Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 Ντοκουμέντο 63 λεπτά
Για να μην την πάθουν και αλλοι/ες με ανάλογες δημοσιεύσεις κινηματικών βίντεο.
Δημιούργησα το παραπάνω ταινιάκι των 63 λεπτων για την Εξεγερση του Δεκέμβρη μόνο για κινηματική χρήση και όχι εμπορική. Το αναφέρω ρητά και στο τέλος του βίντεο. Οποιαδήποτε κινηματική χρήση είναι ελεύθερη αλλά απαγορεύεται για εμπορικούς
Ανοίγματα που κλείνουν
http://www.efsyn.gr/
Το πρόβλημα των συμμαχιών προκαλεί ισχυρούς κλυδωνισμούς στον ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά μετά το 2010. Η Κεντρική Επιτροπή του περασμένου Σαββατοκύριακου πρόκρινε μια «προοδευτική, αντιμνημονιακή, κοινωνική συσπείρωση» (που ο φιλοκυβερνητικός Τύπος έσπευσε να παραφράσει ως άνοιγμα στο ΠΑΣΟΚ), η καρδιά του ζητήματος βρίσκεται όμως αλλού: οι συλλογικές διαδικασίες θα εξακολουθήσουν άραγε να έχουν νόημα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή, αντίθετα, η νέα ηγετική ομάδα που έχει αποκρυσταλλωθεί γύρω από τον κ. Τσίπρα θα αυτονομηθεί, υιοθετώντας ένα βοναπαρτιστικό μοντέλο λειτουργίας και βάζοντας την εσωκομματική δημοκρατία στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας εν ονόματι της κρισιμότητας των καιρών;
Προς αυτή την τελευταία κατεύθυνση πιέζουν ουκ ολίγοι εξωτερικοί καλοθελητές, καλώντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να κόψει σαν νέος Μεγαλέξανδρος τον γόρδιο δεσμό των «παιδικών ασθενειών» του κόμματος ώστε να κριθεί κατάλληλος να κυβερνήσει. Τη σχετική δημόσια συζήτηση άνοιξε από τον ιστότοπό της η Ελλη Στάη, ξεκαθαρίζοντας σαν παλιά καραβάνα στον μικρό Αλέξη ότι, αν φιλοδοξεί ν’ αναδειχθεί σε νέο Ανδρέα Παπανδρέου, θα πρέπει να γίνει «ο απόλυτος κυρίαρχος στο κόμμα του», να «πάψει να καλοπιάνει όσους σηκώνουν μπαϊράκι» και ν’ ανοίξει την πόρτα «για να βγουν, όταν κρίνει ο ίδιος, όσοι βάζουν βέτο, εμπόδια ή παραμορφώνουν τις δικές του αντιλήψεις». Το γεγονός πως αυτοί που «σηκώνουν μπαϊράκι» στην προεδρική αυθεντία το κάνουν συχνά επικαλούμενοι τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων, ελάχιστη σημασία έχει. Στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι ξέρουμε πού ακριβώς έγραφε ο μακαρίτης ο Αντρέας τις συλλογικές διαδικασίες και τι είδους αυλή συγκέντρωσε γύρω του όταν άρχισε να χτυπά την πόρτα της εξουσίας.
Το τρέχον διακύβευμα δεν αφορά όμως μόνο την αυτονόμηση της ηγεσίας ή τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς τους «έμπειρους» διαχειριστές της εξουσίας από τον ευρύτερο «μεσαίο χώρο» (αυτούς, δηλαδή, που βύθισαν την ελληνική κοινωνία στην ανθρωπιστική καταστροφή της τελευταίας πενταετίας). Αφορά και την εκκαθάριση των ριζοσπαστικών στοιχείων που διαμόρφωσαν τη μαχητική φυσιογνωμία του κόμματος και το ανέδειξαν σε πρώτη δύναμη μέσα από τις κοινωνικές συγκρούσεις του 2011-12. Το σχετικό αίτημα υπέβαλε καθαρότερα απ’ όλους ο Αλέξης Μητρόπουλος, εισηγούμενος την «αποδυνάμωση ή και απόσυρση ορισμένων παραδοσιακών μας στελεχών στον συνδικαλιστικό χώρο, τη νεολαία, τα επιστημονικά σωματεία, τις αγροτικές ενώσεις και αλλού» προκειμένου να διευκολυνθεί το «προσκλητήριο σε στελέχη άλλων χώρων που απεξαρτήθηκαν από το Μνημόνιο». Ολως παραδόξως, το επιτελείο που τα θαλάσσωσε με τις διαδοχικές θεαματικές γκάφες του κατά την κατάρτιση των εκλογικών συνδυασμών παραμένει στο απυρόβλητο όλης αυτής της «αυτοκριτικής» ζύμωσης.
Αν κάτι εντυπωσιάζει τον εξωτερικό παρατηρητή, αυτό είναι πάντως ο έκδηλα στερεοτυπικός χαρακτήρας της επιχειρηματολογίας υπέρ του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε «υπεύθυνο» κόμμα, ανοιχτό στα ποντίκια που εγκαταλείπουν κατόπιν εορτής το κλυδωνιζόμενο σκάφος του μνημονιακού μπλοκ. Αντί για το δάσος των δυνητικών ψηφοφόρων που απέχουν από τις εκλογές πιστεύοντας πως «όλοι το ίδιο είναι», η διεύρυνση επικεντρώνεται στο φάντασμα ενός ανύπαρκτου πλέον κοινωνικού «κέντρου». Κι όμως μια σειρά παραδείγματα από τις πρόσφατες τοπικές εκλογές -με πρώτο αυτό της Αθήνας- αποδεικνύουν πως το κλειδί για τη διεκδίκηση των μεσαίων στρωμάτων περνά από την ορθολογική υπεράσπιση του ριζοσπαστισμού κι όχι την απάρνησή του. Στο Χαλάνδρι, λ.χ., τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να τεμαχίσουν το ιστορικό τοπικό σχήμα «Αντίσταση με τους πολίτες», που είχε αποσπάσει 10,8% στις εκλογές του 2010, με το επιχείρημα πως η ονομασία και οι πρακτικές του θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά για ένα ευρύτερο κοινό (1-2). Η πλειοψηφία της τοπικής οργάνωσης απέτρεψε όμως την υλοποίηση αυτού του φαεινού σχεδιασμού και η «Αντίσταση» κέρδισε τελικά τον δήμο στον δεύτερο γύρο με 52,4%. Το αντίθετο συνέβη στα γειτονικά Βριλήσσια, όπου το δημοτικό σχήμα «Δράση για μια άλλη πόλη» (13,9% το 2010) διασπάστηκε με τη σύσταση ενός κομματικού ψηφοδελτίου απαλλαγμένου από «αριστερίστικες εμμονές», που πρόβαλλε αποκλειστικά το φύλο της επικεφαλής του και το χρίσμα της Κουμουνδούρου (3-5). Η ετυμηγορία της κάλπης ήταν αποκαλυπτική: το «ευρύ» αυτό σχήμα ήρθε πέμπτο με μόλις 8,8% έναντι 15,5% των «αριστεριστών» (6), ο δε δήμος πέρασε στα χέρια του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ, που στον πρώτο γύρο είχε πάρει μόλις 20,2% (7).
Το πρόβλημα των συμμαχιών προκαλεί ισχυρούς κλυδωνισμούς στον ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά μετά το 2010. Η Κεντρική Επιτροπή του περασμένου Σαββατοκύριακου πρόκρινε μια «προοδευτική, αντιμνημονιακή, κοινωνική συσπείρωση» (που ο φιλοκυβερνητικός Τύπος έσπευσε να παραφράσει ως άνοιγμα στο ΠΑΣΟΚ), η καρδιά του ζητήματος βρίσκεται όμως αλλού: οι συλλογικές διαδικασίες θα εξακολουθήσουν άραγε να έχουν νόημα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή, αντίθετα, η νέα ηγετική ομάδα που έχει αποκρυσταλλωθεί γύρω από τον κ. Τσίπρα θα αυτονομηθεί, υιοθετώντας ένα βοναπαρτιστικό μοντέλο λειτουργίας και βάζοντας την εσωκομματική δημοκρατία στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας εν ονόματι της κρισιμότητας των καιρών;
Προς αυτή την τελευταία κατεύθυνση πιέζουν ουκ ολίγοι εξωτερικοί καλοθελητές, καλώντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να κόψει σαν νέος Μεγαλέξανδρος τον γόρδιο δεσμό των «παιδικών ασθενειών» του κόμματος ώστε να κριθεί κατάλληλος να κυβερνήσει. Τη σχετική δημόσια συζήτηση άνοιξε από τον ιστότοπό της η Ελλη Στάη, ξεκαθαρίζοντας σαν παλιά καραβάνα στον μικρό Αλέξη ότι, αν φιλοδοξεί ν’ αναδειχθεί σε νέο Ανδρέα Παπανδρέου, θα πρέπει να γίνει «ο απόλυτος κυρίαρχος στο κόμμα του», να «πάψει να καλοπιάνει όσους σηκώνουν μπαϊράκι» και ν’ ανοίξει την πόρτα «για να βγουν, όταν κρίνει ο ίδιος, όσοι βάζουν βέτο, εμπόδια ή παραμορφώνουν τις δικές του αντιλήψεις». Το γεγονός πως αυτοί που «σηκώνουν μπαϊράκι» στην προεδρική αυθεντία το κάνουν συχνά επικαλούμενοι τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων, ελάχιστη σημασία έχει. Στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι ξέρουμε πού ακριβώς έγραφε ο μακαρίτης ο Αντρέας τις συλλογικές διαδικασίες και τι είδους αυλή συγκέντρωσε γύρω του όταν άρχισε να χτυπά την πόρτα της εξουσίας.
Το τρέχον διακύβευμα δεν αφορά όμως μόνο την αυτονόμηση της ηγεσίας ή τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς τους «έμπειρους» διαχειριστές της εξουσίας από τον ευρύτερο «μεσαίο χώρο» (αυτούς, δηλαδή, που βύθισαν την ελληνική κοινωνία στην ανθρωπιστική καταστροφή της τελευταίας πενταετίας). Αφορά και την εκκαθάριση των ριζοσπαστικών στοιχείων που διαμόρφωσαν τη μαχητική φυσιογνωμία του κόμματος και το ανέδειξαν σε πρώτη δύναμη μέσα από τις κοινωνικές συγκρούσεις του 2011-12. Το σχετικό αίτημα υπέβαλε καθαρότερα απ’ όλους ο Αλέξης Μητρόπουλος, εισηγούμενος την «αποδυνάμωση ή και απόσυρση ορισμένων παραδοσιακών μας στελεχών στον συνδικαλιστικό χώρο, τη νεολαία, τα επιστημονικά σωματεία, τις αγροτικές ενώσεις και αλλού» προκειμένου να διευκολυνθεί το «προσκλητήριο σε στελέχη άλλων χώρων που απεξαρτήθηκαν από το Μνημόνιο». Ολως παραδόξως, το επιτελείο που τα θαλάσσωσε με τις διαδοχικές θεαματικές γκάφες του κατά την κατάρτιση των εκλογικών συνδυασμών παραμένει στο απυρόβλητο όλης αυτής της «αυτοκριτικής» ζύμωσης.
Αν κάτι εντυπωσιάζει τον εξωτερικό παρατηρητή, αυτό είναι πάντως ο έκδηλα στερεοτυπικός χαρακτήρας της επιχειρηματολογίας υπέρ του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε «υπεύθυνο» κόμμα, ανοιχτό στα ποντίκια που εγκαταλείπουν κατόπιν εορτής το κλυδωνιζόμενο σκάφος του μνημονιακού μπλοκ. Αντί για το δάσος των δυνητικών ψηφοφόρων που απέχουν από τις εκλογές πιστεύοντας πως «όλοι το ίδιο είναι», η διεύρυνση επικεντρώνεται στο φάντασμα ενός ανύπαρκτου πλέον κοινωνικού «κέντρου». Κι όμως μια σειρά παραδείγματα από τις πρόσφατες τοπικές εκλογές -με πρώτο αυτό της Αθήνας- αποδεικνύουν πως το κλειδί για τη διεκδίκηση των μεσαίων στρωμάτων περνά από την ορθολογική υπεράσπιση του ριζοσπαστισμού κι όχι την απάρνησή του. Στο Χαλάνδρι, λ.χ., τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να τεμαχίσουν το ιστορικό τοπικό σχήμα «Αντίσταση με τους πολίτες», που είχε αποσπάσει 10,8% στις εκλογές του 2010, με το επιχείρημα πως η ονομασία και οι πρακτικές του θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά για ένα ευρύτερο κοινό (1-2). Η πλειοψηφία της τοπικής οργάνωσης απέτρεψε όμως την υλοποίηση αυτού του φαεινού σχεδιασμού και η «Αντίσταση» κέρδισε τελικά τον δήμο στον δεύτερο γύρο με 52,4%. Το αντίθετο συνέβη στα γειτονικά Βριλήσσια, όπου το δημοτικό σχήμα «Δράση για μια άλλη πόλη» (13,9% το 2010) διασπάστηκε με τη σύσταση ενός κομματικού ψηφοδελτίου απαλλαγμένου από «αριστερίστικες εμμονές», που πρόβαλλε αποκλειστικά το φύλο της επικεφαλής του και το χρίσμα της Κουμουνδούρου (3-5). Η ετυμηγορία της κάλπης ήταν αποκαλυπτική: το «ευρύ» αυτό σχήμα ήρθε πέμπτο με μόλις 8,8% έναντι 15,5% των «αριστεριστών» (6), ο δε δήμος πέρασε στα χέρια του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ, που στον πρώτο γύρο είχε πάρει μόλις 20,2% (7).
Ή μιλάτε δημόσια ή σωπάστε.
http://www.ithacanet.gr/
Εκεί στις κομματικές διαδικασίες του
τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, ο "ιστορικός ηγέτης" και οι προσκείμενοι σε αυτόν
χρησιμοποιούν συχνά - πυκνά την προεκλογική στάση του ithacanet, για να
στηρίξουν "κατηγορίες" στον Δημητράτο και να κρύψουν τις δικές τους
πομπές.
Επειδή αυτή η ιστορία ξεκίνησε προεκλογικά και συνεχίζεται, έχουν τις πιο κάτω λύσεις:
- Ή θα μιλάνε και θα απαντάνε δημόσια σε όσα έχουν γραφτεί ή θα σωπαίνουν, όταν δεν είμαι μπροστά.
- Η άλλη λύση είναι χειρότερη για τους ίδιους: Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ανοίγματα στη σάρα και τη μάρα, να μου απευθύνουν πρόσκληση για να τα λέμε από κοντά.
Αρκετά σιώπησα, σεβόμενος ανθρώπους, θεσμούς και διαδικασίες.
Η Πολιτική είναι δημόσια υπόθεση και ενώπιον του δήμου συντελείται.
===============
Αν αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στην αδικία νικηθούν δεν σημαίνει πως η αδικία έχει δίκιο.
ΜΠΕΡΤΟΛ ΜΠΡΕΧΤ
Επειδή αυτή η ιστορία ξεκίνησε προεκλογικά και συνεχίζεται, έχουν τις πιο κάτω λύσεις:
- Ή θα μιλάνε και θα απαντάνε δημόσια σε όσα έχουν γραφτεί ή θα σωπαίνουν, όταν δεν είμαι μπροστά.
- Η άλλη λύση είναι χειρότερη για τους ίδιους: Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ανοίγματα στη σάρα και τη μάρα, να μου απευθύνουν πρόσκληση για να τα λέμε από κοντά.
Αρκετά σιώπησα, σεβόμενος ανθρώπους, θεσμούς και διαδικασίες.
Η Πολιτική είναι δημόσια υπόθεση και ενώπιον του δήμου συντελείται.
===============
Αν αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στην αδικία νικηθούν δεν σημαίνει πως η αδικία έχει δίκιο.
ΜΠΕΡΤΟΛ ΜΠΡΕΧΤ
rhesusgr flashback (video) ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ ΜΑΚΗΣ ΛΗΞΟΥΡΙ 30-4-2014
rhesusgr flashback (video) ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ ΜΑΚΗΣ ΛΗΞΟΥΡΙ 30-4-2014
ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ-ΠΑΓΩΝΗΣ (ΜΕΛΟΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΣΥΡΙΖΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ & ΙΘΑΚΗΣ - ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ)
ΠΕΡΣΑ ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΑΤΟΥ (ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ - ΙΝΚΑ Κεφαλληνίας και Ιθάκης)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΟΥΣΟΣ (μέλος Αποφασισμένων Κεφαλονιάς)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)