Πόσα χρόνια ακόμη θα βλέπω το ίδιο ρεπορτάζ σε διακαναλικές διασκευές; Μεσήλικες στη λαϊκή να απευθύνονται οργισμένοι στις κάμερες λέγοντας πως «θα μπούμε στη Βουλή», υπάλληλοι γραφείων που συνωμοτούν την ώρα του καφέ κάτω από τη μύτη του προϊστάμενου, μιλώντας για την απεργία που θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν μπορούν λόγω δανείων και πιστωτικών καρτών ή το φόβο της απόλυσης, χιλιάδες διαδηλωτών να στρέφουν τις ανοιχτές παλάμες στο κοινοβούλιο ελπίζοντας σε «μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή» με τον Τσίριζα στην εξουσία, και άλλοι, ΠΑΜίτες εργαζόμενοι, να την περιφρουρούν γιατί αυτοί μόνο ξέρουν να διαμαρτύρονται όπως πρέπει.
Οι επαναστάτες του facebook, εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμο της διαδικτυακής εκτόνωσης να εξυβρίζουν νύχτα-μέρα πολιτικούς, δημοσιογράφους, τηλεπερσόνες και «αντίπαλους» bloggers… Διανοούμενοι και «αριστεροί» του Κολωνακίου να γράφουν ευχολόγια βρισκόμενοι στο δικό τους μεταξωτό κόσμο, ενώ άλλοι συνεχίζουν να απευθύνονται στον κόσμο μη απευθυνόμενοι, χρησιμοποιώντας την ίδια ξύλινη γλώσσα, που μυρίζει πτωματίλα από την πολυετή κι ανέξοδη χρήση.
Τα δελτία ειδήσεων να μασάνε συνεχώς την ίδια τσίχλα της «ανάπτυξης που έρχεται» και της ανάγκης «πάταξης των δύο άκρων», τσίχλα που έχει ολοφάνερα χάσει τη γεύση της και συνεχίζει να μασιέται από συνήθεια ή/και ηλιθιότητα. Την ίδια στιγμή η απάθεια φουντώνει ακόμη περισσότερο, και ιδιαίτερα μετά τις απανωτές ήττες που δέχεται η επαναστατική μειοψηφία και το αδιέξοδο στο οποίο έχουν φθάσει οι παραδοσιακές μορφές αντικρατικής/αντικαθεστωτικής δράσης. Η μπατσοφοβία έχει εξαπλωθεί και ο φόβος αποτελεί βασικό κριτήριο επιλογής της πλειοψηφίας των επι μέρους δράσεων.
Το τηλεγαμήσι του εγκεφάλου πλέον έχει αφεθεί σε διάφορα αστεία
blogs, video στο γιουτουμπι και σελίδες σε κοινωνικά δίκτυα, που αναπαράγουν κάθε συνωμοσιολογική αρλούμπα που μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ξεκατίνιασμα έχει μεταφερθεί από τα τηλεοπτικά παράθυρα στους τοίχους του facebook και όλοι δείχνουν να σέρνονται σαν νήπια πίσω από κηδεμόνες που καθορίζουν την ατζέντα.
Λοιπόν, μέσα απ' αυτή τη φαρσοκωμωδία δεν ξέρουμε αν θα βγούμε νικητές ή χαμένοι. Δεν ξέρουμε αν θα βγούμε καν σωματικά υγιείς. Ξέρουμε όμως πως σίγουρα θα βγούμε (αν βγούμε) ψυχικά υγιείς.
Ξέρουμε πως είμαστε τα «κωλόπαιδα», οι «αλήτες», κι αν χρειαστεί, ω ναι, οι κουκουλοφόροι. Ξέρουμε πως η λύσσα μας για ελευθερία δεν έχει όρια, και πως δεν έχουμε τίποτε πια να χάσουμε, πέρα από τα μικροαστικά ταμπού, τις φοβίες, τη γαμημένη ηττοπάθεια.
Μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο και μας ζητούν να τηρήσουμε την ειρήνη. Την ίδια στιγμή που οι μπάτσοι μπαίνουν στα σπίτια μας, την ίδια στιγμή που η «Δικαιοσύνη» λειτουργεί σύμφωνα με τα συμφέροντα των από πάνω και κατόπιν των εντολών τους, το ίδιο λεπτό που μας πνίγουν με χίλιους δυο τρόπους, μας ζητούν να αναπαυθούμε βολικά στον καναπέ, καταδικάζοντας τη βία, καταδικάζοντας τη σύγκρουση, καταδικάζοντας τον εαυτό μας σε θάνατο.
Επιλέγουμε να μην σταματήσουμε. Επιλέγουμε να μην φοβηθούμε. Επιλέγουμε να επιτεθούμε. Να δημιουργήσουμε τώρα τις εργατικές συμμαχίες μιας πολιτικής απεργίας διαρκείας. Να δημιουργήσουμε τώρα τις μαχητικές ομάδες προστασίας της κοινωνίας και των εαυτών μας από τις κρατικές επιθέσεις. Να δημιουργήσουμε τώρα πυρήνες ελευθερίας, που θα διαχύσουν τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αυτοθέσμισης σε κάθε γειτονιά και χωριό.
Επιλέγουμε τη σύγκρουση. Παντού....
Επιλέγουμε τον πόλεμο. Για την Ειρήνη...Για την Αναρχία
