Βιώνουμε την εποχή των μαχών σε ένα πόλεμο που δεν κηρύχτηκε ακόμη. Των προσωπικών μαχών. Η απότομη αλλαγή της ζωής μας και των συνήθειών μας μάς έκανε καταρχάς να ψάχνουμε να βρούμε τον φταίχτη. Τον βρήκαμε στα πρόσωπα των πολιτικών καρικατούρων που αιώνες κυβερνούσαν ζωές σαν τις δικές μας. Οργιστήκαμε μαζί τους. Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να κρεμάσουμε τα κουφάρια τους ανάποδα στην πλατεία Συντάγματος. Μετά όμως ξαφνικά είδαμε ότι η καθολική οργή άρχισε να διασπάται εντέχνως από το ίδιο το σύστημα σε κόμματα αναχώματα τραβεστί αριστεράς, σε κόμματα παρακρατικά, σε κόμματα νοικοκυραίων δεξιών και σε ανένταχτους που τα δίνουν όλα να γίνουν ένα ποσοστό καλό σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με την ελπίδα συμμετοχής σε έναν πολιτικό συνασπισμό. Και εκεί άρχισε να ξεφουσκώνει η οργή για το πολιτικό σύστημα και άρχισε η οργή για τον κλακαδόρο του κάθε κακομοίρη που θέλει να σε κυβερνήσει χωρίς να ξέρει πώς, αλλά δεν τον ενδιαφέρει και πολύ διότι όπως πάντα τον τρόπο διακυβέρνησης θα τον πάρει έτοιμο σε χαρτί από το ανάλογο διεθνές σύστημα που θα τον χρηματοδοτήσει.Η οργή πέρασε στο βλέμμα που ρίχνει ο καθένας μας σε εκείνον που δεν έχασε τίποτε το ουσιαστικό και πάνω από όλα έχει κόμμα να υπερασπιστεί. Η οργή έγινε ένα μεγάλο ερωτηματικό για αυτούς που αδίκως έχασαν και χάνουν τα πάντα αν και πάλεψαν σκληρά να τα αποκτήσουν. Δεν είναι και μικρό πράγμα να σε σέρνουν με χειροπέδες για ένα χρέος που σου επέβαλλαν και την ίδια στιγμή ο άεργος τεμπέλης της ζωής να πίνει τον καφέ του παρακολουθώντας την δική σου κατάντια κάνοντας παράπονα για το επίδομα που το θεωρούσε όχι επίδομα αλλά δικαίωμα. Και η οργή βρήκε τον στόχο. Υπεύθυνος για την κατάντια, την ανεργία, την αυτοκτονία είναι ο διπλανός.
Ποιος όμως δημιούργησε τον διπλανό; Ποιος ήταν αυτός που έδωσε το δικαίωμα να θεωρεί ο κάθε υπάνθρωπος ότι η ζωή του είναι πολυτιμότερη του αποδεδειγμένα ανθρώπου; Ποιος ήταν αυτός που παραχώρησε έδαφος από τα δικά του δικαιώματα ζωής σε συντεχνίες; Το δικαίωμα για όλα αυτά το έδωσες εσύ που κοιτάς από τον 5ο όροφο και αναρωτιέσαι πώς είναι να πέφτεις. Εσύ, που κάθε φορά που βλέπεις σχοινί αναρωτιέσαι πώς είναι να αιωρείσαι. Εσύ, που όταν όλοι φεύγουν από το σπίτι κοιτάς το δίκαννο του παππού και αναρωτιέσαι αν φθάνει το δάκτυλό σου την σκανδάλη όταν θα έχεις την κάνη μέσα στο στόμα σου. Είδε κανείς τις μέρες που ζήσαμε να αυτοκτονούν μαζικά συντεχνίες; Η μοναξιά και η αξιοπρέπεια δεν χωράνε σε συντεχνίες. Και τις συντεχνίες δεν τις νικάς διότι είναι παιδιά του πολιτικού συστήματος που εσύ υπερασπιζόσουν νομίζοντας ότι υπερασπιζόσουν την δημοκρατίαΦθάνεις, λοιπόν, στο δια ταύτα. Γιατί να φθάσεις εσύ ως εδώ; Γιατί εσύ φταις. Διότι τώρα που τα έχεις χάσει όλα και μένει μόνο ο εαυτός σου για να οργιστείς πρέπει να τα βάλεις κάτω τα πράγματα και να δεις ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για συνάνθρωποι αλλά η πλειοψηφία τους είναι μόνο συναλλασσόμενοι. Το Σύνταγμα Δικαιωμάτων που εσύ όρισες ως ευαγγέλιο στο μυαλό σου πρέπει να το αναθεωρήσεις διότι επέβαλλες νόμους απαράβατους αλλά ξέχασες να θέσεις ως πρώτο άρθρο το εξής: Δικαίωμα δικαιωμάτων έχουν μόνο οι αποδεδειγμένα συνάνθρωποι .Φταις γιατί ποτέ η ευθύνη δεν ήταν ομαδική. Ήταν πάντα ατομική και για τον λόγο αυτό στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν σύρεσαι ως ομάδα αλλά ως άτομο.Τώρα που δεν έχεις τίποτε να συναλλάξεις, τίποτε που η μάζα να θεωρεί άξιο εκμετάλλευσης δες την αλλιώς την κατάσταση και σώσε ότι αξίζει να σωθεί. Η αναζήτηση δεν θα σε κουράσει καθόλου, διότι αυτός ο κατάλογος δεν είναι μακρύς. Στην λίστα θα βρεις αυτούς που σε τέτοιους καιρούς δεν δίνουν μάχες «αλληλεγγύης» αλλά φιλανθρωπίας μέσω ομάδων που έχουν συστατικά συντεχνίας. Για αυτούς η κρίση γεννήθηκε την ώρα που γεννήθηκαν κι αυτοί. Θα τους βρεις εκεί που ήταν πάντα και σε καιρούς παχιών αγελάδων να δακρύζουν για ένα δέντρο που αδίκως κόπηκε, για ένα πουλί που ένα χορτάτο παιδί το έκανε στόχο με την σφεντόνα του, για ένα Γιατί που μένει πάντα αναπάντητο.Εκεί στέκουν με το στόμα σφιγμένο αυτοί που δεν χώρεσαν ποτέ σε κόμμα, σε συντεχνία, σε ομάδα συμφερόντων. Σαν παιδιά μια ολόκληρη ζωή έχουν τα μάτια χαμηλά για την τιμωρία που τους ορίστηκε και που δεν τους άξιζε. Θα τους δεις να κόβουν το καρβέλι της αξιοπρέπειας σε λειψές φέτες γνωρίζοντας ότι σε έναν πόλεμο με τον εχθρό πρέπει να έχεις νικήσει τον εαυτό σου με χορτασμένη ψυχή.
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013
τα σπασμένα αυγά του ΣΥΡΙΖΑ
τα σπασμένα αυγά του ΣΥΡΙΖΑ.....μετά μουσικής....
κλείστε την ένταση του RHESUSGR στη πάνω μεριά της σελίδας
κλείστε την ένταση του RHESUSGR στη πάνω μεριά της σελίδας
Watch live streaming video from rhesusgr at livestream.com
Τη μια μέρα βρίζει τον Σαμαρά, την άλλη του γλείφει τ’ @ρχίδια. Ποιος να εκφράσει καλύτερα τον σύγχρονο δουλοπρεπή Έλληνα;
Βρέθηκε θαυμαστής του Αδώνιδος!
Χαιρετώ σε, Πιτσιρίκο. Χθες το βράδυ, ο περιστασιακά εργαζόμενος (με κύρια απασχόληση «μακροχρόνια άνεργος»), αλλά overqualified (πτυχία, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες κ.λπ.) αδερφός μου βρισκόταν στο σπίτι της (πολύ ευκατάστατης) κοπέλας του με μεγάλη παρέα αντιπαθητικών γόνων πλουσίων οικογενειών, που δηλώνουν φίλοι της. Σαν τη μύγα μες το γάλα, δηλαδή, ο φτωχός πλην τίμιος αδερφός μου.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου, έκανε το τραγικό λάθος να ανοίξει πολιτική συζήτηση, με αφορμή τα γεγονότα της επικαιρότητας. Ποιος είδε τον μνημονιακό και δεν τον φοβήθηκε… Νεαρός από την παρέα, ο οποίος τυγχάνει γιος ενστόλου, που διάγει εξαιρετικά πολυτελή βίο, αντιστρόφως ανάλογο του ύψους των...εισοδημάτων του, έπεσε να φάει τον αδερφό μου. Ήταν και ώρα φαγητού, άλλωστε…
Αφού του «εξήγησε» πολύ… ευγενικά και ήρεμα τι κάλο που ήταν για την χώρα το μνημόνιο, άρχισε να πλέκει το εγκώμιο του Αδώνιδος. Έρωτας μεγάλος! Η κορύφωση της εξομολόγησης του πάθους του για τον τηλεπωλητή-υπουργό Υγείας-πρώην ακροδεξιό-Μπουμπούκο Άδωνι, έφτασε, όταν τον κατέταξε στη «νέα γενιά πολιτικών, που δεν φοβούνται να πουν την αλήθεια και να συγκρουστούν με το λαϊκισμό»!
Εντάξει, το καταλαβαίνω ότι ο φραγκάτος νέος δεν έχει τίποτα να χάσει από τα μνημόνια και τη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους, δεν ενοχλείται από την ανεργία, τη διάλυση του Ασφαλιστικού και του όποιου κράτους πρόνοιας υπήρχε, δεν τον ενδιαφέρουν αυτοί που παγώνουν στα σπίτια τους, οι γονείς που δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους, οι άστεγοι και αυτοί που τρώνε από τα σκουπίδια, αλλά τόσος σαδισμός πια;
Συμπέρασμα;
Πρώτον, ο αδερφός μου έμπλεξε με κακές παρέες.
Δεύτερον, ο Άδωνις αναδεικνύεται στον υπερασπιστή των πλουσίων. Είναι ο πολιτικός, που έχει σηκώσει το βάρος της απενοχοποίησης και της ιστορικής δικαίωσης της καταδιωκόμενης -εδώ και δεκαετίες- στην «σοσιαλιστική» Ελλάδα τάξης των επιχειρηματιών. Γι’ αυτό τον αγαπούν.
Τιμωρεί τους κακούς φτωχούς, που βαρύνουν το κράτος και τους «φορολογούμενους πολίτες» με τις ανάγκες τους για περίθαλψη, φάρμακα και άλλα… κομμουνιστικά, αντί να κατευθύνονται τα κονδύλια στην «ανάπτυξη». Δεν τους φτάνει πλέον να μας πίνουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας, πρέπει να λέμε και ευχαριστώ, που μας «έκαναν ανθρώπους».
Σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου,
Γιώργος Π.
(Αγαπητέ φίλε, νομίζω πως ο Άδωνις Γεωργιάδης εκφράζει απόλυτα την σημερινή ελληνική κοινωνία. Αυτόν αξίζει η ελληνική κοινωνία. Αυτόν αξίζουν οι Έλληνες γιατροί ως προϊστάμενό τους. Αυτόν αξίζουν και αυτόν ζητούν. Αν ζητήσουν κάποιον άλλον, θα έχουν κάποιον άλλον. Αλλά ζητούν τον Άδωνι. Οπότε, χάρισμά τους. Θυμάμαι πως, όταν εμφανίστηκε ο Άδωνις στα τηλεοπτικά κανάλια -και γελούσαν όλοι μαζί του-, έγινε στόχος τηλεοπτικής κριτικής και σάτιρας. Ε, αυτοί που τον σατίριζαν, αυτοί τον δημιούργησαν. Κι αν και ξέρουν πια πως το μόνο αποτέλεσμα της κριτικής τους ήταν ο γραφικός Άδωνις να γίνει υπουργός, συνεχίζουν να προσπαθούν να βγάλουν γέλιο από τον Άδωνι. Μάλλον θέλουν να τον κάνουν πρωθυπουργό. Έχω κι εγώ, όμως, μια εμπειρία από τον Άδωνι. Πέρσι το καλοκαίρι, επέστρεψα από τα νησιά, για να κάνουμε με τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο μια συνέντευξη με τον Άδωνι Γεωργιάδη για το Unfollow. Δηλαδή, άφησα τα νησιά, τις παραλίες, τα κοκτέιλ, τις ρακέτες, το kitesurf, το μπιτς βόλεϊ, το καυτό σεξ πάνω στην καυτή άμμο, για να έρθω στην Αθήνα να κάνω ερωτήσεις στον Άδωνι. Κι όλα αυτά με δικά μου έξοδα, γιατί το περιοδικό δεν είναι και ζάπλουτο. Είμαστε λοιπόν με τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο, απέναντι από το γραφείο του Άδωνι στην Ακαδημίας. Πίνουμε καφέ και προσπαθώ να τον πείσω να φύγουμε και να μην κάνουμε τη συνέντευξη. «Δεν γίνεται» μου λέει ο Λευτέρης, «πρέπει να κλείσουμε τεύχος», «να φύγουμε Λευτέρη, να φύγουμε» εγώ, αλλά, τελικά, πάμε στο γραφείο του Άδωνι να του πάρουμε συνέντευξη. Κύριος ο Άδωνις, ευγενέστατος κλπ, οπότε ξεκινάμε τη συνέντευξη που ήταν πάρα πολύ σουρεαλιστική γιατί ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Ο Άδωνις -που δεν είχε γίνει ακόμα υπουργός- μιλούσε σαν εκπρόσωπος των Ελλήνων εφοπλιστών αλλά του το επισημάναμε και δεν τον πείραξε ιδιαίτερα. Άλλωστε, η αλήθεια είναι. Το πιο ωραίο συνέβη πέντε λεπτά μετά την έναρξη της συνέντευξης. Ενώ ο Άδωνις μιλάει ακατάπαυστα -χωρίς να λέει απολύτως τίποτα-, εμφανίζεται ξαφνικά η γραμματέας του. Χωρίς να πει τίποτα, του φοράει μια μαγειρική ποδιά με κάτι καρτούν πάνω και βάζει μπροστά του έναν δίσκο με ντολμαδάκια, τυρί και κεράσια. Αυτά, χωρίς ο Άδωνις να σταματήσει να μιλάει. Ο Άδωνις ξεκινάει να τρώει και συνεχίζει να μιλάει σαν πολυβόλο. Εγώ είμαι έτοιμος να πέσω κάτω από τα γέλια, χώνω κλωτσιές στον Λευτέρη και ο Άδωνις μιλάει με μανία. Μανία. Αυτό χαρακτηρίζει τον Άδωνι. Η μανία. Βέβαια, μετά τη συνέντευξη, μας πήρε ο Άδωνις και πήγαμε και συναντήσαμε κάτι φίλες του Ουκρανές αλλά μας είπε να μην πούμε τίποτα στην Ευγενία. Παιδιά είμαστε τώρα; Λέγονται αυτά τα πράγματα; Εντάξει, αυτό με τις Ουκρανές δεν έγινε ποτέ αλλά τόσες μαλακίες είπε ο Άδωνις, να μην πω κι εγώ μία; Αγαπητέ φίλε, ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο ιδανικός πολιτικός της χρεοκοπημένης Ελλάδας που παίρνει διαταγές από το εξωτερικό ακόμα και για το πότε θα αναπνεύσει. Αρχαιοπρεπής, εθνικιστής, προσκυνημένος, ραγιάς, φανφάρας, φωνακλάς, κενός και ξερόλας. Τη μια μέρα βρίζει τον Σαμαρά, την άλλη του γλείφει τ’ αρχίδια. Ποιος να εκφράσει καλύτερα τον σύγχρονο δουλοπρεπή Έλληνα; Αλλά να χαίρεστε που δεν είστε έτσι. Το φαντάζεστε να ήσασταν σαν τον Άδωνι; Να είστε καλά.)"Πιτσιρίκος"
Μοντάζ: "Το Γρέκι"
Μας εξαπάτησε η μικρή Μαρία
Εγραψε: Pitsirikos
Σάλο έχει προκαλέσει στη χώρα μας η αποκάλυψη πως η μικρή Μαρία είναι τσιγγάνα. Εκατομμύρια Έλληνες είναι έξαλλοι με τη μικρή Μαρία που μας παραπλάνησε πως μπορεί να είναι Αμερικάνα από το Μπέβερλι Χιλς και αποδείχτηκε τελικά πως το «ξανθό αγγελούδι» ήταν μια σκατογύφτισσα από την Βουλγαρία.
Ιδιαίτερη αίσθηση έχει προκαλέσει το γεγονός ότι οι τσιγγάνοι κάνουν ξανθά παιδιά αν και δεν προκάλεσε καμία έκπληξη πως όλοι οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής που πιστεύουν στην Άρια φυλή είναι σαν μαύροι γύφτοι.
Σαν βόμβα έσκασε χτες στη χώρα μας η είδηση πως η Interpol ανακάλυψε τους βιολογικούς γονείς της μικρής Μαρίας στην Βουλγαρία.
Κανένας Έλληνας δεν ήξερε πως –εκτός από βιολογικές πατάτες- υπάρχουν και βιολογικοί γονείς.
Οι βιολογικοί γονείς της μικρής Μαρίας είναι εντελώς γύφτοι και συνελήφθησαν επειδή έκαναν ξανθό παιδί.
Επίσης, εξετάζεται αν είναι νόμιμο να υπάρχουν βιολογικοί γύφτοι.
Η μικρή Μαρία, η ξανθιά γύφτισσα, έχει και κάτι βιολογικά αδελφάκια –που έχουν ξανθά και κόκκινα μαλλιά και είναι όλα αλλήθωρα-, αλλά δεν ξέρω αν αυτή είναι η εποχή τους για να σας πω να αγοράσετε μερικά ή πρέπει να περιμένετε μέχρι τη άνοιξη.
Εντύπωση έχει προκαλέσει και το γεγονός πως υπάρχουν και τσιγγάνοι που δεν πουλάνε τα παιδιά τους αλλά τα αγαπάνε και τα κρατάνε και τα μεγαλώνουν μόνοι τους.
(Αν οι Έλληνες δεν μπουκάρουν μαζικά στα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια να τα σπάσουν και να τα κάψουν, αυτή η χώρα δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα.)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)