Έχοντας την πρώτη επίσημη ανταπόκριση στη "συγκρότηση της ριζοσπαστικής πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας",από μια κυρία που μας ενημερώνει πως η επιλογή της για την ψήφιση του μνημονίου ήταν μια "άστοχη" επιλογή,υπό τον φόβο της "καταστροφής".
Χωρίς καμία δόση αυτοκριτικής και χωρίς να γίνεται κουβέντα από πλευράς της για την σαφώς πιο ισχυρή θέση της Ελλάδας να ασκήσει καθε είδους "πίεση" προς την ευροζώνη εκείνη την εποχή,καλούμαστε να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα που παράγει αυτή η "γενικευμένη" πολιτική θέση-τακτική οταν ειδικά δεν ξεκαθαρίζει πως απευθύνεται στους "από τα κάτω" και όταν δεν συνοδεύεται από ένα ρωμαλέο εργατικό-λαϊκό κίνημα.
Οπως θα έλεγε και μια cult μορφή του Ελληνικού ποδοσφαίρου,"Καλώς τα παιδιά"...
http://www.efsyn.gr/
Το στοίχημα για την επόμενη νίκη της Αριστεράς
Της Μιλένας Αποστολάκη*Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών χρήζει σύνθετης και πολυεπίπεδης ερμηνείας. Ανεξάρτητα όμως από αυτή την επισήμανση, υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο και ελπιδοφόρο -κατά την άποψή μου- δεδομένο: η για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία νίκη μιας αριστερής δύναμης.
Ασφαλώς στο αποτέλεσμα αυτό συνετέλεσε καθοριστικά η κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, οδηγώντας ευρύτερα τμήματά της σε οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση. Η συνταγή που ακολουθήθηκε για την αντιμετώπισή της όχι μόνο δεν οδήγησε στη λύση του προβλήματος, αλλά προκάλεσε ραγδαία επιδείνωσή του. Οσοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, μέτρησαν και δεν αγνόησαν την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή και πίστεψαν ότι η οδυνηρή συνταγή του πρώτου μνημονίου μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα, διαψεύστηκαν με πολύ σκληρό τρόπο. Η εσωτερική υποτίμηση, η παρατεταμένη λιτότητα, οι απολύσεις, η σάρωση εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων διέλυσαν την έτσι κι αλλιώς ευάλωτη ελληνική οικονομία και εκτίναξαν την ανεργία στο 26,6%, ποσοστό υπερδιπλάσιο από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Ο φαύλος κύκλος τού με επαχθείς όρους δανεισμού εκτόξευσε το χρέος, και σήμερα είναι βέβαιο ότι δεν είναι βιώσιμο. Η διαλυμένη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, που πληβειοποιήθηκε και σήμερα δεν διαθέτει διακριτή μεσαία τάξη, αποτέλεσε την ιστορική αιτία για δύο αντιφατικά παράγωγα: τη ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων της κοινωνίας που αναζητούν ένα ρεαλιστικό, πατριωτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, γεγονός αισιόδοξο και εμπροσθοβαρές· την εμφάνιση του τέρατος του φασισμού, γεγονός εφιαλτικό και εξαιρετικά επικίνδυνο. Η βαθμιαία συντελούμενη απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, που στα χρόνια της κρίσης έχασε κάθε αξιοπιστία και -καθώς δεν είχε σπουδαία πράγματα να μοιράσει- έχασε σχεδόν και κάθε επιρροή, σηματοδοτεί τη βαθιά θεσμική και πολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Και είναι τουλάχιστον κατά την άποψή μου το ίδιο απειλητική για την επιβίωση της χώρας και του λαού μας όσο είναι και η οικονομική κρίση.
Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, η έξοδος από την κρίση και η ανασύνταξη της διαλυμένης χώρας μας θα συντελεστούν από μια ηγεσία που έχει εκπονήσει ένα αξιόπιστο αναπτυξιακό σχέδιο. Μια ηγεσία που αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά και θεσμικά αδιέξοδα επειδή διατηρεί διαύλους επικοινωνίας με την κοινωνία και δεν επιλέγει να την αγνοεί, να την ποδηγετεί ή να τη χειρίζεται. Μια ηγεσία που θα αγωνιστεί για την κατάργηση και την υπέρβαση των μνημονίων, διασφαλίζοντας την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Η λύση θα είναι πολιτική και μπορεί για πρώτη φορά να είναι αριστερή. Χρειάζεται όμως να στηριχτεί σε πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, που όπως φάνηκε δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος θα πρέπει στην πορεία για τις εθνικές εκλογές τα εκβιαστικά διλήμματα και ο συντηρούμενος φόβος ως προς την κατάρρευση της χώρας να σαρωθούν από ένα ισχυρό και σαφές ως προς τις στοχεύσεις του μήνυμα. Χωρίς ερωτηματικά για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, χωρίς αμφισημίες για το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της.
Δυναμικά κοινωνικά στρώματα, που μετά την ήττα της σοσιαλδημοκρατίας ριζοσπαστικοποιούνται και αναζητούν σήμερα ένα στέρεο πολιτικό σχέδιο, που δεν εξαντλείται στην αντιμετώπιση των δανειστών, αλλά περιλαμβάνει την επαναθεμελίωση του κοινωνικού κράτους και την ανασύνταξη της δημόσιας διοίκησης, θα είναι εκείνα που με την ψήφο τους μπορούν να καταστήσουν την εντολή επαναδιαπραγμάτευσης ισχυρή, γεγονός που θα αποτελέσει την πιο στέρεη βάση στην αναμέτρηση με τη Γερμανική Ευρώπη. Κάποιοι είναι έτοιμοι. Με πίστη και ελπίδα στηρίζουν τη δύσκολη και ανηφορική προσπάθεια της υπέρβασης του σημερινού αδιέξοδου μνημονιακού φαύλου κύκλου. Κάποιοι άλλοι όμως, που είναι αρκετοί όπως έδειξαν και τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, είναι ακόμη διστακτικοί και απρόθυμοι. Και ο λόγος που συγκρατεί τη βούληση και τις επιλογές τους δεν είναι μόνο ο διαρκώς επιστρατευόμενος φόβος. Η συγκρότηση της ριζοσπαστικής πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας που τόσο έχει ανάγκη η χώρα είναι το μέγα ζητούμενο. Και για όσους το συμμερίζονται θα είναι από τώρα και μέχρι τις εθνικές εκλογές το μεγάλο στοίχημα και ένας καθημερινός αγώνας.
……………………………………………..
*Πρώην υφυπουργός
