Δεν φταίει μόνο το χέρι που κατεβάζει το μαστίγιο. Φταίει και η πλάτη που το δέχεται αδιαμαρτύρητα και φοβισμένα

 

]Το ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών και η αδυναμία της εργατικής απάντησης 

Γράφει ο Σταύρος Μανίκας

Βλέπουμε ότι το κράτος και η αστική εξουσία, χαρίζει δημόσιες λειτουργίες και δραστηριότητες στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας όπως:
Ενέργεια, ύδρευση, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες, οδικά δίκτυα και γέφυρες ,αερομεταφορές ,αερολιμένες ,λιμάνια, δημόσια νοσοκομεία, δημόσια κοινωνική ασφάλιση,δημόσια δωρεάν παιδεία....

Όλες αυτές οι δημόσιες υπηρεσίες που δωρεάν η έναντι ενός λελογισμένου αντίτιμου παρείχε η παρέχει το κράτος σήμερα , αύριο θα τις παράγουν καπιταλιστικές, δηλαδή ιδιωτικές εταιρείες και θα είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι θα τις παρέχει στην κοινωνία δωρεάν και όχι αντί αντίτιμου προσαρμοσμένου στο μεγάλο κέρδος.
Ο δρόμος του ξεπουλήματος που ακολουθεί το αστικό σύστημα εξουσίας είναι ίδιος:

•Εγκαταλείπει στην τύχη της και στα διορισμένα από την ίδια διοικητικά αρπακτικά κάθε δημόσια υπηρεσία η οργανισμό.

•Στην συνέχεια την συκοφαντεί

•Την διαλύει ολοσχερώς

•Και την παραχωρεί στους ιδιώτες.

Βλέπουμε πως η αστική εξουσία επιτίθεται σε κάθε χώρο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ,με το ίδιο σχέδι,την ίδια αναλγησία και σκληρότητα, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες του εργατικού, μαθητικού ,φοιτητικού και γενικά λαϊκού κινήματος για συμπόρευση, αλληλοκαλυψη και ενημέρωση, με αποτέλεσμα ενώ αυτή η επίθεση είναι μετωπική , ενιαία και κοινή παντού, να εμφανίζεται στην κοινωνία,
στον λαό, σαν διαφορετική και ξεχωριστή με αποτέλεσμα , άθελα τους, να μπαίνουν αν και θύματα ,στο εξουσιαστικό παιχνίδι του κοινωνικού αυτοματισμού.

Η επίθεση στις αστικές μεταφορές

Η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει την επίθεση προς το κοινωνικό αγαθό της ελεύθερης μετακίνησης και μεταφοράς σαν τυχαία , ασύντακτη και ασύνδετη με το κέρδος τους, βάζοντας την δικαιολογία της κρίσης ,της υπερχρέωσης ,των κακών παροχών ,των δήθεν υψηλών μισθών,όπως ακριβώς κάνει και σε κάθε κλάδο ξεχωριστά (στην παιδεία φταίνε οι πολλές σχολές ,οι αιώνιοι φοιτητές , το άσυλο , στην υγεία οι γιατροί , οι εφημερίες, τα φάρμακα κλπ.)
Αν ανατρέξουμε ιστορικά ,θα δούμε ότι τα ίδια τα γεγονότα ,τους αναιρούν και τους στερούν αυτές τις δικαιολογίες.
Η επίθεση στις αστικές μεταφορές ,ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν,την περίοδο 1990-93 .
Τότε ο Μητσοτάκης με τους γνωστούς στους εργαζόμενους σαν ΣΕΠΙΤΕΣ, στην κοινωνία σαν οι περιβόητοι «νοικοκυραίοι του Μητσοτακαίικου», προχώρησαν στην ιδιωτικοποίηση της τότε ΕΑΣ . Τα σχέδια τους ανατραπήκαν και μαζί και η κυβέρνηση, κάτω και από το βάρος σκληρών και μαχητικών κινητοποιήσεων των απολυμένων .
Επί 18 μήνες , τρεις χιλιάδες απολυμένοι από τις μεταφορές , έδωσαν δυναμικούς αγώνες , οι οποίοι συντέλεσαν στην επαναφορά των λεωφορείων στον ευρύ δημόσιο τομέα και το έργο τους στα κοινωνικά αγαθά, καθυστερώντας την συνολική επίθεση.

Μ αυτή την αναφορά στο παρελθόν βγαίνουν τρία ξεκάθαρα συμπεράσματα:

•Ότι η επίθεση των ιδιωτών στα κοινωνικά αγαθά είναι μόνιμη ,συνεχής με βάθος χρόνων .

•Ότι κάθε επίθεση δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης τους ,αλλά της δίψας τους για κέρδος

•Την επιτυχία που μπορεί να έχει απέναντι τους ,ένας συνεχής συνεπής και δυναμικός εργατικός αγώνας.

Φτάνουμε λοιπόν μ αυτό το δεδομένο , την συνεχή επίθεση του καπιταλισμού στην σημερινή έξαρση ,στην εποχή των μνημονίων .
Όπως σε όλους τους χώρους, έτσι και στις μεταφορές απ την αρχή η επίθεση ήταν σκληρή.
Με πρόσχημα τα δήθεν ελλείμματα , το μισθολογικό κόστος οι μνημονιακές κυβερνήσεις με τους νόμους τους, πέρασαν σαν λαίλαπα και από τις μεταφορές. Τώρα, στην μέση της θύελλας μετράμε τις απώλειες:

•Μείωση των μισθών έως και 50% (Μ.Ο. στα 800 ευρώ)

•Από 2200 λεωφορεία σε κίνηση το 2009 έχουμε σήμερα μόλις 1100 λεωφορεία με συνέπεια κάκιστες κοινωνικές υπηρεσίες.

•Το εισιτήριο από 50 λεπτά έχει πάει στο 1.40 Ευρώ ,που σημαίνει μείωση του πενιχρού εργατικού εισοδήματος.

•Παρά τα υποτιθέμενα μέτρα εξυγίανσης η μαύρη τρύπα στο έλλειμμα των μεταφορών μεγαλώνει κάτι που σημαίνει νέα μέτρα.

•Στον νόμο 3399 αλλά και στους μνημονιακούς νόμους ανοίγει σαφέστατα και ξεκάθαρα η ιδιωτικοποίηση.

Η απάντηση των εργαζομένων στις συγκοινωνίες υπήρξε αρκετά δυναμική τα τελευταία χρόνια αλλά ασυντόνιστη και κυρίως χωρίς ριζοσπαστική ταξική συνείδηση , στηριζόμενη περισσότερο στην αγανάκτηση και οργή .

Και στις δυο περιπτώσεις , η κεντρική εξουσία κατάφερε να καταστείλει αυτές τις κινητοποιήσεις, στερώντας από το εργατικό κίνημα την προοπτική που δημιουργήθηκε για ένα μέτωπο αντίδρασης που με αιχμή της αστικές μεταφορές θα φτάναμε στην περιπόθητη εργατική εξέγερση .

Αξίζει να δούμε της συνθήκες και στις δυο περιόδους των κινητοποιήσεων αλλά και στο πως φτάσαμε στο κλείσιμο τους.
Και στις δυο περιπτώσεις , οι εργάτες στις μεταφορές είχαν να αντιμετωπίσουν τα εξής:

•Την κυβέρνηση και τους νόμους τους
•Τον εργοδοτικό ξεπουλημένο συνδικαλισμό ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ
•Τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ
•Τις αγκυλώσεις του ΠΑΜΕ για μοναχική πορεία.
•Τις ήξεις αφίξεις του Σύριζα και τις δεξιόστροφες κωλοτούμπες του.
•Τα ΜΑΤ και την καταστολή
•Την επιστράτευση- επίταξη
•Τον ίδιο τους τον εαυτό εγκλωβισμένο στο περιβόητο απολιτίκ
•Την έλλειψη ενότητας και αλληλεγγύης

Έτσι κάθε κλάδος των μεταφορών (ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ) ,κατέβηκε ξεχωριστά σε κινητοποιήσεις με χαρακτηριστικό τις τελευταίες όταν οι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ μπήκαν σε απεργία διαρκείας και αντί να δημιουργηθεί ένα μέτωπο απεργιακό σ όλες τις μεταφορές , η γραφειοκρατία κατάφερε να καθυστερήσει την είσοδο στον αγώνα της ΕΘΕΛ κάνοντας καθυστερημένα Γενική Συνέλευση, στην οποία όμως οι εργαζόμενοι στήριξαν την πρόταση του σχήματος ΕΑΣ ,για απεργία διαρκείας . Όμως ήδη είχε χαθεί σπουδαίος και πολύτιμος χρόνος, με αποτέλεσμα να επιστρατευτούν οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ , να μην έχουν την αναμενόμενη στήριξη από τους εργαζόμενους του ΗΣΑΠ, να σπάσουν την απεργία οι εργαζόμενοι στον ΗΛΠΑΠ και οι τεχνίτες της ΕΘΕΛ από τα πασκιτοκρατουμενα σωματεία και να μείνουν μόνοι τους οι οδηγοί στην ΕΘΕΛ.

Τι μας απομένει λοιπόν να κάνουμε;

Τι φταίει και ενώ η εργατική τάξη έχει μπει στις μυλόπετρες των μνημονίων οι οποίες αλέθουν κάθε κατάκτηση ,κάθε δικαίωμα, κάθε κοινωνικό αγαθό , δεν υπάρχει απάντηση;;;
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτή η επίθεση, είναι η μαζική αντίσταση και ο ξεσηκωμός του λαού.

Μόνο έτσι θα αντιστρέψουμε τους όρους.
Μόνο με ταξική συνείδηση θα σταματήσουμε τα φιλόδοξα, πρόθυμα και ιδιοτελή τομάρια των Σαμαράδων, των Βενιζέλων ,των Κουβέληδων , οι οποίοι στο όνομα της δήθεν σωτηρίας της πατρίδας, τσακίζουν τα λαϊκά στρώματα.
Πρώτα απ όλα να κουβεντιάσουμε τις εμπειρίες μας μέσα απ αυτούς τους αγώνες.
Να δούμε τι επικρατεί στην κοινωνία.
Να μην τους χαριστούμε.
Να ξεκαθαρίσουμε τις θέσεις μας,να καυτηριάσουμε ,να συζητήσουμε ,να εξηγήσουμε σε κάθε σημείο ,κάθε στιγμή ,κάθε ώρα ,στους γύρω μας.
Να κινηθούμε κι έξω από τα όρια της θεσμικής αστικής τους νομιμότητας.
Να οργανώσουμε την λαϊκή , την εργατική αντιβία σαν απάντηση στις δυνάμεις καταστολής και στις προπαρασκευασμένες δικαστικές αποφάσεις.
Να απομονώσουμε και τον εργοδοτικό αλλά και τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.
Να κατέβουμε εκεί που χτυπάει η «καρδιά» του λαού , εκεί που ζεί ,που εργάζεται ,που αγωνιά ,που ψάχνει λύσεις. Στις γειτονιές ,στους χώρους δουλειάς.
Να παρέμβουμε με ξεκάθαρο ,απλό ,κατανοητό λόγο ,χωρίς περικοκλάδες και πολλές θεωρίες.
Να του δώσουμε να καταλάβει πως δεν φταίει μόνο το χέρι που τρέμει και κατεβάζει το μαστίγιο. Φταίει και η πλάτη που το δέχεται αδιαμαρτύρητα,λιπόψυχα, και φοβισμένα.
Κι αυτή η πλάτη πρέπει να πάψει να υπομένει σκυφτή. 

Παντιέρα

Το τέρας έχει αρχίσει και φοβάται τα δικά μας πρόσωπα…

Pela Marketaki

https://www.facebook.com/groups/515819975096677/

Το τέρας έχει αρχίσει και φοβάται τα δικά μας πρόσωπα…

Το τέρας παρακολουθεί το ανθρώπινο είδος, με κομμένη την ανάσα: 

Η Γάζα βομβαρδίζεται ανηλεώς, οι φωτογραφίες των μακελεμένων παιδιών κάνουν το γύρω του κόσμου και Ισραηλινοί επιλέγουν εν είδει σινεμά, να παρακολουθούν από τους λόφους, να χειροκροτούν και να γιορτάζουν το μακελειό.

                  

Το τέρας απορεί : Εμείς οι από ‘δω, όσοι εν μέσω νοητικής «αγρανάπαυσης», το πήραμε είδηση, που βρίσκουμε και χωράμε τόση φρίκη στα μάτια, το μυαλό και την ψυχή μας και την αντέχουμε, πως την αντέχουμε; … μα κυρίως γιατί την αντέχουμε; …

Και συνεχίζουμε, σαν να είναι αυτή η προκαθορισμένη ροή του κόσμου, σαν να μην ήρθε η συντέλεια… γιατί έχει κι άλλη πτώση ακόμα… κι άλλη φρίκη… κι άλλο όνειδος μπροστά μας…

Και θα ξεχάσουμε και θα ξεχαστούμε στο μικρόκοσμό μας… και την επόμενη φορά που ο επόμενος μαλάκας χαρισματικός "σωτήρας", θα μας μιλήσει για τα υπέρ και τα κατά μιας γεωπoλιτικο-εμπορικής συμμαχίας με το Ισραήλ… για το καλό της «πατρίδας»… εμείς θα το σκεφτούμε… θα το ζυγιάσουμε το πράμα…

Και τι πειράζει? Κι τι θα αλλάξει αν όχι? Και έτσι παίζεται το «παιχνίδι»… Έτσι παίζεται, αφού οι μόνοι κανόνες που δεχόμαστε είναι οι δικοί τους… έτσι παίζεται αφού οι μόνες «πατρίδες» που αναγνωρίζουμε είναι οι δικές μας… έτσι παίζεται… αλλά να ξέρουμε τουλάχιστον ότι οι συμμαχία με το φονιά σε κάνει μακελάρη…

Η Παλαιστίνη – και η κάθε Παλαιστίνη – δε χρειάζεται τις ροζ ευαισθησίες μας…

Άντε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη… να μας τρομάξει αυτό που θ’ αντικρίσουμε, περισσότερο κι απ’ τις φωτογραφίες των θυμάτων… να χάσει το χτύπο της η καρδιά μας… να αγριέψει η ψυχή μας… να εξεγερθεί το μυαλό μας… να σταματήσουμε ν’ αντέχουμε… να μη συνθηκολογήσουμε με τη φρίκη… να μην ξεχάσουμε… να μη βάλουμε στο ζύγι την ευημερία και την κάθε «ευημερία» με την ανθρωπιά…

Άντε να το κάνουμε… τώρα όμως… γιατί το τέρας μας κοίταξε στα μάτια… κι είδε τέτοιο έρεβος, που το ‘βαλε στα πόδια…

Το τέρας φοβήθηκε να μη μας μοιάσει…

«Το ποδόσφαιρο ως πολιτική πράξη»

Κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά το πέρας της διοργάνωσης του παγκοσμίου κυπέλλου που έλαβε χώρα στα (αιματοβαμμένα) γήπεδα της Βραζιλίας, ξέσπασε μία διαδικτυακή διαφωνία σχετικά με το αν το αν έχει ή δεν έχει σχέση το ποδόσφαιρο με την πολιτική. Πως όμως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο; Τι ρόλο εξυπηρέτησε η δημιουργία του; Πως το υποδέχθηκε η καθεστηκυία τάξη;

Στην ιστορία της Αγγλίας συναντάμε για πρώτη φορά το ποδόσφαιρο τον όγδοο μ.Χ. αιώνα. Δεν πρέπει όμως να ήταν αρκετά διαδεδομένο μέχρι τον 14ο αιώνα, οπότε ο Βασιλιάς Εδουάρδος ο Β’ αποφάσισε με βασιλικό διάταγμα την… απαγόρευσή του! Η έκδοση του εν λόγω διατάγματος έγινε στις 13 Απριλίου του 1314, και έλεγε : «Forasmuch as there is great noise in the city caused by hustling over large balls from which many evils may arise which God forbid; we command and forbid, on behalf of the King, on pain of imprisonment, such game to be used in the city in the future.».

Εδώ όμως θα αποκαλύψουμε ένα μυστικό που δε βρίσκεται σε όλα τα βιβλία της ιστορίας και που χρειάζεται να διασταυρωθούν αρκετοί τίτλοι για να αποκαλυφθεί. Ο Εδουάρδος, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω είχε τη συνήθεια να αφήνει την εξουσία και τις αποφάσεις αυτής στους εραστές του, δεν είχε τόσο μεγάλη ανησυχία για το αν θα επικρατούσε θόρυβος ή άλλα «σατανικά» πράγματα εξαιτίας του ποδοσφαίρου στις γειτονιές του Λονδίνου, αλλά η μεγάλη ανησυχία αυτού(ή των εραστών του) ήταν το γεγονός ότι ο κοσμάκης προτιμούσε πλέον να παίζει μπάλα απ’ το να πραγματοποιεί στρατιωτικές ασκήσεις! Με λίγα λόγια η πρακτική του ποδοσφαίρου τους στερούσε άνδρες από το στρατό και τις πολεμικές επιχειρήσεις που απεργαζόντουσαν για το λαό τους!

Το βασιλικό διάταγμα του Εδουάρδου ακυρώθηκε στην πράξη, και ασφαλώς ορισμένοι άνθρωποι κακοποιήθηκαν προκειμένου να μην εφαρμοσθεί. Εδώ λοιπόν προκύπτει η πρώτη μας διαπίστωση που λέει ότι η επιλογή των ανθρώπων να παίζουν ποδόσφαιρο αντί να κάνουν γυμνάσια στο στρατό, ήταν το άκρον άωτον της πολιτικής πράξης. Απόδειξη αποτελεί η ενασχόληση της τότε πολιτικής αρχής απέναντι σε αυτήν την επιζήμια για τα σχέδιά τους πρακτική. Όπως όμως ένας επαγγελματίας βελτιώνει τις πρακτικές του επαγγέλματός του με την εμπειρία που αποκτά, έτσι και οι κυβερνώντες συμβιβάστηκαν με την ιδέα του ποδοσφαίρου και το έστρεψαν υπέρ των συμφερόντων τους μετατρέποντάς το σ’ ένα άλλο Κολοσσαίο. Μήπως ο Φράνκο δε χρησιμοποίησε τη Ρεάλ Μαδρίτης ως «άρμα» για την προβολή του μορφώματός του στην Ισπανία; Το ίδιο δεν έκαναν οι χουντικοί της 21ης Απριλίου στην Ελλάδα; Ακόμη και σήμερα όμως, στον Πειραιά και στο Βόλο, δεν έχουμε νέες δημοτικές αρχές που εκλέχτηκαν με βάση το ποδόσφαιρο;

Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο. Υπήρχαν όμως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Έχουμε σκεφτεί ποτέ ποιοι ήταν οι ολυμπιονίκες στην αρχαία Ελλάδα; Δεν ήταν ο Μεγάλος Αλέξανδρος; Δεν ήταν ο Αλκιβιάδης και οι υπόλοιποι πολιτικοί άρχοντες της εποχής; Διαχρονικά λοιπόν, φαίνεται με ξεκάθαρο τρόπο μέσα στην ιστορία πως οι κυβερνώντες των κρατών ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν τον αθλητισμό ως ένα μέσο επηρεασμού και χειραγώγησης. Μπορεί να άλλαξαν τα μέσα, οι τρόποι ή οι ρόλοι, αλλά το αποτέλεσμα μένει πάντοτε το ίδιο. Ο Αριστοτέλης θα μπορούσε να συνοψίσει τις σκέψεις μας με το απόφθεγμά του που λέει : «Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν».

Κλείνοντας δε θα ήθελα να αποκλείσω όλους εκείνους τους άδολους φίλους που ειλικρινά αγαπούν το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, και που το παρακολουθούν με γνήσια συναισθήματα θαυμασμού προς την υπεροχή και τη φυσική ομορφιά. Ανάμεσα σε αυτούς άλλωστε, βρίσκομαι και εγώ. Είναι όμως πραγματικά ανάγκη να προσπαθούμε να διαχωρίζουμε το όριο μέχρι το οποίο φτάνει η φυσική ομορφιά του αθλήματος, και αρχίζει η ασχήμια της τεχνητής πραγματικότητας που συντηρείται από την ανάγκη των εξουσιομανών να κατευθύνουν τους πολλούς υπέρ των συμφερόντων τους.

Αργοστόλι, 14/7/2014
Γιάννης Βαρούχας

Εμείς αγαπάμε τους - σήμερα - ηττημένους

Σήμερα ξύπνησα με μια σκέψη: στη ζωή υπερισχύουν οι δυνατοί. Κι ύστερα έμαθα και για τη θλιβερή νίκη της Αρίας φυλής επί των νότιων λαών κι ήρθε κι έδεσε.

Η σκέψη μου γεννήθηκε από κάτι γείτονες. Είναι μια οικογένεια πολυπληθής. Οι παππούδες, οι θείοι, τα παιδιά και τα ανήψια που γεννοβολάνε εγγόνια και πάει λέγοντας. Διαβάζουνε κάτι έντυπα τύπου Εσπρέσο. Όλη μέρα κουτσομπολεύουν, ή πλένουν για εκατοστή φορά το αυτοκίνητό τους ή την τέντα. Ούτε μια πολιτική συζήτηση δεν ξέρω να έχουνε κάνει ποτέ. Τα κουτσοβολεύουνε με κάτι συνταξούλες, με μισθούς κι εγώ δεν ξέρω από πού, λίγα από εδώ λίγα από εκεί, τόσοι πολλοί που είναι μαζεύονται. Ο μέσος ανθρωπάκος, ανθρωπάκια κυριολεκτικά που χρησιμεύουν μόνο στην εαυτό τους και στους συγγενείς τους, εκεί τελειώνει το σύμπαν τους. Έχουν μια μικρή ζωή με ασφάλεια και δε νοιάζονται για παραπέρα. Μόνο αυξάνονται και πληθύνονται. Τις Κυριακές πάνε και στην εκκλησία κι ας μην έχουνε κάνει στη ζωή τους ούτε μια σημαντική πράξη προσφοράς. Το πολύ πολύ να ρίχνουνε κάτι στη ζητιάνα στα σκαλιά της εκκλησίας και να στέλνουν τα περσινά, εκτός μόδας ρούχα τους σε κανένα φιλανθρωπικό σωματείο.

Ο νόμος της ζούγκλας επικρατεί και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η σφαγή στην Παλαιστίνη συνεχίζεται για δεκαετίες και γύρω γύρω τα δυτικά και ισχυρά κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί, κοιτάζουν αμέριμνοι. Κανείς δεν σταματά αυτό το μαζικό έγκλημα και οι λιγοστές φωνές δεν φτάνουν, δεν μπορούν να κάνουν πρακτικά κάτι.

Το δίκιο είναι μια κατασκευή του ανθρώπου, του πολιτισμού. Έχει κατακτήσει ένα μερίδιο στον κόσμο, αλλά όχι ολόκληρο. Είναι μια διαρκής, ατελεύτητη μάχη των αδύναμων για επιβίωση, για δικαίωμα στη ζωή.

Η δύναμη μπορεί να έχει πολλές μορφές: η δύναμη των περισσότερων, του αριθμού. Η δύναμη της υπεροπλίας, η μυική δύναμη σε επίπεδο διαπροσωπικό, η δύναμη του εργαλείου, του μέσου, της θέσης και πολλές άλλες μορφές. Όλες αυτές είναι μορφές εξουσίας.

Το μόνο όπλο απέναντι στην ισχύ, στη δύναμη, στην εξουσία, είναι το δίκιο, ένα τόσο άυλο, ανυπόστατο πράγμα. Με το δίκιο ή είναι κανείς ή δεν είναι. 

Εμείς αγαπάμε τους - σήμερα - ηττημένους. Είμαστε με την Αργεντινή, είμαστε με την Παλαιστίνη, είμαστε με τους μοναχικούς ονειροπόλους.

Το όνειρο είναι, από μια άποψη, ένα άχρηστο πράγμα. 

Αλλά, από την άλλη, μια ζωή χωρίς ιδανικά μπορεί και να είναι μίζερη και φτωχή.

Κούνια που σε κούναγε.

 

Μόνο στραβοί και φοβισμένοι λειτουργούν όπως Εμείς.

Βολεμένοι σε καναπέδες, καφενέδες και σουαρέ

 αναμένουμε το επόμενο πακέτο μέτρων, 

που θα μας γονατίσει ακόμη περισσότερο.

Παρακολουθούμε καθημερινά, φανφάρες, τυχοδιωκτισμούς,

  ενδοκυβερνητικές "ρήξεις", παραπληροφόρηση.

Κοκκοραμαχίες στη Βουλή, λεονταρισμοί στην T.V.

Σχέδια και νομοσχέδια καταστρώνονται για εκποίηση 

δημόσιων επιχειρήσεων, γης και υποδομών.

Για πλήρη φτωχοποίηση.

.......................................................

Ο καθένας επό Εμάς διαβεβαιώνει το διπλανό του 

πως έρχονται χειρότερα.

Πως το "τούνελ" δεν μετριέται σε μέτρα, αλλά σε δεκαετίες.

Ανταλλάσσουμε απλές καθημερινές εμπειρίες από τις τιμές

 στα super market.

 ** " Σήμερα μού έφυγαν 70 ".

** "Εχω και το φροντιστήριο του παιδιού".

** " Ηρθε η ΔΕΗ ".

** " Τί έκανες;; Βρήκες μεροκάματο;; ".

** " Δεν πάτησε άνθρωπος στο μαγαζί ".

** " Τον άλλο μήνα γεννάει η κυρά ".

Διάλογοι καθημερινότητας.

 Φόβος και ανασφάλεια...Τρόμος καλύτερα.

ΕΣΥ, όμως, επενδύεις στην Αναβολή.

 Σε Θαύματα.

....................................

Κούνια που σε κούναγε, Ηλίθιε.

Οσο και να προσεύχεσαι, όσο και να παρακαλάς...την έχεις βαμμένη.

Και το μπιλιετάκι θα σου έρθει και το πρόσθετο πακέτο.

 Θα χάσεις κι άλλο από το μισθό σου. Τη σύνταξή σου. 

Ο τζίρος σου θα πέσει περισσότερο. 

Και νέους φόρους θα πληρώσεις κι άλλο θα ανέβουν οι τιμές.

Πόσο ακόμα θα αρκείσαι σε διαπιστώσεις;;

 Για πόσο ακόμα θα περιμένεις το Θαύμα;;

Τους Αλλους;;

Η Υγεία ως μοχλός πίεσης και εξαθλίωσης στην πορεία προς μια Φάρμα των Ζώων

                    

Ο τομέας της δημόσιας και δωρεάν υγείας ήταν ο πρώτος από τους πυλώνες κοινωνικής συνοχής που μπήκε στο στόχαστρο των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Η δημόσια υγεία συνίσταται σε δύο διαφορετικές εξασφαλίσεις, από τη μια αυτή της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (νοσηλεία, φάρμακα, πρωτογενής πρόληψη έναντι χρόνιων και εποχικών νοσημάτων) και από την άλλη της συνταξιοδοτικής αποκατάστασης, ενός αποταμιευτικού προγράμματος δηλαδή, το οποίο ενεργοποιείται όταν ο εργαζόμενος δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να ασκεί επάγγελμα για βιοπορισμό, είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω ασθένειας ή αναπηρίας.

Στα πρώτα συμπτώματα της κρίσης και προκειμένου να εξασφαλιστεί ρευστότητα των κρατικών (σε βάρος των ασφαλιστικών) ταμείων, η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να αγοραστεί από τα ασφαλιστικά ταμεία ένας μεγάλος αριθμός ομολόγων ελληνικού δημοσίου, μια κίνηση που έδωσε μια ολιγόμηνη ρευστότητα στα κρατικά αποθεματικά εξαφανίζοντας όμως τα ασφαλιστικά.

Στην ουσία οι εισφορές που δίνουμε όλοι μας ως εργαζόμενοι στο κρατικό συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, πήγαν στην τσέπη του υπουργείου οικονομικών. Θα πει κάποιος πως τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, έχουν μικρό ρίσκο και εγγυημένη απόδοση… όλα αυτά πριν το PSI όμως. Το κούρεμα του ελληνικού χρέους, ή σωστότερα το επιλεκτικά στοχευμένο κούρεμα του χρέους, εξαφάνισε εν μια νυκτί τα επενδυμένα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

Άρα σε μια χώρα σε κρίση, με μειωμένα ασφαλιστικά αποθεματικά, ο μόνος τρόπος να συνεχίσουν να πληρώνονται οι συντάξεις ήταν μέσω των εισφορών των ήδη ασφαλισμένων.



Πρόσφατα ανακοινώθηκε πως αυτή τη στιγμή αντιστοιχούν ένας εργαζόμενος σε ένα συνταξιούχο, τι σημαίνει αυτό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα στην παρούσα συγκυρία; Πως οι ασφαλιστικές εισφορές ενός εργαζομένου θα καλύπτουν τη σύνταξη ενός συνταξιούχου. Αρκεί όμως το 25-30% ενός ήδη μειομένου μισθού να καλύψει τη μηνιαία αποδοχή του συνταξιούχου; Μπορεί όσο υπάρχουν έστω στοιχειώδη αποθεματικά.

Τα αποθεματικά όμως βαίνουν μειούμενα και εδώ κάπου μπαίνει η συζήτηση για περικοπή των κύριων συντάξεων.

Λογιστικά μιλώντας ο μόνος τρόπος να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία είναι να φτάσει η κύρια σύνταξη στο μισό του μέσου μισθού, δηλαδή περίπου στα 350-400 ευρώ. Για την ακρίβεια αυτός είναι ο μόνος τρόπος που προτίθεται να εφαρμόσει η παρούσα κυβέρνηση.

Στις αρχές αλλά και στη συνέχεια της κρίσης οι αντίςτοιχες κυβερνήσεις πήραν την εξής απόφαση: να χρηματοδοτήσουν τη ρευστότητα των συστημικών τραπεζών προκειμένου να μην καταρρεύσουν -το αν ήταν σωστή ή λάθος απόφαση είναι μια συζήτηση που δεν ανήκει σε αυτό το κείμενο και μάλλον θα μπορεί να απαντηθεί με σιγουριά σε επόμενη χρονική στιγμή. Το ελληνικό δημόσιο λοιπόν εξασφάλισε την επιβίωση των συστημικών τραπεζών με χρήματα που δανείστηκαν οι πολίτες αυτής της χώρας, μια λύση θα ήταν με τη σειρά τους οι τράπεζες να εγγυηθούν την καταβολή των συντάξεων για το επόμενο διάστημα.

Κοινωνική ευθύνη δεν είναι μόνο να καθαρίζουν τις παραλίες είναι και να εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή. Άρα η περικοπή των κύριων συντάξεων, που προκύπτει από ένα σύνολο αντί-κοινωνικών πολιτικών δεν είναι μονόδρομος, είναι όμως μια πολιτική επιλογή.

Ενώ η περικοπή των συντάξεων δημιουργεί μια καταφανή πτώση του βιοτικού επιπέδου και δημιουργεί μια επισιτιστική ανθρωπιστική κρίση, η άλλη πλευρά της δημόσιας Υγείας, η περικοπή και η απαξίωση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δημιουργεί μια υγειονομική ανθρωπιστική κρίση.

Η κατάσταση στην υγεία είναι κάθε μέρα και τραγικότερη, στα δημόσια νοσοκομεία υπάρχει τεράστια έλλειψη φαρμάκων, αναλώσιμων, εργαλείων και ανθρώπινου δυναμικού, στα περισσότερα δε, δεν υπάρχει θέρμανση και κλιματισμός. Επιπρόσθετα της έλλειψης επαγγελματιών υγείας υπάρχει και ανεπαρκής πληρωμή των υπαρχόντων, οι περισσότερες εφημερίες πληρώνονται με μεγάλη καθυστέρηση ή και καθόλου, ο μισθός ενός νέου επιμελητή σε δημόσιο νοσοκομείο είναι λίγο πάνω από τα 1000 ευρώ, χωρίς το κράτος να του παρέχει οποιαδήποτε μορφή συνεχούς επιμόρφωσης (συνεδριακή ή έντυπη).
Άρα στα νοσοκομεία έχουμε ένα προσωπικό που δεν αρκεί αριθμητικά να καλύψει τις ανάγκες του νοσοκομείου, που επιπλέον δεν έχει υλικά και φάρμακα για να ασκήσει ιατρική πράξη, που δεν εξασφαλίζεται η επιστημονική του επάρκεια σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Ποιά είναι η διέξοδος από αυτή τη σαθρή κατάσταση; Ο ιδιωτικός παράγοντας βέβαια(!!!!) -αλλά ούτε αυτό εμπερικλείεται στο θέμα που έχει το συγκεκριμένο κείμενο, τουλάχιστον όχι άμεσα.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως τα νοσοκομεία, θεωρητικά, είναι χώροι δευτεροβάθμιας φροντίδας και πως έχουν γίνει βήματα στο χώρο της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. (Θα αφήσω απ’ έξω το νέο θεσμό του ΠΕΔΥ καθώς μέχρι να εκδικαστούν τα ασφαλιστικά μέτρα, που έχουν κερδίσει οι περισσότεροι ιατροί, δεν μπορεί να αξιολογηθεί η επάρκεια κάλυψης των αναγκών των ασφαλισμένων.)

Ο απερχόμενος υπουργός υγείας, που δεν ήθελε να του πάρει τη δόξα η τρόικα, άφησε αυτή την “ωραία” παρακαταθήκη που λέγεται “πιστοποιημένος ιατρός”. Με τις τελευταίες αποφάσεις όλοι οι ιδιώτες ιατροί που το επιθυμούν μπορούν να ενταχθούν σε ένα ειδικό καθεστώς εξωτερικού συνεργάτη, στο καθεστώς αυτό δέχονται 200 ασφαλισμένους για ιατρική εξέταση / συνταγογράφηση φαρμάκων έναντι ενός ποσού γύρω στα 1000 ευρώ, 5 ευρώ ανά ασθενή με άλλα λόγια. Η κανονική διάρκεια μιας ιατρικής πράξης (εξέταση, διάγνωση, συνταγογράφησης) είναι περίπου στα 20 ως 30 λεπτά. Με 3 ασθενείς την ώρα, 24 την ημέρα, χρειάζονται περίπου 7 μέρες ή αλλιώς το 1/3 του μήνα για να καλύψει τα λειτουργικά έξοδα του χώρου εργασίας και στις υπόλοιπες 13 να μπορέσει να εξασφαλίσει τις υπόλοιπες ανάγκες του, το οποίο σημαίνει για το μέσο ιατρείο περίπου 2000 τον μήνα προ φόρου. Η εξίσωση είναι προβληματική με αποτέλεσμα σε ένα μεγάλο ποσοστό να επιλέγουν να “ξεπετάνε” τους ασθενείς που τους επισκέπτονται μέσω του ταμείου σε 10 λεπτά κατά μέγιστο ώστε να τελειώσουν τις “ταμειακές” υποχρεώσεις τους στις πρώτες 3-4 μέρες του μήνα, για να το καταφέρουν αυτό λειτουργούν με ραντεβού, άρα οι αναμονές για τους ασθενείς περνούν τον 1 μήνα, στην ουσία δε λειτουργεί το επιχείρημα του υπουργείου υγείας ότι επειδή “απλώθηκαν” οι ασφαλισμένοι σε περισσότερους ιατρούς εξυπηρετούνται πιο άμεσα.

Το τελευταίο αλλά μεγαλύτερο πρόβλημα του συστήματος υγείας είναι η λεγόμενη “μετακύλιση φαρμακευτικής δαπάνης”. Οι τιμές των φαρμάκων έχουν μειωθεί μεσοσταθμικά 50%, ωστόσο το ποσό που πληρώνει ο ασφαλισμένος με τις αυξήσεις συμμετοχών και τις συνεχείς πτώσεις ασφαλιστηκών τιμών έχει αυξηθεί σε πολλές περιπτώσεις 100%. Με άλλα λόγια προμηθεύονται φτηνότερα φάρμακα πληρώνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό της λιανικής του τιμής.
Ως αποτέλεσμα, πολλοί ασθενείς “κόβουν” παρά τις σαφείς αντιρρήσεις του θεράποντα ιατρού τους φάρμακα που αφορούν χρόνια νοσήματα τα οποία δεν δυσχαιρένουν την καθημερινότητας τους.

Για να γίνει πιο σαφές, ένας 60χρονος έχει περάσει έμφραγμα προ 3 μηνών, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα πρέπει να λαμβάνει ένα σύνολο περίπου 10 φαρμάκων για να μπορέσει να αποφύγει ένα δέυτερο επεισόδιο το οποίο πιθανότατα θα τον σκοτώσει.

Από αυτά τα φάρμακα μόνο όσα σχετίζονται με την αρτηριακή πίεση είναι φάρμακα που μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινότητα (ο ασθενής μετράει την πίεσή του, νιώθει δυσφορία κλπ), άλλες κατηγορίες όπως είναι τα αντιαιμοπεταλιακά και τα φάρμακα για την υπερλιπιδαιμία δεν επηρεάζουν την ποιότητα ζωής, όμως αν δεν λαμβάνονται με θρησκευτική ευλάβεια για τα οριζόμενα χρονικά διαστήματα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε επαναστενώσεις των διορθωμένων αρτηριών και κατ´ επέκταση σε υψηλό κίνδυνο θανάτου.

Σε τελική ανάλυση το υπουργείο έβαλε ένα στόχο: την πτώση της φαρμακευτική δαπάνης κάτω απο τα 2 δις ευρώ (ποσό που συναντάται μόνο στις φτωχότερες αναπτυσσόμενες χώρες), αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στη ζωή των ασθενών, για τις μέσο-μακροπρόθεσμες επιβαρύνσεις του συστήματος υγείας από ένα υποθεραπευόμενο πληθυσμό (υπάρχουν πολλές οικονομικοτεχνικές μελέτες για τα έμμεσα κόστη που οφείλονται σε υποθεραπευόμενους ασθενείς), αλλά και για μια πιθανή έξαρση επιδημιών, λόγω ανεπαρκούς εμβολιασμού και κακής διατροφικής καθημερινότητας (πολλοί υδατάνθρακες, λίγες πρωτεΐνες, λίγες φυτικές ίνες).

Σε ένα μετά κρίσης περιβάλλον η προοπτική για την υγεία είναι να υπάρχουν ασθενείς που θα θεραπεύονται και ασθενείς που θα αργοπεθαίνουν. Τα γουρουνόπουλα στο βιβλίο του Τζ. Όργουελ ήταν οι μόνιμοι φορείς της “ζωικής ανισότητας”, αντίςτοιχα οι περισσότεροι από εμάς, ως άλλα γουρουνόπουλα, στο άμεσο μέλλον σε θέματα υγείας θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί αν έχουμε στοιχειώδη πρόσβαση σε αυτή, όλα αυτά βέβαια εκτός και αν…

πηγη
από dostoglouermis

MΟΥΝΤΙΑΛ 2014 - Ο ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΠΕΚΟΥΛΕΣ

                  

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΗΤΤΗΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΞΕΦΤΥΛΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ


Αυτό το μουντιάλ θα μείνει στην ιστορία και στην μνήμη όσων έχουν ακόμη κριτική σκέψη, ως το βλακωδέστερο και το πλέον καθοδηγούμενο από την.....διαιτησία παγκόσμιο κύπελλο.

Δεν υπήρξαν ποτέ τόσες φάλτσες διαιτησίες, τόσες αλλοιώσεις αποτελεσμάτων, τόση ανάμειξη της πολιτικής στο ποδόσφαιρο, όσο σε αυτό το βλακώδες μουντιάλ.

Θυμάμαι π.χ. έναν πολύ πετυχημένο τίτλο που γράφτηκε για τον αγώνα του Μεξικό με το Καμερούν όπου με τρία κανονικότατα γκόλ το Μεξικό κέρδισε με σκόρ 1-0. "Το Μεξικό χρειάστηκε να βάλει τρία γκόλ για να νικήσει με 1-0 το Καμερούν και τον...διαιτητή!!! Το Μεξικό εξ αιτίας αυτού έμεινε στην δεύτερη θέση με διαφορά τερμάτων και αντιμετώπισε την Βραζιλία αντί να πάρει την πρώτη θέση και να παίξει με την...Χιλή.

Τόσο έγκυρο ήταν το μουντιάλ που πέρασε ώστε εάν ακυρώναμε τους αγώνες που αλλοιώθηκε το αποτέλεσμά τους εξ αιτίας της διαιτησίας, δεν ξέρω αν θα μένανε πάνω από πέντε-έξι αγώνες...

Η αθλιότερη όμως πτυχή αυτού του παγκοσμίου κυπέλλου, είναι η ανάμειξη της νέας τάξης και η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης των αποτελεσμάτων από τα όργανά της.

Έτσι πολύ πρόσφατα είδαμε αυτό το άθλιο άρθρο του Bloomberg με τίτλο Η ήττα της Βραζιλίας από τη Γερμανία όφελος για την οικονομία όπου εντελώς ξενδιάντροπα γράφονται τα εξής απίστευτα!

«Οι Βραζιλιάνοι πιθανότατα θα καταλάβουν πως η έλλειψη ισχυρής ηγεσίας στο γήπεδο αντανακλά κάτι πολύ σημαντικότερο: Την έλλειψη ηγεσίας σε εθνικό επίπεδο» !!!επισημαίνει ο αρθρογράφος και συνεχίζει: «Η απογοήτευσή τους είναι πολύ πιθανό να αντικατοπτριστεί άμεσα στα ποσοστά δημοφιλίας της προέδρου της χώρας Ντίλμα Ρούσεφ».(!!!)

Να υποθέσουμε ότι βάσει αυτών και εφόσον η εφευρέτιδα του ποδοσφαίρου, Αγγλία δεν έφτασε ούτε στους δεκαέξι, ο Κάμερον, κινδυνεύει να πέσει;

Ή επειδή ή Βραζιλία πολιτικά δεν τους συμφέρει, αφού ανήκει στο αντίπαλο δέος του ΝΑΤΟ (στους BRICKS) προπαγανδίζουν εις βάρος της προέδρου της;

Τα ίδια κατάπτυστα επανέλαβε ο γερμανοτσολιάς που μετέδιδε τον αγώνα λέγοντας πως η πρόεδρος της Βραζιλίας ξόδεψε πολλά γι αυτό το μουντιάλ, αλλά οι εκλογές είναι πολύ κοντά, τον Οκτώβριο και θα αντιμετωπίσει την οργή του λαού της και τελικά....όλα εδώ πληρώνονται!!!

Είναι περιττό να υπενθυμίσουμε ότι ο κόσμος υποφέρει και πεινάει και δεν ενδιαφέρεται να βλέπει τους ηγετίσκους του σιωνιστικού 4ου Ράιχ να χάσκουνε στα γήπεδα, όπου παίζεται πέρα από το ποδόσφαιρο, ένα κακόβουλο και βλακώδες παιχνίδι εξουσίας.

Κλείνοντας να πούμε ότι δεν τα έχουμε με αυτό καθαυτό το άθλημα του ποδοσφαίρου, δεν τα έχουμε με τους ποδοσφαιριστές, αλλά με την κατάντια του αθλήματος που φιγουράρει σαν σφαχτάρι περασμένο στα τσιγγέλια της νέας τάλης πραγμάτων, σφαχτάρι που περιμένει τον αγοραστή του...


http://oimos-athina.blogspot.gr/2014/07/m-2014.html

Τα "πάντσερ" προελαύνουν μόνο όταν τους ανοίγουν το δρόμο τα θύματά τους...

                      

Το Ισραήλ ισοπεδώνει για άλλη μια φορά την Παλαιστίνη, η Γερμανία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο ποδόσφαιρο και η τρόικα απαιτεί κι άλλο αίμα στην Ελλάδα, με μεγαλύτερη δίψα κι από αυτή του Κόμη Δράκουλα. Τα πάντσερ, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, προελαύνουν παντού κι αυτά δεν είναι αισιόδοξα νέα για τον πλανήτη.

 

Και πώς να είναι ευχάριστα τα μαντάτα όταν αντί για να απονέμεται δικαιοσύνη, όπως είναι η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο ισραηλινό, οι μαέστροι τύπου Μέσι να σηκώνουν παγκόσμια κύπελλα έναντι των ρομπότ κι ο πλούτος να αναδιανέμεται δικαίως, επιβραβεύεται ο κυνισμός σε όλα τα επίπεδα;

Σήμερα έχουν βρει άλλη μια ευκαιρία να πανηγυρίζουν όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν θα ιδρυθεί ποτέ παλαιστινιακό κράτος, πως το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ που παίζεται από 22 αθλητές και στο τέλος κερδίζουν οι γερμανοί και πως τα θύματα της άγριας λιτότητας στην Ψωροκώσταινα θα είναι πάντα τα ίδια και τα ίδια. Θα νιώθουν αυτάρεσκα ικανοποιημένοι γιατί στο υποταγμένο και περιορισμένης λήψης μυαλό τους επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι οι Δαβίδ μόνο κατ' εξαίρεση κερδίζουν τους Γολιάθ. 

Αυτή η ημέρα είναι δική τους, ας τη γιορτάσουν όπως μπορούν μα να γνωρίζουν ότι αυτός ο κόσμος αλλάζει πλέον σε πολύ γοργότερους ρυθμούς από αυτούς που χρειάζονται εκείνοι για να αναπτύξουν τα αντιεπαναστατικά ρεφλέξ τους...

Η αδικία μπορεί να γίνει καθεστώς μόνο αν υπάρχουν υπήκοοι που την αποδέχονται ως αναγκαίο κακό. Η δύναμή της δεν στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά, αλλά σε προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Γι' αυτό κι όταν στερεύουν οι τελευταίοι μοιάζει πιο χλωμή κι από επιβάτη αεροπλάνου που ετοιμάζεται να συντριβεί. Στην Παλαιστίνη το έχουν καταλάβει εδώ και καιρό κι αυτό είναι που τους κινητροδοτεί να πολεμούν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους κόντρα σε ένα διεθνές στάτους κβο για το οποίο η διαφορετική αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων είναι η ρουτίνα του.

Αν το Κόσοβο, για παράδειγμα, πρέπει να είναι ανεξάρτητο δεν καταλαβαίνω γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και με την Παλαιστίνη. Αν οι ισραηλινοί άξιζαν ένα κράτος πριν από 66 χρόνια γιατί να μη δικαιούνται το ίδιο κι εκείνοι που κατοικούν επί αιώνες στα ίδια εδάφη; Επ' ουδενί δεν επικροτώ τους κομάντο αυτοκτονίας που σκοτώνουν αδιακρίτως στρατιώτες και πολίτες. Δεν είσαι καλύτερος του εχθρού σου όταν γίνεσαι ο ίδιος το τέρας που προσπαθείς να σκοτώσεις. Αυτό, όμως, δεν είναι δικαιολογία για να μην αποδοθεί επιτελούς δικαιοσύνη στη Μέση Ανατολή...

Στην Ελλάδα, πάλι, κινούμαστε ανάμεσα στους μακάριους, εθελόδουλους νοικοκυραίους και στους αντάρτες τού γλυκού νερού, που πιστεύουν ότι δεν τους έχει καταπιεί το σύστημα μόνο και μόνο γιατί του πετούν μολότοφ και εκφωνούν επαναστατικά λογύδρια όπου κι όπως τους δίνεται η ευκαιρία. Πώς, επομένως, να μη βρίσκει πρόσφορο το έδαφος η τρόικα για να επιβάλει νέα επαχθή μέτρα σε εκείνους που γονατίζουν πριν ακόμα τους το ζητήσει; 

Γιατί να συγκρατήσει την αλαζονεία της όταν βρίσκονται πρόθυμοι ιθαγενείς να την εξωραΐσουν για ένα νέο γύρο ανούσιου αυτομαστιγώματος κι όχι γόνιμης αυτοκριτικής; Δεν προτείνω να ζωστούμε με εκρηκτικά και να περικυκλώσουμε τη Βουλή όταν φτάσει η ώρα τού τρίτου μνημονίου.

Η ήττα, ωστόσο, είναι ντροπιαστική μόνο όταν δεν βρίσκει αντίσταση αλλά ανοιχτές θύρες. Ο καθένας ατομικώς κι όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε πολλά για να πάψουν να μας θεωρούν σκλάβους τους. Πόσω μάλλον όταν τα βαρίδια με τα οποία θεωρούμε πως μας έχουν αλυσοδέσει δεν βρίσκονται παρά μόνο στη φαντασία μας κι όταν οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι τα αδιέξοδα και οι μονόδρομοι υπάρχουν μόνο στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ο οποίος από όσο είμαι σε θέση να ξέρω είναι κι αυτός ανθρώπινη επινόηση και δεν δόθηκε στους θνητούς γραμμένος σε μαρμάρινη πλάκα από κάποιον προφήτη τού "Μεγάλου"...

http://tripioevro.blogspot.gr/

Ζήτω η Γερμανία!

Εγραψε:Pitsirikos


                    

Η Γερμανία αναδείχτηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια στο ποδόσφαιρο, αφού νίκησε στην παράταση του τελικού την Αργεντινή με 1-0. Η Γερμανία ήταν πραγματικά η καλύτερη ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας, οπότε όλοι αντιλαμβανόμαστε πως, αν η Γερμανία παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο έχει πια πεθάνει.

Η Αργεντινή ήταν μάλλον λίγο καλύτερη από την Γερμανία στον χτεσινό αγώνα αλλά δεν κατάφερε να πετύχει γκολ, οπότε το έβαλαν οι Γερμανοί και γλιτώσαμε από την ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι που μας έχει γεμίσει όλους άγχος, αϋπνίες και ψυχολογικά προβλήματα γιατί είναι και ρώσικη ρουλέτα.

Η ήττα της Αργεντινής στενοχώρησε όλους τους Αργεντίνους αλλά σύντομα θα πάρουν μια ακόμα στενοχώρια που η χώρα τους θα χρεοκοπήσει για 68η φορά τα τελευταία δέκα χρόνια, οπότε θα τους περάσει η στενοχώρια που δεν κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο, γιατί, ως γνωστόν, η στενοχώρια περνάει με μια μεγαλύτερη στενοχώρια.

Οι χρεοκοπημένοι τριτοκοσμικοί όλου του πλανήτη υποστήριζαν την χρεοκοπημένη Αργεντινή, ενώ οι χρεοκοπημένοι τριτοκοσμικοί Έλληνες περίμεναν ένα γκολ του Μέσι, για να βγουν στους δρόμους και να φωνάξουν «έτσι γαμάνε οι εκατομμυριούχοι ποδοσφαιριστές αυτών που σας χρωστάνε».

Πάντως, είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως οι πολίτες των χρεοκοπημένων χωρών -αλλά και των χωρών που θα χρεοκοπήσουν το επόμενο διάστημα- αισθάνονται πως εκπροσωπούνται από τους πολυεκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές που φοράνε την φανέλα της εθνικής τους ομάδας, οπότε είναι προφανές πως η ηλιθιότητα σε συνδυασμό με την αγραμματοσύνη σε κάνουν πίθηκο.

Από την άλλη, το να είσαι καλός ποδοσφαιριστής πρέπει να είναι το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο, αφού, αν εξαιρέσεις το ότι οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να βάλουν τρεις λέξεις στη σειρά, είναι το μόνο επάγγελμα που σε πληρώνουν εκατομμύρια για να παίζεις με κοντά παντελονάκια ακόμα και στα 37 σου, ενώ, αν χάσεις ένα παιχνίδι, οι πτωχούληδες που δεν έχουν να φάνε σε χτυπάνε φιλικά στην πλάτη και προσπαθούν να σε παρηγορήσουν που σου έφυγε το παπούτσι και δεν μπόρεσες να καρφώσεις την μπάλα στα δίχτυα.

Βέβαια, σήμερα δεν υπάρχουν πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές, αφού οι περισσότεροι είναι εντελώς άμπαλοι -και το μόνο που κάνουν είναι να τρέχουν ασταμάτητα σαν να τους κυνηγάνε τα λιοντάρια-, και γι’ αυτό μας τα έχουν κάνει μπαλόνια με τον Μέσι και το αν είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, αλλά, για να πιστεύεις πως ο Μέσι είναι ο καλύτερος παίχτης όλων των εποχών, πρέπει ή να έχεις γεννηθεί πριν από έξι χρόνια ή να έχεις Αλτσχάιμερ.

Επίσης, πρέπει να ακούμε όλους όσοι υποστηρίζουν πως δεν πρέπει να συγχέουμε το ποδόσφαιρο με την πολιτική γιατί αυτά τα δυο δεν έχουν καμία σχέση, και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός πως στον τελικό του Μουντιάλ ήταν στην κερκίδα η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν που δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν χτες το βράδυ και είπαν να πεταχτούν μέχρι την Βραζιλία -που είναι και κοντά-, για να δουν αν η Αργεντινή θα παίξει με επιτυχία το τεχνητό οφσάιντ.

Το ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική αποδεικνύεται και από το ότι δεν έχει μείνει ομάδα που να μην την έχει αγοράσει ολιγάρχης που έχει λερωμένη τη φωλιά του και θέλει να αποκτήσει στρατό από οπαδούς για ασφάλεια -με αποτέλεσμα κάθε υγιής φίλαθλος να έχει σιχαθεί το ποδόσφαιρο και να μην πατάει στο γήπεδο-, ενώ τώρα οι πρόεδροι των ομάδων κατεβαίνουν και στις εκλογές και πάνε κάποιοι οπαδοί των ομάδων τους και τους ψηφίζουν γιατί είναι ζώα, αν και δεν πρέπει να κατηγορώ τα ζώα γιατί δεν έχω δει ποτέ ζώο να φοράει φανέλα ποδοσφαιρικής ομάδας και να ψηφίζει τον πρόεδρό της.

Το Μουντιάλ τελείωσε αλλά δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε γιατί αφενός σε τέσσερα χρόνια θα γίνει ξανά -για να γιορτάσουμε το τρίτο μας Μουντιάλ ως χρεοκοπημένη χώρα- και αφετέρου στις 30 Αυγούστου ξεκινάει το Μουντομπάσκετ, που σας βάζω ό,τι στοίχημα θέλετε πως αποκλείεται να το κατακτήσει κι αυτό η Γερμανία, γιατί δεν συμμετέχει.

(Οι Θεσμοφοριάζουσες απόψε στις 21:15 στην Βέροια – Θέατρο Άλσους Μελίνα Μερκούρη.)