Κάποιοι επικριτές γκρινιάζουν λέγοντας οτι “η αριστερά/αναρχία δεν έχει όλες τις λύσεις για τα προβλήματα μας”. Αυτό είναι το καλύτερο. Γιατί πρέπει να πιστεύουμε σε μεσσίες,σε happy meal και τυποποιημένες λύσεις στηρίζοντας ακόμα περισσότερο αυτό το άθλιο σύστημα;
Τόσες φορές έχω επικεντρωθεί στα χάλια της Ελληνικής κοινωνίας. Τόσες φορές έχω κράξει Ατενίστας, Χρυσαυγίτες, μικροαστούς που στο τέλος θέλω να βάλω μια βόμβα στην πλατεία Kαρύτση να γεμίσει η πλατεία πτώματα, iphone και freepress εφημερίδες. Ίσως φταίει η κρίση,
Όπως ήταν φυσιολογικό η κρίση ταρακούνησε πολύ γερά το πολιτικό σκηνικό. Σε τέτοιες περιόδους κρίσεις πολλοί στράφηκαν προς τα δεξιά και ακόμα παραπέρα, ελπίζοντας σε κάποιου είδους “Ελληνικό θαύμα”. Διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ ,ανέβηκε η ΝΔ, ανέβηκε η Χρυσή Αυγή. Τα πράγματα είναι γνωστά και τα έχουν περιγράψει καλύτερα απο μένα πολλοί μελετητές του φασισμού/μικροαστισμού.
Η μορφή της δημοκρατίας μας μοιάζει με αυτά τα αυτόματα μηχανήματα αναψυκτικών. Βάζεις το κέρμα και πατάς το κουμπί για το αναψυκτικό που επιθυμείς. Ομοίως με τα κόμματα. Μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια μπαίνεις πισω απο ενα παραβάν και ψηφίζεις οτι σου αρέσει. Το τελικό προϊόν ποτέ δεν σου άρεσε αλλά συμβιβαζόσουνα με αυτό γιατί έτσι σου είχαν μάθει. Όπως δεν ξέρεις ακριβώς πως λειτουργεί ένα μηχάνημα αναψυκτικών έτσι δεν ήξερες πως λειτουργεί η δημοκρατία και το κράτος. Οι μηχανισμοί ήταν τόσο πολύπλοκοι που για να αποφευχθούν παραπάνω εκλογές (συνεπώς αλληλεπιδράσεις με το σύστημα) οι πολιτικοί τροποποίησαν το εκλογικό σύστημα σε αυτό της “ενισχυμένης αναλογικής”. “Οσο λιγότερο ασχοληθείς, τόσο το καλύτερο” ήταν το μότο των πολιτικών που είχαμε. Στηρίξαμε ενα τέτοιο σύστημα απο την μεταπολίτευση και θεωρούσαμε οτι ήταν σχετικά ασφαλές. Ποτέ δεν παίρναμε το προϊόν που επιλέγαμε αλλά τουλάχιστον παίρναμε ενα προϊόν. Στο τέλος όμως το μηχάνημα όχι μόνο δεν μας έδινε προϊόν αλλά μας ζητούσε παραπάνω χρήματα και διάλεγε για εμάς το προϊόν που ήθελε. Αυτός ήταν ο “σωστός” τρόπος των κομμάτων εξουσίας και αρκετοί Έλληνες είναι ακόμα πιστοί σε αυτό.
Ένα απο τα λίγα θετικά της κρίσης ήταν οτι αρκετός κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη του στο υπάρχον σύστημα. Μερικοί απο αυτούς θυμήθηκαν κάποιους γραφικούς που φώναζαν παλαιότερα
Η αριστερά κέρδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου. Ισως γιατί πέταξε το μπαλάκι στον μέσο ψηφοφόρο και του είπε “Καθόρισε εσύ το πως θέλεις να κυβερνηθείς”. Θυμάται κανείς ποτε για τελευταία φορά είχε πρόσβαση έστω και σε ενα ψήγμα αμεσοδημοκρατίας; Επιπρόσθετα η αριστερά “δικαιώθηκε” απο την κρίση και η κρίση ήταν καθαρτήρια για την αριστερά. Πολλοί που το έπαιζαν αριστεροί, τα είδαν σκούρα όταν χρειάστηκαν να αφήσουν τα θερινά όνειρα του Μαρξ και να ασχοληθούν με τους απολυμένους. Οι επαγγελματίες αριστεροί (ίδε ΚΚΕ) είδαν τις δυνάμεις τους να συρρικνώνονται λόγω της αδυναμίας τους να εγκαταλείψουν τον ρόλο που είχαν εδω και 90 χρόνια.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα οτι ένα κομμάτι της κοινωνίας αλλάζει προς το καλύτερο. Ας δούμε πρώτα τις πορείες οι οποίες γίνονται. Πλέον οι πορείες είναι περισσότερο μαχητικές και λιγότερο “βγαινω να πάρω αέρα”. Οι συνελέυσεις στις γειτονίες είναι πλέον μια πραγματικότητα ενω πριν μερικά χρόνια η μεγαλύτερη συνάντηση κατοίκων ήταν στα πανηγύρια της τοπικής εκκλησίας. Με μια βόλτα στην πλατεία Εξαρχείων θα βρεις 2-3 αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία και μια κοινωνική ζύμωση. Στους αριστερούς κομματικούς χώρους βλέπεις μια μεγαλύτερη διάθεση συννενόησης παρά διχασμού. Το πιο σημαντικό απο όλα αυτά είναι οτι αρκετοί πολίτες αντιλήφθηκαν την αναγκαιότητα να πάρουν την δημοκρατία στα χέρια τους.
Κυριακή, Απριλίου 13, 2014
Τόσες φορές έχω επικεντρωθεί στα χάλια της Ελληνικής κοινωνίας. Τόσες φορές έχω κράξει Ατενίστας, Χρυσαυγίτες, μικροαστούς που στο τέλος θέλω να βάλω μια βόμβα στην πλατεία Kαρύτση να γεμίσει η πλατεία πτώματα, iphone και freepress εφημερίδες. Ίσως φταίει η κρίση,
ίσως φταίει που δεν μου άρεσαν οι φωτογραφικές μηχανές, ίσως οτι διάβαζα πολυ Ιούλιο Βέρν
οταν ήμουν μικρός.
Η Ελλάδα της κοινωνικο/οικονομικής κρίσης δεν έχει μόνο την αρνητική της πλευρά. Κάθε κρίση πολώνει και στρετσάρει την κοινωνία σε δυο πόλους. Ο ένας πόλος, στον οποίο έχω αναφερθεί άπειρες φορές, είναι ο πόλος του απολιτίκ και πλήρη υποταγμένου στο σύστημα. Ενός ανθρώπου που θεωρεί την κρίση πρόβλημα καθαρά δικό του, άντε και της συντεχνίας του. Αδιαφορεί για οτιδήποτε κινείται έξω απο την σφαίρα του ενδιαφέροντος του και κατα κάποιον τρόπο “συντηρεί” την κρίση. Ο άλλος πόλος είναι πιο περίπλοκος και χρειάζεται μια περαιτέρω ανάλυση. Ας κάνουμε ενα μικρό ταξίδι στο οχι μακρινό παρελθόν.
Η κρίση στις αρχές του 2000 φαινόταν ως μια αριστερή φαντασίωση, η οποία θα δημιουργούσε
τις κατάλληλες συνθήκες για μια Ρώσικη επανάσταση σε Ελλαδικό χώρο. Έτσι η πλειοψηφία των αριστερών είχε αφοσιωθεί περισσότερο στην εγγραφή μελών και σε μίνι εμφυλίους σε άλλες παρατάξεις. Ανα περιόδους τα κινήματα έδειχναν μια άλφα δυναμική αλλά ακριβώς επειδή υπήρχε ενα τεράστιο κενό επικοινωνίας μεταξύ αριστεράς και κοινωνίας, τα κινήματα αυτά έληγαν αρκετά σύντομα. Πολλοί τότε μην γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει συντάσσονταν σε διάφορες αριστερές παρατάξεις, για να έχουν στο βιογραφικό τους ενα “επαναστατικό” παρελθόν.
Ο αντιεξουσιαστικός κλάδος επίσης ήταν πιο κλειστός τότε. Η πλειοψηφία των αναρχικών βλέποντας οτι η κοινωνία δεν βρισκόταν υπο καμία περίπτωση σε προ-επαναστατικό οργασμό, απέφευγαν να ασχολούνται με τα κοινά και λειτουργούσαν συνήθως κεκλεισμένων των θυρών. Περισσότερο φοβόντουσαν τον νοικοκυραίο παρά τον ασφαλίτη εκείνη την εποχή.
Κανείς δεν μπορεί να τους αδικήσει για αυτό. Το 2005 η Ελλάδα φαινόταν στον κολοφώνα της δόξας της (ή έτσι νόμιζε ο μέσος Ελληνάρας). Τα χρήματα ήταν άφθονα(;) , είχαμε πάρει το euroκαι την Eurovision. Εκείνες οι εποχές ίσως ήταν οι χειρότερες να ανήκεις στην αριστερά/αναρχία
Κανείς δεν μπορεί να τους αδικήσει για αυτό. Το 2005 η Ελλάδα φαινόταν στον κολοφώνα της δόξας της (ή έτσι νόμιζε ο μέσος Ελληνάρας). Τα χρήματα ήταν άφθονα(;) , είχαμε πάρει το euroκαι την Eurovision. Εκείνες οι εποχές ίσως ήταν οι χειρότερες να ανήκεις στην αριστερά/αναρχία
Εν μια νυκτί η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίση. Χρειάστηκε αρκετό διάστημα για να συνειδητοποιήσει ο μέσος Έλληνας οτι η κρίση δεν ήταν μια φλου οικονομική έννοια που απλά σήμαινε οτι θα παίρνει το τζιπ του 300 ευρώ πιο ακριβά. Η Κρίση σαν ρεύμα διαπέρασε όλη την κοινωνία και διέλυσε τον ασαφή μεχρι τότε κοινωνικό ιστό. Ξαφνικά ο μισθός σου έπεσε κάτω απο το μισό, οι τιμές των προϊόντων αυξήθηκαν κατακόρυφα και έχασες οποιοδήποτε είδος ασφάλειας. Πολλοί έχασαν την δουλειά τους και η πλειοψηφία των εργαζομένων ζουν συνεχώς με τον φόβο της ανεργίας.
Όπως ήταν φυσιολογικό η κρίση ταρακούνησε πολύ γερά το πολιτικό σκηνικό. Σε τέτοιες περιόδους κρίσεις πολλοί στράφηκαν προς τα δεξιά και ακόμα παραπέρα, ελπίζοντας σε κάποιου είδους “Ελληνικό θαύμα”. Διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ ,ανέβηκε η ΝΔ, ανέβηκε η Χρυσή Αυγή. Τα πράγματα είναι γνωστά και τα έχουν περιγράψει καλύτερα απο μένα πολλοί μελετητές του φασισμού/μικροαστισμού.
Το ενδιαφέρον όμως είναι τι έγινε αριστερά. Κάποιος θα περίμενε η αριστερά να έμενε με τα βρακιά κατεβασμένα, χαμένη και να διασπόταν ακόμα περισσότερο. Υπήρξαν πάρα πολλές εσωκομματικές διαμάχες (και ακόμα γίνονται) αλλά μετά απο τέσσερα χρόνια μνημονίου η αριστερά φαίνεται (και είναι) πιο δυνατή. Το ίδιο και ο αντιεξουσιαστικός χώρος που τώρα γνωρίζει μια πρωτοφανή κινητικότητα. Για να καταλάβουμε αυτήν την συσπείρωση προς τα αριστερά πρέπει να κοιτάξουμε ενα πολυ βασικό πλεονέκτημα της αριστεράς/αναρχίας το οποίο για πολλά χρόνια μας φαινόταν ανούσιο.
Η μορφή της δημοκρατίας μας μοιάζει με αυτά τα αυτόματα μηχανήματα αναψυκτικών. Βάζεις το κέρμα και πατάς το κουμπί για το αναψυκτικό που επιθυμείς. Ομοίως με τα κόμματα. Μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια μπαίνεις πισω απο ενα παραβάν και ψηφίζεις οτι σου αρέσει. Το τελικό προϊόν ποτέ δεν σου άρεσε αλλά συμβιβαζόσουνα με αυτό γιατί έτσι σου είχαν μάθει. Όπως δεν ξέρεις ακριβώς πως λειτουργεί ένα μηχάνημα αναψυκτικών έτσι δεν ήξερες πως λειτουργεί η δημοκρατία και το κράτος. Οι μηχανισμοί ήταν τόσο πολύπλοκοι που για να αποφευχθούν παραπάνω εκλογές (συνεπώς αλληλεπιδράσεις με το σύστημα) οι πολιτικοί τροποποίησαν το εκλογικό σύστημα σε αυτό της “ενισχυμένης αναλογικής”. “Οσο λιγότερο ασχοληθείς, τόσο το καλύτερο” ήταν το μότο των πολιτικών που είχαμε. Στηρίξαμε ενα τέτοιο σύστημα απο την μεταπολίτευση και θεωρούσαμε οτι ήταν σχετικά ασφαλές. Ποτέ δεν παίρναμε το προϊόν που επιλέγαμε αλλά τουλάχιστον παίρναμε ενα προϊόν. Στο τέλος όμως το μηχάνημα όχι μόνο δεν μας έδινε προϊόν αλλά μας ζητούσε παραπάνω χρήματα και διάλεγε για εμάς το προϊόν που ήθελε. Αυτός ήταν ο “σωστός” τρόπος των κομμάτων εξουσίας και αρκετοί Έλληνες είναι ακόμα πιστοί σε αυτό.
Αντίθετα σε όλα αυτά είναι η αριστερά/αναρχία. Επι χρόνια οι συγκεκριμένες ιδεολογίες προσπαθούσαν (άλλοτε πετυχημένα άλλοτε αποτυχημένα) να σου εξηγήσουν πως λειτουργεί το μηχάνημα των αναψυκτικών και το πιο “τραβηγμένο”, οτι μπορείς εσυ να επιλέγεις πάντα το προϊόν το οποίο θέλεις. Για πολλά χρόνια το μαυροκόκκινο μπλοκ επέλεγε τον δύσκολο δρόμο της “εκ της βάσης πολιτικής” παρά τον εύκολο της αυτοματοποιημένης πολιτικής. Το πρόβλημα πιο παλιά ήταν οτι χρειαζόσουν κάποιο “πιστοποιητικό” για να συμμετάσχεις σε τέτοιες ζυμώσεις
(πράγμα το οποίο κάποια αριστερά κόμματα ακόμα απαιτούν). Η ανάλυση ακόμα που γινόταν πιο παλιά ήταν περισσότερο μαρξιστικές ανησυχίες παρά υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα. Έτσι το μαυροκόκκινο μπλόκ παρέμενε απομονωμένο απο την πολιτική όμως όχι απο την κοινωνία.
Ένα απο τα λίγα θετικά της κρίσης ήταν οτι αρκετός κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη του στο υπάρχον σύστημα. Μερικοί απο αυτούς θυμήθηκαν κάποιους γραφικούς που φώναζαν παλαιότερα
για “τις κρίσεις του συστήματος” και άλλα τέτοια. Κάποιοι άλλοι σιχτήρησαν τον παλαιό τρόπο ζωής και ασπάστηκαν αντιδιαμετρικά αντίθετες πρακτικές. Λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές (και με λίγη τύχη δυο μήνες πριν τις βουλευτικές), το κοκκινόμαυρο μπλόκ είναι πολυπληθέστερο και πιο οργανωμένο. Γιατί όμως;
Η αριστερά κέρδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου. Ισως γιατί πέταξε το μπαλάκι στον μέσο ψηφοφόρο και του είπε “Καθόρισε εσύ το πως θέλεις να κυβερνηθείς”. Θυμάται κανείς ποτε για τελευταία φορά είχε πρόσβαση έστω και σε ενα ψήγμα αμεσοδημοκρατίας; Επιπρόσθετα η αριστερά “δικαιώθηκε” απο την κρίση και η κρίση ήταν καθαρτήρια για την αριστερά. Πολλοί που το έπαιζαν αριστεροί, τα είδαν σκούρα όταν χρειάστηκαν να αφήσουν τα θερινά όνειρα του Μαρξ και να ασχοληθούν με τους απολυμένους. Οι επαγγελματίες αριστεροί (ίδε ΚΚΕ) είδαν τις δυνάμεις τους να συρρικνώνονται λόγω της αδυναμίας τους να εγκαταλείψουν τον ρόλο που είχαν εδω και 90 χρόνια.
Η αναρχία απο την άλλη κέρδισε κόσμο βάσει της αυτοδιαχείρισης. Τα αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία, φωτοτυπεία, ταβερνεία κλπ αυξήθηκαν κατακόρυφα μετά τον πρώτο χρόνο της κρίσης. Η αναρχία απέδειξε οτι μόνο βάσει της συλλογικής προσπάθειας μπορείς να βγείς απο την κρίση. Κάπου εκει απεδείχθει οτι δεν ήταν μόνο οι αναρχικοί που έτρωγαν ξύλο απο τις δυνάμεις καταστολής αλλά και οι καθημερινοί πολίτες. Εν μέσω λοιπόν της κρίσης η αναρχία έδωσε την λύση σε πολύ σημαντικά καθημερινά προβλήματα, εκεί που το σύστημα έχει αποτύχει.
Όλα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία εαν τα ασπαζόταν το 0.5% των πολιτών (όσοι δηλαδή και πριν). Η κρίση όμως ανάγκασε πολλούς σκεπτόμενους πολίτες να ενημερωθούν διαφορετικά για τα κοινωνικο/οικονομικά προβλήματα. Χάρις στο ίντερνετ η ενημέρωση έγινε πιο πλατιά και μπορούσες πλέον να μάθεις για τους Χρυσαυγίτες την αλήθεια και οχι οτι σου σέρβιρε το MEGA ή το STAR. Το πιο σημαντικό όμως είναι ο συνειδητοποιημένος πολίτης αντιλήφθηκε την βασική κοκκινόμαυρη ιδέα: Όλα συνδέονται μεταξύ τους. Ο φασισμός με την καταστολή, τα σκάνδαλα με το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα και την αποτυχία του συστήματος με τον τρόπο τον οποίο λειτουργούν οι πολίτες του.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα οτι ένα κομμάτι της κοινωνίας αλλάζει προς το καλύτερο. Ας δούμε πρώτα τις πορείες οι οποίες γίνονται. Πλέον οι πορείες είναι περισσότερο μαχητικές και λιγότερο “βγαινω να πάρω αέρα”. Οι συνελέυσεις στις γειτονίες είναι πλέον μια πραγματικότητα ενω πριν μερικά χρόνια η μεγαλύτερη συνάντηση κατοίκων ήταν στα πανηγύρια της τοπικής εκκλησίας. Με μια βόλτα στην πλατεία Εξαρχείων θα βρεις 2-3 αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία και μια κοινωνική ζύμωση. Στους αριστερούς κομματικούς χώρους βλέπεις μια μεγαλύτερη διάθεση συννενόησης παρά διχασμού. Το πιο σημαντικό απο όλα αυτά είναι οτι αρκετοί πολίτες αντιλήφθηκαν την αναγκαιότητα να πάρουν την δημοκρατία στα χέρια τους.
Υπάρχει και μια βαθύτερη αλήθεια την οποία λίγοι τολμούν να σκεφτούν. Απο την στιγμή που υπάρχει μια τέτοια δυναμική στην κοινωνία, το σύστημα προσπαθεί να το καταπνίξει όπως μπορεί. Πλέον δεν χρειάζεται να φοράς κουκούλα για να σε βαρέσουν οι ματάδες. Οι Χρυσαυγίτες , τα ύπουλα τσιράκια του συστήματος, δεν κάνουν απλά γελοίες παρελάσεις αλλά σκοτώνουν εν ψυχρώ όποιον δεν τους αρέσει. Οι κυβερνητικοί πολιτικοί πλέον εχουν αφήσει τους όμορφους λόγους και απειλούν ανοιχτά τους πολίτες. “Συμμορφώνεσαι ή σε διαλύουμε” είναι το μότο τους. Οι μάσκες έχουν πέσει και το θέαμα είναι τρομακτικό.
Αν λοιπόν οι συστημικοί νικήσουν αυτήν την δυναμική, τότε η συνέχεια θα είναι το λιγότερο τρομακτική. Αν υπάρχει κάτι που κρατά και τα τελευταία σκυλία του πολέμου να κατασπαράξουν τον κοινωνικό ιστό είναι οι αναρχικοί,οι αριστεροί και οι true δημοκράτες. Αν επιτρέψουμε στο σύστημα να τους εξοντώσει (είτε πολιτικά είτε κανονικά) τότε χωρίς καμία αντίσταση θα εξοντωθεί και ο υπόλοιπος κόσμος. Σκεφτείτε εαν αύριο τοIndymedia,tvxs,kokkino, η συνέλευση της γειτονιας σας, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι αναρχικοί της πλατείας Εξαρχείων σταματήσουν να υπάρχουν πόσο “κενή” θα είναι σε πρώτη φάση η καθημερινότητα μας. Σε δεύτερη φάση η ενημέρωση που θα δεχόμαστε θα είναι επιπέδου Σκαϊ,STAR και λοιπών χαβουζοκαναλιών. Η τρίτη φάση δεν υπάρχει γιατί έχεις χάσει το παιχνίδι.
Αν λοιπόν οι συστημικοί νικήσουν αυτήν την δυναμική, τότε η συνέχεια θα είναι το λιγότερο τρομακτική. Αν υπάρχει κάτι που κρατά και τα τελευταία σκυλία του πολέμου να κατασπαράξουν τον κοινωνικό ιστό είναι οι αναρχικοί,οι αριστεροί και οι true δημοκράτες. Αν επιτρέψουμε στο σύστημα να τους εξοντώσει (είτε πολιτικά είτε κανονικά) τότε χωρίς καμία αντίσταση θα εξοντωθεί και ο υπόλοιπος κόσμος. Σκεφτείτε εαν αύριο τοIndymedia,tvxs,kokkino, η συνέλευση της γειτονιας σας, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι αναρχικοί της πλατείας Εξαρχείων σταματήσουν να υπάρχουν πόσο “κενή” θα είναι σε πρώτη φάση η καθημερινότητα μας. Σε δεύτερη φάση η ενημέρωση που θα δεχόμαστε θα είναι επιπέδου Σκαϊ,STAR και λοιπών χαβουζοκαναλιών. Η τρίτη φάση δεν υπάρχει γιατί έχεις χάσει το παιχνίδι.
Το λάθος στον παραπάνω συλλογισμό είναι οτι θεωρώ οτι το σύστημα έχει βάλει στο μάτι μόνο αυτους. Είναι λάθος γιατί ο κάθε ένας που δεν συμπορεύεται με το σύστημα είναι εχθρός του συστήματος. Μπορεί να μην είσαι ούτε αναρχικός ούτε αριστερός αλλά να αντιδράς με τον εξευτελισμό σου και να ζητάς ποιοτικότερη δημοκρατία και συνθήκες διαβίωσης. Για το σύστημα είσαι το ένα και το αυτό. Για παράδειγμα ο Φύσσας δεν ήταν ούτε ενταγμένος αριστερός ούτε αναρχικός. Αλλά δεν συμφωνούσε με τον εκφασισμό της κοινωνίας οπότε έπρεπε να πεθάνει. Ο πόλεμος έχει αρχίσει και όλοι έχουν πάρει πλευρές. Δεν υπάρχει κέντρο (ποτέ δεν υπήρξε) και ήρθε επιτέλους ο καιρός να αποφασίσουμε τι διάολο θα κάνουμε στην ζωή μας.Υποταγμένοι (οι πιο τυχεροί απο εμας) σε ενα σύστημα αμιγώς φεουδαρχικό ή κάτι καλύτερο;
Κάποιοι επικριτές γκρινιάζουν λέγοντας οτι “η αριστερά/αναρχία δεν έχει όλες τις λύσεις για τα προβλήματα μας”. Αυτό είναι το καλύτερο. Γιατί πρέπει να πιστεύουμε σε μεσσίες,σε happy meal και τυποποιημένες λύσεις στηρίζοντας ακόμα περισσότερο αυτό το άθλιο σύστημα; Γιατί πρέπει την λύση για όλα μας τα προβλήματα να τα βρεί ενας deus ex machina; Η στήριξη στην αριστερά/αναρχία δεν είναι μόνο μια ψήφος, ένα σήκωμα του χεριού. Είναι η συνολική συμμετοχή στα δρώμενα αυτού του τόπου. Να το πω πιο απλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ζήσει ούτε δέκα μέρες σαν κυβέρνηση εαν ο κόσμος που τον ψήφισε δεν τον στηρίξει μαζικά. Το σύστημα δεν θα πεθάνει την επομένη των εκλογών εαν ο συνειδητοποιημένος πολίτης δεν συμμετέχει σε συνελεύσεις, στηρίζει δράσεις και οργανώνεται συλλογικά. Το ίδιο και με το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο της γειτονιάς. Θα πεθάνει απο την στιγμή που προτιμήσεις να πάρεις τον καφέ σου απο το Μικέλ (για να είσαι πιο τρέντυ) και αγνοήσεις την εφορία που θα έρθει να το κλείσει (οχι γιατί είναι παράνομο αλλά χαλά την πιάτσα). Δεν θα υπάρξει αλληλεγγύη για σένα που μπήκες στην φυλακή για χρέη 50.0000 οταν αγνοείς υποδειγματικά κρατουμένους όπως ο Σακκάς γιατί “είναι τρομοκράτης και καλά του κάνουν”. Δεν θα παραθέσω το κλασσικό ρητό “οταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν φώναξε κανείς” γιατί έχει γίνειtrivial πλέον.
Προσωπικά εχω κάποιες ελπίδες για αυτόν τον τόπο. Ισως γιατί εαν δεν ελπίζουμε τα πράγματα μόνο χειρότερα θα πάνε. Είμαι όμως πραγματικά θετικός γιατί δεν πιστεύω σε μεσσίες αλλά στους
ανθρώπους που αγωνίζονται αυτήν την στιγμή γύρω μου.
Αφιερωμένο λοιπόν αυτό το άρθρο στον μοναδικό άνθρωπο που έβγαλε τον αριστερό απο μέσα
μου και μου προσέφερε αυτήν την ελπίδα (M.Dev).
metarrythmistes 
