ΕΛΜΕ-ΚΙ 10-9-2013 ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

                              

                         ΤΟ  RHESUSGR WEB TV RADIO      KAI TO  KEFALONIA UPDATE  
                         στο κοινό αγώνα μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών, εργαζομένων.

RHESUSGR  ..... ενημέρωση-διαδικτυακή τηλεόραση: για ελευθερία, 
αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και κοινωνική αυτονομία ενάντια στην "πληροφόρηση" 
των χειραγωγημένων ΜΜΕ 

ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ

Ληγμένο προϊόν περιορισμένης διαθεσιμότητας είναι το πρωτογενές πλεόνασμα, που βγήκε το Σεπτέμβρη μαζί με τα ληγμένα τρόφιμα στην αγορά σαν το σαπουνέ χαλβά, κοινώς σαπουνοχαλβά, κατά το σαπουνόπερα, για τις μέρες της εμπορο-ζωο-πανήγυρης της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης. Πρωτογενές πλεόνασμα. Πρωτογενής λογιστική απάτη και πλεόνασμα πολιτικής υποκρισίας. Πρωτογενής λογιστική απάτη της λεγόμενης δημιουργικής λογιστικής, γιατί μειώνει πλασματικά τα έξοδα του δημοσίου, μη συμπεριλαμβάνοντας τις καθυστερούμενες υποχρεώσεις του (επιστροφές ΦΠΑ και φόρου εισοδήματος, χρέη ασφαλιστικών φορέων, κλπ) ύψους περίπου έξι δισεκατομμυρίων ευρώ και καρρικεύει τα έσοδα με τις επιστροφές των επαχθών τόκων των ελληνικών ομολόγων, που πίστωσαν οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της ΕΕ στο λογαριασμό αποπληρωμής του ελληνικού χρέους, στο πλαίσιο της... «Κοινοτικής Αλληλεγγύης». Αλληλεγγύη, τώρα, λέγεται η επιστροφή των τοκογλυφικών τόκων. Πλεόνασμα πολιτικής υποκρισίας, καθότι το πρωτογενές πλεόνασμα εν μέρει προήλθε από τη λεηλασία του κοινωνικού Κράτους και τη φορολογική βαρβαρότητα, και δεν μπορεί να αποτελέσει απόθεμα άσκησης κοινωνικής πολιτικής, αλλά εργαλείο εξυπηρέτησης του Δημόσιου Χρέους, αφού στον υπολογισμό του πρωτογενούς πλεονάσματος δεν συμπεριλαμβάνονται οι υποχρεώσεις των τοκοχρεωλυσίων, τα οποία ουσιαστικά θα εξυπηρετήσει. Σε υπερχρεωμένες χώρες σε μια μόνο περίπτωση ενα πραγματικό και όχι πλασματικό, όπως στη χώρα μας, πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο άσκησης Κοινωνικής Πολιτικής. Μόνο, δηλαδή, στην περίπτωση της στάσης πληρωμών του χρέους, ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε να αποτελέσει και εργαλείο άσκησης Εθνικής Νομισματικής Πολιτικής, με την έξοδο πχ της χώρας μας από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του ευρώ και επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα, το οποίο σε περίπτωση πρωτογενούς πλεονάσματος είναι δυνατόν να καλύψει τις δαπάνες αυτοτελούς επιβίωσης και διαβίωσης των πολιτών. Επειδή, όμως, σε κάθε περίπτωση αυτό που διαφημίζεται στη χώρα μας ως πρωτογενές πλεόνασμα δεν είναι ένα πραγματικό και αντικειμενικό οικονομικό μέγεθος, αλλά μια πλασματική επικοινωνιακή σαπουνόπερα των τελευταίων ημερών της μνημονιακής Πομπηίας, δεν μπορούν να συζητηθούν οι οποιεσδήποτε θετικές προοπτικές του. Τι εχεις Γιαννη μ', οτ' ειχα παντα: ΧΡΕΟΣ. ΙΣΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΟΣ

Τα "Ισοδύναμα", κατά τη μνημονιο-παπαγαλική διάλεκτο, ακόμα και αυτού του πρωτογενούς πλεονάσματος: Πέντε χιλιάδες θάνατοι αυτόχειρες επιλέγουν το τρόπο της αυτόχειρης αυτοκαταστροφής, απο τη λεβεντιά της επαναστατικής αυτοθυσίας). Δύο εκατομμύρια άνεργοι και μαζί τους άλλα τρία τουλάχιστον εκατομμύρια πεινασμένοι. Η ΑΑΑ (Αντικειμενική Αξία της Αξιοπρέπειας) των Ελλήνων είναι τόσο χαμηλά , πάνω στην κόκκινη γραμμή που χωρίζει την υποτέλεια από την ελευθερία, την υποταγή από την απελευθέρωση. Ένα βήμα δεξιά και είσαι σκλάβος, ένα αριστερά και είσαι ελεύθερος. Δυστυχώς, οι Έλληνες διαψεύδουν καθημερινά τον Αριστοτέλη "οι βάρβαροι δουλικώτεροι τα ήθη φύσει των Ελλήνων" και πολύ φοβάμαι πως δεν είμαστε μακριά να ακούσουμε τα λόγια του Φρειδερίκου του Μεγάλου να επαναλαμβάνονται από τα χείλη των εθνικών του κληρονόμων "κουράστηκα να κυβερνώ σκλάβους", όπως κι' εγώ κουράστηκα και βαρέθηκα να τους περιμένω.
• 

  19:32

  Titsa Tsimara

  

"Η τρόικα θέλει να αφήσει τη χώρα ένα κουρέλι μέχρι να φτάσει στη διαγραφή του χρέους"

Η αντίσταση δεν πάει δύο μήνες διακοπές το καλοκαίρι...

Ποιός ανάμεσά μας μπορεί να ισχυριστεί πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ιδανικό; Θα ανταποκρινόταν, μάλιστα, καλύτερα στην πραγματικότητα εκείνος που θα έλεγε πως είναι για γέλια και για κλάματα. Και γι' αυτό, φυσικά, δε φταίνε μόνο όσοι όλα αυτά τα χρόνια σπαταλούσαν τα χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού για κανόνια αντί για σχολεία, πίσω από τα οποία κρύβονταν μίζες δισεκατομμυρίων, αλλά κι εκείνοι που υποτίθεται πως υπηρετούσαν τη δημόσια εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί ποτέ δεν αμείβονταν σε αυτήν τη χώρα όπως άξιζε στο λειτούργημά τους, πόσω μάλλον σε σύγκριση με άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίες θεωρητικώς τουλάχιστον έχουν μικρότερη χρησιμότητα στο κοινωνικό σύνολο αλλά "τύχαινε" να είναι "πράσινα" ή "γαλάζια" παιδιά. Οφείλουν, όμως, σήμερα να αναλάβουν και οι ίδιοι τις δικές τους ευθύνες για την απαξίωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας κι αυτό γιατί αρκετοί με την αδιαφορία τους, τον ωχαδερφισμό, τη νωθρότητα και το μικροαστισμό τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές στην ουσία αγράμματων και ταξικώς ασυνείδητων πελατών τού κομματικού συστήματος κι όχι πολιτών...

Προφανώς και η κυβέρνηση δεν έχει στο μυαλό της την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις αλλαγές που φιλοδοξεί να περάσει. Το μυαλό της βρίσκεται απλώς στο να εξοικονομήσει χρήματα για να γλυκάνει τους τοκογλύφους και να προωθήσει την ιδιωτική παιδεία. Πού ήταν, όμως, οι "αγωνιστές" εκπαιδευτικοί όλο το καλοκαίρι, όταν και σχεδιαζόταν η περαιτέρω απαξίωση της δημόσιας παιδείας; Δικαιολογημένα σήμερα απεργούν, αλλά θα ήταν πολύ πιο πειστικοί απέναντι στο κοινωνικό σύνολο αν τη μαχητικότητα που επιδεικνύουν τώρα την επιδείκνυαν και κατά το δίμηνο των διακοπών τους. Τα προβλήματα δε λύνονται με μακροβούτια, αλλά με συνεχείς αγώνες, χειμώνα καλοκαίρι, εργάσιμες ημέρες κι αργίες. Σε διαφορετική περίπτωση διευκολύνεται πολύ το έργο εκείνων που επιδιώκουν συνεχώς τον ταξικό εμφύλιο, άλλως πως κοινωνικό αυτοματισμό, να μιλούν στο λούμπεν πόπολο για προνομιούχους και κατάργηση συντεχνιακών προνομίων. Συμπαρατάσσομαι, επομένως, με μια απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών, μόνο που οι δρόμοι πρέπει να είναι γεμάτοι με επαναστάτες και τον Αύγουστο, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα...

Αναρτήθηκε από vromostomos 

Παιδεία και Αντίσταση

Παιδεία και Αντίσταση
Μιρέιγ Φανόν-Μεντές

(http://www.cahiersdusocialisme.org/2010/11/10/education-et-resistance/)*

Η εκπαίδευση οφείλει να αποτελεί στρατηγικό όπλο αντίστασης στην καταπίεση και την πλέον αποτελεσματική εγγύηση για την εξασφάλιση τής χειραφέτησης και τής απαλλαγής από κάθε μορφής καταδυνάστευση, διότι η έλλειψη παιδείας ενέχει βεβαίως τον κίνδυνο τής αλλοτρίωσης — με την ευρεία έννοια τού όρου, όπως ακριβώς την εννοούσε ο Φραντς Φανόν· με άλλα λόγια, η αλλοτρίωση εκτρέφεται από την πολιτισμική καθυστέρηση την οποία εσκεμμένα δημιουργούν και οργανώνουν οι δυνάμεις εκείνες των οποίων το συμφέρον συνίσταται στη διαιώνιση της κυριαρχίας τους.

Στο πλαίσιο τής σημερινής συγκυρίας το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι να λάβει μια εκπαίδευση που καλλιεργεί την παραίτηση και την υποταγή, ενώ μέσω τής εκπαίδευσης θα έπρεπε να παρέχεται η δυνατότητα δημιουργίας σκεπτόμενων σκέψεων, σκέψεων που δεν διστάζουν να αναλάβουν τον κίνδυνο τού σκέπτεσθαι και να ακολουθήσουν «μια πορεία μαγείας», όπως υπογραμμίζει και ο Ζιλ Ντελέζ.

Και αυτό έγινε αντιληπτό από όσους αγωνίστηκαν με πολιτικά και ένοπλα μέσα στη διάρκεια των απελευθερωτικών αγώνων και οι οποίοι έθεσαν ως προτεραιότητα την εκπαίδευση των λαών. Από το Βιετνάμ ως την Αλγερία αναγνωρίστηκε η αξία τού εναλφαβητισμού και τής γενίκευσης τής εκπαίδευσης ως θεμελιωδών παραγόντων αντίστασης στην καταπίεση. Ομοίως και ο παλαιστινιακός λαός, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλέον εναλφάβητους και μορφωμένους λαούς, δεν παραβλέπει την αποφασιστική σημασία τής μόρφωσης, εφόσον μάλιστα στέκεται αντιμέτωπος με μια αποικιοκρατική μορφή εξουσίας που, όσον αφορά τις κλασσικές της εκφάνσεις, έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί από το πρόσωπο τού πλανήτη, με μόνη εξαίρεση την Παλαιστίνη.

Έχοντας συναισθανθεί τον κίνδυνο που εγκυμονεί η ύπαρξη ενός μορφωμένου παλαιστινιακού λαού, το καθεστώς κατοχής και αποικισμού επιχειρεί ανελλιπώς να απονομιμοποιήσει την εκπαίδευση που παρέχεται στην Παλαιστίνη. Όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα, οι στρατηγικές κυριαρχίας των υποστηρικτών τού καθεστώτος βρίσκουν έρεισμα στη διαιώνιση τού σκοταδισμού και τής άγνοιας όσο το δυνατό ευρύτερων ομάδων τού πληθυσμού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αποσκοπούν και στην άρση τής αναγνώρισης τής δημόσιας εκπαίδευσης που παρέχεται από το παλαιστινιακό υπουργείο Παιδείας, με απώτερο σκοπό να στερήσουν από τους Παλαιστίνιους την πρόσβαση και χρήση των κοινών σε όλους πολιτισμικών σημείων αναφοράς. Για το ισραηλινό κράτος, η μόνη χρησιμότητα «αυτών, των Παλαιστινίων» είναι να δικαιολογούν την ύπαρξή «μας» ως κράτους. Πάνω απ’ όλα, το ζητούμενο είναι η «φυσικοποίηση» των πολιτισμικών διαφορών, εγχείρημα που ελάχιστα διαφοροποιείται από τις σύγχρονες ιδεολογίες τού ρατσισμού.

Η απώλεια της πολιτισμικής ταυτότητας και η άγνοια επιτρέπουν στους θεωρητικούς τής εξουσίας να δικαιολογούν τις πρακτικές υποδούλωσης και βίαιης αποστέρησης μέσω τής εξάλειψης της μνήμης των λαών και τής απαγόρευσης τής πολιτισμικής μετάδοσης τής ιστορίας και των γνώσεών τους. Ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα ακόμα απόσπασμα από τον Φραντς Φανόν: «Οι αποικιοκρατούμενοι λαοί αναπαρίστανται ιδεολογικά ως λαοί που έχουν μείνει στάσιμοι στην εξελικτική τους πορεία, ως λαοί που αδυνατούν να προσαρμοστούν στις επιταγές της λογικής και να διαχειριστούν τις υποθέσεις τους, με συνέπεια να απαιτείται η διαρκής υπαγωγή τους σε καθεστώς επίβλεψης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ταραχώδης και πολυκύμαντη ιστορία των αποικιοκρατούμενων λαών αποστερείται νοήματος και σημασίας, ώστε να έχει κανείς την εντύπωση ότι οι λαοί αυτοί διάβηκαν το κατώφλι τής ανθρώπινης ύπαρξης μόνο με την άφιξη των ανδρείων και γενναίων εποίκων».1 Αυτό ακριβώς είναι το γενικό νόημα τής, δυστυχώς, πασίγνωστης ομιλίας που εκφώνησε τον Ιανουάριο τού 2007 στο Πανεπιστήμιο τού Ντακάρ ο πρόεδρος Σαρκοζί. Σύμφωνα με τον Σαρκοζί, που αναλαμβάνει εδώ το ρόλο τού εκφραστή τής οπτικής τού νεοαποικισμού, ο αφρικανός εμφανίζεται, κατά τρόπο εξωπραγματικό και προσβλητικό, ως κάποιος που, έχοντας τελματωθεί στο παρελθόν, δεν μπορεί ή δεν θέλει να βαδίσει τον δρόμο τής Ιστορίας.

Επομένως, η εκπαίδευση αποτελεί τόσο μέσο χειραφέτησης τής συνείδησης από την εθελούσια υποταγή, όσο και απαλλαγής της από την επιβαλλόμενη λήθη που μεθοδεύεται μέσω τής πραγμοποίησης τής μνήμης, η οποία, κατ’ αυτόν τον τρόπο, αναδεικνύεται ως μείζον πολιτικό διακύβευμα, συνιστώντας από μόνη της επαρκές έρεισμα για το επιτακτικό αίτημα τής παροχής καθολικής παιδείας.

Η «ιστορική» ρητορεία των φιλελεύθερων Κυρίων τού κόσμου αυτού δεν αποτελεί μόνο έκφραση περιφρόνησης και άγνοιας με πολύ έντονα ιδεολογικές συμπαραδηλώσεις, αλλά έχει και μια σαφή αποστολή: να παράσχει υποστήριξη στην επανεκδίπλωση των ήδη υπαρκτών μορφών κυριαρχίας και, συνεπώς, στην ενίσχυση των δομών περιθωριοποίησης και αποκλεισμού χάριν της λεγόμενης ασφάλειας.

Οι νέες μορφές εκμετάλλευσης και καταδυνάστευσης, που διευκολύνθηκαν ή κατέστησαν δυνατές λόγω τής κατάρρευσης τού γραφειοκρατικού σοσιαλισμού στα τέλη της δεκαετίας τού ’80, αναγνωρίζουν ως μόνη αυθεντία το υπερφιλελεύθερο μοντέλο και την ύψιστη αποτελεσματικότητα των αγορών — οι οποίες όμως δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς την στρατιωτική υποστήριξη ενός τρόπου ζωής που προϋποθέτει έναν υποτιθέμενο «Ασφαλέστερο Κόσμο», όπως το έθεσε λακωνικά ο τέως γενικός γραμματέας τού ΟΗΕ!

Το πιστεύω των ευαγγελιστών των αγορών συνίσταται ουσιαστικά στην απόλυτη υπεροχή τού νόμου της ζούγκλας, όπου μόνο οι ισχυρότεροι είναι σε θέση να διοικούν τον κόσμο, πράγμα που απαιτεί τη συρρίκνωση τού κράτους κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται όσο το δυνατόν περισσότερο στην συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων. Λόγω τού ότι, στο πλαίσιο αυτό, κάθε δραστηριότητα έχει εκ φύσεως συναλλακτικό χαρακτήρα, ο κοινωνικός ρόλος τού Κράτους ανάγεται στην απλούστερη έκφανσή του, με συνέπεια η Εκπαίδευση να τίθεται, κατά προτίμηση, στο στόχαστρο.

Οι υπερφιλελεύθερες θεωρίες που διατυμπανίζονται από το ΔΝΤ και οι οποίες, λόγω τής κρίσης τού χρέους, εφαρμόζονται κατά γράμμα υπό την επίβλεψή του, έχουν επηρεάσει δυσμενώς πολλές χώρες τού Νότου. Οι «συγκεκριμένοι όροι» των προγραμμάτων δομικής προσαρμογής συνίστανται κατά κανόνα στην επιβολή ιδιωτικοποιήσεων, στην απορρύθμιση-απελευθέρωση των αγορών και σε βαθιές περικοπές στους κοινωνικούς προϋπολογισμούς και, ιδιαίτερα, στις δαπάνες για την παιδεία και την υγεία. Σε χώρες ήδη πολύ καθυστερημένες στο οικονομικό και κοινωνικοπολιτισμικό επίπεδο, οι συνέπειες τής εγκληματικής αυτής πολιτικής είναι ιδιαίτερα καταστρεπτικές. Στην Αφρική, που και από αυτή την άποψη πρέπει να χαρακτηριστεί ως μαρτυρική ήπειρος, ο μαζικός αναλφαβητισμός θέτει εμπόδια στην ανάπτυξη και συντελεί στη σημαντική αποδύναμωση κοινωνιών οι οποίες κυβερνώνται από εξαιρετικά ολιγάριθμες ελίτ. Μόνον όσοι είναι σε θέση να καλύψουν τις δαπάνες ιδιωτικής εκπαίδευσης μπορούν να ελπίζουν σε ένα λιγότερο ζοφερό μέλλον, ενώ οι υπόλοιποι πέφτουν θύματα τσαρλατάνων ή παραθρησκευτικών οργανώσεων … Οι πλέον ευάλωτοι σε κάθε μορφής χειραγώγησης είναι οι λαοί εκείνοι που στερούνται εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, οι συνταγές τού ΔΝΤ που εφαρμόστηκαν απαρέγκλιτα στην Αϊτή είχαν ως αποτέλεσμα το ποσοστό τού αναλφαβητισµού να αγγίξει το 85% τού πληθυσμού μιας χώρας που έχει αναδείξει λαμπρούς διανοούμενους, ενώ σε κάθε χίλια παιδιά που εισάγονται στα προγράμματα σχολικών σπουδών μόνο το 1.7% μπορούν να εξασφαλίσουν την είσοδο στο πανεπιστήμιο. Η ανθρώπινη σπατάλη, που έχει πλέον λάβει τερατώδεις διαστάσεις, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την ατέλειωτη τραγωδία που πλήττει τη χώρα αυτή.

Απέναντι στις δολοπλοκίες των χωροφυλάκων τού φιλελευθερισμού είναι επιβεβλημένη η κινητοποίηση όλων μας. Η μόρφωση και η παιδεία μπορεί μεν να μην είναι από μόνες τους αρκετές για την χειραφέτηση των λαών, αλλά είναι αναγκαίες τουλάχιστον προϋποθέσεις για μια γνήσια απελευθέρωση από κάθε μορφής καταδυνάστευση. Η εκπαίδευση πρέπει επίσης να αναζητήσει τις ρίζες της στον πολιτισμό και την ιστορία κάθε χώρας και να θεμελιωθεί σε σαφώς καθορισμένες ηθικές και πολιτικές αρχές. Το καθεστώς τής αποικιοκρατίας, που φρόντισε να εκπαιδεύσει μόνο όσους χρειαζόταν για τη συνέχιση και αναπαραγωγή της κυριαρχίας του, συνεχίζει σήμερα να εμπνέει εκείνους που επιχειρούν να γαλουχήσουν μια νεότερη γενιά ελίτ σε βάρος των συμφερόντων των λαών. Η μόνη απάντηση σε αυτού του είδους τα τεχνάσματα είναι μια παιδεία για τον λαό, η οποία θα τίθεται στην υπηρεσία όλων μας. Το αίτημα για μια γενικευμένη, υποχρεωτική παιδεία που θα παρέχεται στις λαϊκές μάζες και στην οποία θα έχουν πρόσβαση όλοι ανεξαρτήτως οικονομικής δυνατότητας αποτελεί απόλυτο προαπαιτούµενο για τη διαμόρφωση μιας δικαιότερης και πιο ανθρώπινης κοινωνίας.

[1] Έτος Ε΄ τής Αλγερινής Επανάστασης («L’An V de la révolution algérienne») (1959) εκδ. La Découverte, 2001, σελ. 176

*Πρόκειται για ομιλία που δόθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2010 στα πλαίσια τού Παγκόσμιου Φόρουμ Εκπαίδευσης (WEF) στην Παλαιστίνη. Η Μιρέιγ Φανόν-Μεντές είναι μέλος τού Ιδρύματος Φραντς Φανόν και τής Εβραϊκής Ένωσης για την Ειρήνη.

Καλώς την άοπλη πολιτοφυλακή του Ναζισμού…(ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

Το σημαντικότερο κοινωνικό στοίχημα που παίζεται στην Ελλάδα την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή δεν είναι μόνο το κατά πόσον θα καταφέρει να γλιτώσει η Ελληνική άρχουσα τάξη τον κυριολεκτικό αποκεφαλισμό στην γκιλοτίνα, δηλαδή το αιματηρό τέλος που της αξίζει δικαιωματικά.
Ακόμα σημαντικότερος στόχος από την ατιμωρησία των γνωστών πασίγνωστων, μιας και η απληστία είναι το βασικό κίνητρο κάθε διεφθαρμένης κάστας, δεν είναι απλά το να επιβιώσουν οι ηγέτες και οι συνεργοί του Ναζισμού, αλλά επιπλέον να καταφέρουν να…βγουν οικονομικά κερδισμένοι, μιας και δεν έχει κανένα νόημα αλλιώς ο πόλεμος που κήρυξαν στον λαό.
Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου
Ο θρίαμβος της άρχουσας τάξης πρέπει να επιτευχθεί χωρίς να γυρίσει εναντίον της από καμία άποψη, είτε νομική, είτε οικονομική, είτε έμπρακτης βίας, το αναίσχυντο καψόνι που έχουν επιβάλλει στους αγαθιάρηδες που τους υφίστανται.
Πλουτοκράτες, πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, και όσοι τους περιφρουρούν, δηλαδή μια μειοψηφία που δεν ξεπερνάει το 5% του πληθυσμού της χώρας, συνεργάζονται συνειδητά και διαπράττουν χωρίς ίχνος δισταγμού ένα από τα στυγερότερα εγκλήματα της νεότερης Ευρωπαϊκής ιστορίας.
Υποθήκευσαν την οικονομία της χώρας σε διεθνείς τοκογλυφικές μαφίες. Αυτή μετατράπηκε από πλουτοπαραγωγική δύναμη που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού που εργάζεται σε αυτήν σε μια επικερδή μηχανή. Ο σκοπός αυτής της πρώην παραγωγικής διαδικασίας σε επιχείρηση ιδιωτικών συμφερόντων έγινε με σκοπό να ανατροφοδοτούνται εσαεί οι ιδιωτικές τράπεζες με τα χρήματα των φορολογούμενων που τις ανακεφαλαιοποιούν. Τα χρήματα αυτά εξοφλούν εξωφρενικά δάνεια, τόκους και χρεολύσια. Με αυτές τις υποχρεώσεις έχουν αυθαίρετα επιβαρύνει τους υπηκόους οι τοπικοί τύραννοι, ώστε οι τελευταίοι να καλύψουν τις τρύπες της κακοδιαχείρισης από την οποία επωφελούνται εδώ και 40 χρόνια, και να διατηρήσουν το προνόμιο να διαχειρίζονται το ταμείο εν ονόματι της πλειοψηφίας που θεωρούν ηλίθια.
Οι ίδιοι άνθρωποι – έχουν ονόματα και διευθύνσεις, τους ξέρουμε όλοι – ισοπέδωσαν την αγορά εργασίας προκειμένου το εργατικό δυναμικό της χώρας να μεταμορφωθεί εν μια νυκτί σε απελπισμένους σκλάβους ικανούς να ξεπουλήσουν όλη τους την ζωή για ένα κομμάτι ψωμί.
Ακριβώς οι ίδιοι ξεπουλάνε την δημόσια περιουσία σε οποιαδήποτε μαφία τους δίνει τις πιο παχυλές μίζες, εξολοθρεύουν κάθε ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα, και μεθοδεύουν την εσαεί υποδούλωση και εξαθλίωση ενός λαού που είναι τόσο επικίνδυνα αφελής και αυτοκαταστροφικά εύπιστος ώστε να κάνει το μοιραίο λάθος να εμπιστεύεται την μοίρα του σε εγκληματίες.
Και τι θα γίνει με την διαχείριση της αντίστασης? Ακόμα και το πιο υπνωτισμένο και καλοκάγαθο βόδι μουγκανίζει ανήσυχο και προσπαθεί να ξεφύγει καθώς πλησιάζει στην μπόχα του σφαγείου. Δεν θα υπάρξει ανταπόδοση, έστω και με παθητική αντίσταση, από την Ελληνική κοινωνία? Αναπόφευκτο είναι.
Έτσι, παρατηρούμε ταυτόχρονα διάφορους κοινωνικούς μηχανισμούς να μπαίνουν στην διάθεση της καθεστωτικής προπαγάνδας.
Πρώτα-πρώτα και πιο ξετσίπωτα, τα Μ.Μ.Ε. ξεπλένουν την συνείδηση των λιγότερο μορφωμένων. Από αυτά εκπορεύεται η κυρίαρχη αφήγηση περί «κρίσης» και «πόλωσης», και υπηρετείται είτε από την αποχαύνωση αποπροσανατολιστικών εκπομπών, εκείνων που εστιάζουν σε οποιοδήποτε θέμα εκτός από την κοινωνική πραγματικότητα, είτε με την επιθετική πλύση εγκεφάλου από εκπομπές που διυλίζουν ζητήματα μέσα από ύφος και προσέγγιση με ξεκάθαρα Ναζιστικές ιδεολογικές καταβολές.
Έχοντας λοιπόν επιτυχώς εγκλωβίσει το λούμπεν προλεταριάτο και τους οικονομικά ακρωτηριασμένους μικροαστούς στο κλειστό κύκλωμα ανατροφοδοτούμενου μίσους της Ναζιστικής ρητορικής ή έχοντας τους υπό τον έλεγχο της εξίσου υπνωτιστικής παραίσθησης των διαφόρων υβριδίων μεθοδευμένης σκέψης και πράξης, σαγηνευμένους από την κανονιστικό εφησυχασμό του lifestyle δηλαδή, η Ελληνική άρχουσα τάξη έχει εν πολλοίς ξεμπερδέψει με όλες τις υποκατηγορίες του αμόρφωτου και ευάλωτου σε εμφυτευόμενες ψυχολογικές παθολογίες.
Δεν υπάρχει πλέον καμία περίπτωση τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα να αποκτήσουν πολιτική και κοινωνική συνείδηση που να είναι έστω και ελάχιστα επικίνδυνη για τους τυράννους τους.
Έχει εξασφαλιστεί ποικιλοτρόπως, και ψυχικά, και νοητικά, και υλικοτεχνικά η απιθανότητα να οργανωθεί η μάζα ώστε να προβεί σε αποτελεσματικές δράσεις εναντίον της καθεστηκυίας σήψης.
Αυτή η βεβαιότητα της ακύρωσης των πολλών έχει ως αναπόδραστο θέσφατο το γεγονός ότι όλα τα πρόσφατα Ελληνικά καθεστώτα φρόντισαν ενδελεχώς να στερήσουν από τον λαό οποιαδήποτε ικανότητα κριτικής σκέψης, και άρα πολιτειακή άμυνα απέναντι στον οικονομικό τους βιασμό και τον εξευτελισμό κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού τους δικαιώματος.
Η ρίζα του συνειδησιακού ευνουχισμού της εργατικής και μικροαστικής τάξης της Ελλάδας βρίσκεται στην εσκεμμένη απουσία οποιασδήποτε μορφής δυναμικής και αποτελεσματικής παιδείας, τόσο ακαδημαϊκής όσο και κοινωνικής.
Έτσι, σήμερα, και ο εύκολα διαχειρίσιμος άθλιος των μεγαλουπόλεων αλλά και ο επαρχιώτης συγγενής του, αμφότεροι λειτουργούν καθ’ υπαγόρευση της διαρκούς, ύπουλης και χυδαίας προπαγάνδας των κρατικοδίαιτων Μ.Μ.Ε.
Μην ξεχνάμε πως επί της ουσίας ιδιωτικά κανάλια στην Ελλάδα δεν υφίστανται παρά μόνο με την ανοχή του κράτους απέναντι στα τεράστια χρέη των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών που είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των σταθμών. Αυτά λοιπόν τα τροφοδοτούμενα με κρατικά και ιδιωτικά δάνεια ιδιωτικά μαγαζιά είναι και ο μοναδικός δίαυλος από τον οποίον αντλούν πληροφορίες οι Έλληνες για την περιβάλλουσα πραγματικότητα. Από τους τελάληδες και πελάτες των πολιτικών δηλαδή.
Αναπόφευκτα, οι τηλεκατευθυνόμενοι θεατές είναι πολύ απασχολημένοι με το να εξορκίζουν και να διώκουν τα εξιλαστήρια θύματα που τους υπέδειξαν τα αφεντικά τους.
Κατόπιν της εξαντλητικής πλύσης του – ούτως ή άλλως δεκτικού στην χειραγώγηση – εγκεφάλου του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου, ο υπεύθυνος για την ισοπέδωση κάθε εργασιακού δικαιώματος και δίκαιης αμοιβής αναγνωρίζεται στα πρόσωπα των μεταναστών ή άλλων μειονοτήτων. Το νοσηρό φαντασιακό αυτοικανοποιείται με προγονόπληκτες ιδεοληψίες, εθνικιστικές εμμονές και αναμόχλευση φαντασμάτων περί κοινωνικής καθαρότητας.
Έχοντας κάθε λόγο να πνέει τα μένεα για την συνεχή και προσχεδιασμένη της σφαγή, η ευρεία λαϊκή βάση του πληθυσμού θα μπορούσε να γίνει πολύ επικίνδυνη για την πλουτοκρατία και τις πολιτικές της μαριονέτες.
Η δίκαιη οργή όμως διοχετεύεται πλέον ελεγχόμενα προς οποιοδήποτε άλλο στόχο εκτός από εκείνον που φέρει την ενοχή.
Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι η Ελληνική άρχουσα τάξη κατάφερε να πετύχει την διαχείριση της μαζικής αντίδρασης στο Ναζιστικό πραξικόπημα.
Όμως η κοινωνία δεν αποτελείται μόνο από ανερμάτιστους μικροαστούς και αμόρφωτους χουλιγκάνους.
Υπάρχουν πολλές άλλες κατηγορίες έτοιμες να εξεγερθούν. Πτυχιούχοι ετών 40 και βάλε, με ολόκληρες καριέρες στην πλάτη τους, που δουλεύουν ανασφάλιστοι για 400 ευρώ, αν είναι τυχεροί. Νοικοκυρές που κοντεύουν να τρελαθούν με την πολύ σοβαρή πιθανότητα να βρεθούν άστεγες με τα παιδιά. Οικογενειάρχες που χάνουν το σπίτι τους. Ακόμα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που ενώ συμμετέχουν και αμείβονται, έχουν αρχίσει να αισθάνονται τύψεις για την θέση τους σε αυτό το άδικο και επικίνδυνο καθεστώς.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αυτονόητα ρουφιάνοι ή κρετίνοι. Πολλοί από αυτούς και διαβασμένοι, και ενήμεροι είναι, και άμεσα αισθάνονται σε πραγματικούς όρους ότι – τουλάχιστον τα οικονομικά – περιθώρια έχουν εξαντληθεί προ πολλού. Συνεκδοχικά με την εισοδηματική εξαθλίωση έχει πάρει η μπάλα οποιαδήποτε έννοια ελευθερίας, δικαιοσύνης και ανθρωπιάς.
Η μίμηση αστικής τάξης που υπάρχει στην Ελλάδα, ή αλλιώς τα παιδιά της μεσαίας τάξης είναι η επόμενη λοιπόν κοινωνική τάξη που πρέπει να καθησυχαστεί και πιθανόν ποτιστεί με ψυχοτρόπα πάσης φύσης, από αισθητικά άλλοθι μέχρι εκλογικευτική προπαγάνδα, μιας και στην συγκεκριμένη ομάδα της κοινωνίας το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» δεν είναι και τόσο δημοφιλές ως εγγύηση ψυχικής υγείας.
Τα παιδιά αυτά ξαφνικά, βλέπουν να εξανεμίζονται τα όνειρα τους να διαδεχτούν την ταξική καρέκλα των γονιών τους. Είναι πια σίγουρο ότι θα ζήσουν ζωή πιο στερημένη, πιο φτωχή, πιο δύσκολη.
Ποια ακαδημαϊκή καριέρα, ποια σταθερότητα στο δημόσιο, ποια χλιδάτη μπουτίκ,
ποιο εργοστάσιο, ποια διευθυντική θέση, σε ποια οικονομία? Όλα έχουν απομυθοποιηθεί.
Η έννοια της σταδιοδρομίας έχει εκλείψει. Πλέον προσελκύει μόνο τους αθεράπευτα πιστούς στην ασφάλεια ενός άθλιου και επισφαλούς μισθού.
Οι μεγαλύτεροι βλέπουν το επαγγελματικό τους παρελθόν να ακυρώνεται ως φύρα μιας άλλης εποχής. Οι νεότεροι δεν έχουν καμία προοπτική μιας και όσες επιχειρήσεις, όσα ιδρύματα και όσοι οργανισμοί ψάχνουν προσωπικό αναζητούν πλέον μόνο συγκεκριμένου είδους εργαζόμενο – ανασφάλιστο, κακοπληρωμένο και αναλώσιμο.
Πως πειθαναγκάζεις εκείνους που δεν είναι τηλεθεατές και ψηφοφόροι πρωτίστως αλλά εγωκεντρικά παιδιά μιας πρώην καλομαθημένης και νυν άθλιας πραγματικότητας?
Ποιες αφηγήσεις χρειάζεται να εξιστορήσεις για να συντηρηθούν ζωντανές οι ψευδαισθήσεις εκείνες που χρειάζονται για να λειτουργήσει το σύστημα και έτσι να συνεχίσει η παραίσθηση της κανονικότητας, να μοιάζει ολοζώντανο και με πολυπληθείς κομπάρσους το ετοιμόρροπο οικοδόμημα?
Πως θα υπνωτίσεις εν τέλει εκείνους που δεν πιστεύουν σε μπαμπούλες, σε φόβητρα, σε κακούς ξένους, σε αντίχριστους, εκείνους που δεν βλέπουν έναν γραφικό, ανθέλληνα, αναρχοάπλυτο στο πρόσωπο κάθε εξοργισμένου από την κατάσταση που επικρατεί αλλά έναν άνθρωπο που πιθανόν έχει και απόλυτο δίκιο για το ότι διαμαρτύρεται?
Πως θα παραμυθιάσεις εκείνον που δύσκολα δέχεται μια πραγματικότητα που θεωρεί λογικό φαινόμενο τον Γεωργιάδη ως υπουργό Υγείας, αυτονόητα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αναπόφευκτη την αναδιανομή πλούτου με αποδέκτη το 1% του πληθυσμού που ηγείται των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων?
Είναι απλή η απάντηση σε όλα τα άνωθεν ερωτήματα.
Αν τον κάφρο τον βγάζεις στους δρόμους να κυνηγήσει μετανάστες και λοιπούς κακομοίρηδες, τον αμφισβητία, τον νανουρίζεις. Τον μορφωμένο τον αποπλανείς με υποσχέσεις. Τον καχύποπτο τον μπερδεύεις.
Ξεκινάς με το νεφελώδες και ψυχαναλυτικό επιχείρημα της αστικής υποκειμενικότητας.
Του λες δηλαδή πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως νομίζει, ότι υπάρχει άλλη πλευρά, διάσταση και οπτική γωνία, ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία αν το καλοσκεφτεί, το Άουσβιτς είναι κερδοφόρο αν είναι «κανείς» λίγο πιο συνεργάσιμος και ανοιχτόμυαλος…ίσως το τελευταίο να το αφήσεις για έκπληξη, η μόνο να το υπαινιχθείς, αλλά εκεί είναι το νόημα. Ότι η φρίκη είναι για τους άλλους – εσύ έχεις άλλες παρηγοριές να ασχολείσαι, σημαντικότερη των οποίων μια θέση στο σύστημα που θα εγγυηθεί την επιβίωση σου και ποιος ξέρει, μπορεί και να γίνουν όλα σου τα όνειρα πραγματικά. Δε θα λες πια ότι είσαι άνεργος – θα έχεις στρατολογηθεί στην άοπλη πολιτοφυλακή του Ναζισμού, δηλαδή θα παριστάνεις ότι όλα είναι μια χαρά, δεν τρέχει τίποτε, την δουλειά μας κάνουμε, πίνουμε μοχίτο, τέχνη, ανάπτυξη, όλε, περνάμε τέλεια!
Η μεσαία τάξη όμως δεν θέλει αναπαραστάσεις της μάχης των Θερμοπυλών και ομοερωτικές διελκυστίνδες σε παραλίες. Έχουν πιο εκλεπτυσμένα γούστα.
Θα τους φέρεις τον Αλέξανδρο Νεχαμά κάτω από την Πνύκα για να τους μιλήσει για την τέχνη της ζωής, στα πλαίσια φιλοσοφικών συμποσίων που αγνοούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους άστεγους, τους αυτόχειρες και τους άνεργους.
Θα τους οργανώνεις κάθε λίγο και λιγάκι φεστιβάλ και εκθέσεις τέχνης προκειμένου να έχουν «κάπου να δείξουν την δουλειά τους».
Θα τους μοιράζεις και θα τους προκαλείς να αναπαράγουν πληροφορία που θα είναι κενή οποιασδήποτε ουσίας.
Θα επικαλείσαι άσχετα άλλοθι για την οποιαδήποτε καθεστωτική επιχείρηση – όσο πιο θεωρητικά απυρόβλητα τα κατασκευασμένα άλλοθι, τόσο το καλύτερο.
Στο όνομα της τέχνης, του πολιτικού πολιτισμού, της ομόνοιας, της ειρήνης, θα επιδίδεσαι σε όσο πιο περίπλοκες και Μακιαβελικές τεχνικές διαχείρισης της κοινής γνώμης και προσοχής.
Διαρκώς θα υπαγορεύεις την θεματική του δημόσιου διαλόγου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μένει κανένα περιθώριο άλλο πλην εκείνο της αναγκαστικής συναίνεσης σε μια κανονικότητα που εφαρμόζεται δια της βίας.
Τις εντολές σου θα ακούνε πειθήνια όλοι εκείνοι που συντηρείς ως ιδεολογικά άρχουσα τάξη – τις μαριονέτες που λυμαίνονται των κρατικών κονδυλίων εκείνων που επιβραβεύουν τα επεκτατικά σχέδια του νεοφιλελεύθερου Ναζισμού.
Μάλιστα, το περίβλημα του καθώσπρεπισμού της μεσαίας τάξης θα χαρίζει στην εξουσία σου μια αύρα νομιμότητας.
Δεν μιλάμε για αλήτες, αναρχοάπλυτους, φρικιά εδώ! Μιλάμε για επιμελητές, για διευθυντές, για στελέχη, για γραμματιζούμενος ανθρώπους με σταδιοδρομίες! Μιλάμε για καλλιτέχνες, για ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών! Είναι σοβαροί, είναι ευπρεπείς! Με τα βιβλιαράκια τους και τα αρθρίδια τους, τα συνεδριάκια τους και τα συμποσιάκια τους, τα ταξιδάκια τους και τις επετηρίδες τους, τα αμφιθεατράκια και τα γραφειάκια τους, τα περιοδικάκια και τις εφημεριδούλες τους, τις εκπομπούλες και τις ομιλίτσες τους! Χρηματοδοτούνται από μεγάλους επιχειρηματίες και το δημόσιο! Κάτι ξέρουν παραπάνω από σένα, κολίγε!
Δες τους!
Σκάβουν αναχώματα για να καθυστερήσουν οποιαδήποτε επίθεση στο καθεστώς που εξυπηρετούν.
Πιάνονται χέρι-χέρι σε προστατευτικές ανθρώπινες αλυσίδες γύρω από τα αφεντικά τους.
Οργανώνουν πάρτι για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις της φρίκης.
Διακοσμούν την κόλαση όσο πιο όμορφα μπορούν.
Τραγουδάνε τον ύμνο της θετικής ενέργειας στις πύλες του Άουσβιτς.
Γράφουν άρθρα, σχόλια, κείμενα, παρουσιάσεις, βιβλία – κάθε λέξη, κάθε αποστροφή συμπεριφοράς, κάθε εικόνα όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένη από την φρίκη που αποκρύπτει.
Κυρίως και πρωτίστως αποσιωπούν ότι έχουμε ταξικό πόλεμο με πολεμοκάπηλους, μαυραγορίτες, χαφιέδες, θύματα όλων των διαβαθμίσεων, ακόμα και νεκρούς.
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί, αλλά όχι επειδή οπλοφορούν όπως τα Μ.Α.Τ. που προστατεύουν τα αφεντικά τους.
Είναι επικίνδυνοι επειδή παράγουν καθεστωτικό και ιδιοκτησιακό πολιτισμό και λόγο, δηλαδή καπιταλιστική απολογία που είναι συνυφασμένη και αθωωτική με τις κυριαρχικές βλέψεις της αυθαίρετης εξουσίας που υπηρετούν.
Είναι επικίνδυνοι επειδή είναι αδίστακτοι, μοχθηροί, και κυρίως πρόθυμοι να εκτελέσουν χωρίς την παραμικρή συνειδησιακή αναστολή και την πιο βρόμικη, απάνθρωπη εντολή επειδή πρέπει να κάνουν την δουλειά τους.
Κοίτα τους, λοιπόν, τους μελίρρυτους και κομψεπίκομψους, τους άοπλους πολιτοφύλακες του Ναζισμού, διακριτικά όμως, σε παρακαλώ, δεν είναι καθόλου comme il faut να καρφώνεσαι, ξέρεις καλά τι σημασία δίνουν στο savoir vivre, είναι ικανοί να σε κατακεραυνώσουν επειδή πίνεις μοχίτο από λάθος ποτήρι.
Ακόμα χειρότερα, μπορεί να καταλάβουν ότι τους πήρες χαμπάρι, και τότε? Δεν θα είσαι πια καλεσμένος στα πάρτι τους.

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Απεργήστε, αν θέλετε να λέγεστε και να είστε δάσκαλοι.

Niki Vikou

Θερμή παράκληση σε εκείνους τους εκπαιδευτικούς που ζουν ακόμη στον κόσμο τους, γαντζωμένοι στην οργανική τους θέση και στον μειωμένο μεν, σίγουρο δε μισθουλάκο. . Κανείς δεν είναι ασφαλής στους καιρούς μας πια, δεν υπάρχουν δεδομένα και βεβαιότητες. Υπερψηφίστηκαν οι πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, απεργήστε λοιπόν για το μέλλον των μαθητών σας, τους σε διαθεσιμότητα συναδέλφους σας, το κλείσιμο των σχολειών, την απαξίωση της δημόσιας παιδείας, Απεργήστε, αν θέλετε να λέγεστε και να είστε δάσκαλοι.