Με πόνο ψυχής, αλλά και αίσθημα ευθύνης, βάζει αυτόν τον τίτλο ένας άνθρωπος του δρόμου, άνεργος και υπό έξωση από το σπίτι του -ένας άνθρωπος, που δεν θα τα παρατήσει ούτε τώρα. Μπορεί, ως τώρα, να έχω χάσει μάχες, όμως, ούτε καλλιεργώ την ηττοπάθεια, ούτε αποδέχομαι την ήττα.
Θα αφήσω στην άκρη τους τραπεζοϋπάλληλους πολιτικούς και την ευθύνη τους για το τελείωμα. Αυτοί κάνουν τη δουλειά, για την οποία πληρώνονται, παριστάνοντας τους εκλεγμένους. Σαν να μη ξέρουμε πώς κάποιοι δεν μπορούν να εκλεγούν, αν δεν χρηματοδοτηθούν και προβληθούν από εκείνο το υποτελές στους ξένους 1%. Οι κυβερνητικοί πανηγυρίζουν, που ξένες εταιρείες αγόρασαν, με 5 δις, χρέη 200 δις και, μαζί, τις υποθηκευμένες περιουσίες.(Το είπαν "ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών"). Και οι μη κυβερνητικοί παραμένουν στη βουλή, παριστάνοντας την αντιπολίτευση και νομιμοποιώντας ένα κοινοβούλιο, που ο ρόλος του είναι να εγκρίνει αποφάσεις ξένων. (Αναφέρομαι στη Χ.Α. και στο ΚΚΕ. Αναφέρομαι και στα αποκόμματα, που κατηγορούν το λαό, επειδή τους στέρησε το 3%, που θα τους επέτρεπε να κάνουν το ίδιο). Οι κυβερνητικοί πανηγυρίζουν, επειδή, σε τούτη τη φάση, "πέτυχαν" να απαλλοτριωθεί μόνο το 40% των σπιτιών. Όπως οι προηγούμενοι πανηγυρίζουν, που δεν έκαμαν κατασχέσεις, προετοιμάζοντας μόνο το έδαφος. Τα υπόλοιπα θα κατασχεθούν, αργότερα, είτε από τους ίδιους είτε από άλλους. Για να υπάρχει, πάντα, κάποιος που θα συνεχίσει να πανηγυρίζει για κάτι, ως ότου το 80% του πληθυσμού περιέλθει σε κατάσταση φτώχειας, μέσα σε ένα ιδιωτικό μόρφωμα, που θα λέγεται "Ελλάδα".
