Είναι όπως σε μια ερωτική σχέση που τελειώνει, γιατί ο ένας από τους δύο επιλέγει την απαξίωσή της. Στην αρχή ο άλλος δεν θέλει να το πιστέψει και ελπίζει πως η απαξίωση είναι φαινομενική, συνέπεια αντιφάσεων που ενυπάρχουν σε κάθε ζωντανή πραγματικότητα. Προσπαθεί, κατά συνέπεια, να καταλάβει και να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία για επανεκκίνηση σε καλύτερες βάσεις.
Αν αυτό αποδειχτεί ανέφικτο, δεν του μένει παρά η αποχώρηση. Ακόμη κι αν τον πονάει η αυτοαπαξίωση του πρώην συντρόφου του, που επιλέγει το λίγο και το μίζερο, δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε για να την εμποδίσει. Συνεχίζει τον δρόμο του, επιμένοντας στις αξίες που θεώρησε κοινές και που κάποτε -έστω και συγκυριακά- ήταν πράγματι κοινές και για τους δύο. Γι' αυτό και δεν ακυρώνει ό,τι όμορφο έζησε και δεν μετανιώνει για τον καιρό που το έζησε.
Δεν ήσασταν εσείς, συντρόφισσες και σύντροφοι, που εγκαταλείψατε αξίες και ιδεολογικοπολιτικές θέσεις, ώστε να μετανιώνετε και να αυτομαστιγώνεστε, διαπιστώνοντας την αποτυχία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Εσείς επιμείνατε μέχρι τέλους σε όλα εκείνα που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% να εκφράσει τη διάθεση του 36% για αντίσταση και αξιοπρέπεια. Τώρα, όμως, κάθε προσπάθεια συνύπαρξης με εκείνους που αυτοαπαξιώνονται, τσαλαπατώντας αξίες και θέσεις, θα σας καθιστά κι εσάς αναξιοπρεπείς.
Τώρα αποχωρείτε! Επιμένοντας στον δρόμο που έφερε στο 36%, κρατώντας ψηλά τη σημαία του ΟΧΙ, που ύψωσε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας.
