Η χαρά του Πάσχα.... Του Περικλή Κοροβέση

Του Περικλή Κοροβέση

Ας αρχίσουμε με μια κακιά λέξη. Την «καύλα». Είναι από τις λέξεις που δεν πρέπει να λέγονται γιατί θεωρούνται χυδαίες, πρόστυχες και υβριστικές. Και όμως, ελάχιστοι γνωρίζουν την αρχική σημασία αυτής της λέξης, που αναφέρεται στην αρχαιοελληνική γραμματεία. Καυλός σημαίνει βλαστός. Και για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις. Η μεγάλη οικογένεια των Βλαστών, αν ήταν καθαρευουσιάνοι, θα την έλεγαν οικογένεια Καυλών. Αυτή η λέξη πέρασε στα λατινικά και έγινε CAULIS, που έχει παρεμφερή σημασία (κοτσάνι). Από αυτή τη ρίζα βγήκαν δεκάδες λέξεις, όπως το ρήμα καυλώ που σημαίνει σχηματίζω βλαστό, το επάγγελμα καυλοπώλης που σημαίνει μανάβης, και ακόμα έγινε χειρουργικό εργαλείο με το όνομα καυλοκλυστήρ. Για περισσότερα, ανοίξτε ένα οποιοδήποτε λεξικό. Αν θέλετε ακόμα κάτι παραπάνω, απευθυνθείτε στον δικό μας Γιάννη Η. Χάρη.


Εκ μεταφοράς αυτή η λέξη που ανήκε στη φύση, πέρασε στον άνθρωπο και υποδηλώνει ερωτική επιθυμία. Και από εδώ ενοχοποιήθηκε από τους πουριτανούς που είναι κατά της ζωής. Αυτοί οι εραστές τους θανάτου δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως, έστω και λεκτικά, ο άνθρωπος ξαναγύρισε στη φύση και έγινε μέλος του οικοσυστήματος. Αυτή η κακιά λέξη επανέρχεται και γίνεται αξιοπρεπής με το LIBΙDO του Φρόιντ. Αν ο Φρόιντ ήξερε καλύτερα αρχαία ελληνικά, θα είχε επινοήσει τον όρο «CAULA» και θα πηγαίναμε όλοι για ψυχανάλυση, πληρώνοντας βέβαια για να ξαναβρούμε τη χαμένη μας καύλα. Δηλαδή την επιθυμία ζωής.

Χρονιάρες μέρες. Εβδομάδα των παθών. Και μπροστά μας η Ανάσταση. Μήπως η καύλα έχει σχέση με την Ανάσταση; Μοιάζει σαν προβοκάτσια. Για να δούμε, είναι έτσι; Μήπως υπάρχουν δύο χριστιανισμοί; Ενας των αυτοκρατόρων και ένας άλλος του λαού; Εννοώ αυτόν της αδελφότητας και όχι αυτόν της εξουσίας. Οταν ο Συμεών ο νέος θεολόγος μιλάει για τον φαλλό Χριστού, μήπως εννοεί μια ανάσταση της ζωής; Μην τυχόν η ζωή είναι αθάνατη; Εμείς μπορεί σαν κύτταρα της ζωής να πεθαίνουμε. Αλλά τα ζωντανά κύτταρα πολλαπλασιάζονται με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτά που πεθαίνουν. Στο ινδικό έπος «Μαχαμπαράτα» υπάρχει το αθάνατο παιδί, που εξηγεί πως δεν υπάρχει θάνατος. Αν πεθάνει το δέντρο, δεν χάνεται το δάσος. Και στη θέση του θα βγει ένας άλλος βλαστός. Απλά όλοι κάνουμε μια διαδρομή, που κάποτε θα τελειώσει. Αλλά πίσω μας ακολουθούν πολλοί άλλοι. Η ζωή είναι η μόνη δύναμη που έχουμε. Αυτός που λέει πως δεν γίνεται τίποτα, μας παίρνει το οξυγόνο μας.

Η Ανάσταση και η Επανάσταση είναι συγγενικές έννοιες. Ας φανταστούμε ένα Πάσχα που θα γιορτάζουμε την αιώνια ζωή και θα τη διεκδικούμε για μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Να γιορτάζουμε το Πάσχα, σαν μέρα απελευθέρωσης από τη μικρή μας ζωή, μια υπέρβαση του ασήμαντου και του φθαρτού προς την αιωνιότητα. Αλλά οι παπάδες είναι όργανα «του κράτους και της βίας», κατά την έκφραση του Αισχύλου, στον Προμηθέα Δεσμώτη. Είδαμε ποτέ καμιά διαμαρτυρία της Εκκλησίας για τα βασανιστήρια που είναι μια καθιερωμένη και επίσημη πρακτική του ελληνικού κράτους; Από τον Παπαδόπουλο μέχρι τους Σαμαρά και Βενιζέλο η καρδιά «της τάξης και του νόμου» σε κάποιους δύσκολους τομείς χτυπάει στον ίδιο ρυθμό. Και σκοτώνει.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι παπάδες, οι αστυνομικοί ή οι στρατιωτικοί είναι ίδιοι. Πάνω-κάτω είναι στην ίδια αναλογία που είναι όλη η ελληνική κοινωνία. Η διαφορά οφείλεται στην ιεραρχία. Αν κάποιος αστυνομικός μιλήσει, όπως μιλάμε εδώ στην «Εφ.Συν.», δεν είναι σίγουρο πως την άλλη μέρα θα έχει τη δουλειά του. «Γιατί τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Και σε αυτό το πνεύμα, δεν αποκλείεται να δούμε κάποια μέρα στα Εξάρχεια ένα σύνθημα που να λέει: «Μπάτσοι όλου του κόσμου, βρείτε το χωριό που γεννηθήκατε. Μη χτυπάτε τους δικούς σας».
Αυτές οι σκέψεις ήταν σημειώσεις για μια εκδήλωση στο Κιάτο, τη Μεγάλη Τρίτη, με αφορμή το τροπάριο της Κασσιανής. Αλλά ο παναγιότατος Μητροπολίτης Κορίνθου δεν βρήκε την εκδήλωση του γούστου του και έτσι ματαιώθηκε. Ας είναι καλά ο άνθρωπος.
Μου έδωσε ένα θέμα για τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Πηγή :“Εφημερίδα Συντακτών”

Χρόνια πολλά στην εθνοσωτήρια κυβέρνηση και κυρίως στη Νέα Δημοκρατία... Χρόνια πολλά και στη Χρυσή Αυγή. Για χθες όμως, που ήταν τα γενέθλια του Αδόλφου...

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

Σαν σήμερα, πριν από 47 χρόνια, μια εθνοσωτήρια κυβέρνηση, καλή ώρα σαν την παρούσα, έσωζε κι αυτή τη χώρα από τον κρημνόν βάζοντάς την εις τον γύψον.
«Ασθενήν έχομεν, εις τον γύψον τον εβάλαμεν» είχε πει τότε ο δικτάτορας -«επαναστάτης πρωθυπουργός» για πολλούς νεοδημοκράτες- Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε. Οι καταπατήσεις του Συντάγματος, η έλλειψη δημοκρατίας, τα... στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες από το κράτος ή το παρακράτος, οι απαγορεύσεις συναθροίσεων, η βίαια και αιματηρή καταστολή, ο κρατικός αυταρχισμός, η δεξιά και θρήσκα δικαιοσύνη και ο ελεγχόμενος τύπος είναι λίγα μόνο από τα πολλά κοινά σημεία μεταξύ της Χούντας των συνταγματαρχών και της κυβέρνησης Σαμαρά.
Η διαφορά είναι ότι όλα αυτά γινόντουσαν τότε πιο συχνά, εντατικά και απροκάλυπτα ενώ τώρα έχουν μια προσχηματική επικάλυψη δημοκρατίας.
Γι αυτό ευχόμαστε χρόνια πολλά στην κυβέρνηση Σαμαρά για την επέτειο της Επαναστάσεως. Ναι, «Επαναστάσεως». Έτσι την αποκάλεσε άλλωστε τη Χούντα πριν από τρεις μήνες και ο βουλευτής της ΝΔ Δημήτρης Χριστογιάννης. Ο οποίος όχι μόνο παραμένει στη θέση του, αλλά και σύσσωμο το κόμμα του, η Νέα Δημοκρατία και τα στελέχη της, δεν έχουν βγάλει έως τώρα την παραμικρή τσιμουδιά γι αυτή τη φιλοχουντική δήλωση. Ούτε καν μια τυπική αποδοκιμασία είχαν το φιλότιμο να ψελλίσουν, έστω για τα μάτια του κόσμου. Πράγμα που, αν μη τι άλλο, σημαίνει ότι κανένας νεοδημοκράτης δεν ενοχλήθηκε.
Άπαξ και μιλούσε όμως για ακροδεξιά σταγονίδια στη ΝΔ, θα ευαισθητοποιούνταν όλοι άμεσα και θα τον διέγραφαν με συνοπτικές διαδικασίες, όπως είχε συμβεί για παράδειγμα με την περίπτωση του Σωτήρη Χατζηγάκη.

Να μη ντραπούν λοιπόν σήμερα, κανείς δεν θα τους παρεξηγήσει, και να πιαστούν πιστώς και υπερηφάνως όλοι μαζί αγκαζέ, με πρωτοπόρους το Χριστογιάννη και τον ιστορικό πρόεδρο της παπαδοπουλικής νεολαίας Μάκη Βορίδη, και να σπεύσουν με στρατιωτικό βηματισμό στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών για να καταθέσουν ένα γαλανόλευκο στεφάνι στο μνήμα του Γιώργη του Παπαδόπουλου. Και φυσικά να μη ξεχάσουν να πάρουν μαζί τους και το διευθυντικό στέλεχος της ΝΔ Ηλία Φιλιππακόπουλο, για να διαβάσει εκείνη τη συγκινητική επετειακή επιστολή που είχε στείλει κάποτε στον αείμνηστο «πεφωτισμένο» δικτάτορα:

ΥΓ.:  Χρόνια πολλά και στη Χρυσή Αυγή. Για χθες όμως, που ήταν τα γενέθλια του Αδόλφου.

Πρωτογενές πλεόνασμα σκατοψυχιάς στη Νέα Δημοκρατία

Πρόκειται πάλι για το γνωστό μέλος της Νέας Δημοκρατίας, που τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει με το σπαθί του η εκφώνηση και μόνο του ονόματός του να ισοδυναμεί με προσβολή της δημοσίας αιδούς. Μιλάμε φυσικά για τη Χριστίνα Σιδέρη (μετά συγχωρήσεως).

Λίγες μέρες πριν τη «γιορτή της αγάπης» και βράζοντας ως συνήθως μέσα στο ίδιο της το μίσος, δημοσίευσε στο facebook ένα σχόλιο που θα ζήλευαν μέχρι και οι πιο χυδαίοι χρυσαυγίτες:

Γιατί πολύ απλά δεν μιλάει για οποιουσδήποτε μετανάστες. Η μισανθρωπιά της εστιάζει συγκεκριμένα στους χαροκαμένους γονείς του νεκρού Σαχζάτ Λουκμάν, που είδαν και έπαθαν για να έρθουν στη δίκη των δολοφόνων ομοϊδεατών της και στους επίσης χαροκαμένους μετανάστες που γλύτωσαν από τη δολοφονική μανία του βαρβιτσιώτικου Λιμενικού, όχι όμως οι γυναίκες και τα παιδιά τους.  

Το ηθικά χαμερπές αυτό άτομο, εκτός του ότι αποτελεί ντροπή όχι μόνο για την ελληνική αλλά και για οποιαδήποτε άλλη κοινωνία, είναι άλλη μια ζωντανή απόδειξη ότι ο Μπαλτάκος ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου στη σαμαρική Νέα Δημοκρατία. Η οποία έχει πραγματικά καταντήσει ένα κόμμα με πλεόνασμα από μέλη και στελέχη που δεν είναι άλλο από «σοβαροί» κοστουμαρισμένοι χρυσαυγίτες.