Του Περικλή ΚοροβέσηΑν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα είχε κερδίσει το πρωτάθλημα, χωρίς κανείς να μπορέσει να αμφισβητήσει τα τέσσερα γκολ του (ποσοστιαίες μονάδες). Αλλά στην υπαρκτή πολιτική, και ιδιαίτερα στα κόμματα εξουσίας, η απλή λογική και τα απλά μαθηματικά δεν έχουν καμία σημασία. Με την αριθμητική του μπακάλη, αν οι ευρωεκλογές ήταν εθνικές, αθροιστικά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. θα έβγαζαν 94 βουλευτές από τους 162 που έχουν σήμερα. Δηλαδή θα έχαναν 68 βουλευτές. Με άλλα λόγια, ο κυβερνητικός συνασπισμός με την απώλεια 11 και πλέον μονάδων από τα ποσοστά που καταγράφηκαν στις εκλογές του Ιουνίου 2012, αν ήταν δημοκρατικός, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί. Αλλά ποιος έχασε το φιλότιμο, για να το βρει ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος. Εχουμε μια κυβέρνηση που διοικεί τη χώρα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή είμαστε πάντα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με δικτατορικά καθεστώτα. Και με αυστηρούς κοινωνιολογικούς όρους είναι μια κυβέρνηση φασίζουσα, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους διανοούμενους που διαθέτει, δεν εννοεί να το καταλάβει.
Και έτσι, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να χαράξει τη σωστή πολιτική. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σαν να βρισκόμαστε σε μια κανονική κοινοβουλευτική περίοδο. Ενδιαφέρεται περισσότερο να αυξήσει τα ποσοστά του και λιγότερο να ριζώσει στην κοινωνία. Και εδώ είναι η αχίλλειος πτέρνα του. Το φασιστικό υβρεολόγιο που εξαπολύεται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ αύριο θα γίνει πράξη, αν και όποτε με το καλό γίνει κυβέρνηση. Ολοι οι αντίπαλοί του θα ενωθούν και, με την υποστήριξη της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, πιθανότατα να έχουμε σκηνικό τύπου Βενεζουέλας, στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη ένα είδος Ουκρανίας. Εξάλλου αυτό σημαίνει το δίλημμα «Σταθερότητα ή χάος». Και αυτό είναι μια πραγματική δήλωση των Σαμαρά-Βενιζέλου: «Ή μας αφήνετε και κυβερνάμε αιωνίως, γιατί εμάς θέλουν Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον, ή αλλιώτικα θα κάνουμε τη χώρα μπάχαλο με την έγκριση και την υποστήριξη των αφεντικών μας. Νομίζετε, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, πως θα αντέξετε; Διάλειμμα θα είσαστε».
Και αυτό ας το πάρουμε στα σοβαρά. Η Χ.Α. έχει εμπεδωθεί για τα καλά στην ελληνική κοινωνία. Ο λανθάνων κοινωνικός φασισμός αυτής της χώρας βρήκε μια πολιτική έκφραση στο πρόσωπο μιας εγκληματικής οργάνωσης που στηρίζεται στην ωμή βία και το έγκλημα. Και το 10% αυτού του λαού την υποστηρίζει συνειδητά. Αν η Χ.Α. μεταλλαχθεί και πάρει την όψη του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας ή του UKIP της Βρετανίας, τότε ίσως φτάσει και τα ποσοστά τους. Σήμερα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μαζί έχουν 31% του εκλογικού σώματος. Μια εξευρωπαϊσμένη λοιπόν Χ.Α., που έχει μάλιστα και δύο στρατηγούς στο Ευρωκοινοβούλιο, ίσως μπει στον προβληματισμό της μελλοντικής συμμετοχής σε μια κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» μπροστά στην κομμουνιστική απειλή που εκφράζει ο «Κάστρο της Μεσογείου». Δηλαδή ο κ. Τσίπρας.
Το μήνυμα των ευρωεκλογών είναι σαφές. Ο καθαρός ναζισμός, μαζί με τον μεταλλαγμένο φασισμό, είναι η τρίτη δύναμη σήμερα στο Ευρωκοινοβούλιο, άσχετα αν δεν έχουν μπορέσει ώς τώρα να συγκροτήσουν κόμμα. Αλλά αυτό είναι θέμα χρόνου. Και αυτό δείχνει να απασχολεί ελάχιστους. Περίπου οι μισοί Ευρωπαίοι δεν πήγαν να ψηφίσουν. Σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο, το σημαντικό ποσοστό του 29% πιστεύει πως οι ευρωβουλευτές διορίζονται και το 17% δεν ήξερε αν διορίζονται ή εκλέγονται. Μια κατάσταση που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη δεκαετία του ‘30, που ο ναζισμός και ο φασισμός κυριαρχούσαν σχεδόν σ’ όλη την Ευρώπη, προς μεγάλη αγαλλίαση των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Το ένα και μοναδικό κόμμα είναι το ιδανικό πολίτευμα του καπιταλισμού. Το μοντέλο της Κίνας είναι υπό μελέτη. Και όταν μας μιλούν για κυβερνήσεις συνεργασίας και για κουλτούρα συγκυβερνήσεων, στην ουσία μάς μιλούν για ένα κόμμα, που έχει δύο συνιστώσες. Ετσι έχουμε μια άτυπη συγχώνευση, όπως αυτή της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που συγκροτούν ένα ενιαίο κυβερνητικό κόμμα που ζει και τρέφεται από την εξουσία. Και από αυτήν την άποψη δεν βλέπω πρόωρες εκλογές. Εκτός αν έχουμε αποστασίες, που μάλλον πρέπει να τις αποκλείσουμε. Και δύο χρόνια ακόμα είναι αρκετά για να ολοκληρωθεί η καταστροφή της χώρας. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Χ.Α. συγκεντρώνουν το 41% των εκλογέων. Και αυτό είναι ένα καλό βαρόμετρο για το πόσο δημοκράτης είναι αυτός ο λαός.
Το βαθύ κράτος, αρχής γενομένης από τους κοτζαμπάσηδες, τους δικτάτορες, τους δωσίλογους, τους παρακρατικούς και τις χούντες, δείχνει να είναι πιο βαθιά ριζωμένο απ’ ό,τι φαίνεται.
