Όποιος δεν προσαρμόζεται...

Mε αφορμή τις ανεκδιήγητες μπαρούφες που είπε πάλι ο Σαμαράς, να πω κατ αρχήν οτι τον κοινωνικό δαρβινισμό, την αντίληψη δηλαδή οτι σε μια κοινωνία ο ισχυρός οργανισμός προσαρμόζεται και ο αδύναμος πεθαίνει (και οτι αυτό είναι "φυσικό") την ασπάζονται μονάχα δύο κατηγορίες ανθρώπων: οι φασίστες και οι νεοφιλελεύθεροι.


Βέβαια, επειδή ο βιολογικός φασισμός απο τον οικονομικό δε βρίσκονται και πολύ μακριά όσον αφορά την ουσία, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που κάνουν overlap και δε μπορείς να τους ξεχωρίσεις όπως συμβαίνει στην περίπτωση του πρωθυπουργού και αρκετών φίλων του, πρώην και νυν υπουργών.


Τέλοσπάντων, παρά τα όσα λέει ο Σαμαράς, οι υπόλοιποι, οι κανονικοί άνθρωποι θεωρούν υποχρέωση μιας κοινωνίας το να μπορεί να εξασφαλίσει τις στοιχειώδεις συνθήκες για να αναπτυχθεί, να μορφωθεί και να ζήσει ένας άνθρωπος διότι ακόμα κι αν δούμε την κοινωνία ανταγωνιστικά όπως οι φιλελέδες, προτού βάλεις 10 δρομείς να τρέξουν για να μετρήσεις τις δυνάμεις τους πρέπει πρώτα να φτιάξεις δρομείς (όχι να βάλεις ένα παιδάκι με το Γιουσέιν Μπολτ και να το βαφτίσεις ανταγωνισμό) και επίσης να εξασφαλίσεις οτι θα τρέχουν όλοι στο ίδιο ταρτάν (όχι ο ένας στο ΟΑΚΑ κι ο άλλος ανηφόρα στο βουνό).


Αν ο Σαμαράς και οι φιλελέδες δεν το καταλαβαίνουν αυτό και νομίζουν ότι επιβιώνουν απλά επειδή είναι τρομερά ικανοί οργανισμοί, κι ότι όλα αυτά είναι κατάλοιπα του κομμουνισμού (!!!) τους προτείνω να δοκιμάσουν να πάνε σε ένα χωριό και να ζήσουν με 300 ευρώ σύνταξη ή να χρειαστεί να εγχειριστούν επειγόντως και να τους πουν ελάτε μετά από 8 μήνες.


Τέλος, για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι μεγέθους καταστροφή συντελείται να πω ότι το κοινωνικό κεφάλαιο που δημιουργήθηκε από το -όποιο- κράτος πρόνοιας και τις δομές των προηγούμενων ετών δεν έχει ακόμα εξανεμιστεί, και το κοινωνικό κόστος που προκαλείται από την παρακμή δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα γιατί βρισκόμαστε σε μεταβατική περίοδο.


Αυτό που πάνε να δημιουργήσουν οι Σαμαράδες θα το καταλάβουμε καλύτερα σε μερικά χρονάκια όταν δε θα χουμε να ζηλέψουμε τίποτα από κάποια φεουδαρχικά καθεστώτα της υποσαχάριας Αφρικής

Κώστας Λιανίδης



Πηγή: Όποιος δεν προσαρμόζεται... - RAMNOUSIA

Εβδομάδα Αποφάσεων.............

Enjo Sifo

Εβδομάδα Αποφάσεων.............
Οι μέτοχοι αποφασίζουν για την Όλγα Τρέμη
(πτώση τηλεθέασης)....................................@ MEGA 

και ο "ιστορικός ηγέτης" για τον Rhesus Révolution

(ανυπακοή).......@ ΣΥΡΙΖΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ & ΙΘΑΚΗΣ

                   

Το ερώτημα είναι........... 

Θα αποχωρήσει η Ολγα Τρέμη 

από τη Μιχαλακοπούλου;

ΜΠΡΑΒΟ ΕΛΛΗΝΕΣ.ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

http://anemos5.blogspot.com/


Ξαφνικά όλοι έπεσαν απο τα σύννεφα για την υγεία και τα φακελάκια αφού δεν χειρούργησαν έγκυρα καρδιοπαθή και απεβίωσε ξαφνικά ανακαλύψαμε οτι δεν υπάρχει δωρεάν παιδεία ξαφνικά ανακαλύψαμε τα βρομερά στίγματα ενός αβυσσαλέα διεφθαρμένου συστήματος, το οποίο συντηρούμε κι εμείς όταν δίνουμε τα φακελάκια.οταν ψηφίζουμε κομματοσκυλα,όταν αδιαφορούμε για την κοινωνία,όταν κλείνουμε τα μάτια στην κάθε είδους αδικία δίπλα μας
ξαφνικά ανακαλύψαμε οτι δεν υπάρχει κράτος,και είμαστε έρμαια του κάθε απατεώνα που θα βρεθούμε στην ανάγκη του, ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι οι πλούσιοι δεν πληρώνουν φόρους,και το χρήμα είναι άφαντο σε of shore!
ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι ψηφίζουμε σαν πρόβατα,αυτούς που πουλάν την χώρα. ξαφνικά ανακαλύψαμε από τον καναπέ μας ότι είμαστε παρτακηδες,εγωιστές,με καμία αίσθηση αλληλεγγύης



ΜΠΡΑΒΟ ΕΛΛΗΝΕΣ.ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
Aυτή η ντροπιαστική αθλιότητα να εκβιάζουμε φτωχούς και ανήμπορους ασθενείς προκειμένου να τους παράσχουμε αυτά που δικαιούνται μέσα στα δημόσια νοσοκομεία, τα πληρωμένα και συντηρούμενα από τον ελληνικό λαό, έχει και συνενόχους που μετέχουν ή σιωπούν.
Δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές, η διοίκηση, οι άλλοι ιατροί! Το φακελάκι είναι στίγμα και για τον Ευαγγελισμό και για όσους δεν το απέτρεψαν.

Για τον πουτσο καβαλα..............

Iakovos Raven shared a status update to the groupΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ / DEPORT RACISM.

Μαρία Σπυράκη

Δείτε τι λέει το τσόκαρο.

Επιλέγω τους συνεργάτες μου , με βάση τα προσόντα , την εμπειρία και την αξιοσύνη τους. Ο κ. Γεράσιμος Ζαγορίτης διαθέτει δύο μεταπτυχιακά, μιλά άπταιστα τρεις ξένες γλώσσες και έχει συνεργαστεί με επιτυχία με έναν από τους καλύτερους Ευρωβουλευτές που είχε ποτέ η Ν.Δ., τον κ. Γιώργο Παπανικολάου, νεοεκλεγέντα δήμαρχο Γλυφάδας. Επίσης ήταν ο μοναδικός Έλληνας που εργάστηκε στην ομάδα επικοινωνίας του προεκλογικού αγώνα του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, ο οποίος και με τη δική μου ψήφο αύριο θα εκλεγεί νέος πρόεδρος της Κομισιόν.


Θέλω όμως παράλληλα να ξεκαθαρίσω πως όσα χρόνια θα βρίσκομαι στο δημόσιο βίο θα αγωνίζομαι για το δικαίωμα όλων να κάνουν ελεύθερα επιλογές στην προσωπική τους ζωή.

Η Ελλάδα με τα μάτια ενός Βραζιλιάνου σκιτσογράφου

Μάρκος Πικρός via Ηρακλής Κακαβάνης

2 hrs · 

Η Ελλάδα με τα μάτια ενός Βραζιλιάνου σκιτσογράφου

 

Carlos Latuff για την Ελλάδα

Guernica Street
Monday, June 2nd, 2014

http://latuffcartoons.wordpress.com

---

 http://www.guernicastreet.com/carlos-latuff-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/

Ομιλία Σαμαρά: ύβρεις, προσβολές και ψέματα...

    

Προσβολή στην κοινή λογική και στην αξιοπρέπεια του λαού ήταν η πρόσφατη ομιλία του Αντ. Σαμαρά, στο επίσημο δείπνο του Εκόνομιστ με την ελληνική κυβέρνηση. 

Ο πρωθυπουργός φιλοτέχνησε μια καρικατούρα της προμνημονιακής Ελλάδας, μια καρικατούρα της σημερινής, μια καρικατούρα της αντιπολίτευσης ενώ φόρεσε ο ίδιος στον εαυτό του το φωτοστέφανο του σωτήρα!

Σήμερα, χάρη στον...ανταγωνισμό, αποκτάς τηλέφωνο μέσα σε μια ώρα, ισχυρίστηκε ο Σαμαράς, ενώ παλαιότερα έτρεχες στον καρδιολόγο για να βεβαιώσει ότι είσαι ασθενής και έτσι να αποκτήσεις, κατά προτεραιότητα, τηλεφωνική σύνδεση. Παρέλειψε όμως να πει ότι σήμερα ο ασφαλισμένος θέλει να τρέξει στον καρδιολόγο για την υγεία σου και καρδιολόγο δεν βρίσκει, αφού πάμπολλες ειδικότητες δεν υπάρχουν στο ΠΕΔΥ.

Σύμφωνα με την περιγραφή του Σαμαρά, η προμνημονιακή Ελλάδα ήταν μια εμπόλεμη ζώνη: οι δρόμοι φλέγονταν, τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια ήταν διαρκώς υπό κατάληψη, τα εργοστάσια έκλειναν γιατί έτσι ήθελαν οι «αδίστακτες συντεχνίες» ενώ οι δημόσιες συγκοινωνίες παρέλυσαν λόγω απεργιών. 

Σήμερα, οι δημόσιες συγκοινωνίες παραλύουν λόγω έλλειψης προσωπικού, τα δρομολόγια των λεωφορείων έχουν αραιώσει απελπιστικά ενώ το τρένο σε όλη την Πελοπόννησο έχει καταργηθεί. Ποιες συντεχνίες έβαλαν λουκέτο σε εκατοντάδες χιλιάδες καταστήματα και επιχειρήσεις;

Ενώ παλιότερα τα «καλύτερα μυαλά» μετανάστευαν στο εξωτερικό, τώρα συμβαίνει το αντίθετο, υποστήριξε ο Σαμαράς: «τώρα όμως, αρχίζουν και επιστρέφουν οι νέοι μας, πρωτοστατούν σε μία αληθινή επανάσταση, την οποία εγώ ονομάζω επανάσταση των start-ups». Αναρωτιέται κανείς σε ποια χώρα ζει ο Σαμαράς ή σε ποιο πλανήτη νομίζει ότι ζουν οι υπήκοοί του.

Σε μια έκρηξη κυνισμού, ο Σαμαράς υποστήριξε ότι «κάθε ζωντανός οργανισμός, αν δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο περιβάλλον, πεθαίνει!» Άραγε πώς ηχεί αυτή η δήλωση στα αυτιά των εκατοντάδων χιλιάδων «απροσάρμοστων» απολυμένων ή των χιλιάδων οικογενειών που θρήνησαν έναν δικό τους αυτόχειρα… Σαν γλυκιά μουσική όμως ηχεί η ίδια φράση στα αυτιά των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρηματιών που δεν πεθαίνουν γιατί η κυβερνητική συμμορία φροντίζει για τη διάσωσή τους.

Από mao

Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις…

Δημοσιεύθηκε την 14 Ιουλίου, 2014 3:41 μμ από μανικακος



Το κείμενο που ακολουθεί, έγραψε ένας απο τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που δεν γνώρισα ποτε. O @Contrabbando (έτσι τον ήξερα) “έφυγε” το Σάββατο νικημένος απο χρόνια αρρώστια. Αυτή την στιγμή τον αποχαιρετούν φίλοι και συγγενείς …


Δημοσιέυτηκε στο blog του Radiobubble και περιγράφει νέτα σκέτα αυτό που δεν θα ηθελε να περιγράψει κανείς….


Καλή του ώρα εκεί που πάει και χαιρετήσματα στους γνωστούς….








“Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις. Έτσι, έχουν τα πράγματα.


Όχι, ο καρκίνος δεν παίρνει τους καλύτερους. Ούτε το εγκεφαλικό, ούτε η καρδιοπάθεια, ούτε καμία άλλη ασθένεια. Τους μάγκες δεν τους πάτησε το τρένο. Ο θάνατος είναι αδιάκριτος, κοινός, απόλυτος. Μοναχικός. Το συλλογικό υποσυνείδητο αρέσκεται να “θρηνεί”. Όχι αυτόν που πέθανε. Ούτε καν αυτό που εκπροσωπεί, παρόλο που το κραυγάζει. Θρηνεί αυτό που αντιπροσωπεύει στην προσωπική του ματιά, την ιδεολογική φορεσιά με την οποία έντυσε ένα πρόσωπο. Πενθεί, εν τέλει, είτε το “τέλος μιας δικής του εποχής” ή τον ίδιο το μετέωρο φόβο του θανάτου. Του δικού του θανάτου, του δικού του τέλους, του οποίου μια γεύση παίρνει από έναν “ξένο” θάνατο που αγωνιά να οικειοποιηθεί με υπέρμετρη ευαισθησία. Όσο κι αν ερίζουμε, κλαίμε μόνο για τους “δικούς μας ανθρώπους”, αυτούς με τους οποίους ζήσαμε, μοιραστήκαμε στιγμές μιας ζωής που πέρασε. Και κλαίμε το ανεπίστρεπτο αυτών των στιγμών. Εγωιστικά, μοναχικά, ναρκισσιστικά. Όπως μας ταιριάζει. Ως πλάσματα ανθρώπινα, ατελή, φθαρτά. Και, φυσιολογικά κι ανθρώπινα, δε μας είναι ούτε πρόκειται να γίνουν όλοι οι νεκροί αρεστοί. Γιατί, η εικόνα τους ως ζωντανών διαμορφώνει τη στάση μας απέναντι στο θάνατό τους. Οριστικά κι αμετάκλητα.


Όχι, στις πλείστες περιπτώσεις, δεν υπάρχει αξιοπρεπής θάνατος. Τουλάχιστον, όσο δε μας στήνουν σε εκτελεστικά αποσπάσματα απέναντι στους φονιάδες μας, ώστε να μπορούμε να τους χαμογελάμε κατάμουτρα την ύστατη ώρα. Ο θάνατος είναι μια μοναχική αγωνία. Τις τελευταίες ώρες του κουβαλά έναν απεγνωσμένο ρόγχο, μια κλινοπάλη του σώματος, μια σταδιακή κατάρρευση όλων των ζωτικών λειτουργιών, μια διαρκή αφαίρεση των εγκεφαλικών/διανοητικών χαρακτηριστικών μας. Λίγο πριν από το τέλος, γινόμαστε ζώα που ψυχορραγούμε, όπως λέει ο Ροθ. Επιστρέφουμε στο απόλυτα ζωώδες και γήινο. Οι ελάχιστες εκλάμψεις, που μυθολογούνται ως τελευταίες κουβέντες, μπορεί να μας εκθέσουν ή να ανοίξουν σε κοινή θέα όσα ασυνείδητα θάβαμε κάτω από τις στρώσεις και τα περιβλήματα του εγώ μας και των δεόντων μιας ολόκληρης ζωής. Είμαστε μιαν ανίσχυρη μάζα οργανικών καταλοίπων, που θα γίνουν στάχτη ή εκλεκτή τροφή για σκουλήκια στο αέναο κυκλικό παιχνίδι της ζωής.Τα 21 γραμμάρια δεν είναι παρά το μεταφυσικό τρυπάκι μας για να μπορέσουμε να αντέξουμε τη ζωή την ίδια. Ή την απώλειά της.


Τέλος, όχι, δεν υπάρχει αξιοπρέπεια στη διαχείριση μιας μακροχρόνιας ασθένειας. Θα ήθελα πολύ να είναι διαφορετικά, αλλά η αλήθεια είναι πικρή και με διαψεύδει. Έχω κλάψει πολύ, έχω πονέσει πολύ, έχω παρακαλέσει πολύ, έχω κουράσει τα αγαπημένα πρόσωπά μου πολύ, έχω ζητιανέψει για αγάπη και φάρμακα, έχω διεκδικήσει ως απόλυτα κακομαθημένο κωλόπαιδο την απεριόριστη προσοχή, έχω βαρύνει την καθημερινότητα των οικείων μου, έχω δεσμεύσει τις ζωές των άλλων. Και, φυσικά, δεν υπάρχει τίποτε ηρωικό στις διάρροιες, τις ναυτίες, τους εμετούς, τα λερωμένα σεντόνια, τις τρύπιες πικεδένιες κουβέρτες των δημόσιων νοσοκομείων, τις νεκρωμένες ξερές φλέβες, το τρύπιο σώμα, τη διαρκώς αποστεούμενη ύπαρξη. Ούτε υπάρχει τίποτε δημοκρατικό στη συναλλαγή, τη δυνατότητα να έχεις εσύ κάποια φάρμακα ή μια πιο εξειδικευμένη θεραπεία, τα οποία κάποιος άλλος αλλού στερείται, λόγω του συστήματος.


Η μόνη αξιοπρέπεια είναι να μείνεις ζωντανός. Και να ανταποδώσεις. Όσο κι όπως μπορείς. Και λίγο θα είναι πάλι.


Διάφανοι, αδέρφια, είμαστε. Ζώα διάφανα που μας τρομάζει η αντανάκλασή μας στα ποτάμια της ζωής, πάσχοντα από αγνή, καθαρή ύπαρξη.


Όπως θα τα έλεγε ένας άλλος λησμονημένος Καίσαρας της Ισπανίας:

.

Μανικάκος

υγ. Μακάρι να στέλναμε ενα γράμμα στον Καίσαρα, εμείς που δεν τον γνωρίσαμε ποτέ,

για σκέψου… εμείς.

http://wp.me/p1pa1c-jF8

About these ads