Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, η εργασία, κατοχυρωμένο και συνταγματικά -τρόπος του λέγειν- και ιστορικά βαμμένο με αίμα, θα καταντούσε να υπάρχει πια μόνο σε λεξικά.
Η εργασία, λοιπόν, το δικαίωμα στη δημιουργία, στα όνειρα,στη ζωή αλλά και στην επιβίωση πλέον έχει καταστρατηγηθεί, έχει εξευτελιστεί και τη θέση της έχει πάρει το... συσσίτιο.
Συσσίτια παντού, άνθρωποι. Συσσίτια για νέους, για ηλικιωμένους, για Έλληνες... συσσίτια και για παιδιά. Ναι, το συσσίτιο έχει μπει και στη σχολική ζωή. Με μια δήλωση γονέα - πόση ξεφτίλα, άνθρωποι, να υπογράφεις, να παραδέχεσαι και να αποδέχεσαι ότι πεινά το παιδί σου. Ο μαθητής, μαζί με τα σχολικά τετράδια, κουβαλά και το μπολ του!
Κι εσύ, ο εκπαιδευτικός, όσο διακριτικά μπορείς, να εξηγείς στους μαθητές, κάπου εκεί ανάμεσα στις προσθέσεις και στις αφαιρέσεις, τι σημαίνει ή, ακόμη χειρότερα, τι δεν σημαίνει αυτή η κίνηση από το φιλεύσπλαχνο και κοινωνικά ευαίσθητο κράτος. Το κράτος πρόνοιας... Όχι, δεν στιγματίζεσαι, δεν νιώθεις διαφορετικός, όχι, όχι! Το κράτος σε αγαπά, σε νοιάζεται, νιώθει τον πόνο των γονιών σου. Να, πάρε ένα πιάτο φαΐ.
Κι έτσι, τόσο "ευαίσθητα", οι μικροί μαθητές φέρνουν τα μπολ τους. Το φορτηγάκι του κωλοδήμου έρχεται... έτοιμες οι κατσαρόλες. Τα μπολ βγαίνουν απ' την τσάντα χωρίς δισταγμό πλέον. Απλά, γρήγορα και σχεδόν χαρούμενα θα έλεγα. Σε λίγο ξαναγυρνούν τα μπολ μισογεμάτα, μαζί με δυο φέτες ψωμί. Τι έχει σήμερα; ρωτούν τα υπόλοιπα παιδιά. Χαμόγελα αν το φαγητό στο μπολ είναι το αγαπημένο τους. Μπαίνουν στην τσάντα. Το μάθημα συνεχίζεται... υπάρχει και μια ύλη που πρέπει να βγει. Ο μαθητής πρέπει να μάθει πιο πολλά, πιο πολλά,δάσκαλε - το νου σου ε; έρχεται αξιολόγηση.
Ε όχι, ρε άνθρωποι! Αυτό είναι ένα ακόμα συσσίτιο ντροπής. Πώς το δεχόμαστε;
Αντί το παιδί να γυρνάει σπίτι του και να ρωτά τη μαμά του "τι φαγητό έχουμε σήμερα;", ρωτά η μαμά το παιδί: "τι φαγητό έφερες σήμερα παιδί μου απ΄ το σχολείο;". Ναι, θα μου πεις, δεν είναι καλό που έστω κι έτσι έχουν φαγητό στο τραπέζι τους; Όχι και πάλι όχι!
.Ποιος σου είπε ότι έχεις το δικαίωμα να στερείς από έναν άνθρωπο τη χαρά και το δικαίωμα να εργαστεί, να παλέψει και να συντηρήσει την οικογένειά του αξιοπρεπώς; Τη χαρά να γεμίσει το τραπέζι με καλούδια για τα παιδιά του;
Όχι απλά κατακρεούργησαν το δικαίωμα αυτό, αλλά ταυτόχρονα σε εξευτελίζουν κι άλλο με τα κωλοσυσσίτιά τους.
Χάρισμά σας το συσσίτιο, θέλουμε δουλειά και όχι την ελεημοσύνη σας. Στα μούτρα σας καθάρματα!
Αγγελική
http://imerologioanergou.gr/
Η εργασία, λοιπόν, το δικαίωμα στη δημιουργία, στα όνειρα,στη ζωή αλλά και στην επιβίωση πλέον έχει καταστρατηγηθεί, έχει εξευτελιστεί και τη θέση της έχει πάρει το... συσσίτιο.
Συσσίτια παντού, άνθρωποι. Συσσίτια για νέους, για ηλικιωμένους, για Έλληνες... συσσίτια και για παιδιά. Ναι, το συσσίτιο έχει μπει και στη σχολική ζωή. Με μια δήλωση γονέα - πόση ξεφτίλα, άνθρωποι, να υπογράφεις, να παραδέχεσαι και να αποδέχεσαι ότι πεινά το παιδί σου. Ο μαθητής, μαζί με τα σχολικά τετράδια, κουβαλά και το μπολ του!
Κι εσύ, ο εκπαιδευτικός, όσο διακριτικά μπορείς, να εξηγείς στους μαθητές, κάπου εκεί ανάμεσα στις προσθέσεις και στις αφαιρέσεις, τι σημαίνει ή, ακόμη χειρότερα, τι δεν σημαίνει αυτή η κίνηση από το φιλεύσπλαχνο και κοινωνικά ευαίσθητο κράτος. Το κράτος πρόνοιας... Όχι, δεν στιγματίζεσαι, δεν νιώθεις διαφορετικός, όχι, όχι! Το κράτος σε αγαπά, σε νοιάζεται, νιώθει τον πόνο των γονιών σου. Να, πάρε ένα πιάτο φαΐ.
Κι έτσι, τόσο "ευαίσθητα", οι μικροί μαθητές φέρνουν τα μπολ τους. Το φορτηγάκι του κωλοδήμου έρχεται... έτοιμες οι κατσαρόλες. Τα μπολ βγαίνουν απ' την τσάντα χωρίς δισταγμό πλέον. Απλά, γρήγορα και σχεδόν χαρούμενα θα έλεγα. Σε λίγο ξαναγυρνούν τα μπολ μισογεμάτα, μαζί με δυο φέτες ψωμί. Τι έχει σήμερα; ρωτούν τα υπόλοιπα παιδιά. Χαμόγελα αν το φαγητό στο μπολ είναι το αγαπημένο τους. Μπαίνουν στην τσάντα. Το μάθημα συνεχίζεται... υπάρχει και μια ύλη που πρέπει να βγει. Ο μαθητής πρέπει να μάθει πιο πολλά, πιο πολλά,δάσκαλε - το νου σου ε; έρχεται αξιολόγηση.
Ε όχι, ρε άνθρωποι! Αυτό είναι ένα ακόμα συσσίτιο ντροπής. Πώς το δεχόμαστε;
Αντί το παιδί να γυρνάει σπίτι του και να ρωτά τη μαμά του "τι φαγητό έχουμε σήμερα;", ρωτά η μαμά το παιδί: "τι φαγητό έφερες σήμερα παιδί μου απ΄ το σχολείο;". Ναι, θα μου πεις, δεν είναι καλό που έστω κι έτσι έχουν φαγητό στο τραπέζι τους; Όχι και πάλι όχι!
.Ποιος σου είπε ότι έχεις το δικαίωμα να στερείς από έναν άνθρωπο τη χαρά και το δικαίωμα να εργαστεί, να παλέψει και να συντηρήσει την οικογένειά του αξιοπρεπώς; Τη χαρά να γεμίσει το τραπέζι με καλούδια για τα παιδιά του;
Όχι απλά κατακρεούργησαν το δικαίωμα αυτό, αλλά ταυτόχρονα σε εξευτελίζουν κι άλλο με τα κωλοσυσσίτιά τους.
Χάρισμά σας το συσσίτιο, θέλουμε δουλειά και όχι την ελεημοσύνη σας. Στα μούτρα σας καθάρματα!
Αγγελική
http://imerologioanergou.gr/
