Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Καστοριάδης: Η αντιφατική ταυτότητα των Νεοελλήνων

«…Τα κεντρικά στοιχεία του Ελληνικού δράµατος είναι, από τη µια µεριά, η τριπλή αναφορά που περιέχει για µας η παράδοση: αναφορά στους αρχαίους Έλληνες, αναφορά στο Βυζάντιο, αναφορά στην λαϊκή ζωή και κουλτούρα, όπως αυτή δηµιουργήθηκε στους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου και κάτω από την Τουρκοκρατία. Από την άλλη µεριά, η αντιφατική και, θα µπορούσε να πει κανείς, ψυχοπαθολογική σχέση µας µε τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισµό, που περιπλέκεται ακόµα περισσότερο από το γεγονός ότι ο πολιτισµός αυτός έχει µπει εδώ και δεκαετίες σε µία φάση έντονης κρίσης και υποβόσκουσας αποσύνθεσης.

Η διπλή και ταυτόχρονη αναφορά στην αρχαία Ελλάδα και στο Βυζάντιο, που αποτέλεσε το επίσηµο «πιστεύω» του νεοελληνικού κράτους και του πολιτιστικού κατεστηµένου της χώρας, οδήγησε και οδηγεί σε αδιέξοδο, κατά πρώτο και κύριο λόγο διότι οι δυο αυθεντίες που επικαλείται βρίσκονται σε διαµετρική αντίθεση µεταξύ τους. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισµός είναι πολιτισµός ελευθερίας και αυτονοµίας, που εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο στην πολιτεία ελεύθερων πολιτών που συλλογικά αυτοκυβερνώνται και στο πνευµατικό επίπεδο µε την ακατάπαυστη επαναστατική ανανέωση και αναζήτηση. Ο βυζαντινός πολιτισµός από την άλλη, είναι πολιτισµός θεοκρατικής ετερονοµίας, αυτοκρατορικού αυταρχισµού και πνευµατικού δογµατισµού. Στο Βυζάντιο δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά υπήκοοι του αυτοκράτορα, ούτε στοχαστές, µόνο σχολιαστές ιερών κειµένων.

Η προσπάθεια συνδυασµού και συµφιλίωσης αυτών των δύο αυθεντιών λοιπόν, δεν µπορούσε παρά να νεκρώσει κάθε δηµιουργική προσπάθεια και να οδηγήσει σε ένα στείρο σχολαστικισµό, όπως αυτός που χαρακτήριζε το πνευµατικό κατεστηµένο της χώρας επί ενάµισυ σχεδόν αιώνα µετά την ανεξαρτησία και που επαναλάµβανε τα χειρότερα µιµητικά στοιχεία του Βυζαντίου. Καθ’ όσο ξέρω, είµαστε ο µόνος λαός µε µεγάλο πολιτιστικό παρελθόν που πρόσφερε στον κόσµο το γελοίο και θλιβερό θέαµα προσπάθειας τεχνητής επαναφοράς της γλώσσας που µιλιόταν πριν από 25 αιώνες. Ούτε οι Ιταλοί προσπάθησαν να ξαναζωντανέψουν τα λατινικά, ούτε οι Ινδοί τα σανσκριτικά. Και είναι εξίσου χαρακτηριστικό ότι ενώ η ∆υτική Ευρώπη, στους δυο περασµένους αιώνες εγέννησε δεκάδες λαµπρούς ελληνιστές, µόνο τρία ονόµατα έχουµε που µπορούν να σταθούν αχνά στο ίδιο επίπεδο µε αυτούς: Τον Κοραή, τον Βερναρδάκη και τον Συκουτρή -τον οποίο Συκουτρή οδήγησε χαρακτηριστικά σε αυτοκτονία ο φθόνος και το µίσος των κηφήνων τού εν Αθήνησι Πανεπιστηµίου. Περηφανευόµαστε ότι είµαστε απόγονοι των αρχαίων, αλλά για να µάθουµε τι έλεγαν και τι ήταν οι αρχαίοι πρέπει να προσφύγουµε σε ξένες εκδόσεις και σε ξένες µελέτες.

Αυτή η ίδια στάση έκανε ασφαλώς επίσης αδύνατη τη γονιµοποίηση της λαϊκής παράδοσης και την µεταφορά της στο χώρο της έντεχνης παιδείας, µε εµφατική εξαίρεση την ποίηση. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι ο τεράστιος µουσικός πλούτος της λαϊκής µουσικής σε µελωδίες, ρυθµούς, κλίµακες και όργανα, έµεινε νεκρός στα χέρια των νεοελλήνων συνθετών, όπως έµεινε άχρηστος και ο αρχιτεκτονικός και διακοσµητικός πλούτος της λαϊκής παράδοσης.

Τέλος, αυτή η αναφορά στα δύο µεγάλα παρελθόντα, µε τον αποστειρωτικό τρόπο που ετέθη, είναι στη ρίζα της σχιζοφρενικής µας σχέσης µε τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισµό, του συνδυασµού ενός κακοµοιριασµένου αισθήµατος κατωτερότητας και µιας ψωροπερήφανης και αστήρικτης αυθάδειας. Έτσι παίρνουµε από τους ξένους τις BMW, τις τηλεοράσεις, τα κατεψυγµένα, κλπ, κλπ, χωρίς να µιλήσω για τα πακέτα Ντελόρ, και τους βρίζουµε για την υποδούλωσή τους στην τεχνική και στον ορθολογισµό τους. Πράγµατα που η ∆ύση βέβαια δεν περίµενε τους νεοφώτιστους ελληνοορθόδοξους για να τα κριτικάρει και να τα καταγγείλει η ίδια, και που δεν απαλείφονται µε µια ετήσια εκδροµή στο Άγιο Όρος».

(Κορνήλιος Καστοριάδης, ∆ιάλεξη στον Τριπόταµο Τήνου στις 20 Aυγούστου 1994)
http://www.enallaktikos.gr/

Πού ήμουν εγώ όταν όλοι εσείς κάνατε όλα αυτά?

Σε νίκησαν, αυτοί που δεν ζούσαν όταν εσύ παρίστανες πως το κάνεις. Σε σπρώξαν στην άκρη εκείνοι που έλλειπαν από τα πάρτυ σου. Γιατί εκείνοι δούλευαν σταθερά, με επιμονή, με σχέδιο για να σε ξεφτυλίσουν. Ηξεραν πως πίσω από τα παχιά λόγια και τις πομπώδεις εμφανίσεις της ζωής σου, κρυβόταν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου

Γράφει η Συνήθης Ύποπτος

Πριν λίγα χρόνια σε μια παλιά μου δουλειά, σε ένα μεσημεριανό διάλειμμα, είχε ανάψει μια συζήτηση με τους συναδέλφους για διάφορες φάσεις που είχαμε περάσει εκεί κάπου στα 20 χρόνια μας. Για συναυλίες, ταινίες, για τα πάρτυ με τους πρώτους έρωτες, για διάφορες πλάκες κλπ. Ο διευθύνων την επιχείρηση ένας τυπικός μάνατζερ, μιας τυπικής πολυεθνικής, καθόταν πιο εκεί και μας άκουγε. Αργότερα με φώναξε στο γραφείο και πολύ σκεπτικός μου έκανε μια ερώτηση, με υφος αρκετά στεναχωρημένο.

"Ξέρεις, πριν που σας άκουγα, αναρωτήθηκα για κάτι... Πού ήμουν εγώ όταν όλοι εσείς κάνατε όλα αυτά?..."

Αυτή η απλή φράση ήταν ότι πιο ανθρώπινο, ειλικρινές, έχω ακούσει ποτέ μέσα στον εργασιακό χώρο. Ηταν μια φράση κλειδί, αυθόρμητη, ένα ερωτηματικό που δεν χρειαζόταν απάντηση, γιατί αυτός που έκανε την ερώτηση, ήξερε ήδη πόση απουσία ζωής είχε η ζωή του.

Η γενιά μου, αυτή η περίφημη γενιά της μεταπολίτευσης δεν έζησε πόλεμο, είναι αλήθεια, αλλά έζησε κάτι φοβερό που μόλις τώρα αρχίζω να το συνειδητοποιώ. Εζησε.. Μια μοναδική απελευθέρωση. Μας πρόσφεραν στο πιάτο τα πάντα για να τα χειριστούμε όπως γουστάραμε. Κι αποτύχαμε. Η πλειοψηφία απέτυχε. Αυτοί όλοι οι χαρτογιακάδες, σε ρομποτοειδές στυλ που δεν ξέρουν πλέον ούτε για πιο λόγο ζουν, ούτε τι να ονειρευτούν τα βράδια εκτός από παλιόχαρτα, στατιστικές κι έναν απόλυτο εθισμό στο χρήμα, την εξουσία, και τη προσκόλληση στις καρέκλες τους, κάποτε ήταν νέοι.

Νέοι σε ένα κόσμο που αμφισβήτησε τα πάντα. Που ρόκαρισε άγρια. Που ξενύχτησε μεθώντας μέχρι αηδίας, που ήρθε σε σύγκρουση με το κατεστημένο. Φόρεσε χακί τζάκετ, ή γκοθάδικα ρούχα. Αφησε το μαλί να πέφτει ελεύθερο ή το κούρεψε σαν πανκιό. Διάβασε αιρετικά κείμενα κι είδε αιρετικές ταινίες. Φώναζε ελεύθερα τα πολιτικά της πιστεύω, αμφισβήτησε θεούς και δαίμονες. Χωρίς κινητά και υπολογιστές με το τηλέφωνο να βαράει μες τη νύχτα, το ξυπνητήρι με το άγαρμπο ξύπνημα χωρίς επιλεγμένη μελωδία, με τα πάρτυ που περίμενες να κάτσει σωστά η μπούκαλα ή τι θα κάνει ο κύριος στη κυρία, ένα κράμα παρανοικό από ελαφοκυνηγούς, κοράκια, εξορκιστές, να συναγωνίζεται τη τέχνη με το σπλάτερ, τα καρεκλάδια, τις ροκιές και τα σκυλάδικα. Την επανάσταση για τη κ@υλα της , απέναντι στο αραχνιασμένο κατεστημένο να παρασέρνει τα μυαλά με τρόπο κινηματογραφικό.

Μια ζωή που καψουρευόταν συνεχώς νέες ερωμένες, και μια πεποίθηση πως τίποτα δεν μπορεί να σ΄εμποδίσει να κάνεις αυτό που σου έχει καφωθεί στο μυαλό. Είναι τρελό όταν συνειδητοποιεί κάποιος πως όλο αυτό το τσούρμο με τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες ιδέες, το νεύρο, τη δύναμη να φέρουν το κόσμο ανάποδα, ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ να είναι αυτό που είναι σήμερα. Ενα μάτσο από φοβισμένους νοικοκυραίους, εθισμενους σε κάθε λογής ηλιθιότητα, τρομοκρατημένους από λογαριασμούς και στατιστικές. Θύματα απόλυτα ενός διευθυντηρίου που αλήθεια...

Που βρισκόταν όταν όλοι εμείς ζούσαμε? Πόσο κωμικοτραγικό είναι να σκεφτει κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι που ιδρώνουν μέσα από τα καλοραμένα κουστούμια καθώς προσπαθούν να κρατηθούν με οποιοδήποτε κόστος σε μια καρέκλα, τραγικά κατοχικά ανδρείκελα, κάποτε ήταν στην ουρά για ένα εισητήριο συναυλίας... αγωνιούσαν να τους κάτσει η μπουκάλα για να φιλήσουν τη Καιτούλα, ξενύχταγαν κολλώντας αφίσες, είχαν βαρέσει ένα τατουάζ στο μπράτσο, έριξαν ξύλο σ΄ενα καυγά στο Πανεπιστήμιο, ξημέρωσαν σε μια παραλία, διάβασαν ένα βιβλίο, ένα ποίημα, κρέμασαν στο τοίχο του δωματίου τους το αγαπημένο συγκρότημα, χτύπησαν τη πόρτα πίσω τους μ΄ενα σακίδιο στον ώμο για να την "πουν" στο πατέρα που δεν καταλάβαινε, ερωτεύτηκαν τρελά, πόνεσαν, ονειρεύτηκαν, έκαναν σκασιαρχείο από τη τάξη..

Κι όλοι οι άλλοι, το μέγα πλήθος... τι στο διάολο έγιναν... Τόσο σπουδαία ήταν η ζωή γιατί απέκτησες ένα κ@λοάμαξο. Τόσο σημαντικό ήταν να κολλήσεις σ΄ενα γραφείο να κολλάς χαρτόσημα μια ζωή... Τόσο γοητευτικό ήταν να περιορίσεις τη ζωή σου σε ένα κιλό κοψίδια, δυο βόλτες σ΄ενα σκυλάδικο και ένα προπατζίδικο τα σαβατοκύριακα.. Πόσα κιλά ψέκασμα με αποβλακωτικό χρειάζεται για να περάσεις από την επανάσταση στα πρωινάδικα... πόσα κιλά ψέκασμα χρειάζεται για να περάσεις από το ξενύχτι στη παραλία στο ξενύχτι να μετράς λογαριασμούς, δάνεια και ομόλογα? Πόσα κιλά ψέκασμα χρειάζεται για περάσεις από το σκασιαρχείο και την αποβολή από το σχολείο, στην απόλυτη μιζέρια του φόβου και της υποταγής?

Να παραδώσεις στα παιδιά σου ότι σιχάθηκες, ότι πολέμησες, ότι αμφισβήτησες πολλαπλασιασμένο επί εκατό? Να στήνεσαι στα συσσίτια σαν το ζητιάνο, να πέφτεις από τα μπαλκόνια, ανήμπορος, καταθλιπτικός, σε απόλυτη σύγχιση αδυνατώντας να βρεις τρόπο να αγγίξεις έστω και μια τριχούλα από το σύστημα που τόσο πολύ λοιδώρησες στα νιάτα σου. Ο μεταλλάς της πλάκας. Που στρίμωξε τα τατουάζ του στο καλοσιδερωμένο κουστούμι. Το πανκιό της πυρκαγιάς που γυαλίζει τις ζάντες του λες κι είναι εικόνισμα. Η απελευθερωμένη επαναστάτισα που μιλάει για κουρτίνες, πλακάκια του μπάνιου και αγωνιά αν θα μπει ο Γιαννάκης σε μια καλή θεσούλα. Ο αφισοκολλητής που κολλάει χαρτόσημα. Ο γκοθάς που στήνεται στην ουρά για να παρακαλέσει διακανονισμό για το ρεύμα.... Κι όλα αυτά αφού πριν πέρασαν τόσα χρόνια...

που έκανες ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να φτάσεις σ΄αυτή τη καντάντια...

Σε νίκησαν, αυτοί που δεν ζούσαν όταν εσύ παρίστανες πως το κάνεις. Σε σπρώξαν στην άκρη εκείνοι που έλλειπαν από τα πάρτυ σου. Γιατί εκείνοι δούλευαν σταθερά, με επιμονή, με σχέδιο για να σε ξεφτυλίσουν. Ηξεραν πως πίσω από τα παχιά λόγια και τις πομπώδεις εμφανίσεις της ζωής σου, κρυβόταν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Ηξεραν πως όλο αυτό το πλήθος με τα νεαρά παιδιά που ήθελαν τα πάντα, μπορούσαν να το χειριστούν σαν βούτυρο δίνοντας τους τα πάντα που εκείνοι επέλεξαν και πείθοντάς τα πως αυτά ήταν που ζητούσαν. Σου πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες και τσίμπησες..

Τι ψάχνεις τώρα να βρεις? Τα βινύλια? Τις παλιές φωτογραφίες με το χακί τζάκετ? Τις προκηρύξεις τις σκονισμένες? Το πρώτο σου προφυλακτικό? Το απόκομμα από το εισιτήριο της συναυλίας? Το πρώτο σου τσιγάρο? Το βιβλίο με τις υπογραμμίσεις με κόκκινο μολύβι? Τις βιντεοκασέτες? Το σπασμένo πικ απ? Τις σκισμένες σημαίες? Τα ξεφτισμένα λάβαρα? Το παλιό δυαράκι που γέννησες το πρώτο σου παιδί? Τον κολλητό σου που ξενυχτάγατε σχεδιάζοντας την επανάσταση του αύριο? Τη κιθάρα που στοίβαξες στο πατάρι? Τα χαρτάκια με τα ποίηματα που έγραφες? Μήπως ψάχνεις εκείνη τη μαγεία από τα δεκάλεπτα μπλουζ που δεν ήθελες να τελειώσουν? Μήπως ψάχνεις την αγωνία και τα όνειρα που έκανες όταν κοιτούσες τις αφίσες στο τοίχο του δωματίου? Τα ινδάλματά σου? Τα πρότυπα?

Τα πούλησες όλα. Για ένα σπίτι με μπόλικα γκατζετάκια, ένα μάτσο παλιοσίδερα, ενα κινητό κι ένα λαπτοπ. Για ένα βιβλιαράκι τραπέζης και δέκα πλαστικές κάρτες. Για ένα τζόγο στο χρηματηστήριο κι ένα διορισμό στο δημόσιο. Αντάλλαξες τη κουβέρτα στη παραλία μ΄ένα δίκλινο bed and breakfast. Αντάλλαξες τη μαγεία της ελευθερίας σου με τη καθως πρέπει ζωή σου.

Φάε τώρα ένα καθως πρέπει και δώσε και λίγο και στα παιδιά σου που πεινάνε να χορτάσουν.

Μάθε τα πως να ζουν χωρίς όνειρα, ενημέρωσέ τα πως ότι είχαν θα τους τα πάρουν πίσω, περίμενε και για μια συνταξούλα που θα στη ρίξουν σαν ελεημοσύνη, ψάξε με αγωνία να δεις που θα βρεις τα χαπάκια σου για να γιατρέψεις τις αρρώστιες σου, μάζεψε και τα σάπια από τη λαϊκή στο σχόλασμα, παρακάλα και το κάθε αφεντικό να σε πάρει στη δουλίτσα, να φας λίγο ψωμάκι. Νοιώσε και την απειλή της εφορίας, της τράπεζας, της ΔΕΗ, του τοκογλύφου της γειτονιάς, του αφεντικού σου, στο πετσί σου για τα καλά, να διαπερνάει το μεταλάδικο τατουάζ και να το μετατρέπει σε αίμα, που θα δώσεις απλόχερα για να θραφούν εκείνοι ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΝ.

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2014/10/blog-post_152.html#ixzz3Hk6EFqtK

Ανοιχτή Επιστολή Ενός Διαγραφέντα Από Το ΣΥΡΙΖΑ

Τον Ιούνιο του 2014 ήμουν ένας από τους 29 συντρόφους της τοπικής οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ Ιλίου που λάβαμε ταχυδρομικώς ένα γράμμα που μας κοινοποιούσε την αναστολή για ένα χρόνο της ιδιότητας μέλους (διαγραφή) επειδή στηρίξαμε ή συμμετείχαμε στη δημοτική κίνηση ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΣΧΗΜΑ ΙΛΙΟΥ και όχι την παράταξη που είχε το επίσημο χρίσμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Επειδή ο ταχυδρόμος δε χτυπά μία φορά και επειδή δεν έχω άλλη δυνατότητα ούτε απολογίας, θα κοινοποιήσω τις απόψεις μου με γράμμα.

Σχετικά με το γεγονός των αναστολών (διαγραφών) επισημαίνω-καταγγέλλω τα εξής:

1.Δεν πρόκειται για 1-2 περιπτώσεις αλλά για ομαδική ποινή σε 29 συντρόφους, οι οποίοι συμμετέχουν στους αγώνες και στα κινήματα και οι οποίοι δεν γράφτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να ψηφίζουν ομαδάρχες αλλά για να στήσουν οργανώσεις μελών, όπως τις περιγράφουν οι αποφάσεις/κατευθύνσεις του κόμματος.

2.Ο τρόπος που επιβλήθηκε η ποινή όχι απλά είναι απαράδεκτος, είναι έξω από τα ήθη και τις παραδόσεις της Αριστεράς, είναι αντιδημοκρατικός (δεν έγινε ποτέ συνέλευση, δεν εκλήθη κανένας για απολογία – ακόμη και στα Στρατοδικεία απολογούνταν), είναι αντισυντροφικός γιατί σπάει τους δεσμούς και καταστρέφει τις σχέσεις των συντρόφων με το κόμμα και δυναμιτίζει την ενότητα στη δράση. Κατά συνέπεια είναι αντικομματικός: βλάπτει και μόνο βλάπτει το κόμμα αλλά και το κίνημα.

3.Ο δε τρόπος ειδοποίησης έγινε – άκουσον, άκουσον – μέσω ταχυδρομείου. Έστειλαν π.χ. στην Γεωργία Αντωνοπούλου, 75 ετών, αγωνίστρια και δημοτική σύμβουλο τον ταχυδρόμο να της πει ότι την διέγραψαν. Τέτοια πρακτική, ομολογώ, δεν έχω ξαναδεί στα 40 χρόνια σχεδόν συμμετοχής μου στο αριστερό κίνημα. Ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σχημάτισε Κυβέρνηση και ορισμένοι σύντροφοι άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν κρατική υπηρεσία!!!!! (o tempora o mores!!)

Σύντομη δημόσια απολογία:

Είναι αλήθεια ότι στις δημοτικές εκλογές του 2014 όπως και στις προηγούμενες του 2010 ήμουν υποψήφιος με τη δημοτική κίνηση ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΣΧΗΜΑ ΙΛΙΟΥ (ΑΣΙ) η οποία προϋπήρχε του ΣΥΡΙΖΑ και ήταν η μόνη αριστερή παράταξη που είχε έντονη κοινωνική δράση και ασκούσε αριστερή αντιπολίτευση (όταν ο Συνασπισμός τότε, έχοντας έναν δημοτικό σύμβουλο, συγκυβερνούσε τον Δήμο με την ΠΑΣΟΚική μνημονιακή παράταξη). Οι πολίτες αυτά τα γνωρίζουν καλά.

Στο σημείο αυτό θέλω να ζητήσω… «συγγνώμη» από αυτούς που με διέγραψαν γιατί στηρίζοντας το ΑΣΙ εφάρμοσα τις αποφάσεις-κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ που έλεγαν: «η παρέμβασή μας γίνεται μέσα από αυτόνομα αυτοδιοικητικά σχήματα που αποτελούν πολιτικούς φορείς της πόλης με πολιτικό στίγμα, με παρέμβαση στα κοινά, κινηματικά, κοινωνικά γειωμένα, που εσωτερικά λειτουργούν δημοκρατικά, συμμετοχικά και προωθούν την αντίληψη της Αριστεράς για την τοπική αυτοδιοίκηση».

Συγγνώμη που δεν ακολούθησα τους συντρόφους που δεν εφάρμοσαν αυτά αλλά κινήθηκαν αντίθετα και επιδίωξαν τη διάλυση της υπάρχουσας αριστερής παράταξης, δημιουργώντας άρον-άρον παράταξη στενά κομματική της απολύτου εμπιστοσύνης ορισμένων παραγόντων και ομαδαρχών με αποτέλεσμα η μνημονιακή δημοτική αρχή να συνεχίζει τη διοίκηση του Δήμου για άλλα 5 χρόνια και ο κόσμος να λέει «ο ΣΥΡΙΖΑ που το 2012 είχε 37%, να πάρει 15% το 2014».

Ομολογώ στους συντρόφους που με διέγραψαν ότι έκανα λάθος που δεν εγκατέλειψα τους συναγωνιστές μου στην υπάρχουσα αριστερή δημοτική κίνηση (όπως κάποιοι άλλοι) με τους οποίους δώσαμε αγώνες στην τοπική κοινωνία και όχι μόνον (στο Σύνταγμα π.χ. κατεβάζαμε κόσμο συντεταγμένα, με πανό, στις διάφορες διαδηλώσεις, κλπ), μέσα και έξω από το Δημοτικό Συμβούλιο σε όλες τις γειτονιές του Ιλίου (μας ξέρουν και οι πέτρες!). Με αυτούς τους συναγωνιστές προωθήσαμε την αντίληψη της Αριστεράς για την τοπική αυτοδιοίκηση, για μια άλλη τοπική αυτοδιοίκηση. Λάθος που δεν τους γύρισα την πλάτη για να δημιουργήσω ή να συμμετέχω σε μία αμιγώς κομματική παράταξη/κατασκεύασμα των διαδρόμων, των παραγόντων και των ομαδαρχών!!!

Το γράμμα μου σιγά-σιγά πρέπει να τελειώνει, όμως πρέπει πριν να αναφερθώ στο σημείωμα-απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρεται στη στάση μελών του κόμματος στις δημοτικές εκλογές και στις διαγραφές (8/7/2014). Η Πολιτική Γραμματεία με ψυχραιμία, ωριμότητα, ενωτική διάθεση και για να χτίσει την ενότητα του κόμματος, αναφέρει: «…Αν γίνει αναστολή ιδιότητας του μέλους, αυτό γίνεται με διαδικασίες, με συζήτηση στην οργάνωση μελών, καλείται ο εν λόγω σύντροφος, εγκρίνεται από τα παραπάνω όργανα, κλπ. …Δεν παίρνονται εύκολα αποφάσεις στις Γραμματείες των οργανώσεων μελών. …Κάθε μέτρο είναι ατομικό, όχι συλλογικό, έχουμε πολύ σοβαρότερα θέματα από αυτά.». Στο Ίλιον, η γραμματεία της τοπικής Ο.Μ. τον Ιούνιο του 2014 έπραξε ακριβώς τα αντίθετα, κινούμενη εντελώς έξω από αυτή τη λογική προκαλώντας ζημιά στο κόμμα, διαγράφοντας 29 μέλη. Η δε νεοεκλεγείσα Γραμματεία, αυτή την απόφαση και αυτή τη λογική της Πολιτικής Γραμματείας απλά τη γράφει, χωρίς ίχνος σεβασμού, στα παλιά της τα παπούτσια. Συγχαρητήρια, σύντροφοι! Έτσι χτίζεται το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε συνθήκες κατοχής, εκφασισμού, ανθρωπιστικής κρίσης! Με τέτοιες πρακτικές οδηγείτε αγωνιστές στην αποστράτευση. Έτσι αύριο θα είμαστε όλοι μόνοι.

Τελειώνοντας, με το γράμμα μου αυτό δεν διεκδικώ από αυτούς που με διέγραψαν τίποτα απολύτως! Αν μπορούν, ας προβληματιστούν. Το γράμμα αυτό μου το υπαγόρευσε η συνείδησή μου γιατί: α) Είχα υποχρέωση να υπερασπιστώ την όλη στάση μου, την τιμή, την υπόληψη, την αξιοπρέπεια, όχι μόνο τη δική μου, αλλά και των συντρόφων μου και β) γιατί τέτοιες λογικές και πρακτικές πρέπει να γνωστοποιούνται, να στιγματίζονται για να μην επαναλαμβάνονται.

Υ.Γ. 1: Μελαγχολικά ερωτήματα: πού και σε ποιους θα στηριχτεί μία κυβέρνηση της Αριστεράς, όταν ορισμένοι βλέπουν εχθρούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιοι και με ποια ενότητα θα στηρίξουν αύριο μία κυβέρνηση της Αριστεράς, όταν αυτή θα συγκρούεται με τις αστικές δυνάμεις;

Υ.Γ. 2: Μεταξύ των διαγραφέντων, βρίσκονται ενδεικτικά οι εξής:
Γ. Αντωνοπούλου, 75 ετών, αγωνίστρια από τα 14 της και δημοτική σύμβουλο, όταν τη διέγραψαν, Αντώνης Σκαμνάκης, αγωνιστής από μαθητής Γυμνασίου, καθηγητής του Α.Π.Θ., Κώστας Κουντουράκης, μαχόμενος συνδικαλιστής, πρόεδρος του Σωματείου ΠΛΑΙΣΙΟ, Τόνια Πέρρου, μέχρι πρότινος συνδικαλίστρια σε ιδιωτική τράπεζα και σύνεδρος της ΟΤΟΕ και του ΕΚΑ.

Υ.Γ. 3: Το γράμμα που έλαβα είχε αποστολέα αλλά και υπογραφή «ΣΥΡΙΖΑ» χωρίς να προσδιορίζει ποιο ακριβώς όργανο το συνέταξε και το απέστειλε. Γι’ αυτό ενημερώνω ότι το επιστρέφω στον ΣΥΡΙΖΑ, υπόψη του σ. Αλέξη Τσίπρα.

Υ.Γ. 4: Δημοσιοποιώ τις απόψεις μου τώρα, γιατί τώρα πήρα οριστική απάντηση από τη γραμματεία της τοπικής Ο.Μ. ότι δεν χρειάζεται να επανασυζητηθεί το θέμα μας ούτε ότι πρέπει να περάσει από Γ.Σ. της Ο.Μ.!

Γεια σας, καλή αντάμωση, ελπίζω όχι στα γουναράδικα, αλλά στους αγώνες.

Γιώργος Διώτης,
Οκτώβρης 2014, Ίλιον

Πηγή : pandiera.gr

γουρούνια υπάρχουν...

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΑΥΛΟ ΤΣΙΜΑ...
ΝΟΣΗΡΟ ΤΟ ΕΑΜ ΡΕ ΓΕΡΜΑΝΟΣΠΕΡΜΑ???

‏@dromografos2

Ζητάμε συγνωμη από τα γουρούνια αλλα με τέτοια έχουμε να κάνουμε

‏@AdonisGeorgiadi

Για λόγους παραδειγματισμού των νέων και των φοιτητών, αυτοί που σήκωσαν χέρι στον Πρύτανη πρέπει να διαγραφούν από το Πανεπιστήμιο.

‏@alfavita

Κατα τα άλλα η Τράπεζα Πειραιώς θα συνεχίζει να μας βομβαρδίζει με τηλεοπτικές διαφημίσεις με χαρούμενα παιδάκια http://fb.me/3UsPGdQnT

Η Τράπεζα Πειραιώς πετάει έξω απο το σπίτι της 48χρονη άνεργη στην Θεσσαλονίκη

ΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΔΗΜΑΡ: Τέλος ο διάλογος με το ΠΑΣΟΚ -Συζητάμε μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ

"Μη ...νορμάλ κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ" ! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Κυριάκο μου...

προβοκατορας

...και πως να μη συμφωνήσω μαζί σου, όταν τα "νορμάλ κόμματα" που γνώρισες απ' τα γενοφάσκια σου, ήταν αυτά που κυβερνάνε μαζί ή χώρια, 40 χρόνια τώρα. Τα κόμματα της ρεμούλας, της διαπλοκής, της μίζας και των σκανδάλων. Τα κόμματα των εθνικών εργολάβων και της υποταγής στα μεγάλα συμφέροντα. Τα κόμματα της Siemens και του Χριστοφοράκου -για να συνοψίζουμε με δυο λόγια και για να καραλαβαινόμαστε κιόλας- Κυριάκο μου. Κι ακόμα, τα κόμματα των Τσουκάτων, των Μαντέληδων, >>>

των Τσοχατζόπουλων, των Παπαγεωργόπουλων και ...άλλων παιδιών, Κυριάκο μου. Τα κόμματα των Μπαλτάκων, αν θέλεις να επεκταθούμε και σε άλλα, πλην της οικονομίας...

Συμφωνώ λοιπόν απόλυτα μαζί σου Κυριάκο μου και θεωρώ ότι είναι τίτλος τιμής για τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην τον θεωρείτε εσύ και οι όμοιοί σου "νορμάλ κόμμα"...

Θεωρώ ότι είναι τίτλος τιμής για τον ΣΥΡΙΖΑ, να τον βρίζετε και να τον πολεμάτε με μανία, κυριευμένοι από φόβο και πανικό, μπροστά στο ενδεχόμενο, να σας στείλει στην αντιπολίτευση -ή και στη διάλυση ή στα σπίτια σας- ένα μη "νορμάλ κόμμα"...

Αυτό που δεν έχετε καταλάβει όμως Κυριάκο μου, εσύ κι όλος ο συρφετός των Γερμανοτσολιάδων, είναι ότι, ένα μεγάλο μέρος του λαού που διαλύσατε είναι πλέον ..."μη νορμάλ"...

Κι αυτόν τον "μη νορμάλ" -για τα γούστα σας- λαό, πρέπει -με το δίκιο σας- όχι απλά να τον φοβάστε, αλλά να τον τρέμετε...

ΥΓ. Α και για να μην το ξεχάσω Κυριάκο μου, δες και το βιντεάκι στο τέλος.
Δες τι έλεγε κάποτε, ο νορμάλ μπαμπάκας σου, για τον νορμάλ που έχεις σήμερα πρωθυπουργό σου.
Και κυρίως άκου, το σύνθημα που φώναζαν -γι' αυτόν- οι ψηφοφόροι του ...νορμάλ κόμματός σου...
Όλα ...νορμάλ δηλαδή, Κυριάκο μου !

Η εικόνα -με σχετικό άρθρο- από το Γρέκι

Απέναντι και ΟΧΙ Δίπλα

Τί σημαίνει "φασισμός" και "κατοχή", σου είπανε;

"Όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες.

Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολοµεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναµη, την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάµεσα τους.

Αυτές οι δυσκολίες είναι µεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ’ το φασισµό, υπάρχουν όµως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόµα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας"... (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

δείτε όλο το video...