Ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, σωστό να αντιμετωπίζεται ως «περίπτωση». Η πολιτική του Άδωνη Γεωργιάδη είναι αντιπροσωπευτική της κυβέρνησης. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα θέματα της αρμοδιότητάς του είναι χαρακτηριστικός του τρόπου που λειτουργεί επικοινωνιακά συνολικά η κυβέρνηση και φυσικά ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, όπως και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος. Η απαξίωση της αλήθειας και της έννοιας «δέσμευση» δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε συμπτωματολογική. Είναι κυρίαρχη κυβερνητική επιλογή. Ο λόγος που ασχολούμαστε συχνότερα με τον Άδωνη Γεωργιάδη είναι ακριβώς ότι πρόκειται για τον υπουργό που χειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο την κυρίαρχη κυβερνητική επιλογή στην επικοινωνία. Παραθέτω τρία μόνο παραδείγματα αυτής της πρακτικής και ο καθένας μπορεί να την αποκαλέσει όπως προτιμά. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2013, σε συνέντευξή του στη webTV του ΑΠΕ – ΜΠΕ, ο υπουργός Υγείας δήλωνε «Ξεχάστε την Τρόικα, το Μνημόνιο τέλειωσε».
Έξι μήνες αργότερα,ο ίδιος υπουργός δήλωνε με περισσή άνεση ότι « “δεμένοι” με την έννοια της επιτήρησης θα είμαστε για πάντα». Δεν είναι, λοιπόν, ότι δε γνωρίζουν την αλήθεια. Είναι ότι χρησιμοποιούν τις λέξεις με τόσο πρόστυχο τρόπο ώστε και να μπορούν να λένε «το συγκεκριμένο δεν το είπα ποτέ», αλλά και να βαφτίζουν «μεταρρύθμιση» την εξαθλίωση, τις απολύσεις και τους θανάτους. Ας περάσουμε σε ένα δεύτερο παράδειγμα. Ο υπουργός Υγείας στην ίδια συνέντευξή του στη webTV του ΑΠΕ – ΜΠΕ, δεσμευόταν ότι η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα όχι μόνο θα παρέμενε στο 17% αλλά σε πολλές περιπτώσεις αυτό το ποσοστό θα μειωνόταν. Πρώτον, το 1 ευρώ ανά συνταγή που πληρώνει ο ασφαλισμένος αποτελεί από μόνο του πραγματική αύξηση της συμμετοχής στα φάρμακα. Δεν αρκεί όμως αυτό. Με παραδείγματα επί ουσιών και φαρμάκων αποδεικνύεται ότι η συμμετοχή των ασφαλισμένων στην αγορά φαρμάκων αυξήθηκε σήμερα στο 50% – 60%. Αυτό δεν πρόκειται για κάποιον θεωρητικό υπολογισμό, αλλά για μία πραγματικότητα που τη βιώνουν όλοι οι ασφαλισμένοι. Παρά ταύτα, ο υπουργός όχι μόνο δε ζητά συγγνώμη για τη μη τήρηση της δέσμευσής του, αλλά επιμένει να κατηγορεί τους ασφαλισμένους ότι δεν αντιλαμβάνονται τη συγκεκριμένη «μεταρρύθμιση» σε όλο της το μεγαλείο.
Τελειώνω με ένα τρίτο παράδειγμα αφασίας, αδιαφορίας και προσπάθεια δημιουργίας μίας εικονικής πραγματικότητας. Στις 24 Φεβρουαρίου 2014, ο υπουργός Υγείας δήλωνε:
Όμως, μέχρι την 1η Απριλίου, σύμφωνα με το ΚΕΕΛΠΝΟ, οι θάνατοι από τον ιό της γρίπης στην Ελλάδα είχαν ανέλθει στους 117 με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει τη θλιβερή πρωτιά των περισσότερων θανάτων από γρίπη σε όλη την Ευρώπη, γεγονός για το οποίο ο υπουργός Υγείας όχι μόνο δεν ένιωσε καμία ανάγκη να απολογηθεί, αλλά για ακόμη μια φορά έριξε τις ευθύνες στους πολίτες. Κάθε επικοινωνιακό κολπάκι του Άδωνη Γεωργιάδη έχει την αντιστοιχία του σε όλα τα θέματα που χειρίζεται η κυβέρνηση. Από το success story και τη δημιουργία πλαστού πλεονάσματος μέχρι το θέμα Μπαλτάκου, η δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας γίνεται με τεράστια άνεση, η διαστρέβλωση των πραγματικών γεγονότων γίνεται πλέον αυτόματα και οι ευθύνες μετατίθενται ραγδαία και με επαγγελματικό τρόπο μακριά από το «ιερό πρόσωπο» του Αντώνη Σαμαρά. Το βασικό θέμα, όμως, δεν είναι η ύπαρξη αυτής της καθεστωτικής μηχανής που μετατρέπει σε κιμά την πραγματικότητα, αλλά η ύπαρξη πολιτών που καταναλώνουν με ευχαρίστηση τον παραγόμενο κιμά και συνεχίζουν να προσφέρουν την εμπιστοσύνη τους στον κρεοπώλη. Και για όσο καιρό συνεχίζουν να υπάρχουν αυτοί οι πολίτες – πελάτες, χρήσιμο είναι να μένουν οι ελπίδες στην κατάψυξη για να μη χαλάσουν.
[...]Φράσεις όπως «το μνημόνιο απέτυχε» και «η οικονομία έχει καταστραφεί» αδυνατούν να προσεγγίσουν την πραγματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Δεν αντιλαμβάνονται το ταξικό πρόσημο της σημερινής κρίσης. Την μετατροπή της κρίσης σε ευκαιρία από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Ευκαιρία για την πραγματοποίηση μεγαλύτερων κερδών μέσα και από την διάλυση κάθε εργατικού δικαιώματος. Μέσα στην κρίση το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ έχει μειωθεί 14%. Ο λόγος κερδών/μισθών στην Ελλάδα έχει φτάσει στο 1.7 από 1.2 που ήταν στις αρχές της κρίσης.
[...]Η κερδοφορία αυξάνεται και η υποτίμηση της εργασίας προχωράει με βίαιους ρυθμούς. Η κερδοφορία του ελληνικού καπιταλισμού και όχι του γερμανικού. Η μετατροπή του ανταγωνισμού σε καθολικό παράδειγμα για την κοινωνική οργάνωση δεν αποτελεί επιταγή ξένων κέντρων. Αποτελεί δομικό στόχο των δυνάμεων που υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό παντού. Όσο και σε κάποιους να μην αρέσει, έχουμε και στα μέρη μας αρκετούς τέτοιους.
[...]Πρέπει να σπάσουμε τη θεολογία της ανάπτυξης γιατί δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι και σε αυτή τη χώρα υπήρξε ανάπτυξη. Υπήρξε ως μια ταξική διαδικασία με νικητές και χαμένους.Ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία ήταν στους χαμένους.
Όπως χαμένοι είμαστε σήμερα, τόσο στα χρόνια της ύφεσης όσο και της ανάπτυξης που θα μας φέρουν.
Διαφορετικές επιλογές κάνεις με στόχο γενικά την ανάπτυξη της οικονομίας, διαφορετικές με στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών της πλειοψηφίας.
Όπως συμβαίνει συνήθως, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς.
Όταν, δηλώνοντας Ηγέτης, αποφάσισα να δώσω δείγματα από έργα - κουφάρια των "καταλληλότερων" που επιστρέφουν για να μας "σώσουν", δεν περίμενα πού θα με βγάλει αυτή η επιλογή. Ξύπνησαν μνήμες και άνοιξαν πληγές. Για να ειπωθούν όλα, χρειάζεται το βιβλίο μιας ζωής.
Τόχουμε ξαναγράψει: Κάποιοι για να επιπλεύσουν, εμείς πρέπει να ξεχάσουμε τι έκαμαν, τι στηρίζουν, τι υπηρετούν. Μας θέλουν δίχως μνήμη.
Την ίδια ώρα, το φοβισμένο καθεστώς διαδίδει ότι ήμουν συνένοχος. Εντάξει. Μας θύμωσαν και θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Οι Ηγέτες απαντούν στις προκλήσεις. Θα απαντήσουμε κι εμείς, με εκείνο τον μοναδικό τρόπο που απαντούν οι πραγματικοί και όχι κατασκευασμένοι Ηγέτες. ( Άμα δείτε απάντηση στα όσα γράφουμε, να μας το πείτε. Τους προκαλούμε και τους περιμένουμε).
Και να μη ξεχνάμε: Ο πραγματικός Ηγέτης είναι ο λαός. Αυτός είναι η Μετριοφροσύνη της Δημοκρατίας και η Μεγαλοφυία της Τριανταφυλλιάς(οι "καταλληλότεροι" ας ψάξουν να βρουν τι σημαίνουν αυτά). .
Οι πραγματικοί Ηγέτεςξέρουν από αυτοκριτική. Δεν ξέρουν τίποτα από Αλαζονεία. Δηλώνουμε, λοιπόν, ότι παίζαμε τους ελεύθερους πολίτες, δίχως να γνωρίζουμε πώς παίζεται το παιχνίδι της Πολιτικής και του Χρήματος. Δεν ξέραμε αυτό που μάθαμε, όταν έπεσε η Lehmann Brothers και μαζί της έπεσε η τελευταία αξιοπρεπής εργασία μας: Το καφεπαντοπωλείο του χωριού. Δεν ξέραμε πώς είναι δυνατόν με την κατάρρευση μιας τράπεζας να καταρρέουν οι δουλειές και η αξιοπρέπεια εκατομμυρίων ανθρώπων.
Δεν ξέραμε ότι το χρήμα, αυτός ο αντιπρόσωπος της ανάγκης μας, το εργαλείο κάθε συναλλαγής μας, η βάση της οικονομίας και της ζωής μας, ήταν και είναι μονοπωλιακή ιδιοκτησία. Λευτεριά και Ευημερία δεν μπορούν να υπάρξουν, όσο το χρήμα βρίσκεται στα ανεξέλεγκτα χέρια των Τραπεζιτών.
Έχουμε , όμως, δικαιολογία: Με τρόπο συστηματικό και οργανωμένο, ΟΛΑ τα κόμματα αποκρύπτουν από το λαό αυτό το γεγονός.
Βάζουμε άνω τελεία και μπαίνουμε στην παρουσίαση ενός ακόμα έργου αυτών που δήλωσαν "Έχουμε την αποδεδειγμένη Γνώση, Ικανότητα, Εμπειρία...". (Φυσικά, αφορά τρία και όχι μόνο ένα ψηφοδέλτιο).
ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ.
Η Διοίκηση μιας επιχείρησης, πόσο μάλλον δημόσιας, και η διοίκηση ενός Δήμου δεν είναι διαδικασία ανεύθυνων προσώπων. Και μια Εταιρεία δεν είναι δυνατόν να βουλιάζει, χωρίς απόδοση διοικητικών ή άλλων ευθυνών. Μιχαλάτος, Γεωργάτος, Κουρής (και μερικοί άλλοι) ήταν τα μόνιμα πρόσωπα στο Δ.Σ. της τελευταίας περιόδου μιας εταιρείας, που έκλεισε με χρέη και δίχως να αποδοθεί λογαριασμός. Και, φυσικά, πίσω από τα πρόσωπα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
(Το έργο παίχτηκε, με παραλλαγές και άλλα πρόσωπα, σε όλη την Ελλάδα. Για αυτό το λόγο, το σημερινό μας άρθρο θα έχει "διεθνή" καρριέρα, για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεώτεροι).
Ας τους ψηφίσουμε, λοιπόν, και για τούτο το σπουδαίο έργο, που υποτίθεται θα έφερνε την "Ανάπτυξη" στην Κεφαλονιά.
Κανονικά, δεν πρέπει να γράψουμε τίποτε άλλο, αφού και η "Ανάπτυξη" δεν ήρθε και η "Αναπτυξιακή" (τρομάρα της) κατέρρευσε παταγωδώς.
Θα σταχυολογήσουμε μόνο κάποια περιστατικά.
Η Συγκυβέρνηση δεν είναι τωρινό καθεστώς. Η "Αναπτυξιακή" συγκυβερνήθηκε στα τελευταία χρόνια της ζωής της, από αυτούς που συγκυβερνούν την Ελλάδα και, τώρα, έχουν αποφασίσει να αλληλοψηφιστούν, "για το καλό της Κεφαλονιάς".
"Αναπτυξιακή" Εταιρεία, με δύο λόγια: Εταιρεία σκανδάλων, ανοησίας και υψηλών αμοιβών.
(Ας μιλήσει και ο σεβαστός συμπολίτης που για λίγους μήνες ανέλαβε άμισθος Πρόεδρος κι έφυγε τρέχοντας, όταν η συγκυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ στη Νομαρχία- ΝΔ στην κυβέρνηση) του ζήτησαν να κάμει κάτι που δεν έπρεπε. Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. (Ή είναι μόνο για λίγους). Ας πάψουν να εκμεταλλεύονται την εν σιωπή Αξιοπρέπεια. Μας οδηγούν στην εν τάφω Ζωή).
1. Σκάνδαλα.
Δεν τα ξέρουμε ΟΛΑ. Θα σας πούμε για κάποια που σκόνταψαν πάνω μας ή είδαν το φως της δημοσιότητας.
Το άρθρο της εποχής αναφέρεται και σε σκανδαλώδη τιμολόγια συνεστιάσεων, ...με 50 κουνέλια. Για την ιστορία, τις καταγγελίες έκαμε στο τότε νομαρχιακό Συμβούλιο ο Δ. Λυκούδης.
Μετά από τις καταγγελίες το δικαστήριο με όρισε πραγματογνώμονα για την υπόθεση του ντοκυμαντέρ. Για τις άλλες καταγγελίες δεν γνωρίζουμε κάτι. Ας απαντήσει η "δικαιοσύνη".
Σήμερα, θα δούμε γιατί οι "γοργές διαδικασίες της δικαιοσύνης" δεν οδήγησαν πουθενά.
Παραγωγός - χρηματοδότης του έργου ήταν η "Αναπτυξιακή" - Νομαρχία και σκηνοθέτης ο ...τάδε.
Όρος στη σύμβαση: Τα "πνευματικά" δικαιώματα ανήκαν στον σκηνοθέτη και απαγορευόταν η δημόσια προβολή, χωρίς τη συγκατάθεση του σκηνοθέτη! Το φιλμ, που πληρώθηκε από τη Νομαρχία - "Αναπτυξιακή" για την "προβολή της Κεφαλονιάς", δεν προβάλλεται δημόσια. Δεν το έχουν δει αυτοί που έπρεπε να το δουν.
Στην ερώτηση μας "γιατί υπογράψατε τέτοιο όρο στη σύμβαση;", λάβαμε την απάντηση: "Έτσι συνηθίζεται".
Μπορεί όλοι εμείς να νομίζουμε ότι τα δικαιώματα ανήκουν στην εταιρεία - παραγωγό που πληρώνει, αλλά αυτό ισχύει μόνο για τους ηλίθιους του Χόλυγουντ ή του Μπόλυγουντ. Εδώ είναι Ελλάδα(το ίδιο έργο πρέπει να έχει παιχτεί και σε άλλα μέρης της φιλτάτης πατρίδας).
Τι νόημα είχε να πληρώσουμε κάτι, που δεν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε;
Με όσα έγγραφα μου παρέδωσε η δικαιοσύνη και η "Αναπτυξιακή", διεπίστωσα ότι η υποχρέωση για καινούργιο κινηματογραφικό υλικό και λήψεις δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Μία σύμβαση που υπογράφτηκε άνοιξη και παραδόθηκε καλοκαίρι είχε εικόνες από ...μάζεμα ελιάς.
Για να συνεχίσω την έρευνα και να στοιχειοθετήσω το πόρισμα μου, έπρεπε να έχω συμπληρωματικά στοιχεία. Ζήτησα, ως όργανο δικαιοσύνης, πλέον, το φάκελο της υπόθεσης από το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας.
Μου απάντησαν ότι είναι αδύνατον να μου δώσουν το φάκελο, γιατί είναι κλειδωμένος στα υπόγεια του υπουργείου,... λόγω chlofen!Εκείνα τα χρόνια είχε δημοσιευθεί ότι στα υπόγεια του Υπουργείου είχαν βρεθεί βαρέλια με το καρκινογόνο και απαγορευμένο chlofen. (Δεν γνωρίζω αν και σήμερα τα βαρέλια είναι κλειδωμένα στο υπόγειο του υπουργείου).
Κατόπιν τούτου, επέστρεψα στη δικαιοσύνη ανολοκλήρωτο τον φάκελο, λόγω αντικειμενικής αδυναμίας συγκέντρωσης αποδεικτικών στοιχείων.
β)Μία διαδικασία πρόσληψης.
Εδώ είναι που χαρακώνομαι. Σκέφτηκα να μη το γράψω, αλλά κάποιοι εξακολουθούν να με κατηγορούν για "συνένοχο" στα εγκλήματα τους. Η "λάσπη" και η συκοφαντία είναι χαρακτηριστικό των κρατούντων από το λαιμό το λαό και από τα γκέμια την εξουσία. Ιδού η αμοιβή της "συνενοχής" μου:
Στην εποχή των "γαλάζιων" συνεντεύξεων, προκηρύσεται θέσεις λογιστή και γραμματέα στην "Αναπτυξιακή".
Ως πτυχιούχος ΑΣΟΕΕ και με μεγάλη προϋπηρεσία, καταθέτω αίτηση πρόσληψης. Διεκδικητής της θέσης και μία κοπέλα, απόφοιτος ΤΕΙ και με μικρότερη υπηρεσία. Στην αντικειμενική μοριοδότηση, βαθμολογούμαι πρώτος.
Στη "γαλάζια" συνέντευξη( Κουρής, Λευκαδίτης και ο τότε Πρόεδρος της "Αναπτυξιακής"), κόβομαι. Το τελευταίο το έχω από πληροφορίες και διαρροές, γιατί η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ σε συνεδρίαση του Δ.Σ. Δεν θα πέρναγε η εισήγηση(Το μη ηθικό, πολιτικά, έχει και τα όρια του).
Η προκήρυξη της θέσης ακυρώθηκε, λόγω λανθασμένης διατύπωσης. Το ίδιο λάθος στη διατύπωση είχε και η προκήρυξη της θέσης γραμματέα, αλλά αυτή ολοκληρώθηκε κανονικά.
(Δεν θέλω να γράψω τι θα προέκυπτε, αν, έστω και για λίγο, γινόμουν λογιστής αυτής της εταιρείας. Δεν έγινα).
γ)Συμπληρωματικά στα δικά μου, βρήκα στο διαδίκτυο:
Ο μόνος τρόπος για να γίνει "εκκαθάριση" και διαγραφή ευθυνών είναι η νομοθετική ρύθμιση. Οι συγκυβερνώντες το έχουν ξανακάμει. Θα είναι άδικο να μη το κάμουν και για τα παιδιά τους.
Οι κρίσεις δικές σας. Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα.
2.Η ανοησία.
Αυτή την ιστορία, την έχουμε ξαναγράψει. Να εκληφθεί, όμως, ως ψυχαγωγικό πρόγραμμα, αλλά και ως σημαντικό στοιχείο της ικανότητας αυτών που μας διοίκησαν, μας διοικούν και θέλουν να μας ξανακυβερνήσουν.
Φθινόπωρο του 1999, τελειώνει ο 20ος αιώνας και ο πλανήτης ετοιμάζεται να γιορτάσει τον ερχομό του 21ου αιώνα.
Η φαεινή ιδέα του τότε Νομάρχη και Προέδρου της "Αναπτυξιακής" είναι να εορτάσουμε τον ερχομό του νέου αιώνα, φέρνοντας στην Κεφαλονιά ...τηΦιλαρμονική της Βιέννης!!!
Υπογράφτηκε με κάποιον ατζέντη σύμβαση και δόθηκε και προκαταβολή (νομίζω 5 εκατομμύρια της αλήστου μνήμης δραχμής). Οι διαδικασίες μπήκαν στο Δ.Σ. της "Αναπτυξιακής" με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, μη τυχόν και χαθεί το κελεπούρι.
Μετά τις πρώτες υπογραφές, ο Νομάρχης "ανακάλυψε" ότι δεν πρόκειται για την πασίγνωστη "Φιλαρμονική της Βιέννης", αλλά για κάποια άλλη φιλαρμονική!!!
Υποτίθεται ότι η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια, εκατέρωθεν. Οι μεν ζήτησαν επιστροφή της προκαταβολής και οι δε ζήτησαν όλο το ποσό της σύμβασης, λόγω αθέτησης συμφωνίας!
Αν εσείς μάθατε κάτι για αυτό, να μας το πείτε. Μιλάμε για δημόσιο χρήμα και για δημόσιους οργανισμούς.
Ας βάλουμε, τώρα, την ταφόπλακα στις ικανότητες των καταλληλότερων:
Καλά, όλος ο πλανήτης γνωρίζει, δωρεάν, αυτό που δεν γνώριζε ο νομάρχης κι έπρεπε να πληρώσει για να το μάθει!!!
Η Ομερτά είναι χαρακτηριστικό της Μαφίας. Η Σιωπή και η αλληλοκάλυψη είναι χαρακτηριστικό του πολυκέφαλου τοπικού και κεντρικού συστήματος εξουσίας. Η Σιωπή είναι Συνενοχή.
(Με τον Μάκη Δημητράτο, που δεν δηλώνει "ηγέτης" ή "καταλληλότερος". Με τον Μάκη, γιατί στην πραγματικότητα, αυτός είναι με εμάς. Ένας από μας. Εμείς, απλώς, σας λέμε τι σκοπεύουμε να κάνουμε. Εσείς να πράξετε κατά συνείδηση. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί πόσα από τα "αναπάντητα ερωτήματα" θα απαντηθούν, αν οι Ριζοσπάστες γίνουν τοπική κυβέρνηση).
Σιγά - σιγά, γίνεται φανερό ποιοι είναι οι καταλληλότεροι να αυτοκυβερνηθούν.
(Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΗΜΕΡΩΝ ΤΟΥΣ, ΣΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕΣ)
Όσο για μένα: συνένοχο στη οικονομική, ηθική, πολιτισμική και εθνική εξόντωση του λαού (που συμπεριλαμβάνει και η δική μας εκτέλεση) δεν θα μ' έχετε.
Υποψήφιου δημοτικού σύμβουλου με την ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΙΘΑΚΗΣ
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του φετινού Μαΐου βάζουν σε πρώτη θέση το μεγάλο θέμα της οικονομικής επιβίωσης των ΟΤΑ αλλά και του αναπτυξιακού ρόλου που πρέπει να έχουν αυτοί τόσο σε καθαρά τοπικά θέματα όσο και σε περιφερειακά και εν τέλει και σε εθνικά. Τα θέματα αυτά έχουν μεγάλο βάθος χρόνου, το οποίο αποκτά νέα χαρακτηριστικά στην σημερινή δύσκολη εποχή του καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» το οποίο έχει επιβληθεί από τα παρελθόντα και τα μελλούμενα Μνημόνια.
Το ξήλωμα των παραδοσιακών μορφών της ΤΑ και η προώθηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που άρχισε το 1998 με τον «Καποδίστρια» και την κατάργηση των μικρών κοινοτήτων, παράλληλα με το κλείσιμο των μικρών Δημοτικών Σχολείων που υπήρχαν σε αυτές (δηλαδή η απαξίωση της τοπικής κοινωνίας και η αντικατάστασή της με κάτι ….ποιό «συγκεντρωτικό») οδήγησε το 2010 στο εξάμβλωμα του «Καλλικράτη», το οποίο έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην διαφορετικότητα των ανά την επικράτεια τοπικών συνθηκών αντιμετώπισης των αυτοδιοικητικών μας ζητημάτων και εν τέλει στην «ανάθεση» της ζωής μας σε τρίτους που εδρεύουν κάπου αλλού (Αθήνα, Πάτρα, Κέρκυρα και κυρίως στις Βρυξέλλες). Παράλληλα και σε συνδυασμό με την πλήρη υποταγή των κατά καιρούς διαχειριστών της Νομαρχιακής και Περιφερειακής αυτοδιοίκησης στις καθαρά κομματικές τους επιλογές (Νομαρχίες Γεωργάτου – ΠΑΣΟΚ, Λευκαδίτη – ΝΔ και Περιφέρεια Σπύρου –ΝΔ) ομού μετά των τοπικών τους εκπροσώπων, στέρησαν κάθε δυνατότητα δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης στην Ιθάκη, με τα γνωστά αποτελέσματα της πλήρους απαξίωσης του δημόσιου τομέα στο νησί μας.
Τέλος οι λάθος επιλογές της απολύτως ελεγχόμενης από την εκάστοτε κεντρική εξουσία Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας, οδήγησαν από τη μια σε «γιγαντισμό» των Αυτοδιοικητικών δομών με μεταφορά αρμοδιοτήτων (κυρίως κοινωνικού χαρακτήρα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση) χωρίς να γίνει μεταφορά αντίστοιχων πόρων, με αποτέλεσμα τη μετακύλιση νέων βαρών στους δημότες και συρρίκνωση του κοινωνικού και αναπτυξιακού ρόλου των ΟΤΑ.
Από την άλλη με το Μνημόνιο η κατάσταση επιδεινώθηκε διότι στο όνομα της δημιουργίας «πρωτογενούς πλεονάσματος», η Αυτοδιοίκηση έπαιξε το ρόλο ….του αμνού ποα αίρει τις αμαρτίες του κόσμου! Η θεσμοθετημένη κρατική επιχορήγηση από τους ΚΑΠ (κεντρικοί αυτοτελείς πόροι), στο διάστημα 2009-2014, μειώθηκε κατά 55% (από 3.907 εκατ. € σε 1.760 €), με αποτέλεσμα το προσδοκώμενο «πλεόνασμα» για το 2013, όποιο και αν είναι, να προέλθει κατά 754 εκτ. € από το «πλεόνασμα» των προϋπολογισμών των ΟΤΑ. Δηλαδή από «πλεόνασμα» ….περικοπών κοινωνικών, αναπτυξιακών, μισθολογικών δαπανών, αυξήσεις δημοτικών φόρων και τελών, μειώσεις προσωπικού, ελαστικές μορφές απασχόλησης, κά.
Η αυτοδιοίκηση μπορεί και πρέπει να γίνει σημαντικός μοχλός προοδευτικής εξόδου από την κρίση, συμβάλλοντας στην επιβίωση του λαού, την κοινωνική φροντίδα, τη βιώσιμη ανάπτυξη, την αύξηση της μόνιμης απασχόλησης, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την πολιτιστική αναγέννηση και την περιβαλλοντική προστασία. Κρίσιμος παράγοντας είναι η εξασφάλιση της οικονομικής της αυτοδυναμίας, της δημοκρατικής αποκέντρωσης, της κατάργησης του λεγόμενου «Παρατηρητηρίου Οικονομικής Αυτοτέλειας, του έλεγχου νομιμότητας και όχι σκοπιμότητας στη δράσης της, κά.
Ειδικότερα χρειάζεται:
Α) Πλήρης απόδοση των θεσμοθετημένων πόρων (ΚΑΠ) και καμιά μεταφορά αρμοδιοτήτων χωρίς αντίστοιχους πόρους.
Β) Αύξηση κονδυλίων ΠΔΕ για Αυτοδιοίκηση (έκτακτο πρόγραμμα 4 δις για δημιουργία 250.000 θέσεων εργασίας σε βάθος πενταετίας.
Γ) Αναπροσαρμογή των έργων ΕΣΠΑ με προτεραιότητα την απασχόληση και τη δημιουργία θέσεων εργασίας (κοινωνικό και παραγωγικό τομέα).
Δ) Αξιοποίηση προγραμμάτων «ΑΚΣΙΑ» για τη βελτίωση υλικοτεχνικών και κοινωνικών υποδομών, προστασία περιβάλλοντος, εξοικονόμηση ενέργειας και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, με ακύρωση ταυτόχρονα των μέτρων διαθεσιμότητας και απολύσεων.
ΣΤ) Εξασφάλιση βιωσιμότητας κοινωνικών δομών για στήριξη των ευπαθών ομάδων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Ζ) Δραστική μείωση, δημοτικών τελών και φόρων για τις αδύναμες εισοδηματικά κοινωνικές ομάδες, απαλλαγή όσων βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχειας.
Η) Δημιουργία αποδοτικών δημοτικών επιχειρήσεων και νέων μόνιμων θέσεων εργασίας (απορρίμματα, ΑΠΕ, κατασκευές, κά).
Θ) Εφαρμογή του «συμμετοχικού προϋπολογισμού», καθώς και του περιφερειακού, χωροταξικού και δημοτικού δημοκρατικού προγραμματισμού.
Ι) Κατάργηση «Καλλικράτη», αποσυμπίεση δήμων και ριζική αλλαγή του «υπέργηρου» Κώδικα της Αυτοδιοίκησης.
ΙΒ) Εξασφάλιση των θέσεων εργασίας στο Δήμο, καμία απόλυση δημοτικού υπαλλήλου.
Επομένως λεφτά υπάρχουν , αλλά αν δεν αλλάξουν οι προτεραιότητες θα χάσουμε και τα όσα μας έχουν απομείνει.
Και δεν μπορούμε πλέον να βαδίζουμε όπως πριν από 4 ή 8 χρόνια με ευχολόγια και με δήθεν αναπτυξιακές προτάσεις , που το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των δημοτών, αλλά με δράσεις και αγώνες κοινωνικούς και λαικούς που θα φέρουν στο κέντρο τον πολίτη, την πόλη και τον πολιτισμό.
Θες που η φάση στην Ελλάδα του 2014 δεν παλεύεται, θες που από το στρες οι μισοί είναι χαπακωμένοι και οι άλλοι μισοί με το μπινελίκι στην κωλότσεπη - όσο περνάει ο καιρός τόσο παρατηρούμε γύρω μας μια «στροφή στο παρελθόν». Οπου σταθείς κι όπου βρεθείς, σε ακολουθεί η επωδός: «Οταν ήμουνα παιδί…»
Που συνοδεύεται και από έναν παρατεταμένο αναστεναγμό: «Αααααχ»: «Αααααχ, όταν ήμουνα παιδί…».
Ολοι μας - εγκλωβισμένοι σε ένα παρόν μεταξύ θρίλερ και σπλάτερ - ξαναγράφουμε μανιωδώς τις πίσω μας σελίδες. Που, στην τελική, δικές μας είναι, ό,τι γουστάρουμε τις κάνουμε. Τις αλλάζουμε, τις διορθώνουμε, τις εξωραΐζουμε, τις μακιγιάρουμε, τις στολίζουμε, κρεμάμε κορδελάκια και ροζ φιογκάκια... Και πετάμε όλες τις παραγράφους που δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Ενώ, μέχρι τώρα, θεωρούσαμε το μέλλον «άδηλον» και το παρελθόν «καταγεγραμμένο» - τώρα από την «καταγραφή» περνάμε στην «επανεγγραφή».
«Ααααχ, όταν ήμουνα παιδί…».
Ξαφνικά, ένας ολόκληρος λαός λες και πήδηξε από τις σελίδες των παλιών αναγνωστικών: «Ελλη, να ένα μήλο. Λόλα, να ένα άλλο. Μήλο, Μίμη. Ελα, Μίμη, έλα, ένα μήλο, μέλι. Δετέ την οικογένεια. Ετοιμοι όλοι να φάνε. Να ο πατέρας, η Λόλα, ο Μίμης, η Ελλη, η Αννα, η γιαγιά και η μητέρα (πρώτη φίρμα ο πατέρας - στον πάτο της μαρκίζας γιαγιά και μάνα). Τι μεγάλη οικογένεια!».
Τι μεγάλη οικογένεια! Τι ωραία τα παιδικά μας χρόνια! Ετσι καθόμασταν όλοι στο τραπέζι με του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά. Κανένας δεν πεινούσε, κανένας δεν υπέφερε, κανένας δεν αρρώσταινε. Γίναμε όλοι ξαφνικά μέλη της οικογένειας του Αναγνωστικού. Πάει να είμαι εγώ η Ελλη; Που με φωτίζει και το ξανθό; Και να είσαι εσύ ο Μίμης - πάει; Μίμη, μήλο, τρώγε και σκάσε!
«Αααααχ, όταν ήμουνα παιδί…»
Εκείνη η αλάνα πια! Δίπλα πόρτα ήταν... Που παίζαμε στην αλάνα... Που τρέχαμε στην αλάνα... Που κυνηγιόμαστε στην αλάνα... Και μετά μαζευόμασταν στο οικογενειακό τραπέζι και άντε ξανά μανά να δαγκώνουμε εκ περιτροπής του Μίμη το μήλο. Εμείς δεν μεγαλώσαμε στην Ελλάδα - εμείς ήμασταν η Χάιντι το κοριτσάκι των Αλπεων και αρμέγαμε χαρωπές κατσικούλες.
«Ααααχ, όταν ήμουνα παιδί…»
Η Ελλάδα μια ιλουστρασιόν χώρα... Ή η Ελλάδα μια ασπρόμαυρη ταινία. Κάποιοι την πρόλαβαν στις αίθουσες των φθαρμένων σινεμά και κάποιοι μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης... Ανάλογα οι γενιές, ανάλογα οι ηλικίες... Τις Κυριακές μπαίναμε όλοι μαζί στο ίδιο λεωφορείο για τη θάλασσα, παρέα με τον Ορέστη Μακρή και τις κόρες του. Την επόμενη ημέρα, στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούμε τη θεία από το Σικάγο. Τα καλοκαίρια δίναμε «Ραντεβού στην Κέρκυρα» με την Καρέζη και τον Αλεξανδράκη. Ή κάναμε «Διακοπές στην Αίγινα» με την Αλίκη και τον Κωνσταντάρα...
«Αααααχ, όταν ήμουνα παιδί…»
Οι γενιές πριν από μας... Η δική μας... Εκείνες που ακολούθησαν... Ολες έσβησαν από τη μνήμη τους πόλεμους, εμφύλιο, χούντα, διώξεις, ξερονήσια, εξορίες, φυλακές, σκοταδισμό, στιγματισμό, μικροαστισμό και όλα τα «-ισμός» που μας ξεβολεύουν. Δεν υπάρχει πια μιζέρια, μισαλλοδοξία, στενομυαλιά. Δεν υφίσταται πια η κοινωνία που ανέμιζε ματωμένα σεντόνια στων αειπάρθενων τα μπαλκόνια. Η κοινωνία που κακοποιούσε γυναίκες, παιδιά και αδύναμους. Που βασίλευε ο πατέρας αφέντης. Που περιθωριοποιούσε άτομα, αντιλήψεις, τρόπους ζωής και ιδεολογίες - οτιδήποτε ξεγλιστρούσε σαν γάργαρο νεράκι από το συρματόπλεγμα του «νορμάλ».
«Αααααχ, όταν ήμουνα παιδί…»
Ενα άθλιο παρόν και ένα ζοφερό μέλλον... Αυτά μας αναγκάζουν να κρύβουμε το κεφάλι μας στην κινούμενη άμμο του παρελθόντος! Ενα παρελθόν υπαρκτό μόνο στη φαντασία μας... Το «χθες» δεν ήταν τόσο ευτυχισμένο όσο «σήμερα» θέλουμε να πιστεύουμε. Και ούτε εμείς ήμασταν τα παιδιά των παλιών αναγνωστικών. Καλά και άγια τα ήθη και τα έθιμα, τα Κούλουμα, η Σαρακοστή, οι Φωτιές του Αϊ-Γιαννιού, τα πασχαλιάτικα γλέντια… Ομως, αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει κάποτε να πάψουμε να εξωραΐζουμε τις πίσω μας σελίδες... Αν θέλουμε να γράψουμε καινούργια κεφάλαια, πρέπει να πάψουμε να διορθώνουμε τα παλιά... Γιατί μόνο όποιος έχει το κουράγιο να αντιμετωπίσει το παρελθόν του κατάματα, μόνο αυτός μπορεί να συστηθεί με το παρόν και να προχωρήσει στο μέλλον!
