Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Ποιος είναι ο πληροφοριοδότης του Ξενοφώντα;


Ποιος είναι ο πληροφοριοδότης του Ξενοφώντα;

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ  ΛΕΕΙ  ΠΑΠΑΡΙΕΣ;




Μπραντ Ντε Φερ στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ


 
 
By on July 1, 2014
syriza 
 
Από την προηγούμενη εβδομάδα, με το ρεπορτάζ που είχαμε δημοσιεύσει, σας είχαμε προϊδεάσει για την αλλαγή σκηνικού στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ και παρά τις διαψεύσεις φαίνεται πως το νερό έχει μπει στο αυλάκι για αλλαγές.
Πέρα από την εσωτερική σύγκρουση, όπου ουσιαστικά βρίσκονται στα χαρακώματα οι δύο τάσεις (Γαλιατσάτος-Δημητράτος) έχει αφεθεί να εννοηθεί πως η διαμάχη αυτή θα δώσει το παρόν και στις επόμενες Βουλευτικές Εκλογές, όποτε και αυτές γίνουν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας η εσωτερική σύγκρουση θα συνεχιστεί και για τη θέση του υποψηφίου Βουλευτή του κόμματος, αφού από την μία μεριά η νυν Βουλευτής, Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, θα είναι εκ νέου υποψήφια (πλευρά Δημητράτου), ενώ η άλλη πλευρά (πλευρά Γαλιατσάτου), ετοιμάζει το αντίπαλο δέος που ακούει στο όνομα του Σπύρου Παγώνη από το Ληξούρι. Αυτό το μπρα ντε φερ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, μέλη του κόμματος υποστηρίζουν πως δεν θα τους βγει σε καλό και θεωρούν δεδομένο ότι οι εκλογές και η έδρα στην Κεφαλονιά θα χαθούν, αν συνεχιστεί αυτή η λανθάνουσα κατάσταση. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνες οι φωνές οι οποίες ακούγονται και από τα δύο μέρη και δείχνουν να κρατούν «άμυνα» αυτή την στιγμή. Το γεγονός πως ο Θόδωρος Γαλιατσάτος θα αναλάβει επίσημα τα καθήκοντά του ως Περιφερειάρχης την 1η Σεπτεμβρίου ενδεχομένως να αμβλυνθεί η κατάσταση, αφού και ο Παναγής Δρακουλόγκωνας θα αφοσιωθεί στα καθήκοντα του Αντιπεριφερειάρχη. Το σίγουρο πάντως είναι πως τα πράγματα στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και τόσο ρόδινα και αν η κατάσταση δεν εξομαλυνθεί γρήγορα θα υπάρχουν δυσάρεστες εξελίξεις στο κόμμα που επιδιώκει να πάρει την εξουσία στις προσεχείς Εθνικές εκλογές.

Ρεπορτάζ Ξενοφώντας Ευαγγελάτος

 


Εμφύλιος πόλεμος στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ

By on June 24, 2014
syriza galiatsatos 
 
Ανεξέλεγκτες διαστάσεις φαίνεται να έχει πάρει η διαμάχη που υποβόσκει στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ, μια διαμάχη που ξεκίνησε αρκετά πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές και κορυφώθηκε λίγο πριν οι πολίτες πάνε στις κάλπες.
Όλα ξεκίνησαν από την «τοποθέτηση» του Μάκη Δημητράτου ως επικεφαλή στο Δημοτικό ψηφοδέλτιο, κάτι με το οποίο δεν συμφώνησαν αρκετά από τα μέλη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως ακόμη και ο ιστορικός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεφαλονιά, Θόδωρος Γαλιατσάτος, είχε εκφράσει έντονες αντιρρήσεις αναφορικά με το πρόσωπο του κ. Δημητράτου. Λίγο πριν από τις εκλογές το «λάθος» που έγινε στο Δημοτικό ψηφοδέλτιο, με αποτέλεσμα ουσιαστικά η Λειβαθώς και το Αργοστόλι να μην υπάρχουν στον εκλογικό χάρτη, ήταν αυτό που άρχισε να ανοίγει τους ασκούς του αιόλου. Τότε ο επικεφαλής του συνδυασμού, Μάκης Δημητράτος, είχε μιλήσει με βαριά λόγια για τους ορισμένους «συντρόφους» του κάνοντας λόγο για «πέμπτη φάλαγγα» μέσα στον συνδυασμό και μέσα στο κόμμα γενικότερα. Ενώ τα πράγματα στον Δήμο πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, με αποτέλεσμα μόνο το 10% των ψηφοφόρων να επιλέξει τους «Ριζοσπάστες Ξανά», στην Περιφέρεια η ΑΝΑΣΑ του Θόδωρου Γαλιατσάτου έκανε περίπατο. Βέβαια, από τη μια πλευρά είχαμε ένα διευρυμένο και ανοικτό σε άλλες πολιτικές δυνάμεις ψηφοδέλτιο και από την άλλη το Δημοτικό είχε εγκλωβιστεί αυστηρά σε στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, μια διαφωνία που άρχισε πολύ πριν από τις εκλογές.

«Προδοσία» από τον Θόδωρο Γαλιατσάτο
Μόλις προχθές η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ είχε μια σφοδρή συνεδρίαση, η οποία ουσιαστικά έφερε στην επιφάνεια τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν, αφού πλέον ο εμφύλιος πόλεμος πήρε σάρκα και οστά. Ο υποψήφιος Δήμαρχος με τους «Ριζοσπάστες Ξανά», Μάκης Δημητράτος, δεν δίστασε να αναφέρει ακόμη και την λέξη «προδοσία» κατηγορώντας τον Θόδωρο Γαλιατσάτο πως κοίταξε μόνο το δικό του ψηφοδέλτιο αφήνοντας το Δημοτικό «βωρά» στα όποια πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Η ένταση ήταν μεγάλη, με τον κ. Γαλιατσάτο να κατηγορεί τον κ. Δημητράτο πως δεν μπορούσε να φτιάξει ένα ψηφοδέλτιο. Σύμφωνα με πληροφορίες, αλλά και με το ρεπορτάζ που έχει προκύψει μετά τις εκλογές, ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ έχει σπάσει σε δύο κομμάτια, με το καθένα από αυτά να μάχεται για το «κουμάντο» της Κεφαλονιάς, την ίδια ώρα που και η Βουλευτής του νομού, Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, δεν αναλαμβάνει καμία πρωτοβουλία για να σταματήσει αυτή η εσωκομματική κρίση. Αντίθετα, μάλιστα, αρκετές φορές ανακατεύει περισσότερο τα πράγματα σε σημείο να μην γίνεται αρεστή από καμία εκ των δύο εσωκομματικών παρατάξεων. Από τη μία πλευρά οι «νικητές», Θόδωρος Γαλιατσάτος, Παναγής Δρακουλόγκωνας και Στέλιος Ματαράγκας και από την άλλη οι «ηττημένοι», Μάκης Δημητράτος, Μάκης Βασιλάτος και Τίτσα Τσιμάρα, έχουν μπλεχτεί σε μια αντιπαράθεση, που κανένας δεν ξέρει που θα οδηγήσει, παραμονή της παραλαβής της Περιφέρειας από τον θεσμικό πλέον, Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων, Θόδωρο Γαλιατσάτο.

Ρεπορτάζ Ξενοφώντας Ευαγγελάτος

ΥΓ: ΒΑΛΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΥ ΡΕ ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ.....

Στην πλατεία




“του Γιώργου Αναστασόπουλου* για το περιοδικό “Πολίτες” via: Χωροχρόνος
η πλατεία στρόβιλος που γυρίζει
σε λέξεις ενάστραπες να συγκολλούνται αλληλουχίες
ξέφρενες και μαγικές
ας μιλήσει πια ο περαστικός!
(από το ποίημα του Κωστή Τριανταφύλλου, στην πλατεία)
Moυ ήταν πολύ δύσκολο να αποτυπώσω στα στενά όρια ενός άρθρου τον απολογισμό της πλατείας. Το πριν και το μετά, τα μικρά και τα μεγάλα, αυτά που με σημάδεψαν κι αυτά που που οι πλατείες γέννησαν στις συνειδήσεις, στο πραγματικά πολιτικό, στο κοινωνικοϊστορικό. Σίγουρα θα χρειαστεί ένα βιβλίο για να καταγραφούν όλα αυτά και είναι στους σκοπούς μου, με την ψυχρή υποκειμενικότητα πλέον ενός ανθρώπου που έζησε στο έπακρο αυτές τις στιγμές, από την πρώτη μέχρι την τελευταία. Που τις έζησε και τις κατέγραψε με την καρδιά και τα μάτια, δακρυσμένα πολλές φορές από τη συγκίνηση, το πάθος, αλλά και τα δακρυγόνα.
Αυτή η συνάντηση του τυχαίου και της ανάγκης, όπως έγραψε ο Εντγκάρ Μορέν, το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός της μεταπολίτευσης για τον Χρόνη Μίσσιο, τον Περικλή Κοροβέση και τόσους άλλους και άλλες, έκανε την Αθήνα και πολλές περιοχές της χώρας να ζήσουν τον δικό τους Μάη, 43 χρόνια μετά τον γαλλικό. Και έβγαλε στις πλατείες χιλιάδες ανθρώπους, με δίψα να μοιραστούν τις αγωνίες και τα όνειρά τους, να βγουν από τον φόβο και την κατάθλιψη, να αναζητήσουν τους κοινούς τόπους, να γνωρίσουν, να γλεντήσουν, να αντισταθούν, να δημιουργήσουν. 

Να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, όπως διακήρυξαν από την πρώτη στιγμή. 

Αυτή αναμφίβολα είναι και η τομή’ οι πολιτικές κοινότητες που συγκροτήθηκαν στην Αθήνα και αλλού, από την Σητεία και τους Μολάους, μέχρι το Αργοστόλι, την Κέρκυρα, τα Τρίκαλα και την Δράμα, είχαν ως πρόταγμα την άμεση δημοκρατία. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία αμφισβητείται από πολίτες και με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο, ο πυρήνας του καθεστώτος: η ιεραρχία, η ανάθεση, η αντιπροσώπευση, τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους, οι επαγγελματίες της πολιτικής. Το υποστηρίζουν εξαρχής τα καλέσματα: ακομμάτιστα και ειρηνικά για μια πραγματική δημοκρατία. Το προχωρούν τα ψηφίσματα που θα ακολουθήσουν, άμεση δημοκρατία τώρα, δηλώνοντας ότι το ζήτημα -άρα και η απάντηση στην “κρίση”, για όσους επιμένουν ότι το πρωτεύον είναι τα μνημόνια- είναι πρώτιστα πολιτικό, είναι ζήτημα συλλογικής αυτοκυβέρνησης, συλλογικής λήψης των κρίσιμων αποφάσεων.

Αναδεικνύεται το αυθόρμητο, όχι ως ενστικτώδης αντίδραση του θυμικού, αλλά ως αυτόνομη πολιτική πράξη, γεννημένη από τα ίδια τα άτομα και όχι από τους φορείς της καθεστηκυίας πολιτικής: τις εκλογές, τα κόμματα, τα συνδικάτα, τις ιδεολογικές οργανώσεις και τους -επαγγελματίες συνήθως του είδους- ανθρώπους τους. Αυτοί οι φορείς βέβαια ήταν τελικά εκεί, σε αρκετές περιπτώσεις βοηθώντας, σε άλλες και κυρίως κρίσιμες περιπτώσεις προσπαθώντας να ελέγξουν την κατάσταση, να την προσανατολίσουν σε επιλογές που είχαν εκτιμηθεί και αποφασιστεί σε χώρους άσχετους με αυτούς των λαϊκών συνελεύσεων. Οι φορείς αυτοί, με τις παραστάσεις, τις αντιλήψεις και τις μεθόδους τους, είναι οι εκφραστές του παλιού, ανεξαρτήτως αν επαγγέλλονται την ανατροπή. Ωστόσο όλες και όλοι μας, είμαστε φορείς λιγότερο ή περισσότερο ενός παλιού φορτίου κι αυτό πρέπει να συνεκτιμάται σε κάθε σχετική κρίση και πράξη μας.
29 Μαΐου, ξημέρωμα στο σύνταγμα

Αναδεικνύεται επίσης η δυναμική της αυτοοργάνωσης. Μια μικρή πολιτεία στήνεται σε ελάχιστο χρόνο στο κέντρο της μητρόπολης’ κατασκήνωση, υποδομές ικανές να υποδεχθούν ένα τεράστιο σε όγκο πλήθος και μια μεγάλη γκάμα δραστηριοτήτων (με πρώτη την περίθαλψη πολλών αστέγων και γενικά ανθρώπων χτυπημένων απ’ τη ζωή), ομάδες εργασίας, συνελεύσεις, ακολουθώντας όπως θα δούμε τη μεθοδολογία και συμβολισμούς του ισπανικού κινήματος 15Μ. Χιλιάδες συμπολίτες δηλώνουν διαθεσιμότητες, καταθέτουν προτάσεις, βοηθούν με κάθε τρόπο, συμπράττουν. Λιγότεροι όμως θα απαρτίσουν τις ομάδες, ή θα δουν τις προτάσεις τους να λαμβάνονται υπόψη, με ευθύνη κυρίως των ίδιων των ομάδων και της συνέλευσης. Ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία της κοινότητας της πλατείας ήταν ότι δεν κατάφερε να αξιοποιήσει για το ευρύτερο σύνολο τις γνώμες, τη συλλογική γνώση και τις δεξιότητες των ανθρώπων της. 

Επανοηματοδοτούνται η αγορά, τα κοινά, ο δημόσιος χώρος. Ο χώρος όπως λέει η Χάννα Άρεντ, όπου συναθροίζονται οι άνθρωποι, όπου συγκεντρώνονται αλλά και διαχωρίζονται ταυτόχρονα, ένας τόπος ελευθερίας της έκφρασης και της πράξης, ένα πεδίο δημιουργίας εκ του μηδενός (ex nihillo), όπου οι άνθρωποι πραγματώνουν τις εγγενείς τους ιδιότητες που οδηγούν στην πολλότητα. Αλλά και χώρος για νέες φιλίες και παρέες, για έρωτες, για εκστατικές στιγμές’ τραγούδια, χορός, ποίηση, γλέντια, φούντα και παρτούζες στις σκηνές, απέναντι από τα ιερά μνημεία του έθνους. Όπως λέει κι ο φίλος Πέτρος Πέτρου, ένας χώρος ερωτικής συνάντησης της μοναδικότητας του καθενός με τη συλλογικότητα, χώρος ανάδειξης ανθρωπιάς και της ανάγκης δημιουργίας ομορφιάς για να τη μοιραστείς’ όπως αυτό εκφράστηκε με μια έκρηξη πρωτοβουλιών και σχέσεων, που το περιεχόμενό τους ήταν η ισοτιμία, η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, ο σεβασμός του διαφορετικού, η ανάληψη ευθυνών, ο πειραματισμός στο καινούργιο.
αλλά με το βάθος της ψυχής του
παλίμψηστο να προβλέπει το μέλλον
για όλους εκείνους που μπορούν στην τρικυμία να σωθούν
μέσα σε παλιρροϊκό κυματισμό το λέει η καρδιά τους
γιατί ο αέρας φουσκώνει την ανάσα τους
και περιμένουν να αποβιβαστούν στον παλιρροϊκό βυθό
αδημονούν ν’ ανακαλύψουν κι αναρωτιούνται
ξεγυμνωμένοι στον καύσωνα
Το Σύνταγμα εμπνέεται και συνδέεται από την πρώτη στιγμή με το κίνημα 15Μ. Ένας αρχικός πυρήνας νέων ελληνικής και ισπανικής καταγωγής, ακολουθώντας το κάλεσμα του Democracia Real Ya (Πραγματική Δημοκρατία Τώρα) συναντάται στις 19 Μαΐου έξω από την ισπανική πρεσβεία. Οι συναντήσεις θα συνεχιστούν καθημερινά και θα μεταφερθούν λίγο πιο κάτω στο Θησείο, ως κατασκήνωση πλέον και συνέλευση με τις πρώτες ομάδες εργασίας: ομάδα επικοινωνίας και τράπεζα χρόνου. Και το βράδυ της 25ης Μαΐου, με την υποτυπώδη μικροφωνική που μόλις έχουν εξασφαλίσει θα στήσουν την πρώτη συνέλευση και τις πρώτες σκηνές και υποδομές στην πλατεία συντάγματος.
Έχει ήδη κυκλοφορήσει στα κοινωνικά δίκτυα το κάλεσμα των αγανακτισμένων, το οποίο αντιγράφοντας το ανθρωπένιο μανιφέστο του 15Μ και προτάσσοντας το ειρηνικά και ακομμάτιστα, θα φέρει γύρω στους 40000 ανθρώπους έξω από τη βουλή. Πολλοί από αυτούς θα απαντήσουν Ξυπνήσαμε στα ισπανικά πανό, πολλές και οι ισπανικές σημαίες. Στο πλήθος αυτό υπάρχουν και όλοι αυτοί που ζητούν την επιστροφή στις ημέρες της αφθονίας, που θέλουν να εκφράσουν την αγανάκτηση τους προς αυτούς που κάποτε εμπιστεύτηκαν, αλλά τώρα τους πρόδωσαν. Ένα κοινό διαμαρτυρίας που γίνεται τηλεοπτικό θέαμα και μόδα’ μούτζες, λέηζερ, γαλανόλευκες από Ασιάτες μικροπωλητές, καντίνες. Πάνω και κάτω πλατεία, αγανακτισμένοι και μη, κατακλύζουν κάθε απόγευμα και βράδυ την περιοχή. Σχεδόν όλοι όμως το πρωί επιστρέφουν στην όποια κανονικότητα, το ρήγμα δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαντάζει, μολονότι το πλήθος συνεχώς αυξάνεται, για να φτάσει ίσως και να ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο εκείνη την εντυπωσιακή Κυριακή του Ιούνη. 

Όλα αυτά συμβαίνουν λίγες ημέρες μετά το πογκρόμ που έχει εξαπολύσει η Χρυσή Αυγή με αφορμή τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη. Μέρες τρόμου στους δρόμους και τις τηλεοράσεις, άλλος ένας νεκρός, ο Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, εκατοντάδες τραυματίες, κηρύγματα φόβου και μίσους στα μήντια (βλ. Το χρυσαυγίτικο πογκρόμ τον Μάη του 2011 μετά την δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, http://jailgoldendawn.wordpress.com/2014/05/08/το-χρυσαυγίτικο-πογκρόμ-τον-μάη-του-2011-μ/). Αναμφίβολα οι πλατείες θα αλλάξουν αυτήν την κατάσταση και την ενέργεια στους δρόμους της πόλης κι οι τραμπούκοι θα σταματήσουν για κάποιοι καιρό τη δράση τους Ένας αστικός μύθος θα τους παρουσιάσει να συμμετέχουν στην πάνω πλατεία και να καρπώνονται εκλογικά την παρουσία τους εκεί. Μύθος. Η εκτόξευση της επιρροής της χρυσής αυγής αρχίζει από τη στιγμή που το γειτονικό, ακροδεξιό Λαος εγκαταλείπει το -απολίτικο- αντιμνημονιακό μπλοκ και στηρίζει την πραξικοπηματική κυβέρνηση Παπαδήμου (βλ. Γιάννης Μαυρής, “Η ακτινογραφία της Χρυσης Αυγης”, http://www.mavris.gr/3625/aktinografia-xa/). 

Στην πλατεία, στο μέτρο του εφικτού, μίλησαν όλες και όλοι. Η κλήρωση, η ισηγορία και ο σεβασμός στους συνομιλητές, βιώθηκαν για πρώτη φορά σε τέτοιου είδους διαδικασίες, αν και ορισμένοι, κάποιες φορές και με δόλια μέσα μίλησαν περισσότερο από τους υπόλοιπους ή και πέρασαν τη γραμμή τους. Αυτά που ειπώθηκαν λοιδορήθηκαν από άλλους ως ομαδική ψυχοθεραπεία. Γι’ αυτούς προφανώς πρέπει να μιλάμε μόνο για την τσέπη, για την ταξική πάλη και τα τοτέμ της επαναστατικής διανόησης.
βρέθηκες μπροστά μου με ιστορίες από την ψυχή σου
ρωγμές στα βράχια που κατηφόρισαν τη ζωή σου
Το Σύνταγμα λοιπόν εμπνέεται, αλλά και εμπνέει με τη σειρά του πάρα πολλές συλλογικές κινητοποιήσεις, από το Occupy Wall Street και τις πλατείες του Βουκουρεστίου και της Σόφιας, μέχρι το πάρκο Γκεζί και την πρόσφατη εξέγερση στην Βοσνία. Κι από τις πλατείες θα ξεπηδήσουν οι χιλιάδες οριζόντιες δομές αλληλεγγύης και συνεργατικότητας. Μια μικρογραφία μιας μελλοντικής κοινωνίας, που δεν την επαγγέλλονται θεωρητικά κάποιοι ειδικοί, αλλά την δημιουργούν καθημερινά απλοί πολίτες, μιας πολιτικής κοινωνίας που θέλει να ξεπεράσει το κράτος.
αυτό που πήρα ήταν το αύριο
μαζί στα απέραντα ανθρώπινα αινίγματα μέσα
σε λεωφόρους κοσμογονίας
σταυροδρόμια
Η πλατεία δεν άδειασε ακόμα και το πολεμικό διήμερο στις 28-29 Ιουνίου, ακόμα κι όταν τα κομματικά γραφεία έστειλαν το μήνυμα της επιστροφής για τις 3 του Σεπτέμβρη, ακόμα κι όταν ο δήμαρχος Καμίνης με τους δημοτικούς υπαλλήλους που “έκαναν τη δουλειά τους” ξήλωσαν τις σκηνές και τις βασικές υποδομές, ακόμα κι όταν το ΠΑΜΕ και τα Κνατ σε συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής τσάκισαν την απεργιακή κινητοποίηση του Οκτωβρίου. Οι συνελεύσεις και αρκετές δραστηριότητες κράτησαν σε καθημερινή βάση μέχρι το τέλος του φθινοπώρου, εβδομαδιαία μέχρι τον Φεβρουάριο του ’12.
Λίγο αργότερα προκηρύχθηκαν οι εκλογές και η διεκδίκηση της πραγματικής δημοκρατίας, αποσύρθηκε από την κεντρική πολιτική σκηνή. Επικράτησαν σε πολλούς τα εκλογικά διλήμματα και οι αυταπάτες, η λογική της κάλπικης ανατροπής ή του σωσίβιου στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Με τη λογική αυτή βέβαια και το οικονομικό ζήτημα δεν λύθηκε και το πολιτικό καθεστώς μοιάζει άθικτο, ενώ σαπίζει. Το καθεστώς ωστόσο θα δεχθεί ένα ακόμα πλήγμα. Η εκλογική αποχή αυξάνεται θεαματικά, για να ξεπεράσει το 40%, ποσοστά πρωτοφανή ιστορικά, μια κραυγαλέα έκφραση της απόρριψης των φορέων της καθεστηκυίας πολιτικής, πράξη συνειδητή, όσο και αυτή της συμμετοχής στις εκλογές. Οι πολίτες από την άλλη στήνουν τις δικές τους κάλπες, αυτή τη φορά όχι για εκλέξουν αντιπροσώπους, αλλά για να δηλώσουν την βούληση τους για κάποιο ζήτημα. Στη Θεσσαλονίκη μάλιστα θα ξεπεράσουν τις 210000 στο δημοψήφισμα για το νερό, που προκάλεσε ένα παιδί των εκεί πλατειών, η Κίνηση 136.

Είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων εγκαταλείπει τον κόσμο της παραδοσιακής πολιτικής κι αυτή είναι για μένα η βασική σπορά της πλατείας. Είναι επίσης σαφές ότι μεγάλος αριθμός αυτών που έχουν διαπαιδαγωγηθεί στα κόμματα και τις παραδοσιακές μορφές οργάνωσης, δεν θέλουν να εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο. Και ο διπλός ρόλος που προσπαθούν να παίξουν καταλήγει, ακόμα και αν δεν το θέλουν, σε εμπόδιο για τη γέννηση του νέου. Ακόμα μεγαλύτερο εμπόδιο όμως είναι η συνέπεια λόγων και πράξεων, κεντρική πολιτική σημασία, όπως αναφέρει ο φίλος Νίκος Ηλιόπουλος. Αν θέλουμε πραγματικά να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να την αλλάξουμε, αυτή τη συνέπεια πρέπει να δείξουμε και να υπερασπιστούμε τόσο συλλογικά, όσο και ως ατομική στάση ζωής. Συνέπεια, συντονισμός και σαφήνεια στις πολιτικές μας επιλογές, με άλλα λόγια υπέρβαση της παραδοσιακής πολιτικής.
Αλλιώς θα πέφτουμε πάντα στις υποδιαιρέσεις και θα μας φταίνε οι άλλοι.
εδώ στην πλατεία μαζί να κατακτήσουμε
να καταλάβουμε και να μιλήσουμε όλοι μαζί
εδώ τα τρίστρατα οδηγούν
στο αίνιγμα που ζούμε
που κόμπο κόμπο λύνουμε
* ο Γιώργος Αναστασόπουλος ασχολείται με τη μουσική και την επικοινωνία και είναι διδάκτορας κοινωνικών επιστημών

Οι λαοί που στενάζουν και οι «ήρωες» της μπάλας…

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

"Ρεσάλτο"
 
Η …μαγεία του ποδοσφαιρικού παραισθησιογόνου αποτυπωμένη στα καλοαναθρεμμένα πρόσωπα των «ηρώων» του…
Στις άλλες εικόνες αποτυπώνεται η...
ελληνική πραγματικότητα… 

 
Οι εικόνες μιλούν μόνες τους…





 

 
Εμείς μέχρι να περάσει η μέθη από τα παραισθησιογόνα θα σωπάσουμε…
Διαβάστε, ωστόσο, ένα μικρό σχόλιο από το Σίβυλλα: 



Δεν αναζητούμε έλληνα Μαραντόνα, έναν ήρωα... αλλά έστω ΕΝΑΝ από τους χρυσοπληρωμένους εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές της εθνικής που να διαθέτει αδένες (δηλαδή αρχίδια) και ν' αφιερώσει την προσπάθεια σ' αυτούς που δολοφόνησαν τα μνημόνια, στα παιδιά που έφυγαν λόγω κρύου, σ' αυτούς που ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια, στα παιδάκια που...

...χάνουν τις αισθήσεις τους στα σχολεία από την πείνα, στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό.
Εναν που να επιστρέψει τα τηλεγραφήματα των Μερκελιστών και να αποδείξει ότι έχει ψυχή και δεν είναι ένα αργυρώνητο τσογλάνι!
Δυστυχώς ούτε ένας! Τι σας ζητάμε ΡΕ;...!!! 

Η "ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ" ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

http://www.iskra.gr/index.php





ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ    
Του ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ      
Η διαστρέβλωση και η παραμόρφωση της πολιτικής συνεργασιών που προτείνει η Αριστερή Πλατφόρμα δίνει και παίρνει από τα κυρίαρχα μίντια αλλά και όχι μόνο αυτά.

Η Αριστερή Πλατφόρμα περίπου παρουσιάζεται ως απίστευτη «σέχτα», η οποία θέλει, τάχα, να εμποδίσει την προσέγγιση στον ΣΥΡΙΖΑ κάθε στελέχους που προέρχεται από οποιοδήποτε άλλον πολιτικό χώρο, πέραν της Αριστεράς.
Η Αριστερή Πλατφόρμα εμφανίζεται, επίσης, να θέλει να αποκλείσει οποιαδήποτε άλλη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ, γενικώς και ανεξαρτήτως προθέσεων, με οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σχήμα πέραν των δυνάμεων της Αριστεράς και ειδικότερα πέραν του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Τίποτα, όμως, ψευδέστερον, πιο κακόπιστο και πιο υστερόβουλο απ’ όλα αυτά.

Η Αριστερή Πλατφόρμα αποκλείει τη συνεργασία όχι γενικώς και αορίστως με κάθε δύναμη ή πρόσωπο που δεν προέρχεται από την Αριστερά αλλά μιλάει συγκεκριμένα και με μεγάλη σαφήνεια.

Η Αριστερή Πλατφόρμα αποκλείει τη συνεργασία με δυνάμεις που στήριξαν, εφάρμοσαν ή διακηρύσσουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές εκείνης ή της άλλης μορφής, ανεξάρτητα από το προσωπείο που εμφανίζονται και τα προσωνύμια που καλύπτουν τις επιλογές τους.

Πολύ περισσότερο, η Αριστερή Πλατφόρμα αποκλείει κάθε συνεργασία με δυνάμεις και πρόσωπα που συμμετείχαν σε κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μνημονιακές πολιτικές, με δυνάμεις και πρόσωπα ακόμα που ψήφισαν στη Βουλή τα Μνημόνια είτε τα εφάρμοσαν από θέσεις διακριτής ευθύνης.

Η Αριστερή Πλατφόρμα θεωρεί εύλογα και αυτονόητα επίσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρνείται τη συνεργασία με δυνάμεις οι οποίες δεν θεωρούν ότι τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι μπορούν να τύχουν μονομερούς ακύρωσης ή διατηρούν μια στάση εκλεκτικισμού απέναντι στις μνημονιακές δεσμεύσεις.
Εξυπακούεται κατά τα άλλα ότι η αντιμνημονιακή κατεύθυνση των όποιων συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει συνεπή και φερέγγυα προοδευτική κατεύθυνση στο πλαίσιο ενός προγράμματος μεγάλων ριζοσπαστικών προοδευτικών μετασχηματισμών.
Μπορούν όλα τούτα να χαρακτηριστούν ως «σεχταρισμός»;

Και μπορούν να ονομασθούν όλα αυτά «σεχταρισμός» ή προσπάθεια δήθεν απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, διότι συνήθως αυτές τις ιδιότητες με τις οποίες εξαιρούνται των συνεργασιών τις έχουν δυνάμεις και πρόσωπα που συνήθως αναφέρονται και αυτοχαρακτηρίζονται ως «Κεντροαριστερά»;

Η «Αριστερή Πλατφόρμα» καθόλου δεν αποκλείει συνεργασίες με δυνάμεις και πρόσωπα που δεν προέρχονται από την Αριστερά.
Αντίθετα, ευνοεί, υποστηρίζει και προσβλέπει σε ανακατατάξεις, διεργασίες και μετατοπίσεις στον πέραν της Αριστεράς χώρο.

Η Αριστερή Πλατφόρμα είναι εντελώς ανοικτή για κοινή δράση, συγκλίσεις και συνεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ με δυνάμεις και προσωπικότητες που προέρχονται από το σοσιαλδημοκρατικό χώρο και ευρύτερα, οι οποίες ριζοσπαστικοποιούνται, συμμετέχουν έμπρακτα σε κοινούς προοδευτικούς αγώνες και πρωτοβουλίες και μετατοπίζονται αξιόπιστα προς τα αριστερά.

Και φυσικά, η Αριστερή Πλατφόρμα είναι υπέρ του πιο μεγάλου, ουσιαστικού και απροκατάληπτου ανοίγματος του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, σε εργαζόμενους και πολίτες πέρα από διαχωρισμούς, εντάξεις και τοποθετήσεις, με στόχο την ανάπτυξη μεγάλων ενωτικών προσπαθειών, ζυμώσεων, δραστηριοτήτων και αγώνων στη βάση κοινών προβλημάτων, πράγμα που συνιστά και το έδαφος για πολιτικές ανακατατάξεις και ευρείες κοινωνικές συμμαχίες.

Με δυο λόγια, η Αριστερή Πλατφόρμα όχι μόνο δεν προτείνει στον ΣΥΡΙΖΑ μια πολιτική «περιχαράκωσης» ή κομψότερα, μιας περιχαράκωσης στον «παραδοσιακό» αριστερό χώρο, αλλά το αντίθετο, εισηγείται την πιο πλατιά, ουσιαστική και αποτελεσματική πολιτική συμμαχιών, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει σε πέρας με τόλμη, ακολουθώντας μια συνεπή ριζοσπαστική πολιτική και προωθώντας ένα συνεπές ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα.

Η Αριστερά και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν «ταβάνι» στις δυνατότητες λαϊκής επιρροής ούτε περιορισμούς στην έκταση των δυνάμεων που μπορούν να ριζοσπαστικοποιηθούν και να συμπήξουν μαζί τους ένα πλατύ αριστερό προοδευτικό μέτωπο.

«Ταβάνι» η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να αποκτήσουν αν δεν γειώνονται αποφασιστικά στα πραγματικά κοινωνικοικονομικά προβλήματα και αν κάνουν το λάθος να αναζητήσουν «κεντροαριστερά» πολιτικά δεκανίκια, που κατά τεκμήριο είναι διάτρητα και εύθραυστα, αφού είναι κατασκευασμένα από νεοφιλελεύθερα και μνημονιακά υλικά, λουστραρισμένα ή όχι.
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Σχόλια  


0 #9 nefeli7 

συνεργασίες με καιροσκόπους πασόκους, που ψήφισαν τα μνημόνια και συνετέλεσαν στην κατεδάφιση υγείας, παιδείας, μισθών, εργασίας, αύξηση των ανέργων, των άστεγων και των δολοφονιών-αυτοκτονιών κ.ο.κ. είναι απαράδεκτες και στερούνται πολιτικής ηθικής αξιοπρέπειας!.
Μην υποτιμάται το λαό! θα τον βρείτε μπροστά σας!
Αριστερά άλλοθι είχε και το ΠΑΣΟΚ για να κοροϊδεύει τον κόσμο του και να τους κρατάει εγκλωβισμένους.
Οι εποχές όμως δεν είναι οι ίδιες. Ο λαός "κοροϊδεύεται" καθημερινά από τους σύγχρονους δωσίλογους.
Ο λαός αναζητά το όραμα, που δεν του το δίνεται ως Αριστερά.

Αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό είμαστε.





Xaris Xaris


Αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό είμαστε. Δεν είμαστε ξεχωριστοί από τις σκέψεις μας, εμείς είμαστε οι σκέψεις μας. Αυτό που σκεφτόμαστε, με το πέρασμα του χρόνου, γίνεται η πραγματικότητά μας. Η αρχική αιτία των όσων συμβαίνουν είναι οι σκέψεις μας. Κατόπιν οι καταστάσεις που προκύπτουν είναι το αποτέλεσμα. Αυτό έχει διαπιστωθεί και επιστημονικά, δεν είναι μια απλή θεωρία.




Όλα τα πράγματα που μας αφορούν συμβαίνουν δύο φορές : μία στο μυαλό μας, σαν σκέψη, και μία στην πραγματικότητα. Όταν διαρκώς και με κάθε ευκαιρία παραπονιόμαστε για κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας (π.χ. για τον σύντροφό μας, για την εργασία μας, τον προϊστάμενο, τις σχέσεις μας, τους φίλους μας, κτλ.) με το πέρασμα του καιρού θα "αγαπήσουμε" αυτή την παραπονιάρικη στάση. 


Θα "αγαπήσουμε" το να μιλάμε γύρω από αυτή τη μιζέρια. Θα κλαψουρίζουμε συνεχώς νομίζοντας πως οι άλλοι θα μας "συμπονέσουν". Αυτός ο τρόπος σκέψης θα γίνει τρόπος ζωής και συμπεριφοράς.

Όμως οι σκέψεις είναι που προκαλούν τις καταστάσεις.


 Οτιδήποτε σκεφτόμαστε πολύ το έλκουμε στη ζωή μας, στην πραγματικότητά μας. Γίνεται κομμάτι μας και μας χαρακτηρίζει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας. Εμείς τους επιλέξαμε με βάση τις μίζερες σκέψεις μας. Αυτοί μας ταιριάζουν. 
Δεν θα μπορούσε ποτέ να προσελκύσουμε και κυρίως να κρατήσουμε έναν υψηλόφρονα άνθρωπο. Ποιος θα μπορούσε να σταθεί πλάι μας αν και ο ίδιος δεν έκανε συνεχώς τις ίδιες μίζερες και δυσάρεστες σκέψεις; 

Για σκεφτείτε το.............................................

Θα είχε ενδιαφέρον πιστεύω να πειραματιζόμασταν στην αλλαγή του τρόπου σκέψης μας.


Ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με υψηλόφρονα τρόπο, ευδιάθετο και χαρούμενο.


Να βάλουμε όμορφους στόχους και να κινηθούμε με δύναμη και πίστη προς αυτούς.


Όσοι μπορούν να μας συντροφεύσουν σε αυτή μας την πορεία, καλώς να έρθουν.


Όσοι δεν μπορούν να είναι καλά.

ΦΙ.Κ.Ο. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ


Enas Spyrogiannhs

ΓΙΑ να δουμε ....θα παρουμε απαντηση ?



ΦΙ.Κ.Ο

«ΦΙΛΟΙ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΚΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ»
ΦΙ.Κ.Ο.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΝΑ ΜΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ «ΓΑΙΑΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ»


Η Δημοτική Παράταξη ΦΙ.Κ.Ο. καταγγέλλει στους Κεφαλλονίτες Δημότες το αντισυνταγματικό, μεσαιωνικό νομοσχέδιο «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας». 


Με το νομοσχέδιο αυτό παραβιάζονται θεμελιώδη δημόσια δικαιώματα και, για ακόμα μια φορά, το Σύνταγμα μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο, αφού:


-«Βαπτίζοντας» την ιδιοκτησία «χρήση», η Κυβέρνηση παραχωρεί στους επιχειρηματίες, στο όνομα μιας δήθεν «ανάπτυξης», κοινόχρηστα πράγματα, όπως ο αιγιαλός, η παραλία, ακόμα και αυτή η ίδια η θάλασσα.
Ξεπουλά δηλαδή σε επιχειρηματικά συμφέροντα έδαφος και θάλασσα της πατρίδας μας, που ανήκουν σε εμάς τους ίδιους και μόνο.


-Παραδίδει το περιβάλλον και τον πολιτισμό της Χώρας στις ορέξεις των μεγαλοεπιχειρηματιών, που «νόμιμα» πλέον, θα μπορούν να τσιμεντάρουν ακτές και θάλασσα.


-Καταργεί τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης της χρήσης του αιγιαλού, που αποκλείεται να αντέξουν τον ανταγωνισμό των επιχειρηματικών κολοσσών.


-Αφαιρεί από τους Δήμους την εκμετάλλευση και τον έλεγχο των αιγιαλών.


-Χαράσσει με τρόπο γραφειοκρατικό και εικονικό αιγιαλό και παραλία, βάσει των ορθοφωτοχαρτών της«Κτηματολόγιο Α.Ε.», χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις τοπικές συνθήκες.


Επειδή ο Δήμος δεν πρέπει να αποτελεί απλό εκτελεστή και χειροκροτητή των κυβερνητικών αποφάσεων, αλλά διεκδικητή και υπερασπιστή του δημόσιου συμφέροντος, καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Κεφαλονιάς, να συνεδριάσει επειγόντως και να εκδώσει ψήφισμα κατά τού απαράδεκτου νομοσχέδιου, όπως έχουν πράξει και άλλοι Δήμοι (Δήμος Αθηναίων από 24/6/2014 ψήφισμα, Δήμος Κρωπίας από 25/6/2014 ψήφισμα) και πλήθος φορέων και οργανώσεων.


Καλούμε και τις υπόλοιπες Δημοτικές Παρατάξεις, του παρόντος και του ερχόμενου Δημοτικού Συμβουλίου, σε κινητοποίηση, για την αποτροπή της ψήφισης του νομοσχεδίου. 


Από το Γραφείο Τύπου του ΦΙ.Κ.Ο.

Ευτυχώς, αποκλειστήκαμε!


http://corfu4all.blogspot.gr/

 

 
Τελικά, δεν έμελε να κάνουμε απόβαση στην Πλούσια Ακτή και το ταξίδι τής εθνικής μας στην Βραζιλία έλαβε τέλος κάπου εδώ. Κι όμως, λίγη τύχη παραπάνω θα αρκούσε για να μέναμε λίγο ακόμη στην χώρα τού καφέ εμείς οι λάτρεις τού...
καφέ. Ας μη στενοχωριόμαστε, όμως. Αν το καλοσκεφτείτε, ο αποκλεισμός μας έχει και τα θετικά του:

by Cogito ergo sum

(1) Θα πάψει το ποδόσφαιρο να παίζει πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Σε μια περίοδο που η χώρα βγαίνει στο σφυρί με την διαδικασία τού κατεπείγοντος, τα δελτία ειδήσεων ξόδευαν την μισή τους διάρκεια για το ποδόσφαιρο. Ξαφνικά, γίνανε ειδικοί τής "στρογγυλής θεάς" οι πάντες, από Τρέμη και Στραβελάκη μέχρι τον Αυτιά, που έδινε συμβουλές στον Σάντος να αφήσει εκτός ομάδος τον Γκέκα και τον Κατσουράνη. Το τι ακούσαμε αυτές τις ημέρες, δεν λέγεται. Οι "έγκυροι" και "έγκαιροι" μέχρι και την μάνα τού Καραγκούνη ανακάλυψαν και την έβαλαν να ευχηθεί δημοσίως καλή τύχη στην ομάδα τού γυιού της. Τελικά, δεν βλέπω και μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην μέσω ποδοσφαίρου πλύση εγκεφάλου τής "δημοκρατίας" και σ' εκείνη της δικτατορίας. Όσοι έζησαν το 1971 και τις "ημέρες τού Γουέμπλεϋ", σίγουρα καταλαβαίνουν τι εννοώ.

(2) Θα πάψουν να γίνονται τα νεύρα μας τσατάλια με τις υπερβολές και τους σολοικισμούς των εφημερίδων. "Μια νίκη ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα" έγραψε χτες το Έθνος, κάνοντας τα κόκκαλα του Σεφέρη να τρίζουν για τον βιασμό τού στίχου του. "Μπράβο σε όλους αλλά άλλη κλάση οι Σάμαρης, Μανωλάς, Χολέμπας και Μανιάτης", διαπίστωσε ο Γαύρος μετά την νίκη επί της Ακτής Ελεφαντόδοντος, εννοώντας πως πρέπει να ανήκεις στον Ολυμπιακό για να είσαι "άλλη κλάση" (απορία: θα ήταν κι ο Τοροσίδης άλλη κλάση αν δεν είχε πάρει μεταγραφή για την Ρόμα;). To εκτός τόπου και χρόνου (όπως πάντα) Πρώτο Θέμα χαρακτήρισε τον χτεσινό αγώνα ως... "εθνική ανάσα" (!) και στ' απ' αυτά μας τα μνημόνια. Η Real News παρότρυνε τους παίκτες "βγάλτε μας ξανά στους δρόμους", κάτι που δεν έκανε -και δεν πρόκειται να κάνει- για οποιονδήποτε πολιτικό λόγο. Ακόμη και η ιταλική Tuttosport κάνει σήμερα λόγο για "ελληνική τραγωδία", λες και τέσσερα-πέντε χρόνια τώρα δεν βιώνουμε καθημερινά μια πραγματική τραγωδία σε τούτον εδώ τον τόπο. Κι από δίπλα, το γερμανικό Focus διαπιστώνει πως "ο Θεοφάνης Γκέκας είναι ο πιο λυπημένος άνθρωπος στην Ελλάδα", αν κι εγώ επιμένω ότι δεν μπορεί να είναι πιο λυπημένος από κάποιον άνεργο που δεν έχει ένα κομμάτι ψωμί να δώσει στα παιδιά του.

(3) Θα πάψουν τα ολονύχτια κορναρίσματα, τα βαρελότα και οι αρκουδοπανηγυρισμοί σε πλατείες και δρόμους από όλους εκείνους που δεν ξερριζώνονταν από τον καναπέ τους ούτε με σφαίρες. Ρε, τι τους βγάλανε στην διαθεσιμότητα και στην ανεργία, τι τους κόψανε μισθούς και συντάξεις, τι τους αναγκάσανε να διακόψουν φαρμακευτικές αγωγές, τι τους κλείσανε τα σχολεία και τα σχολεία των παιδιών τους, τι τους κάνανε να σκέφτονται την μετανάστευση ως λύση... τίποτε δεν στάθηκε ικανό να τους βγάλει στον δρόμο. Πανελλαδικές απεργίες, εργατικές γιορτές τής πρωτομαγιάς, αγωνιστικές εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια.... τίποτε δεν κατάφερε να τους σηκώσει από τον καναπέ. Μόνο ένα εύστοχο πέναλτυ μπόρεσε να τους βγάλει από την ραθυμία τους. Ε, λοιπόν, τώρα ας είναι ένα άστοχο πέναλτυ που θα τους ξαναβυθίσει σ' αυτή.

(4) Θα εισπράξουν το "δίκαιο όφλημα" όλοι εκείνοι οι "φίλαθλοι" που ανακαλύπτουν -υπαρκτές κι ανύπαρκτες- συνομωσίες παραγόντων και διαιτητών σε βάρος τής ομάδας τους αλλά η περίφημη "εθνική περηφάνεια" δεν τους αφήνει να δουν κανένα πρόβλημα είτε στο πέναλτυ που δόθηκε υπέρ του Σαμαρά τις προάλλες είτε στο πέναλτυ που δεν δόθηκε κατά του Τοροσίδη χτες. Στην χώρα "του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού", δεν βρέθηκε κανείς να μουτζώσει τους διαιτητές για τις λανθασμένες υποδείξεις που μας ευνοούσαν. Τι κι αν επιμένει ο Σολωμός πως το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές; Εμείς έχουμε εκπαιδευτεί να θεωρούμε αληθές ό,τι μας βολεύει. Αν η αλήθεια δεν μας βολεύει, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια.

(5) Γλιτώνουμε από... μπρρρρ! Ούτε να το σκεφτώ δεν τολμώ! Δείτε τι παραστάσεις στήνονται τώρα που αποκλειστήκαμε και αναλογιστείτε την περίπτωση να προκρινόμασταν έναν-δυο γύρους ακόμη. Φαντάζεστε τι σώου θα σκηνοθετούνταν κατά την επιστροφή τής ομάδας στην χώρα; Δεξιώσεις από τον Παπούλια, παράτες από τον Σαμαρά, δηλώσεις από τον Βενιζέλο, σπέκουλες από τον Τσίπρα.... Και να τα "μας γεμίζετε περηφάνεια", και να τα "αποδεικνύετε τι μπορούν να κάνουν οι έλληνες όταν βάζουν υψηλούς στόχους", και να τα "η επιτυχία σας μας δίνει δύναμη για τους δύσκολους αγώνες που μας περιμένουν ως έθνος"... Πω, πω, από τι γλιτώσαμε!! Όσο για το τι θα μας περίμενε σε περίπτωση (λέμε τώρα) που παίζαμε τελικό... αφήστε το καλύτερα γιατί δεν το πιάνει η φαντασία μου.


Και κάτι μάλλον άσχετο με τον αποκλεισμό μας. Βρίσκω την ευκαιρία να διαφωνήσω (έστω, εν μέρει) με τον Νίκο Μπογιόπουλο στο -κατά την γνώμη μου- ατυχές προχτεσινό του άρθρο. Συμφωνώ μαζί σου, αγαπητέ Νίκο, πως "το ποδόσφαιρο είναι παντού και ανήκει σε όλους". Μόνο που -πάντα κατά την γνώμη μου- το ποδόσφαιρο που "ανήκει σε όλους" και το ποδόσφαιρο που παίζεται σε διοργανώσεις όπως το μουντιάλ ή το τσάμπιονς ληγκ είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Όπως ακριβώς είναι δυο διαφορετικά πράγματα ο "αθλητισμός για όλους" μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας και ο αθλητισμός των ολυμπιακών αγώνων, με τις ντόπες του και τους σπόνσορές του. Συνεπώς, μπορώ να είμαι ποδοσφαιρόφιλος και ταυτόχρονα να διαμαρτύρομαι κατά του μουντιάλ και κατά όλων των επίσημων διοργανώσεων, μηδέ των ελληνικών πρωταθλημάτων εξαιρουμένων.


Μια και μιλάμε για ποδόσφαιρο, ας κλείσω τούτο το κείμενο με ένα ιστορικό ανέκδοτο, που έχει σχέση με το τελευταίο σχόλιο. Είναι γνωστό ότι το ποδόσφαιρο δεν άρεσε στον Στάλιν. Όμως, κατά τις παραμονές ενός αγώνα Ντιναμό Μόσχας - ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Χρουστσόφ προσπάθησε να πείσει τον σοβιετικό ηγέτη να πάει στο στάδιο. Και να τα "θα είναι φίσκα το στάδιο, σύντροφε γραμματέα" και να τα "πρέπει να σε δει ο κόσμος, σύντροφε γραμματέα", τα κατάφερε ο Νικήτας και νάσου το μεσημέρι τής Κυριακής ο Στάλιν στο στάδιο. Κατά την διάρκεια του αγώνα, εμφανώς ικανοποιημένος ο Νικήτας, ρωτάει τον Σήφη: "Λοιπόν, πώς σου φαίνεται, σύντροφε γραμματέα;"

Ο Στάλιν χάιδεψε το μουστάκι του. "Τι να σου πω, ρε συ Νικήτα;" απάντησε σκεφτικός. "Δεν σου φαίνονται κάπως ανάποδα τα πράγματα; Είκοσι δύο άτομα αθλούνται και ογδόντα χιλιάδες κοιτάνε. Δεν θά 'πρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;"


Υστερόγραφο: Καταλαβαίνω ότι υπάρχει κίνδυνος αντιδράσεων στο σημερινό κείμενο. Αναρωτιέμαι, όμως, κατά πόσο αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το έγραψα...