Καλημέρα ....τιμή στους αγωνιστές ....
Η Νέα Δημοκρατία έβγαλε ανακοίνωση για την 21η Απριλίου. Συγχαρητήρια ανακοίνωση για τα στελέχη της
Γενέθλια
21 Απρ, ’15,
Πιτσιρίκο καλησπέρα.
Πάει που λες η μαμά μου έγκυος τέτοιο καιρό πριν χρόνια (είκοσι έξη στον αριθμό) στον γυναικολόγο και του λέει «να το πάρουμε το παιδί γιατρέ, να το βγάλουμε» και της λέει ο άνθρωπος «γιατί να το πάρουμε κυρία μου; Αφού του αρέσει εκεί μέσα, θα βγει όποτε θέλει, στην ώρα του». «Να το πάρουμε γιατρέ μου σιγά-σιγά», να επιμένει η μητέρα μου μιας και πλησίαζαν οι μέρες, ανένδοτος ο γιατρός. Του λέει κάποια στιγμή στο τέλος «μα θα βγει καμιά ώρα χουντάκι το κοπέλι γιατρέ». Εντάξει, το παραπάνω είναι σε ελεύθερη απόδοση, μιας και ό,τι ξέρω είναι από διηγήσεις.
Να μη στα πολυλογώ, με τούτα και με κείνα, βγήκα χουντάκι μεν (ευτυχώς μόνο ως προς την ημερομηνία γέννησης), υγιέστατο δε, οπότε όλοι ήταν ευχαριστημένοι.
Έτσι λοιπόν πέρασα όλα μου τα παιδικά -και όχι μόνο- χρόνια να μου εύχονται όλοι οι γνωστοί και φίλοι σε δύο συγκεκριμένες χρονικές στιγμές της ημέρας των γενεθλίων μου: στη μια το μεσημέρι και γύρω στις οκτώ το βράδυ.
Ήταν, βλέπεις, οι ώρες των δελτίων ειδήσεων, που πλάκωναν όλα τα ρεπορτάζ και τα «σαν σήμερα» σχετικά με την χούντα και όλα αυτά τα σιχαμένα, οπότε όλοι με θυμόντουσαν.
Και να με φέτος, πάλι γενέθλια. Τι να γιορτάσεις όμως; Έχει κανένα νόημα; Εντάξει, ας χαρούν οι γονείς μου που βλέπουν το παιδί τους υγιές να μεγαλώνει και λοιπά και λοιπά, αλλά, κατά τα άλλα, τι νόημα έχει να κάνουμε γιορτές και πανηγύρια, που καταφέραμε να ολοκληρώσουμε άλλον ένα χρόνο καταναλωτισμού στον υπέροχο κόσμο του καπιταλισμού;
Μπορεί και να φταίει η απαισιοδοξία που με κατακλύζει τις τελευταίες μέρες, αλλά πώς αλλιώς όταν μόνο μετράς;
Μετράς ψυχές στην Μεσόγειο, ψυχές στην Συρία και στην Κένυα, μετράς αυτοκτονίες, φίλους σου μετανάστες πια, ανθρώπους που χάνονται λόγω ανεπάρκειας δομών παροχής υγείας και πόσα ακόμα.
Θυμάμαι άκουσα μια φορά ότι σε μια χώρα στην Αφρική στα γενέθλια εύχονται «να τα σαραντίσεις». Τότε είχα ανατριχιάσει. Μετά έμαθα ότι σε τέτοιες χώρες είναι κατόρθωμα ένα παιδί να φτάσει τα 5 χρόνια ζωής (μαλάρια, διάρροιες, HIV/AIDS, φυματίωση κλπ γαρ). Ε, εκεί το καταλαβαίνω να τα γιορτάζει κανείς.
Εγώ λέω να το κλείσω το κατάστημα για φέτος. Αντί να μου ευχηθούν οι άλλοι, φέτος λέω να ευχηθώ εγώ, όπως εκείνη την ευχή που κάναμε παιδιά πριν φυσήξουμε τα κεράκια: αλληλεγγύη από όλους σε όλους. Τότε μόνο μπορεί να ισιώσει το καράβι και να μην μπατάρει νομίζω.
Βέβαια, η αλληλεγγύη προϋποθέτει πολλά πνευματικά εφόδια, αλλά ελπίζω ότι και αυτό θα το κατακτήσουμε ως κοινωνία κάποια στιγμή. Και τότε θα βλέπουμε και θα ζούμε τα όμορφα της ζωής.
Γιατί κι αυτή τη ρημάδα, μια φορά τη ζει κανείς, δεν έχει δεύτερη, ας το θυμόμαστε πού και πού.
Σε φιλώ
Κρις
Υ.Γ. Πες σε παρακαλώ στον κομπανιέρο Άρη ότι, αν συνεχίζει να γράφει τέτοια κείμενα, κινδυνεύει να τον ερωτευτώ.
(Αγαπητή φίλη, αν περιμέναμε να υπάρξει ειρήνη και ευτυχία σε όλο τον κόσμο για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μας ή οτιδήποτε άλλο, δεν θα γιορτάζαμε ποτέ και τίποτα. Οπότε, γιορτάστε ελεύθερα. Όσο για τη χούντα, υπήρχε χούντα και πριν την 21η Απριλίου του 1967. Αλλά αυτό δεν πρέπει να το λέμε. Πρέπει οι Έλληνες να νομίζουν πως η ζωή στην Ελλάδα την δεκαετία του 1960 ήταν σαν τις βλακώδεις ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, όπου οι πλούσιοι παντρεύονταν τίμιες φτωχές και όλοι ήταν αγαπημένοι και χόρευαν χάλι γκάλι. Χρόνια πολλά. Να τα χιλιάσετε!)
