Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013
ΜΙΑ ΙΔΑΝΙΚΗ ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑΖ(Ε)Ι(Σ)
Το φρέσκο αίμα του Παύλου Φύσσα έφερε ξανά στην επιφάνεια το θέμα των αυξητικών τάσεων του ναζισμού και των αιτιών που του έχουν χαρίσει αυτά τα μεγάλα ποσοστά δημοφιλίας στην Ελλάδα.
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά αν δεν είχε ελληνική καταγωγή ο Παύλος ελάχιστοι θα κάνανε τον κόπο να γράψουνε έστω και 3-4 σειρές για το θύμα. Θα είχαμε μία απλή ανάγνωση της είδησης και μετά θα πηγαίναμε παρακάτω, όπως έχει ήδη συμβεί σε δύο παρόμοια περιστατικά στο παρελθόν.
Ας μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα από νωρίς: Η Ελλάδα είναι η ιδανική χώρα για ναζί. Έτσι όπως το βλέπεις. Ι-δ-α-ν-ι-κ-ή. Αμφιβάλλουμε αν ακόμα και η Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 1930 είχε τόσο βολικό κλίμα για τους ναζί. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Ελλάδας είναι ένα μάτσο αμόρφωτοι και πνευματικά καθυστερημένοι υπάνθρωποι, που ενώ δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα εξωσχολικό βιβλίο στη ζωή τους, έχουν γνώμη για όλους και για όλα και μάλιστα νομίζουν ότι η γνώμη τους είναι ότι πιο τέλειο έχει υπάρξει στον πλανήτη. Τόσο σκατοφάρα.
Μιλάμε για ένα τσούρμο άμυαλων ηλιθίων που το μόνο που τους νοιάζει είναι να βολευτούν και δεν τους καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει γύρω τους. Το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού έχει το πνευματικό επίπεδο του λάχανου, δεν μπορεί να κρίνει, δεν μπορεί να σκεφτεί, δεν μπορεί να αντιληφθεί, δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο, δεν μπορεί να κοιτάξει πέρα από το δάχτυλο του και δεν τολμάει να πιστέψει ότι πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για να σωθεί η χρεοκοπημένη χώρα, για αυτό και ψάχνει μανιωδώς κάποιον σωτήρα, ακόμα και αν αυτός είναι ένας καθυστερημένος κοκάκιας που γουστάρει τον Χίτλερ και βαράει γυναίκες.
Η λαομίσητη ελληνική αστυνομία είναι αποδεδειγμένα το μακρύ χέρι των ναζιστών, αλλά κανένας πολιτικάντης δεν μπορεί να πει το αυτονόητο: Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να προσπαθήσει το κράτος να περιορίσει τη ναζιστική βία, όταν τουλάχιστον οι μισοί μπάτσοι είναι ψηφοφόροι και ενεργά μέλη των ναζί. Επομένως, οι περήφανοι εξεγερμένοι έχουν κάθε δικαίωμα να αντιμετωπίζουν τους μπάτσους σαν ναζί με στολή και να τους φέρονται αναλόγως. Στο εξωτερικό το έχουν πάρει πρέφα εδώ και μήνες, εσύ ρε μαλάκα έλληνα ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι μπάτσοι και ναζί συνεργάζονται, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοπροστατεύονται και στοχοποιούν μεθοδικά τους εχθρούς τους; Τι άλλο περιμένεις να γίνει δηλαδή, να σε πάρουν ένα βράδυ από το σπίτι με τις πυτζάμες σου και μετά να λες ότι "δεν το περίμενα;"
Η οικονομική ολιγαρχία που ελέγχει την Ελλάδα παρακαλάει τους ναζί να δείξουν ένα πιο σοβαρό "πολιτικό" πρόσωπο για να τους χώσει στην κυβέρνηση και να εφαρμόσουν τις καταστροφικές πολιτικές ακραίας λιτότητας, με τίμημα ακόμα πιο σεβαστές ποσότητες κρατικής καταστολής προς όσους τολμάνε να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην αληθινή ζωή. Οι πιο καλοπληρωμένες δημοσιογραφικές πουτάνες εκλιπαρούν τους ναζί να μετατραπούν σε πιο politically correct αφού το μόνο που τους νοιάζει είναι η βιτρίνα του συστήματος και όχι η ουσία. Αυτοί είναι οι περιβόητοι εκσυγχρονιστές, οι τεχνοκράτες, οι πολιτισμένοι και οι ορκισμένοι υπερασπιστές του περιβόητου συνταγματικού τόξου. Αυτοί είναι τα είδωλα του κάθε σιχαμένου νοικοκύρη και έντιμου "κυρ Παντελή", που τους έχει δώσει το δικάιωμα να κάνουν ότι γουστάρουν.
Οι ναζί έχουν τους μπάτσους, τους δικαστές, τους οικονομικούς ολιγάρχες, τις δημοσιογραφικές πουτάνες και τους νοικοκυραίους κυρ Παντελήδες με το μέρος τους. Τι μέλλον μπορεί να έχει μία τέτοια χώρα; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με ακρίβεια, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο ο ναζισμός είναι η μόνη δίκαιη λύση. Δεν τους αξίζει τίποτα καλύτερο.
Αναρτήθηκε από Imf fuck off
Φασισμός και κυβέρνηση
Η ίδια η κοινωνία αν πραγματικά απεχθάνεται τους φασίστες και τον φασισμό πρέπει ν’ αντιδράσει χωρίς να ποντάρει σε κυβερνητική βοήθεια, χωρίς να περιμένει ότι το πρόβλημα θα το λύσει ένας νόμος.
Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει
Η χθεσινή δολοφονία ενός αντιφασίστα δεν ήταν το πρώτο εγκλημα της Χ.Α. (ενδεικτικά μόνο υπενθυμίζουμε και κάποια από τα υπόλοιπα εγκλήματα των φασιστών). Το νέο στοιχείο είναι ότι οι νεοναζί για πρώτη φορά επιτέθηκαν σε έλληνα αντιφασίστα με σκοπό να τον σκοτώσουν. Και δυστυχώς τα κατάφεραν. Υπό την πίεση των γεγονότων ακούγονται πάλι φωνές για την θέση της νεοναζιστικής οργάνωσης εκτός νόμου. Δηλώσεις που όποιες προθέσεις κι αν έχουν πραγματικά, δεν φαίνεται να έχουν κανένα πολιτικό βάθος.
Ας δούμε γιατί:
α) Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κανείς ότι η πιο αυταρχική και αντιλαϊκή κυβέρνηση που γνώρισε η Ελλάδα από τον καιρό της μεταπολίτευσης έχει την πολιτική βούληση να πράξει κάτι τέτοιο. Η Κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί και δεν θέλει να θέσει την Χ.Α. εκτός νόμου, αλλά, αντίθετα, όσο κι αν αυτή η προοπτική – σε μικροπολιτικό επίπεδο – υποτίθεται ότι θα βόλευε τα κόμματα που την απαρτίζουν (ή αυτά που θα μπορούσαν να συμμαχίσουν μελλοντικά σε μία Κυβέρνηση που θ’ αναλάβει να εφαρμόσει αντίστοιχες με τη σημερινή πολιτικές, δηλαδή, φτωχοποίηση με κάθε μέσο προς όφελος ελάχιστων και επιβολή της με ακραία καταστολή), επιθυμεί την ενδυνάμωσή της και την παγίωσή της ως “πολιτικού” παράγοντα. Η Χ.Α. είναι που, αντί γι’ αυτήν, υστεριάζει κατά των μεταναστών, που σπάει απεργίες, που στοχοποιεί κάθε είδους κοινωνικούς αγωνιστές, που λειτουργεί ως “φόβητρο”, ως μια αυτόκλητη ακροδεξιά θεια δίκη… Η Κυβέρνηση μπορεί να χαζεύει τάχα αμήχανη μπροστά στα έργα και τις ημέρες των φασιστών.
β) Η Χ.Α. άμεσα ή έμμεσα (στην δεύτερη περίπτωση ως “σκεπτικό”, ως “ιδεολογία”) πατάει ήδη γερά μέσα στις τρεις (συνταγματικές) εξουσίες: Συμμετέχει στην Βουλή, επηρεάζει τις προτάσεις νόμων και τις κυβερνητικές πρακτικές, ελέγχει άτυπα την ΕΛ.ΑΣ. (είναι γνωστό ότι πάνω από το 50% των αστυνομικών την στηρίζει ανοιχτά – πράγμα που όχι μόνο δεντρέπεται να δείξει αλλά αντίθετα, με κάθε ευκαιρία το διαλαλεί), ασκεί έστω ψυχολογική πίεση σε δικαστές όταν π.χ. μηνύει αντιφασίστες ή όταν υποστηρίζει (με το 7 % τω ψήφων της…) όσους βιαιοπραγούν κατά μεταναστών κλπ. Μάλιστα, όσον αφορά τη Ν.Δ. η οποία είναι λίγο -πολύ η Κυβέρνηση, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι έχει σε θέσεις κλειδιά, σε Υπουργεία κλπ. ακροδεξιά στελέχη: Δένδιας, Α.Γεωργιάδης, Βορίδης, Φ.Κρανιδιώτης, υιός Πλεύρης κ.α. είναι οι άνθρωποι που δίνουν τον ειδικο χαρακτήρα που έχει η σημερινή θλιβερή κουστωδία του κυβερνώντος κόμματος. Κοντά σ’ αυτούς και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που είναι γνωστός για τις ακροδεξιές θέσεις και τάσεις του διαχρονικά.
γ) Έχει αποκτήσει και αποκτά όλο και περισσότερο την υποστήριξη (με έμμεσες ή και πιο ευθείες αναφορές) δημσιογραφικών κύκλων και προβάλλεται από πολλά ΜΜΕ με διάφορους τρόπους (“γιατί όχι σε συνεργασία με μια πιο σοβαρή Χ.Α.” κ.α.).
δ) Η θέση εκτός νόμου της Χ.Α., ακόμα κι αν, παρά ταπαραπάνω, μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, θ’ άνοιγε μονομιάς το δρόμο για νομοθετική απαγόρευση αναρχικών και αριστερών οργανώσεων, στον βαθμό που δεν έχουν απαρνηθεί ρητά και “δια Καταστατικού” την ιδέα της επανάστασης. Το χαρτί των δύο άκρων είναι έτοιμο να παιχτεί και δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα παιχτεί, στην απίθανη περίπτωση που η εκφασισμένη Κυβέρνηση αποφάσιζε να προχωρήσει κατά της Χ.Α. με νομοθετικά μέτρα.
ε) Δεν είναι δυνατόν σε ένα τμήμα ελευθεριακών αγωνιστών να ζητάνε (ουσιαστικά : να πιστεύουν , να περιμένουν) ότι ο Νόμος θα λύσει ένα τόσο βαθύ και περίπλοκο πρόβλημα όπως αυτό του φασισμού. Ο ίδιος ο Buenaventura Durruti έλεγε ότι “Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία ξεγλιστρά από τα χέρια της, φέρνει τον φασισμό στο προσκήνιο προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της.” Και για όσους αντιφασίστες έχουν αλλεργία στα λόγια ενός επιφανούς αναρχικού, αρκεί να θυμίσουμε τα λόγια του Λένιν …” Φασισμός είναι ο καπιταλισμός σε παρακμή”.
Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που συνηγορούν στον χαρακτηρισμό των φωνών που ζητάνε τη νομοθετική απαγόρευση της Χ.Α. ως τουλάχιστον απλοϊκών.
Αμέσως ανακύπτει το ερώτημα τί μπορούμε να κάνουμε τότε με την Χ.Α. και τους νεοναζί τραμπούκους τους.
Οι απαντήσεις είναι πολλές και είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές σε κάθε αντιφασίστα. Η ίδια η κοινωνία αν πραγματικά απεχθάνεται τους φασίστες και τον φασισμό πρέπει ν’ αντιδράσει χωρίς να ποντάρει σε κυβερνητική βοήθεια, χωρίς να περιμένει ότι το πρόβλημα θα το λύσει ένας νόμος. Για παράδειγμα, τι εμποδίζει τους αντιφασίστες ν’ αποκλείσουν τα κεντρικά γραφεία της Χ.Α. παρεμποδίζοντας κάθε δραστηριότητά της; Ποιός μπορεί να σταματήσει την άμεση και έμπρακτη απαξίωση οποιουδήποτε υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τους νεοναζί; Γιατί τους ανεχόμαστε στους χώρους εργασίας, στις πολυκατοικίες που μένουμε, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στα καφενεία, στους δρόμους; Κι αν κάποιος εμποδίσει τους αντιφασίστες, αν κάποιος εμποδίσει όλους εμάς από το αυτονόητο, που είναι ένα έμπρακτο, πολύπλευρο και εντελώς αποφασιστικό ‘Όχι”, στο φασισμό, τότε, ας δούμε ποιός είναι αυτός που θα το κάνει και πώς, κι ας βγάλουμε στη συνέχεια τα συμπεράσματά μας για το αν υπάρχει πραγματικά “πολιτική βούληση από την πλευρά της Κυβέρνησης” για λύση στο πρόβλημα της νεοναζιστικής Χ.Α. ώστε να καταστρώσουμε κι εμείς τις πραγματικά αποτελεσματικές στρατηγικές στη μάχη εναντίον του φασισμού…
Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει
Η χθεσινή δολοφονία ενός αντιφασίστα δεν ήταν το πρώτο εγκλημα της Χ.Α. (ενδεικτικά μόνο υπενθυμίζουμε και κάποια από τα υπόλοιπα εγκλήματα των φασιστών). Το νέο στοιχείο είναι ότι οι νεοναζί για πρώτη φορά επιτέθηκαν σε έλληνα αντιφασίστα με σκοπό να τον σκοτώσουν. Και δυστυχώς τα κατάφεραν. Υπό την πίεση των γεγονότων ακούγονται πάλι φωνές για την θέση της νεοναζιστικής οργάνωσης εκτός νόμου. Δηλώσεις που όποιες προθέσεις κι αν έχουν πραγματικά, δεν φαίνεται να έχουν κανένα πολιτικό βάθος.
Ας δούμε γιατί:
α) Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κανείς ότι η πιο αυταρχική και αντιλαϊκή κυβέρνηση που γνώρισε η Ελλάδα από τον καιρό της μεταπολίτευσης έχει την πολιτική βούληση να πράξει κάτι τέτοιο. Η Κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί και δεν θέλει να θέσει την Χ.Α. εκτός νόμου, αλλά, αντίθετα, όσο κι αν αυτή η προοπτική – σε μικροπολιτικό επίπεδο – υποτίθεται ότι θα βόλευε τα κόμματα που την απαρτίζουν (ή αυτά που θα μπορούσαν να συμμαχίσουν μελλοντικά σε μία Κυβέρνηση που θ’ αναλάβει να εφαρμόσει αντίστοιχες με τη σημερινή πολιτικές, δηλαδή, φτωχοποίηση με κάθε μέσο προς όφελος ελάχιστων και επιβολή της με ακραία καταστολή), επιθυμεί την ενδυνάμωσή της και την παγίωσή της ως “πολιτικού” παράγοντα. Η Χ.Α. είναι που, αντί γι’ αυτήν, υστεριάζει κατά των μεταναστών, που σπάει απεργίες, που στοχοποιεί κάθε είδους κοινωνικούς αγωνιστές, που λειτουργεί ως “φόβητρο”, ως μια αυτόκλητη ακροδεξιά θεια δίκη… Η Κυβέρνηση μπορεί να χαζεύει τάχα αμήχανη μπροστά στα έργα και τις ημέρες των φασιστών.
β) Η Χ.Α. άμεσα ή έμμεσα (στην δεύτερη περίπτωση ως “σκεπτικό”, ως “ιδεολογία”) πατάει ήδη γερά μέσα στις τρεις (συνταγματικές) εξουσίες: Συμμετέχει στην Βουλή, επηρεάζει τις προτάσεις νόμων και τις κυβερνητικές πρακτικές, ελέγχει άτυπα την ΕΛ.ΑΣ. (είναι γνωστό ότι πάνω από το 50% των αστυνομικών την στηρίζει ανοιχτά – πράγμα που όχι μόνο δεντρέπεται να δείξει αλλά αντίθετα, με κάθε ευκαιρία το διαλαλεί), ασκεί έστω ψυχολογική πίεση σε δικαστές όταν π.χ. μηνύει αντιφασίστες ή όταν υποστηρίζει (με το 7 % τω ψήφων της…) όσους βιαιοπραγούν κατά μεταναστών κλπ. Μάλιστα, όσον αφορά τη Ν.Δ. η οποία είναι λίγο -πολύ η Κυβέρνηση, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι έχει σε θέσεις κλειδιά, σε Υπουργεία κλπ. ακροδεξιά στελέχη: Δένδιας, Α.Γεωργιάδης, Βορίδης, Φ.Κρανιδιώτης, υιός Πλεύρης κ.α. είναι οι άνθρωποι που δίνουν τον ειδικο χαρακτήρα που έχει η σημερινή θλιβερή κουστωδία του κυβερνώντος κόμματος. Κοντά σ’ αυτούς και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που είναι γνωστός για τις ακροδεξιές θέσεις και τάσεις του διαχρονικά.
γ) Έχει αποκτήσει και αποκτά όλο και περισσότερο την υποστήριξη (με έμμεσες ή και πιο ευθείες αναφορές) δημσιογραφικών κύκλων και προβάλλεται από πολλά ΜΜΕ με διάφορους τρόπους (“γιατί όχι σε συνεργασία με μια πιο σοβαρή Χ.Α.” κ.α.).
δ) Η θέση εκτός νόμου της Χ.Α., ακόμα κι αν, παρά ταπαραπάνω, μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, θ’ άνοιγε μονομιάς το δρόμο για νομοθετική απαγόρευση αναρχικών και αριστερών οργανώσεων, στον βαθμό που δεν έχουν απαρνηθεί ρητά και “δια Καταστατικού” την ιδέα της επανάστασης. Το χαρτί των δύο άκρων είναι έτοιμο να παιχτεί και δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα παιχτεί, στην απίθανη περίπτωση που η εκφασισμένη Κυβέρνηση αποφάσιζε να προχωρήσει κατά της Χ.Α. με νομοθετικά μέτρα.
ε) Δεν είναι δυνατόν σε ένα τμήμα ελευθεριακών αγωνιστών να ζητάνε (ουσιαστικά : να πιστεύουν , να περιμένουν) ότι ο Νόμος θα λύσει ένα τόσο βαθύ και περίπλοκο πρόβλημα όπως αυτό του φασισμού. Ο ίδιος ο Buenaventura Durruti έλεγε ότι “Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία ξεγλιστρά από τα χέρια της, φέρνει τον φασισμό στο προσκήνιο προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της.” Και για όσους αντιφασίστες έχουν αλλεργία στα λόγια ενός επιφανούς αναρχικού, αρκεί να θυμίσουμε τα λόγια του Λένιν …” Φασισμός είναι ο καπιταλισμός σε παρακμή”.
Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που συνηγορούν στον χαρακτηρισμό των φωνών που ζητάνε τη νομοθετική απαγόρευση της Χ.Α. ως τουλάχιστον απλοϊκών.
Αμέσως ανακύπτει το ερώτημα τί μπορούμε να κάνουμε τότε με την Χ.Α. και τους νεοναζί τραμπούκους τους.
Οι απαντήσεις είναι πολλές και είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές σε κάθε αντιφασίστα. Η ίδια η κοινωνία αν πραγματικά απεχθάνεται τους φασίστες και τον φασισμό πρέπει ν’ αντιδράσει χωρίς να ποντάρει σε κυβερνητική βοήθεια, χωρίς να περιμένει ότι το πρόβλημα θα το λύσει ένας νόμος. Για παράδειγμα, τι εμποδίζει τους αντιφασίστες ν’ αποκλείσουν τα κεντρικά γραφεία της Χ.Α. παρεμποδίζοντας κάθε δραστηριότητά της; Ποιός μπορεί να σταματήσει την άμεση και έμπρακτη απαξίωση οποιουδήποτε υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τους νεοναζί; Γιατί τους ανεχόμαστε στους χώρους εργασίας, στις πολυκατοικίες που μένουμε, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στα καφενεία, στους δρόμους; Κι αν κάποιος εμποδίσει τους αντιφασίστες, αν κάποιος εμποδίσει όλους εμάς από το αυτονόητο, που είναι ένα έμπρακτο, πολύπλευρο και εντελώς αποφασιστικό ‘Όχι”, στο φασισμό, τότε, ας δούμε ποιός είναι αυτός που θα το κάνει και πώς, κι ας βγάλουμε στη συνέχεια τα συμπεράσματά μας για το αν υπάρχει πραγματικά “πολιτική βούληση από την πλευρά της Κυβέρνησης” για λύση στο πρόβλημα της νεοναζιστικής Χ.Α. ώστε να καταστρώσουμε κι εμείς τις πραγματικά αποτελεσματικές στρατηγικές στη μάχη εναντίον του φασισμού…
Τα σώματα ασφάλειας και τα "σωματα" σκετα. ετοιμάζουν τη δεύτερη φάση της “στρατηγικής της έντασης”
To κράτος & παρακράτος της μνημονιακής ακροδεξιάς κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με εργαλείο το κατασκεύασμά τους (χρυσή αυγή), ετοιμάζουν τη δεύτερη φάση της “στρατηγικής της έντασης” με στόχο τα αντιμνημονιακά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Ανεξάρτητοι Έλληνες) και κινήματα! Ο εχθρός είναι εντός των πυλών κι έχει όνομα: Μερκελιστές, δωσίλογοι του Δ’ Ράιχ…
Τρία Κόκκινα Γράμματα
ΙΔΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ, ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ ΜΟΥ.
Τα δικα σας παιδια.
Οι πραιτωριανοι σας.
Τα σωματα ασφαλειας και τα "σωματα" σκετα.
Τα ταγματα εφοδου.
Οι εφεδρειες του συστηματος.
Η απειλη για τη Δημοκρατια.
Τα ακρα διχως θεωριες.
Ο εσμος της παρακμης.
Η ασχημια προσωποποιημενη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)