Του Δήμου Βοσινάκη
Τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα 2 θέματα μονοπωλούν την επικαιρότητα και τις περισσότερες συζητήσεις σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Το πρώτο θέμα είναι η βαθιά συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση για “έξοδο από το τούνελ” και βελτίωση της οικονομικής καθημερινότητας, όσο η χώρα ακολουθεί πιστά τα μνημονιακά μέτρα (που τελειώνουν το 2057) και ευαγγελίζονται μία ανάπτυξη που θα προέλθει, με ένα μαγικό τρόπο, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία μέσω συνεχόμενων περικοπών και μιας αμείλικτης συρρίκνωσης μισθών, συντάξεων και δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία.
Είναι γεγονός ότι οι εταίροι/δανειστές/θεσμοί δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα ελληνικά κόμματα και το πολιτικό προσωπικό που εκτελεί τις εντολές τους. Για παράδειγμα, μέσα σε 6 χρόνια μας τελείωσαν απότομα ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς, ενώ είναι φανερό ότι έχει ξεκινήσει ήδη η αντίστροφη μέτρηση για την οριστική πτώση του Τσίπρα. Το μόνο που ενδιαφέρει τους εταίρους/δανειστές/θεσμούς είναι η συνέχιση της πολιτικής που τους εξασφαλίζει ότι θα εισπράξουν 8.05 δις το 2026, 9.31 δις το 2036 και 4.83 δις το 2046, όπως προβλέπει το επίσημο χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής χρέους της Κεντρικής Διοίκησης. Με λίγα λόγια, οι δανειστές θέλουν ένα, και μόνο ένα, πράγμα: Να πάρουν πίσω τα λεφτά που έδωσαν μαζί με τους τόκους. Και για μπόνους, σαν δείγμα καλής θέλησης, το ελληνικό δημόσιο θα τους δώσει για ένα κομμάτι ψωμί τα όποια “χρυσαφικά” διαθέτει.
Το δεύτερο θέμα είναι οι αντιδράσεις που έχουν σημειωθεί σε αρκετά σημεία της χώρας με αφορμή τη δημιουργία κέντρων μετεγκατάστασης προσφύγων. Στην Κω, έχουν σημειωθεί αρκετά επεισόδια στο νησί και επιθέσεις σε μπάτσους στην περιοχή Πυλί με βόμβες μολότοφ και πέτρες. Στα Διαβατά Θεσσαλονίκης οι μαθητές έχουν κάνει κατάληψη στα Γυμνάσια και τα Λύκεια της περιοχής σαν αντίδραση για τη δημιουργία κέντρου μεταναστών που πρόκειται να λειτουργήσει στο πρώην στρατόπεδο Αναγνωστοπούλου. Την ίδια ώρα, μία επιτροπή που υπογράφει ως κάτοικοι Α’ και Β’ Πειραιά τάσσεται ενάντια στη δημιουργία κέντρου μεταναστών και χαρακτηρίζει παράνομη την απόφαση της κυβέρνησης να εγκαταστήσει κέντρο «λαθρομεταναστών» ανοιχτού τύπου στο Σχιστό.
Σε όλες αυτές τις δράσεις υπήρχαν φασίστες που πρωταγωνιστούσαν διότι θέλουν να εκμεταλλευτούν την πολιτική συγκυρία για να βγουν από τις τρύπες τους και να κερδίσουν ψήφους. Πχ, σε συγκέντρωση που έκαναν οι κάτοικοι Πειραιά οι μισοί και παραπάνω ήταν βουλευτές των ναζί και γνωστοί φασίστες της περιοχής. Δεν είναι όμως ΜΟΝΟ αυτοί και θα ήταν τραγικό λάθος να ισχυριστείς πως όλοι όσοι αντιδρούν είναι φασίστες. Είναι συντηρητικοί, είναι φοβισμένοι, είναι μπερδεμένοι, φοβούνται τους ξένους γιατί είναι διαφορετικοί, αλλά δεν κάνει να βλέπουμε παντού φαντάσματα.
Από την άλλη μεριά, ο υπερβολικός ρομαντισμός βλάπτει σοβαρά τόσο την υγεία, όσο και την ανάλυση της πραγματικότητας. Τα άτομα που συμμετέχουν σε δράσεις ενάντια στη δημιουργία κέντρων μετεγκατάστασης προσφύγων, ασχέτως πολιτικής ιδεολογίας και κομματικής προτίμησης, είναι ξενοφοβικοί και θεωρούν ότι μετά από 6 χρόνια πολιτικών ακραίας λιτότητας πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στην αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας. Δεν θυμάμαι τόσο μαχητικές κινητοποιήσεις στην Κω ή στα Διαβατά για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ούτε έγιναν τόσο μαζικές πορείες για το νέο ληστρικό ασφαλιστικό του Σύριζα. Και αυτό το γεγονός λέει πολλά από μόνο του.
Πρόσφατα, η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μετά από δημοσιεύματα που ανέφεραν ότι το παλαιό Στρατιωτικό Νοσοκομείο 424 είναι υποψήφιο για κέντρο εγκατάστασης προσφύγων, έγραψε σε ανακοίνωση της ότι “δεν παραβλέπει το γεγονός ότι η υποδοχή και η περίθαλψη των προσφύγων και στη Θεσσαλονίκη είναι πρωτίστης σημασίας” αλλά “προσκρούει στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι από τους χώρους αυτούς διέρχονται καθημερινά χιλιάδες φοιτητές”. Άρα κινδυνεύουν οι φοιτητές από τους πρόσφυγες, άσε που μπορεί να έχουμε και σεξουαλικές επιθέσεις σε φοιτήτριες τώρα που πλησιάζει η άνοιξη και θα εμφανιστούν ξανά στους δρόμους της πόλης τα θρυλικά καυτά σορτσάκια.
Τι κοινό έχει η τουριστική Κως, τα υποβαθμισμένα Διαβατά της Θεσσαλονίκης, οι λαϊκές συνοικίες στο Σχιστό του Πειραιά και η καλλιεργημένη Πρυτανεία του ΠΑΜΑΚ; Τον πατροπαράδοτο ελληνικό ρατσισμό που δεν έπαψε ποτέ να μας απασχολεί γιατί είναι πάντα εδώ. Από τους πάγκους της λαϊκής αγοράς και τα βαγόνια του Ηλεκτρικού μέχρι τις βίλες στη Γλυφάδα και τις παραλίες της Μυκόνου. Ο καλύτερος και ταυτόχρονα ο πιο εύκολος τρόπος για να εξηγήσεις τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι η ανάγνωση της ελληνικής ιστορίας. Μία ιστορία γεμάτη με κάθε είδους φυλετικό, οικονομικό και κοινωνικό ρατσισμό. Μία ιστορία γεμάτη με παστρικιές και τουρκόσπορους. Μία ιστορία γεμάτη με συμμορίτες και εαμοβούλγαρους.
Ο ρατσισμός ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στα ποσοστά των ναζί και στις πορείες ενάντια στους πρόσφυγες. Δεν περιμέναμε τη δεκαετία του 1990, την περίοδο που ο κάθε νοικοκυραίος ήθελε να έχει τον “Αλβανό” του για να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Μήπως όμως αυτός ο ρατσισμός εκδηλώνεται μόνο απέναντι σε ξένους; Η μελέτη της ελληνικής ιστορίας έχει και πάλι την απάντηση. Λίγες μέρες πριν την καταστροφή της Σμύρνης ο Έλληνας Ύπατος Αρμοστής της πόλης Αριστείδης Στεργιάδης εκφράζει την άποψη του για τους ελληνογενείς πληθυσμούς της περιοχής χωρίς φόβο και πάθος: “Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα”…
http://www.hitandrun.gr/enas-topos-pou-agapise-to-ratsismo/
