http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/…/blog-post_574.htm…
Δείτε ρε κάτι γκρινιάρηδες που θέλουν να ξαναφέρουν το Σαμαρά.
Λοιπόν, πρέπει να είναι κανείς πραγματικά απελπισμένος για να συνεχίζει να επενδύει και να αναθέτει άπραγος στην Ελπίδα, η οποία πήγε στην παλιά ντισκοτέκ κι ἀσ'την να χορεύει.
Ήσουν απελπισμένος/η πως δε γίνεται τίποτα, δεν έκανες τίποτα.
Είσαι γεμάτος/η ελπίδα ότι θα γίνουν όλα, δεν κάνεις τίποτα.
Εεε, τι άλλο θα κάνεις για να εξασφαλίσεις το άλλοθι της αδράνειάς σου;
Η ελπίδα δεν εκλέγεται. Μόνο όταν αγωνίζεσαι, αντιστέκεσαι, πολεμάς μπορείς να την αποκτήσεις...
Ο Γλέζος αρθρώνει ενίοτε έναν εθνοπατριωτικό λόγο που μου είναι αντιπαθής (ο λόγος) στην καλύτερη. Κανείς όμως δεν μπορεί να του προσάψει την κατηγορία της μικροκομματικής ή στείρας αντιπολιτευτικής ιδιοτέλειας. Συριζαίοι, ξεκολλάτε απ'το αφιόνι της Ελπίδας να κάνουμε καμιά δουλίτσα από τα κάτω.
Δείτε ρε κάτι γκρινιάρηδες που θέλουν να ξαναφέρουν το Σαμαρά.
Λοιπόν, πρέπει να είναι κανείς πραγματικά απελπισμένος για να συνεχίζει να επενδύει και να αναθέτει άπραγος στην Ελπίδα, η οποία πήγε στην παλιά ντισκοτέκ κι ἀσ'την να χορεύει.
Ήσουν απελπισμένος/η πως δε γίνεται τίποτα, δεν έκανες τίποτα.
Είσαι γεμάτος/η ελπίδα ότι θα γίνουν όλα, δεν κάνεις τίποτα.
Εεε, τι άλλο θα κάνεις για να εξασφαλίσεις το άλλοθι της αδράνειάς σου;
Η ελπίδα δεν εκλέγεται. Μόνο όταν αγωνίζεσαι, αντιστέκεσαι, πολεμάς μπορείς να την αποκτήσεις...
Ο Γλέζος αρθρώνει ενίοτε έναν εθνοπατριωτικό λόγο που μου είναι αντιπαθής (ο λόγος) στην καλύτερη. Κανείς όμως δεν μπορεί να του προσάψει την κατηγορία της μικροκομματικής ή στείρας αντιπολιτευτικής ιδιοτέλειας. Συριζαίοι, ξεκολλάτε απ'το αφιόνι της Ελπίδας να κάνουμε καμιά δουλίτσα από τα κάτω.
Δημοσιεύθηκε: Ενημερώθηκε:
Αίσθηση προκαλεί η δήλωση του Μανώλη Γλέζου με την οποία ζητά συγγνώνη από τον ελληνικό λαό επειδή βοήθησε να συντηρηθεί η ψευδαίσθηση των πρεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αρθρο του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς και ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της Κίνησης Ενεργοί Πολίτες.
Όλο το άρθρο του κ.Γλέζου:
«Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.
Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.
Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.
Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας.
Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της.
Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη.
Κρίμα και πάλι κρίμα.
Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄αυτή την ψευδαίσθηση.
Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό.
Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε.
Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.
Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις. Κατ΄αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.
Αλλά κι αν δεχτούμε αυτό τον παραλογισμό, ήδη οι παραχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, τη φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης.
Μανώλης Γλέζος Βρυξέλλες 22-2-2015»
Άπατρις : Η ελπίδα δεν εκλέγεται. Μόνο όταν αγωνίζεσαι, αντιστέκεσαι, πολεμάς μπορείς να την αποκτήσεις
jonnybandroul / 2 ημέρες ago
«… όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για μας βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση…»
Ντουρρούτι, Ισπανία 1936
Η παραπάνω αποστροφή του αναρχικού αγωνιστή μπορεί να ειπώθηκε πριν από 80 χρόνια, αλλά στην Ελλάδα του μετεκλογικού πολιτικού σκηνικού αποκτά ξανά βαρύνουσα σημασία: όποιος λοιπόν, δια μιας ψήφου και μόνο, εναποθέτει (ή, καλύτερα στην περίπτωσή μας,αναθέτει…) τις ελπίδες του στην αριστερή διαχείριση του συστήματος χωρίς να αγωνίζεται καθημερινά για να το ανατρέψει, αργά ή γρήγορα θα διαψευστεί οικτρά. Η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, είχε πάντα ειλικρινείς ανθρώπους στις τάξεις της, και «απλούς» αγωνιστές με ήθος που παρασάγγας απέχει από τα αποβράσματα που, προς το παρόν, καλώς και ευτυχώς ξεκουμπίστηκαν.
Όμως, πολύ σπάνια ήταν αυτοί, που χαρακτήρισαν τη φυσιογνωμία της: τόσο στο παρελθόν, όσο και τώρα, οι επιλογές της εκπορεύονται από κάθετες, ιεραρχικές δομές, προσωποπαγείς, προστακτικές και, κυρίως σήμερα, (ταξικά) απομακρυσμένες από τα κοινωνικά στρώματα στο όνομα των οποίων μιλάει. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο πήρε εντολή από ένα εκλογικό σώμα – χυλό, που είναι πρόθυμος να ρεύσει εντελώς ανάποδα στο πρώτο στραβοπάτημα, αλλά είναι και ο ίδιος ένα παράδοξο κράμα με πολλά συστατικά τυχοδιωκτών, καιροσκόπων και εξουσιομανών του πρώην δικομματισμού. Ακόμα περισσότερο, όταν όλο αυτό μπολιάζεται με καμμένους και ψεκασμένους εθνο-θρησκολάγνους.
Για να επιστρέψουμε όμως στο νόημα του αρχικού μας παραθέματος, το θέμα για μας δεν είναι αν το νέο σχήμα της άρχουσας τάξης θα ευαρεστηθεί να επιστρέψει κάποια ψίχουλα βιοτικού επιπέδου και αξιοπρέπειας σ’ ένα απεγνωσμένο, εξευτελισμένο πληθυσμό, παρ’ ότι προφανώς αναγνωρίζουμε τη σημασία τους. Το θέμα είναι, αφενός, να μην ξεχνάμε πως ακόμα κι αυτά, στην πραγματικότητα αποσπώνται από την οποιαδήποτε εξουσία με αγώνες, με μάχες, καθημερινά και διαχρονικά, πριν και μετά τις εκλογές – δε μας τα «παραχωρεί ευγενικά» επειδή είναι «αριστερή» και γενναιόδωρη. Αφετέρου και κυρίως, ότι το δίλημμα που παραμένει, δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», «αριστερή ή ακροδεξιά διαχείριση». Δεν αγνοούμε ότι πρέπει να πάρουμε θέση και απέναντι σ’ αυτά, διακρίνοντας και τις διαφορές τους, όμως στην πραγματικότητα η επιλογή είναι ανάμεσα στο σύστημα αυτό και στην καταστροφή του – η επιλογή ήταν και είναι: καπιταλισμός ή επανάσταση. Δηλαδή, για να μη μεγαληγορούμε, είτε εφησυχαζόμαστε αυταπατώμενοι πως, ένα διαχρονικά και απανταχού, απάνθρωπο σύνολο καταπιεστικών σχέσεων και θεσμών (που εκ φύσεως κυοφορεί διαρκώς και παγκοσμίως κρίσεις σαν αυτή που μας γονάτισε), θα το «εξανθρωπίσει» ο κάθε Αλέξης και το επιτελείο του, ή θα «προετοιμάσουμε την κοινωνική επανάσταση», δηλαδή ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό που θα στείλει στον αγύριστο κόμματα, κυβερνήσεις, εργοδότες, διευθυντές, πρωινά μισθωτά ξυπνήματα, νυχτερινές άνεργες αγωνίες, κέρδη και χρέη, για να τα αντικαταστήσει με τοπικές, περιφερειακές και κλαδικές ομοσπονδίες σωμάτων πολιτών, εργαζομένων, κατοίκων, που θα αποφασίζουν με ίση ελευθερία και μέσω ανακλητών συμβουλίων εκπροσώπων για τη φύση και τον τρόπο ικανοποίησης των αναγκών τους, για την ένταση της εργασίας – προσφοράς τους, για τις απολαύσεις και τις υποχρεώσεις τους.
Άλλωστε, όπως σοφά λέει ο ποιητής, «τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που ακόμα δεν κάναμε». Στο δικό μας χέρι είναι, και όχι σ’ εκείνο της…Αριστεράς του Κυρίου, που ως τέτοια εξακολουθεί πάντα να προϋποθέτει Κύριους και δούλους.
Υ.Γ. Το γεγονός ότι η γκεσταμπίτικη μαφία του βαθέος κράτους βγήκε τρίτο κόμμα, μας δίνει ένα λόγο παραπάνω να τσακίσουμε τους θιασώτες της όπου τους βρίσκουμε – αυτούς, και τα συγγενή τους μπαλτακοειδή παρακρατικά βοθρολύματα.
*Το παραπάνω κείμενο είναι το πρωτοσέλιδο κείμενο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις (φύλλο 28, Φεβρουάριος 2015) που μόλις κυκλοφόρησε.
Για να επιστρέψουμε όμως στο νόημα του αρχικού μας παραθέματος, το θέμα για μας δεν είναι αν το νέο σχήμα της άρχουσας τάξης θα ευαρεστηθεί να επιστρέψει κάποια ψίχουλα βιοτικού επιπέδου και αξιοπρέπειας σ’ ένα απεγνωσμένο, εξευτελισμένο πληθυσμό, παρ’ ότι προφανώς αναγνωρίζουμε τη σημασία τους. Το θέμα είναι, αφενός, να μην ξεχνάμε πως ακόμα κι αυτά, στην πραγματικότητα αποσπώνται από την οποιαδήποτε εξουσία με αγώνες, με μάχες, καθημερινά και διαχρονικά, πριν και μετά τις εκλογές – δε μας τα «παραχωρεί ευγενικά» επειδή είναι «αριστερή» και γενναιόδωρη. Αφετέρου και κυρίως, ότι το δίλημμα που παραμένει, δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», «αριστερή ή ακροδεξιά διαχείριση». Δεν αγνοούμε ότι πρέπει να πάρουμε θέση και απέναντι σ’ αυτά, διακρίνοντας και τις διαφορές τους, όμως στην πραγματικότητα η επιλογή είναι ανάμεσα στο σύστημα αυτό και στην καταστροφή του – η επιλογή ήταν και είναι: καπιταλισμός ή επανάσταση. Δηλαδή, για να μη μεγαληγορούμε, είτε εφησυχαζόμαστε αυταπατώμενοι πως, ένα διαχρονικά και απανταχού, απάνθρωπο σύνολο καταπιεστικών σχέσεων και θεσμών (που εκ φύσεως κυοφορεί διαρκώς και παγκοσμίως κρίσεις σαν αυτή που μας γονάτισε), θα το «εξανθρωπίσει» ο κάθε Αλέξης και το επιτελείο του, ή θα «προετοιμάσουμε την κοινωνική επανάσταση», δηλαδή ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό που θα στείλει στον αγύριστο κόμματα, κυβερνήσεις, εργοδότες, διευθυντές, πρωινά μισθωτά ξυπνήματα, νυχτερινές άνεργες αγωνίες, κέρδη και χρέη, για να τα αντικαταστήσει με τοπικές, περιφερειακές και κλαδικές ομοσπονδίες σωμάτων πολιτών, εργαζομένων, κατοίκων, που θα αποφασίζουν με ίση ελευθερία και μέσω ανακλητών συμβουλίων εκπροσώπων για τη φύση και τον τρόπο ικανοποίησης των αναγκών τους, για την ένταση της εργασίας – προσφοράς τους, για τις απολαύσεις και τις υποχρεώσεις τους.
Άλλωστε, όπως σοφά λέει ο ποιητής, «τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που ακόμα δεν κάναμε». Στο δικό μας χέρι είναι, και όχι σ’ εκείνο της…Αριστεράς του Κυρίου, που ως τέτοια εξακολουθεί πάντα να προϋποθέτει Κύριους και δούλους.
Υ.Γ. Το γεγονός ότι η γκεσταμπίτικη μαφία του βαθέος κράτους βγήκε τρίτο κόμμα, μας δίνει ένα λόγο παραπάνω να τσακίσουμε τους θιασώτες της όπου τους βρίσκουμε – αυτούς, και τα συγγενή τους μπαλτακοειδή παρακρατικά βοθρολύματα.
*Το παραπάνω κείμενο είναι το πρωτοσέλιδο κείμενο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις (φύλλο 28, Φεβρουάριος 2015) που μόλις κυκλοφόρησε.
