσω το φόβο μου…

Νομικά Ανάλατα

Έχω μια συνταξούλα - μισθουλάκο, ίσα-ίσα παροχή οξυγόνου για να με συντηρεί στο κώμα που έχω πέσει. Μα φοβάμαι πάντα, μη μου τραβήξουνε το διακόπτη… Μένω λοιπόν στο κώμα μου… Έχω κι ένα σπιτάκι που φοβάμαι μην το χάσω… αμ, πως αλλιώς, η ιδιοκτησία είναι ιερή… Βλέπετε, για να το χτίσω έφτυσα αίμα… όχι κανένα αίμα κόκκινο, μη φανταστείτε… απλά, να, δεν έζησα βρε παιδιά σαν άνθρωπός, να γελάσω μια φορά… μέρα νύχτα, δουλειά 
.. για να έχω το σπιτάκι που θα στεγάσει το κώμα μου…
 

 

Κάτι άκουσα βέβαια… να, πως υπάρχουν λέει πράγματα, που άμα χαθούνε σε παίρνει ο διάολος… έτσι λένε… κάτι για ελευθερίες και εργασιακά δικαιώματα και υγεία λέει και παιδεία και κοινωνική αλληλεγγύη… μου ‘πανε κιόλας… (κάτι ανισόρροποι, για να πω την αλήθεια μου φανήκανε)… πως γι’ αυτά λέει τα πράματα, κάποιοι κάποτε χύσανε αληθινό αίμα… κατακόκκινο… όχι σαν το δικό μου που σας έλεγα…
Αλλά πάλι, τι με νοιάζει εμένα… σάμπως ήτανε το δικό μου αίμα… και γιατί να λυπηθώ που τα χάσαμε… εγώ έτοιμα τα βρήκα… και δε μου φανήκανε και ποτές σπουδαία…

Για να πω τη μαύρη αλήθεια… δεν πολύ-σκαμπάζω κι από αυτά… κούφια λόγια και θεωρίες για αργόσχολους… Εγώ άμα πεινώ … η ελευθερία τρώγεται? … κι άμα νυστάζω… μου δίνει προσκεφάλι?... που τελευταία όλο νυστάζω, εδώ που τα λέμε, … όλο νυστάζω… σα να μην έχει νόημα μου φαίνεται πια, να ξυπνώ και να σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι… αλλά ξέχασα: είμαι σε κώμα…

Περιμένω… δεν ξέρω πια τι περιμένω… έτσι απολιθωμένος που νιώθω…
Έχω βέβαια κι εγώ τα θάρρη μου κάπου: στη δικαιοσύνη και στη Δευτέρα παρουσία… δε μπορεί… αφού έζησα ως νεκρός κι έτσι θα φύγω … δεν πείραξα άνθρωπο… μήτε και βοήθησα βέβαια… μα είναι που δεν προλάβαινα, γιατί σε όλη μου τη ζωή, κοιτούσα τη δουλειά μου… δεν ήθελα και φασαρίες ποτές μου… δε, μπορεί… εμένα δε θα με πειράξουνε…

Τέτοια συλλογίζομαι ολημέρα… Μόνο που … να… πώς να το πω?
Τελευταία δεν ησυχάζω πια μ’ αυτά… Φοβάμαι… όλο και πιο πολύ φοβάμαι…
Πως άμα κάποτε μου τα πάρουνε όλα… θέλω κάτι να ‘χω να κρατηθώ…
Κι έχω μόνο το φόβο μου… αυτός με συντρόφευε μια ζωή… δεν θέλω να τον χάσω… δεν ξέρω πως είναι να ζω χωρίς αυτόν… Φοβάμαι μη χάσω το φόβο μου…

Κι είναι και μια κακή σκέψη που μου ‘ρχεται… πως η μοναδική μου ασφάλεια και η μοναδική μου ιδιοκτησία είναι λέει να ‘μαι κύριος του εαυτού μου… κι εγώ τέτοιον δεν έχω… Κάπου τον έχασα… κάπου τον ξέχασα… κάτι θυμάμαι, μα δε θέλω να ‘θυμάμαι…

Σςςςςςςςς… σώπασε… κοιμήσου…

Η σωτηρία του λαού… αναβάλλεται για τις επόμενες εκλογές

                     

Παρά την ήττα που υπέστη στις ευρωεκλογές το κυβερνητικό μπλοκ, χάνοντας περίπου 850 χιλιάδες ψήφους, το θλιβερό δίδυμο της τρόικας, Σαμαράς και Βενιζέλος, παραμένει στο πόστο του, ως κυβέρνηση μειοψηφίας, ακόμη και μετά την 25η Μάη. Και αυτό παρά τις διαβεβαιώσεις της εκλογικής Αριστεράς (στις οποίες ούτε η ίδια πίστευε) ότι θα έφευγαν την επομένη. 

Ο κόσμος ψήφισε για ευρωβουλή και όχι για αλλαγή κυβέρνησης, διαμηνύουν ανελλιπώς τα κυβερνητικά παπαγαλάκια. Βέβαια, πριν από τις ευρωεκλογές ακούγαμε ότι διακυβεύονταν το μέλλον της χώρας και όχι της Ευρώπης. Πριν από τις ευρωεκλογές το ερώτημα δεν ήταν «τι θα γίνει με την Ευρώπη» (επ’ αυτού, εξάλλου, τον πρώτο λόγο έχουν οι «φίλοι μας» οι ιμπεριαλιστές), αλλά «τι θα γίνει με την Ελλάδα». Απ’ ό,τι φαίνεται, και εδώ τον πρώτο λόγο έχει… ο Σόιμπλε, που στηρίζει την κυβέρνηση αλλά προϊδεάζει για τα προσεχώς, για την πιθανότητα η χώρα να χρειαστεί νέα δάνεια και νέα μέτρα. (Ε, αφού το λέει ο Σόιμπλε, έτσι θα ‘ναι. Τι να σου κάνει ο Σαμαράς…)  

Η σωτηρία του λαού, επομένως, αναβάλλεται. Η απαλλαγή από την κυβέρνηση της καταστροφής, από την τρόικα των τοκογλύφων, από τα μνημόνια της εξαθλίωσης, όπως έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ, μετατίθεται (πρώτα το... ευρώ) στις επερχόμενες προεδρικές ή βουλευτικές εκλογές. Έως τότε, πρέπει να κάνουμε υπομονή. Να περιμένουμε μέχρι να ωριμάσουν οι εκλογικές συνθήκες για τη «νέα Ελλάδα» του ΣΥΡΙΖΑ… ή της ΝΔ. Έως τότε η κυβέρνηση θα συνεχίζει να περνάει το ένα βάρβαρο μέτρο μετά το άλλο. Και με δεδομένα τα στοιχεία της (καπιταλιστικής) πραγματικότητας, το μόνο που θα «ωριμάζει» θα είναι η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση. Αφού δεν μπόρεσαν να ανακόψουν αυτήν την «ωρίμανση» οι ευρωεκλογές.

Πάντως, όσοι έως τώρα προβληματίζονταν για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων καλό θα είναι να προβληματιστούν και για την αναποτελεσματικότητα των εκλογών. Γιατί η όποια εκ νέου αναμονή για ευνοϊκές εκλογικές αναμετρήσεις στο μέλλον, είτε άμεσα με (Α.σ.γ.: αυτοδύναμη κατά τον νεότερο στόχο!) αριστερή κυβέρνηση είτε αργότερα με λαϊκή εξουσία, θα επαναλάβει το προφανές. Να ενισχύεται ο αντίπαλος σε ένα περιβάλλον κινηματικής άπνοιας και αναμονής. Να αυξάνονται οι δυνατότητες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, εκτόνωσης της λαϊκής οργής, εμπέδωσης της κοινωνικής αδράνειας. Να χάνουν και να χάνονται για την Αριστερά τα πλατιά λαϊκά στρώματα που χρειάζονται πραγματικές ανατροπές στη ζωή, ανατροπές που γίνονται μονάχα με αγώνα.  

Για χρόνια το επιχείρημα για την αναποτελεσματικότητα των απεργιών ήταν ιερό εικόνισμα για τους απανταχού ρουφιάνους της εργοδοσίας, για την κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, στο βαθμό που δεν μπορούσαν να τις απαγορεύσουν. Ιερό αλλά… αναποτελεσματικό το δικαίωμα στην απεργία, αφού οι εργαζόμενοι απλώς χάνουν λεφτά και ταλαιπωρούν τον κόσμο, οι φοιτητές-μαθητές απλώς χάνουν μαθήματα και εξετάσεις, ενώ καταστρέφουν την παιδεία, ο αγωνιζόμενος λαός… απλώς καταστρέφει τη χώρα. Για την Αριστερά η αποτελεσματικότητα των αγώνων θεωρούνταν περίπου δεδομένη. Εκφραζόταν με την πεποίθηση ότι οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι οι αγώνες που δεν γίνονται, ότι τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτώνται κ.λπ. Το «μπόι» του κινήματος, αν και τότε σχετικά μικρό, έφτανε και κατακτούσε πολλές φορές αυτά που μπορούσε ή εξαναγκαζόταν να δώσει το σύστημα. Ήταν επίσης «χρήσιμοι» οι αγώνες για τη συμμετοχή του κυρίαρχου τότε κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού στις παρυφές και στο κέντρο του κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού.  

Τότε βέβαια δεν υπήρχαν τρόικες και μνημόνια στην Ελλάδα, το χρέος ήταν… βιώσιμο, η καπιταλιστική κρίση έκανε τα πρώτα της βήματα, ενώ οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και επεμβάσεις βαφτίζονταν «αντίδραση της διεθνούς κοινότητας» απέναντι στους δικτάτορες-δολοφόνους. Τότε δεν είχαμε 1,5 εκατ. ανέργους, δεν δουλεύαμε ψάχνοντας παράλληλα και στα σκουπίδια, δεν αυτοκτονούσαμε για χρέη λίγων εκατοντάδων ευρώ στις τράπεζες και στο Δημόσιο.
Σήμερα, που τα έχουμε όλα αυτά, το σύστημα επείγεται «να πάρει πίσω… τα κλεμμένα», γιατί «κλεμμένα» θεωρεί όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων και της εργατικής τάξης. Απειλεί δηλώνοντας ξεκάθαρα: κάντε όσους αγώνες και όσες απεργίες θέλετε, κι εγώ θα τις βγάζω παράνομες, θα ξαμολάω το στρατό καταστολής, θα επιστρατεύω απεργούς, θα θέτω εκτός νόμου όσους διαμαρτύρονται και θα περιμένω έως πού θα αντέξετε χωρίς μισθό και με τη σωματική σας ακεραιότητα να κινδυνεύει… αλλά πίσω δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω. Ιδού λοιπόν η αναποτελεσματικότητα των αγώνων! Το σύστημα δεν κάνει πίσω! Και πώς να κάνει πίσω; Αφού αντιμετωπίζει τον «άταφο νεκρό», τον πάλαι ποτέ κρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό. Πώς να κάνει πίσω; Αφού αντιμετωπίζει μια Αριστερά που «προβληματίζεται» για την αποτελεσματικότητα των αγώνων, ενώ εμφανίζεται βέβαιη για την αποτελεσματικότητα των εκλογών.
Έως τώρα λέγαμε ότι μας φταίει ο κόσμος, τώρα λέμε ότι μας φταίει και ο καπιταλισμός που δεν υποχωρεί εξαρχής, στην πρώτη προειδοποιητική (sic) απεργία.  

Υπάρχει όμως και η υπερεπαναστατική εκδοχή για την αναποτελεσματικότητα των απεργιών. Όπου η μόνη και αποκλειστική πίεση και απειλή για το σύστημα είναι η απειλή κατάληψης της εξουσίας από τον λαό. Μια και έξω! Είτε με επαναστατική έφοδο είτε με… ΣΥΡΙΖΑ! Τέτοιο εύρος επιλογών! Τόσο περίεργη εποχή! Πετάς πέτρα, ρίχνεις ψηφοδέλτιο και έρχεται η ανατροπή. Μοιάζει να χαρίσαμε την κληρονομιά του λαϊκού κινήματος στην αστική τάξη. 

Υπάρχουν όμως και καλά νέα. Παρά την «αναποτελεσματικότητα» των αγώνων ή των εκλογών, ο κόσμος θα συνεχίσει να αγωνίζεται και να ψηφίζει. Το ερώτημα επομένως είναι άλλο. Εναποθέτουμε στις εκλογές τις όποιες προσδοκίες; Αγωνιζόμαστε για ένα καλό εκλογικό ποσοστό; Τότε δεν έχει νόημα να γίνονται αγώνες, ή, καλύτερα, να μην γίνονται καθόλου αγώνες, γιατί μπορεί να εκνευριστεί κανένας ψηφοφόρος. Είναι οι εκλογές πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης και μπορούν να χρησιμοποιηθούν προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων; Τότε χρειάζεται συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Τι είναι οι ευρωεκλογές, τι είναι οι βουλευτικές; Αυτό που δεν χρειάζεται είναι ο εκλογικός και κοινοβουλευτικός κρετινισμός.

ΥΓ.: Πολύ σωστά και… ταξικά το είπε ο αντικομμουνιστής Μπαλτάκος: «Στους κόλπους της ευρύτερης Αριστεράς η αστικοποίηση αργά, μαυλιστικά και ανεπαίσθητα έχει προχωρήσει ως τον μυελό των οστών. Οι ίδιοι δεν το νιώθουν αυτό, αλλά ένας έμπειρος παρατηρητής το βλέπει ξεκάθαρα. Έχουν "μαλακώσει" πολύ. Όταν έρθει η στιγμή για κρίσιμες αποφάσεις, θα σαστίσουν. Σαν ταλαντευόμενοι μεσοαστοί θα αντιδράσουν…». Γνωρίζει από πρώτο χέρι ο Μπαλτάκος. Τη δική του τάξη περιγράφει. Παλικάρια όλοι τους απέναντι στους αδύναμους, με… ψυχοφάρμακα απέναντι στους ισχυρούς.

Προλεταριακή Σημαία 735

Να μη γίνουμε ΕΔΑ, συμφωνούμε

Αλέξης Λιοσάτος

Να μη γίνουμε ΕΔΑ, συμφωνούμε. Και μόνο που ανοίγει η κουβέντα για το τι έφταιξε και δεν τα κατάφερε η ΕΔΑ, είναι θετικό, ενώ μέχρι μόλις λίγα χρόνια πριν η πλειοψηφία των συριζαίων την ανέφερε σαν μοντέλο. 

    

Η ΕΔΑ λοιπόν δεν τα κατάφερε, όχι επειδή δεν ενσωμάτωσε -γενικώς- το "κοινωνικό κέντρο", αλλά ακριβώς επειδή πήγε να το ενσωματώσει με δεξιές διευρύνσεις, 'ρεαλισμούς' και 'στρογγυλέματα', με προσπάθεια να συγκρατήσει το "ανεύθυνο" κίνημα. Επειδή προσπάθησε να πάει στο κέντρο, αντί να το ριζοσπαστικοποιήσει. Επειδή έβαλε στόχο να γίνει σοσιαλδημοκρατία, στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας, με όρους ταξικής συνεργασίας.Τελικά η ΕΔΑ... τροφοδότησε την Ενωση Κέντρου. Βλέπω μια διαφορά του τότε και του τώρα: τότε, υπήρχαν περιθώρια για αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας τυπου ΕΚ, μέσω μικροπαροχών και "λαϊκισμών". Σήμερα κανένα κομμάτι της 'σοσιαλδημοκρατίας' δεν τολμά κάτι τέτοιο, κάτι που δείχνει πόσο αγριεμένοι ειναι οι 'απο πάνω'. 

Σήμερα ο κίνδυνος δεν είναι η αναστήλωση της 'παραδοσιακής' Σ/Δ , αλλά η σοσιαλδημοκρατικοποίηση της Αριστεράς (εκεί παίζει και τα ρέστα του το σύστημα), η απογοήτευση του κόσμου και ο χώρος που αυτά τα γεγονότα θα ανοίξουν στους Ναζί. Τότε τα αφεντικά, ακόμα και τη μετριοπαθή ΕΚ την έριξαν, και δυο χρόνια αργότερα έφεραν τη χούντα. Σήμερα φανταζόμαστε ότι θα ναι πιο εύκολο? Τότε η επίθεση στην ΕΚ γέννησε τα Ιουλιανά.Η Αριστερά αντί να πατήσει πάνω στην εξέγερση και να την ξεχειλώσει, τα μάζεψε. Σήμερα τυχόν επίθεση σε κυβέρνηση της Αριστεράς, πρέπει και μπορεί να μας βρει πολύ πολύ πιο έτοιμους. 

Διαβάστε και το ενδιαφέρον άρθρο της iskra
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16610:zafeiris-eda&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

¨"επείγον" ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε.. το face

Spyros Papadatos

                               

σας έβγαζε και εσάς αυτό;  

Είτε βλέπω πολύ μπροστά, είτε έχω παραισθήσεις!

Εγραψε: Pitsirikos 

                 

Φίλε Πιτσιρίκο, το τελευταίο διάστημα πέφτουν μέσα στο «αγαπημένο» σου Ποτάμι μια σειρά στελεχών απο τον λεγόμενο Κεντροδεξιό και τον λεγόμενο Κεντραριστερό χώρο, εν ολίγοις άτομα φιλόδοξα, γραμματιζούμενα, που δεν τους πάει η καρδιά να γίνουν φασίστες αλλά από την άλλη δεν βρίσκουν καμια προοπτική πολιτικής ανέλιξης στο χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας της ΠΑΣΟΚοΝεοΔημοκρατίας.

Το κατασκεύασμα αυτό τον καναλαρχών έρχεται να καλύψει το κενό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Με αρχηγό ανδρείκελο του Ψυχάρη και του Μπόμπολα, υπό προθεσμία και καθημερινά κρινόμενο απο την δημοφιλία του στα κυλιόμενα γκάλοπ που διενεργούν τα καλόπαιδα.

Το θεωρώ πολύ πιθανό, αν όχι σίγουρο, πως στις επόμενες εκλογές το Ποτάμι θα κατέβει με νέον αρχηγό, εφόσον ο Protagonistas δεν τραβάει.

Ποιος ξέρει, μπορεί να είναι ο Μώραλης ή κάποιος άλλος ντόπιος «προκομμένος» και χωρίς κομματική ταυτότητα επιχειρηματίας.

Μπορεί και κάποιος φερέλπις από την Εσπερία που αγαπά την πατρίδα του πιο πολύ από την οικογένεία του και κυρίως τον κώλο του! Το τελευταίο το θεωρώ πολύ δύσκολο, εκτός αν δίπλα στην λέξη «πατρίδα» ανοίξεις μια παρένθεση και γράψεις την λέξη «Γερμανία».

Μετά, βέβαια, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να κλείσεις την παρένθεση έτσι ώστε να μην δούν τίποτα τα εγχώρια ζώα που θα κληθούν να τον ψηφίσουν.

Είναι λοιπόν το Ποτάμι, ένα κόμμα χωρίς αρχές, χωρίς απόψεις, χωρίς κανένα πρόβλημα να συμμαχήσει με όλους και με όλα προκειμένου να «σωθεί» ξανά η χιλιογαμημένη πατρίδα.

Ένα κόμμα που μπορεί να χωρέσει άνετα τους νέους «κοινωνικά εύαισθητους» Ελληνες επιχειρηματίες, τους κρυφοφιλελέδες πρώην κομμουνιστές, τους ψευτο-ψαγμένους καλλιτέχνες και τους φαφλατάδες «λογοτέχνες».

Ένα κόμμα που μοιάζει με την Coca Cola! Πάει δηλαδή με όλα! Ακόμα και με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Στο μεταξύ, διαβάζω για μια δικογραφία για τον Βενιζέλο που έφτασε στην Βουλή την ημέρα που την κλείσανε (04/06/2014).

Πρόκειται βέβαια για την υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων. Να σου θυμίσω ότι για την υπόθεση των υποβρυχίων μονάχα ο Άκης λέρωσε τα χέρια του απο το ΠΑΣΟΚ. Σημίτης και Χαρδούβελης που εικονίζονται επίσης στην φωτογραφία που σου στέλνω ήτανε «καθαροί».

Ο βρωμερός όμως γουρούναρος που ακούει στο όνομα Βαγγέλης, παρήγγειλε επί υπουργίας του, μια από τα ίδια, και μάλιστα σε τιμή διπλάσια απο εκείνη στην οποία αγόρασαν τα δικά τους υποβρύχια οι γείτονες Τούρκοι.

Γνωρίζοντας τώρα πια από την υπόθεση του υιού Ερντογάν το Τούρκικο πανηγυράκι με τις μίζες, ο καθένας μπορεί να κάνει υποθέσεις για τό όργιο στο οποίο επιδόθηκε ο αντιπαθής χοντρός ρίχνοντας απλά και μόνο μια ματιά στην διαφορά της τιμής.

Εκείνο που με εξοργίζει (πάλι) είναι οτι ξαναβλέπω τον θίασο με τους βαριεστημένους ηθοποιούς να παίρνει θέση ξανά στην σκηνή.

Κατηγορίες από την αντιπολίτευση για συγκάλυψη του σκανδάλου, επιθέσεις ένθεν κακείθεν προς την «ανεξάρτητη» «δικαιοσύνη», καταγγελίες για ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου και στο τέλος παραγραφή.

Ό,τι έγινε με τόσα και τόσα σκάνδαλα από την μεταπολίτευση έως τώρα.

Εγώ θα περίμενα απο τον ΣΥΡΙΖΑ να βγεί και να πει στον Βενιζέλο και στην παρέα του: «Βαγγελάκη, ό,τι και να κάνεις, θα πας φυλακή»!

Από ό,τι φαίνεται, όμως, θα περιμένω πολύ! Ετοιμάζομαι λοιπόν για την πρώτη «αριστερή» φιλομνημονιακή κυβέρνηση της μεταχρεοκοπημένης Ελλάδας. Θα το δώ κι αυτό, αλλά ευτυχώς είμαι πια μακριά και δεν θα το ζήσω.

Φιλιά πολλά

Ηλίας

Υ.Γ. Ο Τσίπρας που πήγε στον Ντράγκι να τον προειδοποιήσει για τον Στουρνάρα, μετά την τοποθέτηση του νέου διοικητή της ΤτΕ, μασάει αλήθεια Halls με μέντα ή μήπως κάνει γαργάρες με αλατόνερο; 

(Αγαπητέ Ηλία, το Ποτάμι είναι χρήσιμο γιατί φιλοξενεί τα ορφανά της ΔΗΜΑΡ· που είναι πάντα κρατικοδίαιτα και κοντά στην εκάστοτε εξουσία, αν και πάντα δηλώνουν το αντίθετο. Έχω την εντύπωση πως, επειδή δεν ζεις στην Ελλάδα, εξωραΐζεις κάπως τους Έλληνες πολίτες. Θέλω να σε βεβαιώσω πως είναι όπως ακριβώς τους άφησες. Επίσης, μην κάνεις κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί απαγορεύεται· θα πεταχτεί κάνας πρώην φανατικός πασόκος και νυν φανατικός συριζαίος και θα μας πάρει ο διάολος τον πατέρα. Να είσαι καλά.)

Όλα Παιδεία

http://www.ithacanet.gr/

 

Ο μετεκλογικός προβληματισμός με το δικό μας μάτι.
Κάποιοι απορούν ή προβληματίζονται ή χαίρονται, ή βρίζουν για τα αποτελέσματα. Όλα εξαρτώνται από τη σκοπιά που βλέπεις τα πράγματα.

Αχ, αυτή η "σκοπιά"! Όταν αυτή υπάρχει όλα τα άλλα χάνονται.
Σταχυολογούμε φαινόμενα, μια και έχουμε μάθει να μιλάμε, στηριγμένοι στην πραγματικότητα.

Στη δική μας ανάλυση, για τις ευρωεκλογές,  ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε, αλλά όχι πολύ. Και το "όχι πολύ" δεν βρίσκεται στο ποσοστό του. Τα φερέφωνα της τρόικας κινδυνολογούσαν, προεκλογικά, για το πόσες καταστροφές θα επέλθουν, αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτος και ακόμα χειρότερα αν έχει διαφορά 4 μονάδων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε διαφορά 3,8%, άρα, με τα κριτήρια των καθεστωτικών,  ήρθε, τόσο η "καταστροφή" της Ελλάδας, όσο και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ στην τωρινή διακυβέρνηση της  συνέχισε την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ, μετά τη διακυβέρνηση του έλαβε το καταθλιπτικό για το ίδιο 14%, ενώ η ΝΔ έλαβε 22,5%, με την ίδια πολιτική. 
Αυτό το γεγονός δεν προσέλκυσε και τόσο πολύ το ενδιαφέρον "αναλυτών" και "ερμηνευτών" του αποτελέσματος. Σωστά, λοιπόν, χαίρεται και η ΝΔ για αυτό το αποτέλεσμα. Σωστά, επίσης, προκάλεσε ανησυχία σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία, με σωρεία άρθρων, επισημαίνουν τον κίνδυνο.

Είτε από τη ΝΔ είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ και όλους τους άλλους, το θέμα προσεγγίζεται πολιτικά ή διαχειριστικά. Κανείς δεν δίνει σημασία σε κάτι άλλο, που θα το προσδιορίσουμε με ένα μόνο παράδειγμα:
Συμπολίτης εξαιρετικού ήθους και καλών λοιπών προσόντων είναι τοποθετημένος στον κόσμο που περιφέρεται γύρω από τη ΝΔ. Η κομματική του  τοποθέτηση δεν του αποδίδει προσωπικά οφέλη, ώστε να βγάλουμε ανήθικα συμπεράσματα. Είναι τίμια η στάση του. 
Κάποιοι φίλοι του έθεσαν το θέμα της πολιτικής στάσης του και έλαβαν την απάντηση:
"Θα τρίζουν τα κόκκαλα του πατέρα μου, αν αλλάξω κόμμα".
Εμείς, τώρα, τι πρέπει να πούμε; Τα είπε όλα.
Αυτό δεν είναι πολιτικό. Είναι θέμα ψυχολογίας και θρησκευτικής πίστης.

Και δεν είναι ο μόνος. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που είναι τοποθετημένοι, πολιτικά, ενάντια στα συμφέροντα τους. Τους παίρνουν την περιουσία και στηρίζουν αυτούς που τους την παίρνουν.
Υπάρχουν κι αυτοί, που δεν έχουν προσωπικό οικονομικό πρόβλημα και εμμένουν στη στήριξη ενός καθεστώτος που καταστρέφει την πλειοψηφία των συνανθρώπων τους. Εδώ, κάποιοι είναι αδιάφοροι για όσα παθαίνει ο συνάνθρωπος. Όλοι έχουν μια δικαιολογία, αλλά σίγουρα, δεν έχουν "συμπάθεια" προς τον συνάνθρωπο. Δεν συμπάσχουν.
Αυτό είναι θέμα ηθικής.

Παρακολουθήσαμε πολλές αντιπαραθέσεις, σχετικές με το αποτέλεσμα, οι οποίες κατέληγαν σε ύβρεις και μειωτικούς χαρακτηρισμούς, εκατέροθεν.
Πάθος για μια πίστη σε πρόσωπα και κόμματα ενάντια σε φίλους και γνωστούς. (Προσωπικά, έχω χάσει φίλους, που προτίμησαν την πολιτική τοποθέτηση από τη φιλία).
Αυτό είναι θέμα Παιδείας.
Και πάει λέγοντας.

Είδαμε φανατικούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζουν στις δημοτικές εκλογές καθεστωτικούς και η απάντηση τους ήταν:
"ψηφίζαμε για δήμαρχο και όχι για κόμμα"

Κάποιοι έχουν Πίστη σε ένα κόμμα, αλλά και σε πρόσωπα και, ανάλογα, με τη στιγμή και κάποιο απροσδιόριστο δικός τους συλλογισμό, επιλέγουν, κάθε φορά, τι έρχεται πρώτο και τι δεύτερο.
Αυτό είναι θέμα Παιδείας.
Η Χ.Α. που εμφανίζεται "αντιμνημονιακή" και "αντισυστημική" δεν είχε υποψήφιο στους περισσότερους δήμους και τα μέλη της ψήφισαν κάτι που έμοιαζε ιδεολογικά με το κόμμα τους, δηλ. ΝΔ.

Οι διαμαρτυρόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζουν το πρόβλημα και τη λύση του στο "να μεταφέρουμε το πολιτικό παιχνίδι από το πεδίο της επικοινωνίας και των θεσμών σε αυτό του δρόμου και των κινημάτων...οι συνειδήσεις αλλάζουν στον δρόμο μέσα από την εν σώματι πολιτική συμμετοχή και όχι από τις καλές εμφανίσεις στα τηλεοπτικά πάνελ".
Πίσω από τα όποια στοιχεία ορθότητας αυτής της προσέγγισης, κρύβεται η αριστερή φιλοσοφία. Γι΄αυτούς, η "αλλαγή συνείδησης" είναι η "αριστερή συνείδηση". Κι αν προβάλλουμε ένσταση σε αυτό θα πέσουν οι ασκοί του αιόλου πάνω μας, μια και η αριστερά είναι, για κάποιους, υπέρτατη πίστη. Όπως και όλες οι άλλες τοποθετήσεις είναι Πίστη, εντελώς θεολογική και πέρα από λογικά επιχειρήματα. Οι παραλήπτες των ενστάσων μας, θα μας τρίξουν τα δόντια, από θυμό, όπως τρίζουν τα κόκκαλα του πατέρα.
 
Όλα είναι θέμα Παιδείας, ηθικής, αξιών, ψυχολογίας, πίστης, αλλά σπάνια έως ποτέ πολιτικής(με τη στενή έννοια του όρου, μια και όλα είναι πολιτική - υπόθεση πολιτών). 

Κι όσο αυτό δεν το βλέπουμε, όσο αυτό δεν αναστρέφεται και δεν αντιμετωπίζεται, θα παραμένουμε έρμαια των σημερινών "Μεγάλων Δυνάμεων", που είναι, όπως πάντα, οικονομικές και όχι κρατικές οντότητες. 
 
 
ΥΓ:
"Ίσως το σύστημα είναι όμορφο, συμμετρικό, ευχάριστο, αλλά πάντα σύστημα μένει, δηλαδή θα αφίνει και κάποιο έξω, θάχει και τα στραβά του...".
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η απέραντη λιακάδα του ΣΥΡΙΖΑϊκού μυαλού

http://polyfimoss.wordpress.com/

    

Με μια επιστολή 53 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Αλέξη Τσίπρα, ξεκινά ο πραγματικός διάλογος για το κόμμα που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια ως «ανάχωμα στη διάλυσης της ζωής εκατομμυρίων» και κατέληξε να απολογείται στα παιδιά του για το λόγο που δεν μπορεί να κατεβάσει στους δρόμους πάνω από 3.000 άτομα, μαζί με τα αδέσποτα σκυλιά της πλατείας Συντάγματος.

Τα στελέχη που υπογράφουν την επιστολή αυτή διαπιστώνουν πως το κόμμα έφτασε από το 4% στο 27% επειδή πήγε κόντρα στην καταστροφή κι όχι γιατί κάποιος αποφάσισε ότι μια συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Θέμο Αναστασιάδη και τον Σταύρο Ψυχάρη βρισκόταν ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων.

Είναι αλήθεια πως αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας πιθανότατα ο ΣΥΡΙΖΑ να μη βρισκόταν εντός κοινοβουλίου μετά τις εκλογές του 2009. Κι αν δεν έμπαινε τότε στη βουλή, σήμερα ούτε η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου θα χόρευε ζεϊμπέκικο, ούτε ο Δημήτρης Παπαδημούλης θα εμφανιζόταν με υπουργικό ύφος στις προεκλογικές ειδήσεις του Μέγκα και του Αντέννα.

Επαφή με τα κινήματα έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Το κακό όμως είναι ότι οι βουλευτές που πιάνουν στασίδι στα κανάλια δεν το ξέρουν. Κι αν το ξέρουν, κάτι παθαίνουν και δεν το θυμούνται. Κι αν το θυμούνται, κάτι συμβαίνει και δεν το λένε.

Αν παρακολουθήσει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζονται το δημόσιο μονόλογο που τους επιβάλλεται, τότε καταλαβαίνει ότι οι επιλογές καναλαναρχών και δημοσιογράφων δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, τυχαίες.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πραγματικά τι κάνει το κόμμα· αλλά κυρίως δεν ξέρουν τι κάνει η ηγεσία του.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει δώσει σε κανέναν -εκτός του σκληρού αρχηγικού πυρήνα- να κατανοήσει το περιεχόμενο των συνομιλιών του με άτομα του συστήματος εντός κι εκτός της χώρας. Εξ ου και η ανησυχία των στελεχών για τον τρόπο με τον οποίο η κεφαλή αποφασίζει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ανησυχίας είναι πως το εξώφυλλο της Αυγής της 18ης Ιουνίου δεν βρήκε κάποιο χώρο κάπου καταχωνιασμένο για να φιλοξενήσει την είδηση της επιστολής των 53. Ίσως είναι τυχαίο, ίσως κι όχι. Αν αναλογιστούμε ότι ο διευθυντής της εφημερίδας πολιτεύτηκε στις πρόσφατες εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον ούτε αυτό δεν είναι τυχαίο. Άλλωστε, η κριτική στο πρόσωπο οποιουδήποτε αρχηγού κόμματος δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει διέξοδο στο εξώφυλλο της επίσημης εφημερίδας του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την «τύχη» να συνυπάρξει χρονικά με μια φασιστική και άκρως γερμανοδουλική Νέα Δημοκρατία, και με ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο σύσσωμη η ηγεσία του αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι στη φυλακή – όμως δεν βρίσκεται εκεί επειδή κρατάει στο χέρι την κυβέρνηση αλλά και γιατί οι νόμοι που έχει φτιάξει την προστατεύουν απόλυτα.

Παρότι οι υπόδικοι σοσιαλιστές και οι νεοφιλελεύθεροι φασίστες δεν έχουν τη στήριξη της πλειοψηφίας όσων θεωρούν ακόμη ότι οι εκλογές είναι το μοναδικό μέσο αλλαγής, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν πείθει τον κόσμο, αλλά κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να απομακρύνει εντελώς από την αστικοδημοκρατική πρακτική εκείνους που τις τέσσερις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις έριξαν το ψηφοδέλτιό του στην κάλπη με βαριά καρδιά.

Έχω γράψει πολλές φορές πως η πιο ανούσια συζήτηση στην οποία πέφτουν όσοι ΣΥΡΙΖΑίοι επιδιώκουν να προβληθούν από τα κανάλια και τις εφημερίδες -που κατά τα άλλα καταγγέλλουν- είναι το «πού θα βρουν τα λεφτά» για να ασκήσουν την πολιτική τους. Είναι εξαιρετικά εύκολο να απαντήσεις σε κάτι τέτοιο αν γνωρίζεις πέντε πράγματα. Όμως, σκοπός δεν είναι να μιλήσεις για λεφτά και εισπράξεις. Σκοπός είναι να μιλήσεις για δικαιοσύνη.

Όταν το «μείζον αγαθό» για τον Άρειο Πάγο αποτελεί η «Η διασφάλιση της συνέχειας της οικονομικής πολιτικής του κράτους» (επεξήγηση της απόφασης του ΑΠ για την προσφυγή του ΥΠΟΙΚ κατά των καθαριστριών), όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας συνεχίζει να προκαλεί επιτρέποντας στο δημόσιο να σηκώνει καταθέσεις χωρίς καμιά προειδοποίηση, όταν η Τράπεζα της Ελλάδος καλεί τους οφειλέτες να γίνουν ενοικιαστές των σπιτιών τους κι όταν οι μόνοι που αδικούνται σύμφωνα με τους ανώτατους δικαστές είναι οι ένστολοι και οι δικαστικοί, τότε οφείλεις να μιλήσεις εδώ και τώρα για το πώς θα διορθώσεις όλες αυτές τις ανωμαλίες. Και όχι να μιλάς για “κοινωνικές υπεραξίες”.

Η δικαιοσύνη δεν θα αποκατασταθεί με την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Θα αποκατασταθεί όταν μάθουμε με ποιον τρόπο δεν θα ξαναδούμε δικαστικούς και πολιτικούς να παρανομούν και να μας κουνάνε ταυτόχρονα το δάχτυλο.

Η μεγαλύτερη πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποκατάσταση των πραγματικών αδικιών. Κι αν δεν μπορεί να πείσει γι’ αυτό ούτε τα ίδια τα στελέχη του, πώς να πείσει και τους υπόλοιπους; Εκτός κι αν οι μέθοδοι των «ειδικών συνεργατών» του ΠΑΣΟΚου Κούλογλου που είδε το αληθινό φως της Κουμουνδούρου, είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσει ο αρχηγικός κύκλος του Αλέξη.

(Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ σοβαρά ζητήματα να ασχοληθεί, κάποιοι αναβαθμίζουν το –κατά τα άλλα σοβαρό- θέμα του Ξηρού στην κορυφή της ατζέντας. Και φυσικά τους μαστιγώνουν όλοι αλύπητα. Καλά τα πήγαν και πάλι)

(Κείμενο παρόμοιας φιλοσοφίας με αυτό των 53 κατέθεσε και η Σοσιαλιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία παραδέχεται την ανυπαρξία της Αριστεράς να εμποδίσει την καταστροφή της μνημονιακής πολιτικής. Αναμένονται σύντομα κι άλλα τέτοια ευχάριστα)

(Η υπόθεση των υποβρυχίων είναι η αφορμή για μια ολομέτωπη επίθεση. Θα την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα δηλώσει ξανά την εμπιστοχύνη του στην ελληνική δικαιοσύνη;)

Βάρκιζα, τέλος!

Του Σάββα Μιχαήλ*

Το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου κάνει ακόμα πιο οξύ το κεντρικό ζήτημα: την κρίση πολιτικής εξουσίας. Από την έκβασή της θα εξαρτηθεί η κάθαρση της τραγωδίας, στην οποία έριξαν τη χώρα η καπιταλιστική χρεοκοπία, τα μνημόνια, η τυραννία της τρόικας και όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. 

Κανένα τερτίπι των κυβερνώντων δεν μπορεί να κρύψει την πολιτική τους ήττα: ο βασιλιάς της Δεξιάς είναι γυμνός. Δεν μπορεί καν να κρύψει τη γύμνια του με το φυλλαράκι μιας ΠΑΣΟΚικής «Ελιάς». Το χάσμα που έχει ανοίξει και διευρύνεται ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον λαό φαίνεται και στον ανασχηματισμό της: ένας τσεκουροφόρος στην Υγεία, ένας διαπομπευτής οροθετικών στην Παιδεία, ένας… Κικίλιας στα ΜΑΤ, ένας άνθρωπος των τραπεζών στο τιμόνι της ναυαγισμένης οικονομίας. Η κυβέρνηση πήρε το «μήνυμα»: εάν ο λαός πεινάει, γιατί δεν ζητάει παντεσπάνι ή το σούσι του Στουρνάρα;

Την πρωτιά στις ευρωεκλογές την πήρε μια δύναμη της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το λαχάνιασμα, η άνοδός του δεν αντιστράφηκε. Το συμβάν του 2012 δεν ακυρώθηκε. Η λαϊκή πλειοψηφία συνεχίζει να αναζητά λύση προς τα Αριστερά, αν και με αμφιβολίες. Κάθε επανάπαυση, όμως, είναι ολέθρια: η κοινωνική-πολιτική αποσύνθεση πολλαπλασιάζει ακόμα πιο γοργά τα σαρκοβόρα του χρυσαυγίτικου ναζισμού στην αγκαλιά του κράτους.

Ο δικομματισμός της Μεταπολίτευσης κατέρρευσε οριστικά, χωρίς, όμως, ένας διάδοχος διπολισμός να έχει αποκρυσταλλωθεί. Η Δεξιά βλέπει να χάνει ολοένα έδαφος και τους συμμάχους της να αφανίζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ αγκομαχά χωρίς να κερδίζει υπολογίσιμους συμμάχους για μια «κυβέρνηση με κορμό τον εαυτό του». Και οι δύο, με τον παρόντα συσχετισμό, αδυνατούν να σχηματίσουν αυτοδύναμη ή συμμαχική κυβέρνηση. Γι’ αυτό υπάρχει η κατά τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά «στρατηγική αμηχανία» και των δύο.

Η διάλυση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν ξεπεράστηκε, εντείνεται. Δεν θα σταματήσει ούτε με μια Ν.Δ. να μαζεύει ερείπια από δεξιά κι ακροδεξιά στον δικό της ερειπιώνα ούτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάει ακόμα δεξιότερα, προς ένα «Κέντρο» που το αφανίζει η πόλωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε ήδη ακριβά τις διαβεβαιώσεις του σε Ε.Ε., ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, ΣΕΒ.

Μια μετατροπή του σε καταφύγιο ή υποκατάστατο μιας ανύπαρκτης «Κεντροαριστεράς» θα είναι προδοσία αλλά και αυτοκτονία. Ακόμα χειρότερα, τυχόν συμμετοχή σε σχήματα «κυβερνήσεων εθνικής ενότητας» θα σημάνει μια νέα Βάρκιζα – αυτή τη φορά, όμως, θα είναι συνθηκολόγηση πριν καν την αναμέτρηση. Καθόλου τυχαία, ο έμπιστος του Σαμαρά και του Κασιδιάρη, ο Μπαλτάκος, επικαλέστηκε πρόσφατα το ενδεχόμενο μιας «Βάρκιζας» του ΣΥΡΙΖΑ, λοιδορώντας με την αλαζονεία εκείνων που νομίζουν ότι θα ξαναγίνουν νικητές σε έναν νέον εμφύλιο.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά το σύνθημα του Δεκέμβρη του 2008: «Βάρκιζα, τέλος!»

Δεν θα ήταν ξεπέρασμα της «στρατηγικής αμηχανίας» του ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσει ένα «άνοιγμα στα αριστερά» στα λόγια. Ούτε αν φτιάξει με αριστερά υλικά δεξιά μαγειρέματα που οδηγούν πάντα σε δηλητηρίαση. Η «αμηχανία» του οφείλεται στην άρνηση μιας ρήξης με ένα σύστημα αδιάλλακτο μέσα στο αδιέξοδο της κρίσης του, κι από το οποίο περιμένουν παραχωρήσεις. 

 Ουτοπία είναι η ρεφορμιστική ψευδαίσθηση κι όχι η επαναστατική ρήξη, η ανατροπή του χρεοκοπημένου συστήματος, η σοσιαλιστική διέξοδος από την κρίση, για την οποία παλεύει το ΕΕΚ.

Λυδία λίθος, η αντιμετώπιση του χρέους. Να μιλάς για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους» είναι σαν να μιλάς για μια γυναίκα… «κατά το πλείστον» έγκυο.

Σε τέτοια ζητήματα δεν υπάρχουν μισο-λύσεις: 

ή προετοιμάζεις μαζικό κίνημα και οργανώνεις τον λαό για ρήξη, απαιτώντας άμεση διαγραφή όλου του χρέους, ή σκύβεις τελικά το κεφάλι στην τρόικα.

Η επιβίωση μιας κυβέρνησης εκ γενετής ετοιμόρροπης χρωστά πολλά στο γεγονός ότι η οριακή επικράτησή της το 2012, σε συνθήκες διεθνούς υστερίας, συνδέθηκε όχι απλώς με την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αλλά, προπαντός, με την κρίση στην Ιταλία και την άμεση απειλή κατάρρευσης όλης της ευρωζώνης.

Η καμπάνα χτυπάει ξανά για την Ελλάδα. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερή ή όχι, προχωρούμε σε ιστορική αναμέτρηση. Πρέπει το εργατικό-λαϊκό κίνημα να ετοιμαστεί επειγόντως. Εάν η κυβέρνηση παραμένει «εντός των τειχών» του καπιταλισμού, υποταγμένη στις εντολές της Ε.Ε., θα φέρει νέες συμφορές στον καθημαγμένο λαό.

Απαιτούνται: Ενιαίο Μέτωπο όλου του εργατικού-λαϊκού κινήματος και της μαχόμενης Αριστεράς ενάντια στον ταξικό εχθρό και τα φασιστικά του μαντρόσκυλα, προώθηση μορφών λαϊκής αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας, μεταβατικό πρόγραμμα για σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της οικονομίας. 

Με άλλα λόγια, πάλη για πραγματική εργατική κυβέρνηση της Αριστεράς, σε ρήξη με τους καπιταλιστές, στηριγμένη σε όργανα της εργατικής εξουσίας και στη διεθνιστική πάλη όλων των καταπιεσμένων της Ευρώπης – για μια σοσιαλιστική Ελλάδα σε μια σοσιαλιστική Ευρώπη.

* Γενικός γραμματέας του ΕΕΚ

Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr

Ο Παύλος ζει – τσακίστε τους ναζί!

   

  Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"

του Αλέξη Λιοσάτου



Λίγο οι δολοφονίες των δύο ναζί, λίγο ο “αντιφασισμός Σαμαρά”, μοιάζει να ξεχάστηκαν κάποια πράγματα…

Μετά τις χιλιάδες επιθέσεις κατά μεταναστών και ντόπιων τα προηγούμενα χρόνια, η ναζιστική συμμορία, μόλις 9 μήνες πριν, 18/9/2013, δολοφόνησε τον πρώτο Έλληνα αντιφασίστα (μετά από μια σειρά μετανάστες), τον Π.Φύσσα. Όπως αυτή ξέρει, με μαχαίρια, 30 με 1, με την κάλυψη των μπάτσων.

Ήταν η εποχή που η ΝΔ την κάλυπτε και συζητούσε για κυβερνητικές συμμαχίες μαζί της, ενώ και μετά τη δολοφονία Π.Φ. για κάποιες μέρες συνέχισε την τρελίτσα, την ώρα που τα κανάλια των εφοπλιστών παίζανε “τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο”. Τη σούπα χάλασε η αντιφασιστική εξέγερση δεκάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων, που απαίτησαν δημοκρατία και δικαιοσύνη, και έγειραν τη ζυγαριά υπέρ του ‘plan B’ στους κόλπους της άρχουσας τάξης, δηλαδή να μπει μια χούφτα ναζι στο κελί για τα ματια του κόσμου.

Ακόμα και αυτό το ελάχιστο το πετύχαμε εμείς, και όχι η αστική δημοκρατία του κεφαλαίου και των ρουφιάνων του. Σήμερα, σχεδόν όλα τα μέλη και στελέχη των ναζί είναι ελεύθερα, τα χιλιάδες όπλα τους άφαντα, ενα γιγάντιο δίκτυο αστυνομικών, δικαστών, στρατιωτικών, μητροπολιτών, τραπεζιτών, εφοπλιστών άθικτο. Στις τελευταίες ευρωεκλογές μάλιστα, οι δυο απο τους 3 εκλεχθέντες ναζί , είναι στρατηγοί. Η διασύνδεσή τους στην αυτοδιοίκηση με Μπέους, Μαρινάκηδες και Μελισσανίδηδες χαρακτηριστική. Τα 50ευρα με τα οποία έκλειναν εκλογικους αντιπροσώπους, επίσης.

Τα τελευταία ρεπορτάζ του Ιού (“Χρηματιστήριο Αθηνών-Χρυσή Αυγή”, που αποκαλύπτει το χρυσαυγιτισμό του πιο γνωστού τραπεζικού σάιτ) και του Unfollow (για τους ρώσους καπιταλιστές που χρηματοδοτουν τους ντόπιους φασίστες, όπως και τους αντίστοιχους σε όλη την Ευρώπη) είναι αποκαλυπτικά. Η ελευθερία του φιρερ Νο2 Κασιδιάρη αποδεικνύει ότι τα αλισβερίσια ΝΔ-Ναζί συνεχίζονται.

Ο φασισμός είναι και παραμένει ένας βασικός αντίπαλος των αγώνων το επόμενο διάστημα, όπως έδειξαν και οι απειλες των γερμανοτσολιάδων στις καθαρίστριες. Ο μόνος στόχος τους είναι να συντρίψουν με αίμα και βία το κίνημα και την Αριστερά, και θα τους βρούμε αργά ή γρήγορα μπροστά μας, παρόλο που μουλώξανε προσωρινά , σαν καλές κότες που είναι. Όχι μόνο δεν ξεμπερδέψαμε, αλλά η μάχη τωρα ξεκινάει. Ειναι μια συμμορία μπράβων και ρουφιάνων, δολοφόνων μαχαιροβγαλτών, ναζί, οπαδών του Χιτλερ, του Μεταξά και της χούντας, με υπαρκτό κομμάτι του κρατους και των αστών μαζί τους. Το σάπισμα στη φυλακή είναι το λιγότερο που τους αξίζει, αλλά κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι.

Η άνοδος των ναζί στις εκλογές έδειξε ότι δε θα χάσουν μόνοι τους, εμείς πρέπει να τους τσακίσουμε. Με λαϊκους αγώνες και νίκες, με αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό μέτωπο, με καθημερινή προσπάθεια να τους ξεριζώσουμε από παντού. Θα φροντίσουμε εμείς γι αυτό.

    κλείστε την ένταση από το rhesusgr στη κάτω μεριά της σελίδας..

                        

«εθελοντική παράδοση ακινήτου»

Νομικά Ανάλατα

Τα σπίτια στο σφυρί θα ονομάζονται πλέον «εθελοντική παράδοση ακινήτου». Και να μη μας ξαφνιάζει η έννοια ... Από την εθελοδουλεία που με ζήλο επιδεικνύουμε τόσο καιρό, το εμπνεύστηκαν.
Τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπίζουν στο μέλλον οι τράπεζες τα κόκκινα δάνεια, ορίζει απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) που δημοσιεύθηκε στις 16 Ιουνίου στο ΦΕΚ (αριθμός φύλλου 1582). 

Αναφέρονται συνοπτικά οι τρόποι οριστικής διευθέτησης (που είναι και η σημαντικότερη, καθώς πλέον οι περισσότεροι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα χρέη τους με βραχυπρόθεσμες ρυθμίσεις)
"• Εθελοντική παράδοση ενυπόθηκου ακινήτου:
 Ο δανειολήπτης, οποίος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους όρους αποπληρωμής ενυπόθηκου δανείου, παραχωρεί εθελοντικά την κυριότητα του υπέγγυου ακινήτου στο πιστωτικό ίδρυμα. Στη σχετική συμφωνία προβλέπεται σαφώς ο τρόπος διευθέτησης του τυχόν υπολοίπου.
• Μετατροπή σε χρηματοδοτική μίσθωση: 
Ο δανειολήπτης μεταβιβάζει την κυριότητα του ακινήτου στο πιστωτικό ίδρυμα υπογράφοντας σύμβασης χρηματοδοτικής μίσθωσης, η οποία του εξασφαλίζει τη δυνατότητα μίσθωσης και χρήσης για ορισμένη ελάχιστη χρονική περίοδο (συνήθως πέντε έτη).
• Πώληση και ενοικίαση: 
Ο δανειολήπτης μεταβιβάζει την κυριότητα του ακινήτου είτε στο πιστωτικό ίδρυμα είτε σε τρίτο. Η συμφωνία μπορεί να συνοδεύεται με παραχώρηση του δικαιώματος διαμονής στο ακίνητο έναντι μισθώματος (συνήθως για μία ελάχιστη περίοδο τριών ετών). Στη σχετική συμφωνία προβλέπεται σαφώς ο τρόπος διευθέτησης του τυχόν υπολοίπου.
• Μεταβίβαση/πώληση του δανείου/αναπροσαρμοσμένο υπόλοιπο: 
Η μεταβίβαση του δανείου σε άλλο ίδρυμα, πιστωτή ή χρηματοδοτικό σχήμα.
• Ανταλλαγή με στεγαστικό δάνειο μικρότερης αξίας: Συμφωνία που επιτρέπει σε δανειολήπτη με οικονομικές δυσκολίες που έχει υποθηκευμένη την κύρια κατοικία του ή την επαγγελματική του στέγη να την πωλήσει αγοράζοντας νέα χαμηλότερης αξίας.

• Διαχείριση σε εκκαθάριση: 
Ορίζεται η κατάσταση στην οποία η απαίτηση του πιστωτικού ιδρύματος αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο της πτωχευτικής διαδικασίας.
• Ρευστοποίηση εξασφαλίσεων: 
 Ορίζεται η κατάσταση στην οποία το πιστωτικό ίδρυμα έχοντας καταγγείλει την δανειακή σύμβαση, εκκινεί διαδικασίες ρευστοποίησης των εξασφαλίσεων για την ικανοποίηση της απαίτησης του.
• Δικαστικές/νομικές ενέργειες: 
Ορίζονται οι ενέργειες οριστικής διευθέτησης που μπορεί να λαμβάνονται σε περίπτωση απουσίας ή εξάντλησης των εξασφαλίσεων και αφορούν την εκκίνηση δικαστικών ενεργειών έναντι περιουσιακών στοιχείων του δανειολήπτη για την κάλυψη των απαιτήσεων του πιστωτικού ιδρύματος