«Μεγάλοι άνθρωποι» και μικρά παιδιά που αυτοκτονούν

                      
Μια έκθεση που θα κοβόταν και δύο υστερόγραφαΓράφει: Θάνος Ανδρίτσος -ΑΝΘΡΩΠΟΙ - 29/05/2014
Η Έκθεση

Την ώρα που διαβάζω, κύριε Ι.Μ. Παναγιωτόπουλε, το δοκίμιο σας, που μιλάει για τον ανθρωπισμό, ένας συμμαθητής μου δεν μπήκε στην αίθουσα. Ανέβηκε σε ένα κτίριο δίπλα από το σχολείο και πήδηξε στο κενό.
Φταίτε μήπως εσείς; Όχι, εσείς έχετε πεθάνει κιόλας. Ας μην είμαι υπερβολικός, ας συγκεντρωθώ λίγο μήπως γράψω τίποτα.
«Η «ανθρωπιά» είναι μια λέξη του καιρού μας, ένας όρος κοινόχρηστος, ένα νόμισμα που...κυκλοφορεί σ’ όλα τα χέρια….»

Τι σημαίνει του καιρού μας. ΜΑΣ. Ποιανού καιρού είσαστε εσείς; Κι εμείς ποιοι είμαστε; Αν εμείς είμαστε οι μαθητές που γράφουμε, ένας από ΜΑΣ, δεν γράφει αυτήν την ώρα, γιατί αυτοκτόνησε. Γεννήθηκε το 1995, εσείς τότε είχατε πεθάνει δεκατρία χρόνια πριν, και αποφάσισε να βάλει τέρμα στη ζωή του, το 2014. Ούτε 19 χρονών.
Δεν ξέρω γιατί το έκανε. Ακούγεται ότι δεν άντεχε το άγχος των πανελλαδικών. Άλλοι λένε ότι δεν έχει σχέση αυτό, αλλά ότι είχε προβλήματα. Όμως, αλήθεια, πρέπει να ζούμε αυτόν τον εξοντωτικό εξεταστικό λαβύρινθο; Ξέρετε πόσα παιδιά κλαίνε τα βράδια, πόσα βλέπουν εφιάλτες τις πανελλαδικές εξετάσεις; Πόσα φοβούνται ότι δεν θα πάνε καλά, πόσα τρέμουν την ιδέα να απογοητεύσουν τους γονείς τους; Εσείς που μιλάτε για ανθρωπιά τι λέτε για αυτό;
«Αρκεί μια ματιά ολόγυρά μας, για να το νιώσουμε καλύτερα τούτο. Η καθημερινή ζωή ολοένα και περισσότερο χάνει τη θαλπωρή, τη γλυκιά ζεστασιά της. Είναι ένας χειμώνας χωρίς αλκυονίδες».
Ναι, έτσι είναι. Ποια γλυκιά ζεστασιά; Καθημερινός πόλεμος, η καθημερινή ζωή. Οι γονείς μας δεν έχουν να μας δώσουν χαρτζιλίκι. Οι καθηγητές μας απολύονται. Τα αδέρφια μας μετανάστευσαν. Οι γείτονές μας είναι άνεργοι. Κι εμείς εδώ παλεύουμε για να μπούμε σε κάποια σχολή ή να βρούμε μια δουλειά.
Και ένας συμμαθητής μας αυτοκτόνησε. Σήμερα. Εσείς τι λέτε για αυτό; Εσείς πεθάνατε κύριε Παναγιωτόπουλε. Αλλά εσείς που βάζετε τα θέματα, εσείς από τα υπουργεία και τις επιτροπές. Τι λέτε για αυτό; Εσείς από τις κυβερνήσεις. Ότι είναι ένα τραγικό περιστατικό, μεμονωμένο, χωρίς κάποια ευρύτερη διάσταση; Αυτό δεν είπατε και για το Θανάση; Λίγο μεγαλύτερός μου ήταν, και σκοτώθηκε για ένα εισιτήριο. Αυτό δεν είπατε και για τα άλλα τα παιδιά στη Λάρισα; Αλλά και για τον Αλέξη, αυτό δεν είπατε; Μικρότερος ήμουν, αλλά το θυμάμαι.
«Η ανθρωπιά είναι κυκλική παρουσία. Δε βρίσκεται στραμμένη προς ένα μονάχα σημείο του ορίζοντα. Εκείνος που είναι αληθινά ανθρώπινος δεν μπορεί παρά να είναι, σε κάθε περίσταση, ανθρώπινος».
Τώρα, τι είναι αυτά που γράφετε; Τι είναι αυτή η βαρετή φλυαρία; Για την ανθρωπιά δεν είπατε ότι θέλετε να γράψουμε; Εγώ σας λέω για τα παιδιά που πεθαίνουν. Εγώ σας λέω για μένα που έχω πεθάνει από την κούραση και το άγχος και δεν ξέρω πώς θα τα πάω στις εξετάσεις. Και δεν ξέρω αν θα έχουν λεφτά οι γονείς μου για να σπουδάσω. Και αν θα μπορέσω να τελειώσω, και αν θα βρω δουλειά, και αν θα αναγκαστώ να φύγω και να χάσω τους φίλους μου. Και αν, βρεθώ κι εγώ χωρίς εισιτήριο στο λεωφορείο; Και αν δεν έχω να πληρώσω θέρμανση; Κι αν αρρωστήσω και δε με δέχονται στο νοσοκομείο ή δεν έχω τα φάρμακα; Και αν, θεέ μου, βρεθώ κι εγώ στον έκτο όροφο από ένα γιαπί.
Μου λέτε για ανθρωπιά. Εγώ είμαι άνθρωπος και ανησυχώ και φοβάμαι. Οι φίλες μου, τα αδέρφια, οι συγγενείς και οι γνωστοί μου, είναι άνθρωποι και αυτοί. Και φοβάμαι και για αυτούς. Και σαν άνθρωπος θέλω να κάνω μια βόλτα, θέλω να παίξω μπάλα, θέλω να πάω σινεμά με το κορίτσι μου. Δεν θέλω να διαβάζω όλη μέρα. Είτε πάω καλά είτε όχι στις εξετάσεις, θέλω να ζήσω τη ζωή μου χαρούμενος. Τι έχετε να πείτε για αυτό; Να πούμε για την ανθρωπιά τι; Αν δεν απαντήσετε στα ερωτήματα και τους φόβους μου, τι να πω για την ανθρωπιά έτσι γενικά;

«Η ανθρωπιά δεν είναι επάγγελμα, δεν είναι όργανο αυτοπροβολής και επιτυχίας. Είναι απάρνηση. Πρέπει πολλά ν” αρνηθείς, για να κερδίσεις τα ουσιωδέστερα. Αλλά δεν είναι και παθητική κατάσταση. Ολωσδιόλου αντίθετα, αποτελεί μορφή αδιάκοπης ενέργειας. Είναι πολύ ευκολότερο να γίνεις «μέγας ανήρ» παρά να γίνεις «μεγάλος άνθρωπος». Η Ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα μεγάλων ανδρών. Αλλά έχει πολύ λίγους «ανθρώπους» να παρουσιάσει».

Τι είναι τώρα αυτές οι βλακείες; Έτσι αποφασίσατε να κλείστε το κείμενο κύριε Ι.Μ. Παναγιωτόπουλε; Τι σημαίνουν αυτά; Εγώ σας είπα, ότι αυτοκτόνησε ένα παιδί. Τι μου λέτε για «μεγάλους ανθρώπους» και μαλακίες; Εδώ μικρά παιδιά αυτοκτονούν, σκοτώνονται σε λεωφορεία, μαχαιρώνονται από φασίστες, τι με νοιάζουν αυτοί οι «μεγάλοι άνθρωποι». Για μένα θα πείτε τίποτα;

Και μετά μου ζητάτε να γράψω για το έλλειμμα ανθρωπιάς; Ε, δεν πάτε στο διάολο πια. Όλο κοροϊδία και ψέματα. Δεν πάτε στο διάολο κι εσείς από το υπουργείο. Κι εσείς από τις επιτροπές. Φλύαρες, ανούσιες χαζομάρες που μιλάνε για τον «άνθρωπο» και την «ανθρωπιά» σε εισαγωγικά, σαν έννοιες, ενώ δίπλα μας φεύγουν νέοι άνθρωποι. Και εσείς κύριε Ι.Μ. Παναγιωτόπουλε, και κύριε Παπανούτσε και κύριε τάδε, με τις βαρετές σοφίες σας που διαβάζουν 30 χρόνια οι μαθητές… που να σας στείλω από εδώ κάτω.

Και τα υστερόγραφα:

ΥΓ.1: Ποιος βρίζει έτσι ένα «σημαντικό άνθρωπο των γραμμάτων»;

Είναι σαφές ότι δεν είμαι μαθητής. Απέχω πια πάνω από μια δεκαετία από τότε που ήμουν. Μάλλον, ούτε τότε θα έγραφα κάτι τέτοιο, ούτε σήμερα γράφω σαν μαθητής. Είμαι αρκετά μεγαλύτερος. Όχι τόσο, ώστε να λέω μεγάλα λόγια με προσποιητή στεναχώρια για τον κόσμο που αφήνουμε στις νέες γενιές. Όμως δεν μπορώ να μην συγκλονιστώ, αναγνωρίζοντας ότι το σχολείο σήμερα για τα παιδιά είναι χειρότερο από το σχολείο όταν εγώ αποφοίτησα. Ότι το πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ είναι χειρότερο από όταν εγώ σπούδαζα. Ότι η αγορά εργασίας είναι χίλιες φορές χειρότερη από όταν βγήκα σε αυτή. Αυτό το μοιράζομαι ακόμα. Όμως να ξέρουν οι νεώτεροι που δίνουν τώρα εξετάσεις, ότι πολλοί συνομήλικοί μου, κάναμε μεγάλη προσπάθεια για να μην γίνουν έτσι τα πράγματα. Να ξέρουν ότι και ως μαθητές, και ως φοιτητές, και ως εργαζόμενοι, παλέψαμε την τελευταία δεκαετία για κάτι καλύτερο. Λίγα πράγματα καταφέραμε, ήταν και η θύελλα που αντιμετωπίσαμε πιο δυνατή από τα πανιά μας. Ξέρουμε ότι δεν παλέψαμε όσο θα έπρεπε για το μαρτύριο που λέγεται πανελλαδικές εξετάσεις και τρόπος πρόσβασης στο πανεπιστήμιο. Σας ζητάμε συγνώμη, κάθε χρόνο μαυρίζει η ψυχή μας αυτές τις μέρες. Πλέον είναι κοινή μας υπόθεση να φέρουμε μια διαφορετική μέρα.

ΥΓ.2: Τι είναι παράλογο;

Όπως πάντα, πολλοί θα πουν ότι το τραγικό περιστατικό δεν προσφέρεται για αναλύσεις και πολιτικές απόψεις. Δε θα αναμετρηθώ με την άποψη αυτή. Αλλά πραγματικά, ανεξάρτητα με το γεγονός, δεν χρειάζεται να σκεφτούμε ξανά σοβαρά το θέμα των πανελλαδικών εξετάσεων; Όχι με τον τρόπο που κάθε φορά το υπουργείο επεξεργάζεται νόμους, που ολοένα και χειροτερεύουν την κατάσταση, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την πρόσβαση στο πανεπιστήμιο και μετατρέποντας την ανώτερη εκπαίδευση σε προνόμιο των λίγων. Αλλά διεκδικώντας το αυτονόητο: Κατάργηση όλων των εξεταστικών (και βαθιά ταξικών) φραγμών στο σχολείο και ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Μα αυτό είναι παράλογο, θα αναφωνήσουν πολλοί. Εδώ, το υπουργείο Παιδείας, αφού βέβαια πρώτα διέλυσε την τεχνική εκπαίδευση, έβγαλε ένα σποτάκι όπου ένα παιδάκι περιγράφει πως από μικρού τού άρεσαν τα μαστορέματα και όλη μέρα ήταν μέσα στα εργαλεία και τώρα δεν μπορεί να καταλάβει γιατί του λένε να γίνει δικηγόρος.
Μετά μια χαρούμενη φωνή ανακοινώνει ότι τώρα το υπουργείο παιδείας με τις μεταρρυθμίσεις του, δίνει στη δυνατότητα στο κάθε παιδί να εργαστεί εκεί που θέλει και αυτό είναι η πραγματική επιτυχία. Ε λοιπόν, είναι καιρός να αναμετρηθούμε με αυτό το αιώνιο και υποτίθεται λογικό επιχείρημα, που λέει ότι δεν είναι δυνατόν όλοι να πηγαίνουν στα πανεπιστήμια, τι να γίνει δεν τα παίρνουν όλοι τα γράμματα, ο καθένας έχει μια κλίση σε κάτι διαφορετικό και αναρωτιέται, τι δηλαδή όλοι θα γίνουμε ιατροί; Και ποιος θα δουλέψει ως υδραυλικός; Παρότι λογικοφανής, η αφήγηση αυτή είναι λαϊκίστικη και λανθασμένη. Καθένας έχει το δικαίωμα να αποφασίσει και να αποφασίζει σε όλη του τη ζωή, πώς θέλει να είναι η ζωή και η εργασία του, χωρίς να καταπιέζεται από το εκπαιδευτικό σύστημα, τους γονείς, την «κοινωνική καταξίωση» και τη μισθολογική ανισότητα και όλοι οι νέοι πρέπει να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο. Το λέω έτσι ακραία. Τα περί κλίσης και αν το παιδί «παίρνει» τα γράμματα, δεν είναι παρά ένα ψέμα που κρύβει κοινωνικά κατασκευασμένες ανισότητες. Δεν σημαίνει ότι όλοι θα γίνονταν ιατροί και δικηγόροι. Μακάρι να είχαμε μαραγκούς με πτυχία φιλοσοφίας και αρχιτέκτονες που να ξέρανε να βιδώνουν και καμιά βίδα. Αλλά πέρα από αυτό, το επίπεδο εκπαίδευσης και μάλιστα πανεπιστημιακής είναι δείκτης για το βιοτικό και πνευματικό επίπεδο ενός λαού, είναι δείκτης ανάπτυξης και προόδου του. Σαφώς, δεν μπορεί να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο στο υπάρχον σύστημα, ούτε στα σημερινά πανεπιστήμια. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, αυτή η αγοραία και αστικά κυριαρχούμενη, σε μεγάλο βαθμό, γνώση που κατακτάς στο πανεπιστήμιο είναι πολύτιμη για όλους τους νέους, ανεξάρτητα από το εργασιακό μέλλον που θα έχουν. Είναι μήτρα κριτικής σκέψης και ορθολογισμού. Είναι η συλλογική ελπίδα μιας κοινωνίας για πρόοδο και γνώση…..
Και εν πάση περιπτώσει, αυτοί που βλέπουν ως παράλογο το αίτημα για ελεύθερη πρόσβαση, τι θεωρούν λογικό; Να καθορίζεται στα 16 ή τα 17, η πορεία ενός ανθρώπου; Να καταδικάζονται τα παιδιά των φτωχών; Να διαλύεται δύο χρόνια η ζωή των νέων; Να υπάρχουν νοσοκομεία χωρίς ιατρούς και σχολεία χωρίς καθηγητές; Ας το κλείσουμε εδώ καθώς διάφοροι παραλογισμοί μπορούν να ακολουθήσουν.

Ζητείται Μήνυμα…

http://tvxs.gr/
                        


Μωυσής Λίτσης

Μετά το θετικό κατ’ αρχήν «σοκ» της πρωτιάς ΣΥΡΙΖΑ και της νίκης για πρώτη φορά στην Ελλάδα(και στην Ευρώπη) κόμματος της αριστεράς και του αρνητικού αλλά αναμενόμενου εν πολλοίς σοκ της μαύρης επέλασης σε Ελλάδα(Χρυσή Αυγή) και Γαλλία(Λεπέν), μερικές σκέψεις για το μήνυμα των ευρωεκλογών.

Μήνυμα Πρώτον: Αριστεροί Ενωθείτε. Όλοι κατανοούν τις ιδιαιτερότητες, τις καταβολές και τις διαφορετικές απαντήσεις που δίνουν τα κόμματα της αριστεράς, ωστόσο αυτό που έχει άμεσα ανάγκη ο τόπος(θα έλεγα και η Ευρώπη σε μεγάλο βαθμό), είναι η κατάρτιση άμεσα ενός προγράμματος σωτηρίας, που θα περιλαμβάνει και σχέδιο Β και σχέδιο C …και βασικά σχέδιο.

Η σύγκρουση με την ΕΕ θα είναι αναπόφευκτη, ακόμη και για την εφαρμογή ενός «ρεφορμιστικού» προγράμματος, πολύ δε περισσότερο που ως αντίπαλο δέος στη Μέρκελ, στον έτερο της ευρωπαϊκής ατμομηχανής, τη Γαλλία, προβάλλει η Μαρί Λεπέν! Άρα επιβάλλεται το μάξιμουμ συνεργασίας, πριν φτάσουμε να λύσουμε την εξίσωση μέσα ή έξω από το ευρώ, την ΕΕ κ.λ.π. για να δοθούν οι απαραίτητες μάχες, πριν αρχίσει να κατηγορεί ο ένας τον άλλο «προδότη», «ψευτοαριστερό» κλπ.

Μήνυμα Δεύτερον: Κύριοι της ΝΔ και της Ελιάς χάσατε. Όπως και αν μετρήσετε τα κουκιά, ΧΑΣΑΤΕ! Και αλλοίμονο αν δεν χάνατε με τόσα που έχετε κάνει. Πρώην κόμματα εξουσίας, που εναλλάσσονταν στις κυβερνήσεις ως μοναδική επιλογή, με τα κόμματα της αριστεράς, δημοκρατικό «ντεκόρ» να πασχίζουν κάθε φορά να εξηγήσουν αφού η ανάλυσή τους είναι σωστή γιατί μένουν καθηλωμένα σε εκλογικά ποσοστά, πήραν το πολύ το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Αν αυτό δεν λέγεται αποδοκιμασία πώς στο καλό λέγεται;

Μήνυμα Τρίτο: Ναι η αριστερά δια του ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε μία σημαντική μάχη. Όχι μόνο γιατί ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, αλλά γιατί μέχρι προ τίνος τα κόμματα της αριστεράς αδυνατούσαν να καταγράψουν υψηλά ποσοστά απολογούμενα συνεχώς για αυτό. Μαχητικά στους δρόμους αλλά με χαμηλά ποσοστά στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Το σχεδόν 27% ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και αν δεν θεωρηθεί εντυπωσιακό, συν το 6% του ΚΚΕ, συν την όχι ευκαταφρόνητη παρουσία αγωνιστών άλλων σχημάτων της αριστεράς(ΑΝΤΑΡΣΥΑ) σε δημοτικά συμβούλια και μάλιστα σημαντικών δήμων όπως η Αθήνα, είναι μία σημαντική επιτυχία. Μία προβολή των προσδοκιών των λαϊκών ανθρώπων που πριν φτάσουν να "πλακωθούν" για την Ευρώπη των μονοπωλίων, το μέσα ή έξω από την ΕΕ και το ευρώ και πότε, γνωρίζουν ότι μαζί με τους μαζικούς αγώνες, χρειάζεται και η εξουσία.

Γιατί οι κυβερνήσεις χρειάζονται ακόμη κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες για να περνούν μέτρα και ίσως μία ενδεχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς στο μέλλον, να βοηθήσει το κίνημα να παλέψει από καλύτερες θέσεις, παρά τις αντιξοότητες, τους συμβιβασμούς και την αντίληψη γραφειοκρατίας, που διακατέχει μεγάλο μέρος όσων ηγούνται των κομμάτων της αριστεράς.

Μήνυμα Τέταρτο: Η βάση των κομμάτων της αριστεράς, οι εκατοντάδες ψηφοφόροι των αριστερών κομμάτων, οι εκατοντάδες άνθρωποι που βγαίνουν πρώτοι στο δρόμο σε κάθε κάλεσμα για αγώνες, ξεπέρασαν την ηγεσία, ψηφίζοντας αριστερούς υποψηφίους χωρίς μεμψιμοιρία. Ακόμη και στις ευρωεκλογές, παρά την χαλαρότητα, οι ψηφοφόροι της αριστεράς ψήφισαν κόντρα στην ιδεολογική καθαρότητα, με αποτέλεσμα σχήματα όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είχαν πάει καλά στον πρώτο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, να χάσει το ένα τρίτο της εκλογικής δύναμης μέσα σε μία εβδομάδα.

Ο κόσμος θέλει προοπτική εδώ και τώρα. Ακόμη και η μικρή πιθανότητα να αλλάξει έστω και ελάχιστα η καθημερινότητά του π.χ. με αύξηση του κατώτατου μισθού ή γενικά αλλαγή κλίματος- αν ο «συμβιβαστικός» και «δεξιός» ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ως κίνδυνος νούμερο ένα με όλα τα συστημικά ΜΜΕ να επιχειρούν να υποβαθμίσουν την εκλογική του νίκη, καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να πειστεί ο κόσμος να στρατευτεί σε «επαναστατικά» κηρύγματα που θέλουν χρόνο να ριζώσουν-του δημιουργεί μια κάποια προοπτική.

Για χρόνια άλλωστε οι υποσχέσεις της αριστεράς για ένα καλύτερο κόσμο που έρχεται, οδήγησε σε τραγικούς ολοκληρωτισμούς, με αποτέλεσμα ακόμη και σήμερα, δύο δεκαετίες μετά την πτώση του «υπαρκτού», ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου να είναι καχύποπτο προς "μεσσιανικού" τύπου προτάσεις των κομμάτων της αριστεράς και ας βλέπει το αδιέξοδο πλέον του «υπαρκτού καπιταλισμού» στην καθημερινότητά του.

Μήνυμα Πέμπτο: Καλές οι εκλογικές νίκες αλλά χωρίς δουλειά στη βάση, την κοινωνία, η αριστερά δεν μπορεί να γίνει πραγματικό πλειοψηφικό ρεύμα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ηγηθεί μιας προσπάθειας αριστερής ανασύνταξης και προοπτική νίκης, πρέπει να δουλέψει ακόμη σκληρά, στο μαζικό κίνημα, τις γειτονιές και τις πόλεις. Και εκεί είναι που οι όποιες ιδεολογικές διαφορές, δεν έχουν να κάνουν με την ορθότητα των απόψεων κάποιων πεφωτισμένων "καθοδηγητών", αλλά με τη δοκιμασία στην καθημερινότητα του αγώνα.

Μήνυμα Έκτο. Ο φασισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και χρειάζεται μετωπική απάντηση ούτως ή άλλως. Να το ξαναπούμε για μία ακόμη φορά. Για το φασίστα «δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ «ρεφορμιστή» και «επαναστάτη», «σοσιαλδημοκράτη» και «αναρχικού». Είναι όλοι «κόκκινοι» που πρέπει να χαθούν από προσώπου γης μαζί με κάθε διαφορετικό, τους αλλοεθνείς, τους αλλόθρησκους, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους και τους αθίγγανους. Για τη Χρυσή Αυγή σύμπασα η αριστερά από τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι τους αναρχικούς είναι ένα και το αυτό: «Επικίνδυνοι» γιατί προέρχονται από την ίδια μήτρα της κοινωνικής χειραφέτησης του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος»( από παλαιότερο άρθρο μου, βλέπε http://www.antifascismeuropa-ellada.gr/αντιφασιστικό-μέτωπο/).

Και ναι μπορεί οι φασίστες και οι νεοναζί να είναι «η εφεδρεία του συστήματος», δυστυχώς όμως όπως έδειξε η εμπειρία του ’30, καταφέρνουν να κυριαρχήσουν στα μυαλά του κόσμου. Χρειάστηκε η εκατόμβη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να συνειδητοποιήσουν οι μάζες που έτρεχαν πίσω από τα λάβαρα και τους πυρσούς του Χίτλερ, το Άουσβιτς που...κρυβόταν έξω από το σπίτι τους…. Χρειάστηκε ένας ολοκληρωτικός πόλεμος για να… πειστούν οι μάζες «να ακολουθήσουν άλλες σημαίες».


Μήνυμα Έβδομο: 

Ο αγώνας συνεχίζεται….



* Ο Μωυσής Λίτσης είναι δημοσιογράφος και οικονομικός Αναλυτής

Τώρα κλαις Φώτη, γιατί κλαις; Εσύ δεν ήσουν που πρόδιδες χθες;...

Αναρτήθηκε από vromostomos


                         

Είναι ανέντιμο να χτυπάς κάποιον που είναι πεσμένος μόνο όταν τον λιβάνιζες την εποχή που ήταν...υπεύθυνος. 

Από τη στιγμή, επομένως, που είχα καυτηριάσει τη στάση τής ΜΝΗΜΑΡ και του Φ. Κουρέλη από το πρώτο λεπτό κατά το οποίο λειτούργησαν ως αριστεροί γενίτσαροι κι ως ανάχωμα ενός σάπιου κατεστημένου, δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω την ατέλειωτη χαρά μου για την πανωλεθρία που υπέστησαν οι ταξικοί προδότες και την οποία άξιζαν από την κορυφή έως τα νύχια. Φυσικά την θέση της έχουν λάβει άλλες εφεδρείες τού συστήματος, όπως το Ποτάμι ή οι "άσωτοι υιοί" τής αυτοαποκαλούμενης λαϊκής δεξιάς, τύπου Β. Καπερνάρου, που γυρεύουν μια καλή πρόφαση για να επιστρέψουν στο μαντρί. Ωστόσο, αυτό που συνέβη στους μνημαρίτες είναι ένα καλό παράδειγμα για το τί παθαίνει όχι όποιος είναι υπεύθυνος, αλλά εκείνος που είναι συνένοχος στο έγκλημα. Οι ελίτ, πάντως, δεν είναι και τόσο αγνώμονες απέναντι στην προσφορά τού Φ. Κουρέλη στην κατεύθυνση της διάσωσής τους. Θέλουν να τον κάνουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας αφού έχει όλα τα "προσόντα" που απαιτούνται για την θέση: γέρος στα χρόνια, στο νου και στην ψυχή, άβουλος, συμβιβασμένος, υποτακτικός, "yesman", "νοικοκυρούλης" α λα Κύρκος, ανούσιος, προβλέψιμος, άχρωμος, άοσμος, άγευστος και, κυρίως, μετρίως μέτριος...

Ένα από τα χυδαιότερα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν τα εξαπτέρυγα της διαπλοκής είναι πως κάνουν ό, τι κάνουν όχι γιατί τα πιστεύουν, αλλά γιατί αλλιώς ο τόπος θα καταστραφεί και οι ίδιοι ενεργούν στο πλαίσιο της εθνικής συνεννόησης. Ο τόπος, όμως έχει καταστραφεί κι όποιος δεν το βλέπει, έχει επιλέξει την αυτοτύφλωση. Δεν είναι απαραίτητο, φαντάζομαι, να σας υπενθυμίζω πόσοι έλληνες ζουν πλησίον ή κάτω από το όριο της φτώχειας, πόσοι είναι άνεργοι, εργασιακά επισφαλείς, σκλάβοι σε γαλέρες, μετανάστες στο εξωτερικό, ανασφάλιστοι, ανέστιοι ή κι αυτόχειρες. Ως θεραπεία για όλα αυτά τα δεινά ένα υποτίθεται αριστερό κόμμα, το οποίο στη συνέχεια έδωσε όρκο αιώνιας πίστης στην κεντροαριστεροδεξιά, προέκρινε το νεοφιλελευθερισμό, συμμαχώντας με ένα ακροδεξιό κι ένα οπορτουνιστικό κόμμα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κουνούσε το δάχτυλο στην Αριστερά γιατί επέμενε να είναι Αριστερά...

Οι κεντροαριστεροδεξιούληδες νενέκοι τής ΜΝΗΜΑΡ ακόμα και στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών περιφέρονταν από το ένα συστημικό κανάλι στο άλλο με ύφος χιλίων πιωμένων ή γαμπρών τού Μητσοτάκη καρδιναλίων και στο μόνο στον οποίο έκαναν επίθεση ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ, ανίκανοι ακόμα να μαντέψουν ότι η πραγματική τους απήχηση στην ελληνική κοινωνία ξεπερνά για πολύ λίγο το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών. Αντί να βρουν σημεία επαφής με την αξιωματική αντιπολίτευση, εφόσον θεωρούσαν ακόμα τους εαυτούς τους Αριστερούς, είχαν μάτια μόνο για τις Κίρκες της άγριας κι άνισα κατανεμημένης λιτότητας. Κι όταν οι μάγισσες τους συμπεριφέρθηκαν όπως οι μεγαλοεπιχειρηματίες που δυσφορούν με τις πουτάνες που τους κάνουν τσαλιμάκια, τότε "θυμήθηκαν" πως ο δρόμος των μνημονίων είναι αδιέξοδος. Μόνο που τους είχε μείνει πλέον στη συνείδηση του λαού για πάντα η ρετσινιά τής πολιτικής πόρνης που όλοι την έχουν πηδήξει, μα κανείς δεν την έχει αγαπήσει...

Είναι, επίσης, θετικό πως την τύχη τής ΜΝΗΜΑΡ θα έχει πολύ σύντομα και το Ποτάμι. Αν τώρα, όταν κανείς δεν ήξερε τις θέσεις του γιατί απλούστατα αυτές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν, υστέρησε κατά δύο μονάδες τού τελειωμένου ΠΑΣΟΚ και βρέθηκε πολύ κάτω από το 10% και μόλις στην πέμπτη θέση, φανταστείτε πού θα πέσει όταν και οι πλέον αδαείς αντιληφθούν ότι ο Στ. Θεοδωράκης δεν είναι παρά μια ευπαρουσίαστη μαριονέτα στα χέρια αυτών που βλέπουν τις εναλλακτικές τους λύσεις να εξαντλούνται. Εύχομαι, πάντως, με τον καιρό να καταλάβει ο Σταύρος ότι η πολιτική είναι πιο σύνθετο πράγμα από το να βάζεις στο καλάθι τού σούπερ μάρκετ μουστάρδες δίπλα στα απορρυπαντικά και να πιστεύεις ότι αυτό λέγεται σύνθεση ιδεών κι όχι βρόμικη μπουγάδα...

Το ότι το παιχνίδι είναι στημένο, άλλωστε, φαίνεται κι από το ότι ο Β. Βενιζέλος εξακολουθεί να επιτίθεται σχεδόν αποκλειστικώς στο ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι ο θεωρητικός άμεσος κίνδυνός του είναι το Ποτάμι. Οπως και παλαιότερα με τη ΜΝΗΜΑΡ, όλα αυτά τα κομματίδια δεν είναι παρά ένα σώμα, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία υπό τον τρόμο μιας διαρροής προς την Αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πιθανό στις επόμενες βουλευτικές εκλογές Ν.Δ.-ΕΛΙΑ-Ποτάμι κι ό, τι έχει απομείνει από τη ΜΝΗΜΑΡ να κατεβούν ως ένας ενιαίος φορέας προκειμένου να μην επιτρέψουν στην Αριστερά να κυβερνήσει. Οταν το δείτε κι αυτό θα σημαίνει πως το σύστημα θα παίζει τα ρέστα του κι ότι η Αριστερά έρχεται όχι απλώς ως πρώτη δύναμη, αλλά ως ένα σαρωτικό τσουνάμι αλλαγής με κινητήριο δύναμη όχι τη διαπλοκή, αλλά το λαό...

* ΜΠΡΑΒΟ ΣΕΡΓΙΟ *

Μπράβο μαλάκα Σέργιο που θα κάθεσαι και θα χαζεύεις ένα τόπι την ώρα που ότι δικαιώματα είχες αποκτήσει με αγώνες σου αφαιρούνται με το έτσι θέλω από μειοψηφούσες κυβερνήσεις.


Μπράβο μαλάκα Σέργιο που θα πανηγυρίζεις για μια ομάδα ποδοσφαίρου που θα παίζει στα -βαμμένα από το αίμα φτωχών ξεσπιτωμένων- γήπεδα της βραζιλίας.


Μπράβο μαλάκα Σέργιο που θα κάθεσαι και θα τρως εναγωνίως τα νύχια σου στο κόρνερ που κέρδισε η ομαδάρα, την ίδια στιγμή που σφυρίζεις αδιάφορα βλέποντας την κοινωνία στην οποία ζεις να έχει μετατραπεί σε μια ζούγκλα από αμόρφωτους δολοφόνους φασίστες.


Μπράβο μαλάκα Σέργιο. Κάτσε μπροστά στην τηλεόρασή σου και αποθέωσε αυτούς που σου έχουν εξουσιοδοτήσει να έχεις για ήρωες και μη γυρίσεις να κοιτάξεις όλους αυτούς που παλεύουν στους δρόμους για εσένα και για τα δικαιώματά σου μαλάκα Σέργιο.


ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΜΑΛΑΚΑ ΣΕΡΓΙΟ.



                     

wonderjlawwall.blogspot.gr

«Ο Μάκης Δημητράτος προδόθηκε από τους δικούς του»! video

                   

  Γιάννης Κρόυσσος: 

«Ο Μάκης Δημητράτος προδόθηκε απο τους δικούς του»!

κλείστε την ένταση από το rhesusgr web tv στο κάτω μέρος της σελίδας.........