www.efsyn.gr
writing.jpg
Όντας στην αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που χρεωνόταν (με περισσή ένταση όμως…) ήταν ένα αφηρημένο είδος «συμπόρευσης» υπό το μανδύα της «πολιτικής κάλυψης».
Συντάκτης:
Κώστας Μαρούντας
Ήταν ένα ραντεβού που αρκετοί περίμεναν από την πρώτη κιόλας στιγμή που αποσαφηνίστηκαν οι μεγάλες πιθανότητες να αναλάβει την κυβερνητική εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Καιρό πριν, δηλαδή… Kαι δεν ήταν λίγοι αυτοί που «έτριβαν τα χέρια τους», διαβλέποντας «πεδίο δόξης λαμπρό» ως προς την άσκηση προπαγάνδας προς εξυπηρέτηση των δικών τους στοχεύσεων. Η «σχέση» του κυβερνώντος κόμματος με τους αντιεξουσιαστές/αναρχικούς είναι ένα από τα «αγαπημένα» ζητήματα κριτικής στην Αριστερά από τους πολιτικούς της αντιπάλους. Μοιάζει, κιόλας, ως «βουλωμένο γράμμα» ορισμένες φορές…
Όντας στην αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που χρεωνόταν (με περισσή ένταση όμως…) ήταν ένα αφηρημένο είδος «συμπόρευσης» υπό το μανδύα της «πολιτικής κάλυψης», όταν είναι ξεκάθαρο στους γνώστες και των δύο πολιτικών χώρων πως πρόκειται για εντελώς διαφορετικούς και διακριτούς «κόσμους». Άλλα προτάγματα και άλλες μεθοδολογίες πολιτικής πάλης από την Αριστερά, άλλοι στόχοι και άλλες (πολύμορφες) τακτικές από τους αντιεξουσιαστές/αναρχικούς.
Η Αριστερά φρόντιζε (ακόμα και με τη δέουσα ιδιοτέλεια κάποιες φορές...) να διαχωρίζει τη θέση της ως προς το ζήτημα της διατήρησης του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος (αγωνιζόμενη η ίδια για απτές βελτιώσεις μέσα στα πλαίσια του), αλλά και οι αντιεξουσιαστές/αναρχικοί ήταν απαρέγκλιτα «εχθρικοί» απέναντι σε κάθε εκδοχή κρατισμού (ακόμα και μιας ενδεχόμενης αριστερής διαχείρισης του).
Τα μόνα υπαρκτά σημεία τομής -πέρα από τις αψυχολόγητες φωνασκίες μιας στημένης, ακροδεξιάς στην ουσία της, επιχειρηματολόγησης της κυρίαρχης ιδεολογίας- ήταν η συνειδητή και για λόγους αρχής επιλογή της Αριστεράς να δείχνει θεσμικής υφής ενδιαφέρον στην τήρηση των καθιερωμένων νομικών δικαιωμάτων σε ότι αφορά την κατά καιρούς οξυμένη σχέση διωκτικών κρατικών μηχανισμών και διωκόμενων αναρχικών/αντιεξουσιαστών.
Όποτε, βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια προέκυπτε ανάλογο θέμα. Και φυσικά, αυτό που διαφοροποιούσε την Αριστερά από σχεδόν όλα τα άλλα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ήταν η αναγνώριση χαρακτηριστικών κοινωνιολογικού φαινομένου ακόμα και σε ότι σχετιζόταν με τις διαρκώς παγιωμένες «συγκρουσιακές» πρακτικές που υιοθετεί εδώ και δεκαετίες το λεγόμενο εξεγερτικό κομμάτι του χώρου των αντιεξουσιαστών/αναρχικών.
Μία υπαρκτή πραγματικότητα που δεν αλλάζει και θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως ακραία μεν, άξια προς μελέτη και διερεύνηση δε ροπή κομματιού -κυρίως της νεοελληνικής νεολαίας, για την ερμηνεία της οποίας κραυγές, σλόγκαν, copy past επιχειρήματα, αναπαραγωγή λογικοφανών επιφανειακών πορισμάτων επιτηδευμένης εναντίωσης, δεν βοηθάει σε καμία περίπτωση κανέναν…
Γενικότερα, πάντως, στα μυαλά (και στα στόματα...) των επικριτών της η δράση των εξτρεμιστών του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού χώρου συνειδητά απονευρωνόταν από το όποιο πολιτικό της περιεχόμενο (κάτι που είναι εντελώς λανθασμένο για όσους θέλουν να προσεγγίσουν το ζήτημα με επάρκεια, ανεξαρτήτως συμφωνιών ή διαφωνιών με την «ουτοπική» προς ώρας προοπτική μιας κοινωνικής πραγματικότητας χωρίς κράτος και κεφάλαιο). Το μοναδικό επίδικο ήταν η παράνομη υφή της δράσης αυτής.
Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τη μαζική απεργία πείνας, η σχέση ΣΥΡΙΖΑ-αντιεξουσιαστών/αναρχικών γνώρισε το πρώτο της -ιστορικό για πολλούς λόγους- επεισόδιο, με διαρκώς ανανεώσιμες «πηγές έντασης». Κυβερνητική πια Αριστερά εναντίον αρνητών του υπάρχοντος πολιτικού/οικονομικού/πολιτισμικού μοντέλου οργάνωσης, αναγράφει η πινακίδα της επικαιρότητας και ο καθένας ακολουθάει το βέλος που τον βολεύει.
Το σίγουρο είναι πως αναφορές από διάφορα (ακόμα και φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση) χείλη που κάνουν λόγο για αναγκαιότητα ερευνών ακόμα και από την ΕΥΠ γύρω από τα «πραγματικά κίνητρα» των πρόσφατων κινητοποιήσεων δεν βοηθούν και τόσο. Αφενός, η πολιτική αντιπαράθεση δεν μπορεί να αναχθεί σε συνωμοσιολογική υπόθεση χωρίς αποδείξεις και στοιχεία, και αφετέρου το βασικό ζητούμενο δεν γίνεται να είναι κάποια όψιμη αναγκαιότητα να απαντήσει κανείς στις απλοϊκές ρετσέτες-ανακοινώσεις της παραπαίουσας Ν.Δ., αλλά τα αιτήματα των απεργών. Αυτά θα έπρεπε να είναι η αρχή, η μέση και το τέλος των ουσιαστικών αναζητήσεων και όχι η επικίνδυνη μετάβαση στο μικρόκοσμο της μικροπολιτικής…
Στόχος των αντιεξουσιαστών/αναρχικών με αυτές τις κινητοποιήσεις ήταν η αλληλέγγυα υπεράσπιση και προώθηση των αιτημάτων των συντρόφων τους απεργών πείνας. Δεν θα κινδύνευε από τέτοιου είδους εκδηλώσεις (ειδικά με τη μορφή που είχαν οι περισσότερες) να πέσει καμία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, γιατί απλά κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό ακόμα και αν το ήθελαν ορισμένοι (μόνο στην περίπτωση που επαναλαμβανόταν Δεκέμβρης του 2008 θα υπήρχε ως ουσιαστικό ζητούμενο προς συζήτηση κάτι τέτοιο...).
Όσοι λειτούργησαν από την πλευρά της Αριστεράς φοβικά, μάλλον παγιδεύτηκαν σε ένα κλίμα που συνειδητά καλλιεργούσαν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι. Δεν είναι ακριβώς «ότι δεν τρέχει τίποτα απολύτως», αλλά το περιεχόμενο της δημόσιας ατζέντας πρέπει κάθε πολιτική δύναμη να το θέτει η ίδια με βάση τις μέσα στο χρόνο διαμορφωμένες ιδεολογικές της διακηρύξεις και σταθερές, έστω και κάτω από την ασφυκτική πίεση του κυβερνητικού ρεαλισμού.
Και αφού η ζωή συνεχίζεται, καλό θα ήταν ίσως οι αντιεξουσιαστές/αναρχικοί να ενδιαφερθούν λίγο περισσότερο και για το ζήτημα της περαιτέρω διάχυσης των κοινωνικών προταγμάτων τους στις συνθήκες αυτές (που είναι ακόμα για αυτούς πρόσφορο το έδαφος από πολιτικής και κοινωνικής σκοπιάς), παρά να περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στη διατήρηση ενός δυναμισμού που ναι μεν αυτοεπιβεβαιώνει και διατηρεί το εσωτερικό φρόνημα, αλλά πολιτικά μπορεί να κριθεί και μη προωθητικός για την υπόθεση που οι ίδιοι υπηρετούν (όσον αφορά αυτούς που επιθυμούν μια αλλαγή της κοινωνίας και δεν μένουν απλά στο στατικό «δίκαιο» των σημερινών επαχθών για επαναστατικές αλλαγές συσχετισμών), αν καταστεί ουσιαστικά ανατροφοδοτικός αυτοσκοπός…
[related-articles]
