https://galaxyarchis.wordpress.com/2014/12/04/romanos/
Το προηγούμενο κείμενο, με αφετηρία την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού (αλλά και τον συντρόφων του), δεν αφορούσε τον ίδιο τον απεργό πείνας, αλλά τη γενικότερη κοινωνική σήψη που αναδύεται, κάθε φορά που προκύπτει ένα τέτοιο ή παρόμοιο γεγονός. Τώρα όμως θα σταθώ ειδικά στον αγώνα του Ρωμανού και ιδιαίτερα σε εκείνες τις αυταπάτες και στρεβλώσεις που αναπτύσσονται είτε από ρομαντισμό, είτε από απογοήτευση, είτε από οργή.
Ο Ρωμανός δεν είναι ελεύθερος παρά μόνο στο πνεύμα. Δοκίμασε να ζήσεις μόνος ή ακόμη χειρότερα με δύο τρεις ακόμη σε ένα χώρο 3×3 για παραπάνω από λίγες ώρες. Δοκίμασε να βάλεις στον εαυτό σου (ούτε καν να στο ορίσει κάποιος υπάλληλος του κράτους) τον περιορισμό του προαυλισμού για κάποιες ώρες την ημέρα. Συγκεκριμένες. Και μόνο σε ένα σημείο. Πόσο νομίζεις ότι θα αντέξεις πριν σπάσεις; Όχι. Αυτό είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Η φυλακή είναι η απόλυτη ανελευθερία και ο μακρόχρονος εγκλεισμός είναι ίσως και χειρότερος από τον ίδιο το θάνατο. Ειδικά για ανθρώπους που δεν αντέχουν τον περιορισμό. Ειδικά για εκείνους που είναι πράγματι ελεύθερα πνεύματα. Όπως, πιθανότατα, ο Ρωμανός.
Ο Ρωμανός δεν αγωνίζεται για εμένα κι εσένα. Αγωνίζεται για τον εαυτό του και τις ιδέες του. Δεν έχει υπέρτερα (και δεν θα μπορούσε να έχει) αιτήματα με την απεργία που κάνει. Η σκληρή απεργία πείνας του Ρωμανού έρχεται πρακτικά αντιμέτωπη με την ίδια την ανθρώπινη φύση. Πέρα από το αξιοθαύμαστο της υπέρβασης, η ηρωοποίηση της επιλογής του ή -από την άλλη πλευρά- η απαξίωσή της με όρους χυδαίους, όπως «τζάμπα μαγκιά», «εκβιασμός» κ.λπ., αποκαλύπτουν μόνο τα ελλείμματα τρίτων. Με αφετηρία την, πράγματι πέρα από τα ανθρώπινα πλαίσια, μάχη του Ρωμανού, η αλληλεγγύη δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στην στήριξη των αιτημάτων του, αλλά να αποτελεί βάση για τη συνεχή -και όχι αποσπασματική- προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους, την ελευθερία και την αυτονομία. Προφανώς και δεν είναι οι «φοιτητικές άδειες» του Ρωμανού το ζήτημα.
Ο αγώνας του Ρωμανού δεν είναι για τη φοίτηση στο πανεπιστήμιο. Αρκετά με τις πολιτικά ορθές ανοησίες -κατά κύριο λόγο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς- για το «δικαίωμα στη μόρφωση». Ο Ρωμανός επιδιώκει, όπως κάθε κρατούμενος, λίγες στιγμές ελευθερίας που του παρέχει το ίδιο το σύστημα. Ακριβώς γιατί είναι ανελεύθερος.
Ο Ρωμανός δεν πρέπει και δεν μπορεί να υποστεί μόνιμη βλάβη, ή και να πεθάνει. Όσοι προσδοκούν ενδόμυχα κάτι τέτοιο, σκεπτόμενοι ότι έτσι θα κινητοποιηθεί η κοινωνία και θα βγει στους δρόμους, είναι χειρότεροι ανθρωποφάγοι ακόμη και από τα μικροαστικά καθάρματα που χλευάζουν το Ρωμανό και τους γονείς του. Το οργανωμένο Κράτος από την άλλη οφείλει να προστατέψει την υγεία του. Όχι με πυγμή (υποχρεωτική σίτιση), αλλά με απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση. Βέβαια, το τελευταίο είναι προφανώς μία ακόμη αυταπάτη. Το Κράτος θα απαντήσει με το μόνο τρόπο που συμπεριφέρεται κάθε εξουσία. Ακόμη κι αν αποφασίσει να τον σώσει (άποψή μου είναι ότι το έχει αποφασίσει ήδη), η Κυβέρνηση θα το κάνει μόνο για να αποδείξει στους υπηκόους ότι «δεν μασάει σε τσαμπουκάδες». Κανένας σεβασμός ούτε στον Άνθρωπο ούτε στη ζωή.
Ο λεγκαλισμός δεν έχει καμία θέση στην απεργία πείνας του Ρωμανού. Όσοι επιχειρούν να υπερασπιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα του απεργού (κατά κύριο λόγο δηλαδή το δικαίωμα στην ελευθερία) είναι ανούσιο και τελικά αδιέξοδο να επικαλούνται το νόμο. Ο νόμος αλλάζει, ανάλογα με τις κεντρικές επιλογές της εξουσίας. Ακόμη και στα όρια του νόμου ή και εντελώς αντιθεσμικά, το Κράτος θα επιδείξει και σκληρότητα και εκδικητικότητα, νομιμοποιώντας σε κάθε περίπτωση τις επιλογές της. Διαθέτει και το πεπόνι και το μαχαίρι. Κάτι που ξεχνούν όσοι καταφεύγουν στη νομική πλευρά αυτών των υποθέσεων. Αφήστε το νόμο για τους δικηγόρους και τα δικαστήρια. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία υπερασπίζονται είτε εντός, είτε -και κυρίως- εκτός του νόμου.
Δεν έχει καμία σημασία η ψυχική κατάσταση του Ρωμανού. Η «ψυχολογικοποίηση» των πράξεων του Ρομανού είναι ένα εύκολο, αλλά επικίνδυνο μονοπάτι, που επιλέγουν να ακολουθήσουν υποστηρικτές αλλά και πολέμιοί του. Ναι, έχει υποστεί τεράστια ψυχολογική και σωματική βία -με αποκλειστικά υπεύθυνο το Κράτος- για τα είκοσί του χρόνια. Πόσοι άνθρωποι στην ηλικία του έχουν βιώσει τη δολοφονία φίλου τους από κρατικό ένστολο υπάλληλο; Πόσοι έχουν κουβαλήσει το φέρετρό του; Πόσων τα πρόσωπα έχουν παραμορφωθεί από το ξύλο και τις γροθιές αστυνομικών; Αντίστοιχα, πόσοι πιτσιρικάδες έχουν κρατήσει καλάσνικοφ με απόφαση να ληστέψουν τράπεζα με κίνδυνο τη ζωή τους και τη ζωή των άλλων; Καμία σημασία όμως δεν έχουν όλα αυτά. Αφορούν την ψυχοσύνθεση του ίδιου του Ρωμανού και όχι για την εξαγωγή ευρύτερων συμπερασμάτων, απλά βολικών για τον καθένα.
H ουσία βρίσκεται στο σύστημα σωφρονισμού και τα δικαιώματα των κρατουμένων. Μία κατάσταση ανελευθερίας που μπορεί να βρεθεί ανά πάσα στιγμή ο καθένας μας στο πλαίσιο ενός οργανωμένου Κράτους με ρευστό δικαιϊκό σύστημα που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να δείξει το πιο σκληρό του πρόσωπο όταν κρίνει ότι απειλείται.
Zaphod
