Εχουν περάσει "αισίως" τρία χρόνια από τότε που εισήλθαμε στην εποχή των μνημονίων. Μπορεί οι ιστορικοί, και με το δίκιο τους, να θεωρούν πως τα γεγονότα είναι ακόμα πολύ νωπά για να είμαστε σε θέση να καταλήξουμε σε διαχρονικά συμπεράσματα, ωστόσο έχουν διαμορφωθεί σοβαρές ενδείξεις για το ποιά είναι αυτά και για το ποιός δικαιώνεται και ποιός όχι από τις πολιτικές που ακολουθούνται και για το πού θα καταλήξουν. Δείτε, για παράδειγμα, ποιοί είναι εκείνοι που δηλώνουν δημοσίως πως έκαναν λάθος. Είναι όσοι υποστήριζαν πως οι πολιτικές άγριας λιτότητας δίχως ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης θα οδηγήσουν στην καταστροφή ή όσοι ισχυρίζονταν πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιστρέψει η ευμάρεια, σε πιο υγιή μορφή; Είναι εκείνοι που από το 2009 μιλούσαν για την ανάγκη άμεσου "κουρέματος" του δημόσιου χρέους ή όσοι έκαναν λόγο για εθνική προδοσία σε μια τέτοια περίπτωση; Είναι αυτοί που είχαν αντιληφθεί ότι τα "τελευταία μέτρα" θα τα ακολουθούσαν κι άλλα "τελευταία μέτρα" ή όσοι επικοινωνούσαν ψέματα στο πόπολο για να διατηρήσουν λίγο ακόμα τα οφίτσιά τους; Ποιοί πρόβλεψαν σωστα τα μελλούμενα, όσοι είχαν προβλέψει "κούρεμα" και των καταθέσεων ή αυτοί που κατηγορούσαν όσους προδίκαζαν τέτοια πράγματα ως ανεγκέφαλους λαϊκιστές;...
Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά. Ολοι ξέρουμε ποιοί είναι εκείνοι που έπεσαν μέσα στις εκτιμήσεις τους και ποιοί εκείνοι που είτε αφελώς είτε δολίως ακολούθησαν έναν αδιέξοδο δρόμο. Πώς, επομένως, να πιστέψει κανείς τους τελευταίους όταν υπόσχονται πως δεν θα "κουρευτούν" οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ; Εχουν χάσει προ πολλού την αξιοπιστία τους και πασχίζουν ματαίως να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους σε μια εποχή που όλα αλλάζουν κι αν δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό θα είναι προς το χειρότερο κι όχι προς το καλύτερο. Και οι χαμηλές καταθέσεις θα "κουρευτούν" και νέα μέτρα θα ληφθούν από τη στιγμή που νεκρώνουν την πραγματική οικονομία για να έχουμε στα χαρτιά πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο δεν θα χρησιμοποιήσουμε όμως ποτέ ως όπλο για να απεμπλακούμε από το βραχνά τού χρέους, της εξάρτησης και της άνισης λιτότητας. Τύποι όπως ο Β. Βενιζέλος και η Κρ. Λαγκάρντ ζουν για την ημέρα που θα δικαιωθούν οι πολιτικές τους. Τότε θα μπορούν να κατεβούν από το "Enola Gay", να περπατήσουν στη "Χιροσίμα" και στο "Ναγκασάκι" μετά από το πυρηνικό ολοκαύτωμα και να μοιράζουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο για τα επιτεύγματά τους. Τί κρίμα, ωστόσο, που όλοι οι υπόλοιποι θα είμαστε νεκροί και δεν θα μπορούμε να τους χειροκροτήσουμε...
Αναρτήθηκε από vromostomos
