http://sioualtec.blogspot.gr/
Συνοδοιπόρους θέλουμε, σύντροφους και φίλους να πάμε όλοι μαζί να
αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει και όχι να γίνουμε ο φόβος και ο τρόμος
αυτών που δεν ασπάζονται τις ιδέες μας. Πόσο αριστερό σου ακούγεται
εσένα αυτό?
Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις είχε πει ο Μάνος Χατζηδάκης. Και μείς θαρρώ πως γίναμε όμοιοι πια. Μπορούμε άνετα να πάρουμε την θέση του. Τέρατα γίναμε με την ταμπέλα της κουλτούρας όμως, της δήθεν καλλιέργειας και του ελεύθερου πνεύματος.
Ταμπέλες μάθαμε να κολλάμε παντού για να διακρίνουμε, να ξεχωρίζουμε? Ποιος ξέρει? Ταμπέλα κολλήσαμε και στους εαυτούς μας και είμαστε και καλά με αυτό νομίζοντας ότι τώρα διαφοροποιηθήκαμε.
Εμείς δεν μοιάζουμε στο τέρας. Γίναμε τέρας.
Μας ενοχλεί ο φασισμός, οι φασίστες, τα ουγκ που λέω και εγώ, αλλά με το δήθεν καλλιεργημένο πνεύμα μας και επειδή δεν είμαστε ρατσιστές, σωστά? τους αντιμετωπίζουμε στα ίσα.
Για να τους αλλάξουμε άποψη, ιδέες και άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια. Αλλά συγχρωτιστήκαμε πολύ μαζί τους και τελικά μάλλον αυτοί άλλαξαν εμάς. Μάθαμε και μείς να ξεχωρίζουμε ανθρώπους, να κολλάμε ταμπέλες και να κατακρεουργούμε όποιον δεν μας μοιάζει.
Και ενώ πρεσβεύουμε το διαφορετικό, ρίχνουμε στη πυρά όποιον δεν πιστεύει ότι και εμείς. Θέλουμε να μας αποδεχτούν και την ίδια στιγμή δεν αποδεχόμαστε εμείς κανέναν που δεν λέει τα ίδια με εμάς.
Έχουμε μάθει, χρόνια τώρα, τους πολιτευτές ενός κόμματος ή κινήματος να λέει καρμπόν τα ίδια λόγια σε όλα τα θέματα. Και όταν έρχεται ένα κόμμα με πολιτικούς που αισθάνονται ελεύθεροι να εκφράσουν την προσωπική τους άποψη τους στήνουμε στο τοίχο. Γιατί δεν ξέρουμε τι είναι ελεύθερη άποψη. Περιμένουμε σαν μωρά την μασημένη τροφή να μας την πουν άλλοι, ακριβώς όμοια αντί να δούμε μόνοι μας και να κρίνουμε σαν ελευθεροι Άνθρωποι.
Αλλά μας ενοχλούν τα ουγκ που κάνουν αυτό ακριβώς. Λένε όλοι τα ίδια, σου υπαγορεύουν ακριβώς τι να πιστεύεις και τι να λες και συ.
Τρωγόμαστε μεταξύ μας, ματώνουμε τους ομοϊδεάτες μας, επειδή έχουν άλλη άποψη σε ένα θέμα. Κρίνουμε τους άλλους και όχι τους εαυτούς μας. Αλλάζουμε ή τουλάχιστον πολύ θα θέλαμε να αλλάξουμε τους άλλους και να τους κάνουμε όλους ίδιους, γιατί είναι πιο εύκολο από το αλλάξουμε εμείς και σαφώς ευκολότερο από το να επιχειρηματολογήσουμε στις ιδέες μας που τελικά ίσως και να μη πιστεύουμε απόλυτα.
Και με τη συμπεριφορά του στερημένου, που ξαφνικά αποκτά πάρα πολλά και δεν ξέρει να τα διαχειριστεί, ορμάμε μπροστά με ύφος περισπούδαστο και μεγαλειώδες και χωρίζουμε τα στέρφα από τα γαλάρια, έχοντας ξεχάσει δυστυχώς ποιοι και που ήμασταν εμείς πριν. Ποιος μας κάνει και ποιος δεν μας κάνει, ποιος είναι αριστερός και ποιος δεν είναι, αν ήταν πάντα, αλλιώς δεν μας κάνει. Αυτό ακριβώς δεν έπαθαν και τα ουγκ που ήταν χρόνια στην αφάνεια?
Σε τι διαφέρουμε εμείς από αυτά πλέον "σύντροφοι?"
Μύες έχουν αυτοί και βαράνε το διαφορετικό, απλά τους έχουν στα μπράτσα, στη γλώσσα εμείς. Και λοιπόν? Πολύ θα θέλαμε να τους χτυπήσουμε και μείς πάνω στο θυμό μας, γιατί μας κάνουν έξαλλους αλλά είμαστε ανώτεροι. Για αυτό σπάμε κόκαλα με την γλώσσα μας.
Σωτήρες αυτοί, σωτήρες θέλουμε και μείς. Απλά εμείς τους θέλουμε αριστερά και αυτοί είναι τέρμα δεξιά. Μόνο φίλε μου που στην αριστερά δεν υπάρχουν σωτήρες και μεσσίες. Ο καθένας από εμάς είναι σωτήρας, δίχως να υποτιμά τον συνομιλητή του. Είμαστε όλοι μαζί μια γροθιά όμοιοι και διαφορετικοί, για να συζητάμε τα λάθη μας να βρίσκουμε νέες ιδέες, νέους δρόμους και δεν κατασπαράζουμε τον σύντροφο μας που εκφράζεται ελεύθερα και που έχει άλλη άποψη από εμάς, ή που προερχόταν από διαφορετικό πολιτικό χώρο πριν. Κανείς δεν μπορεί να βάλει αριστερόμετρο γιατί πολύ απλά δεν τον επιτρέπει η ιδεολογία μας.
Συνοδοιπόρους θέλουμε, σύντροφους και φίλους να πάμε όλοι μαζί να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει και όχι να γίνουμε ο φόβος και ο τρόμος αυτών που δεν ασπάζονται τις ιδέες μας. Πόσο αριστερό σου ακούγεται εσένα αυτό?
Ότι δεν συμφωνεί μαζί μας δεν το τσακίζουμε ούτε του τραβάμε χ επειδή εμείς γαμάμε και δέρνουμε τώρα. Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει και καλό είναι αυτό που ανέβηκε ξαφνικά να μη το πιάσει ίλιγγος από το ύψος γιατί θα γκρεμοτσακιστεί. Καλό είναι όταν φτάνεις απότομα στο 27 σκαλοπάτι να θυμάσαι ότι ήσουν κάποτε στο 3 μόνο και κάποιοι σε βοήθησαν να φτάσεις εκεί που είσαι τώρα και που ίσως να μην ήταν πάντα αριστεροί.
Στην αριστερά απλώνουμε τα χέρια και καλούμε όλους να προχωρήσουμε μαζί μια παρέα μεγάλη φίλοι και εχθροί και διαφορετικοί όλοι μαζί. Κανείς δεν είναι πάνω από τον άλλον.
Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλον ούτε πιο αριστερός από τον άλλον κατάλαβες? Δεν κάνουμε διαγωνισμό εδώ, ούτε τρομοκρατούμε όποιον δεν μας μοιάζει, γιατί τότε έχουμε συνηθίσει πολύ αυτό το τέρας και δεν το καταλάβαμε κιόλας.
Η αριστερά σαν πολιτική άποψη, είναι ιδέα, είναι τρόπος ζωής και θέλει κόπο για να τον ασπαστείς. Κάθε φορά ένα βήμα για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΕΡΑΤΑ
