Μα τον κύνα!
ΠΟΛΙΤΙΚΗΤο περιοδικό Time τον είχε συμπεριλάβει ανάμεσα στις εκατό προσωπικότητες που επηρεάζουν τον κόσμο πριν από δύο ή τρία χρόνια. Κι ας ήταν τετράποδος και αδέσποτος. Παρ’ ημίν έγινε διάσημος για τα προοδευτικά του αισθήματα ή μάλλον για τα εχθρικά του γαβγίσματα κατά της αστυνομίας, τα οποία οι κήνσορες των πολιτικών μας φρονημάτων και παντός μολότοφ είχαν μεταφράσει στη γλώσσα της Αριστεράς και της Προόδου.
Η αλήθεια είναι ότι είχε πλάκα ο συμπαθέστατος Λουκάνικος. Τον είχα δει στην τηλεόραση σε πλήρη ανάπτυξη του αγωνιστικού του σθένους να ωρύεται μπροστά στις ασπίδες των κρανοφόρων αστυνομικών, αψηφώντας τα δακρυγόνα και τις χειροβομβίδες κρότου και λάμψης.
Το πιθανότερο είναι ότι θα είχε φάει καμιά κλωτσιά από κάναν ένστολο και έκτοτε, όποτε έβλεπε στολή γινόταν έξαλλος, κοινώς είχε πολιτική κρίση εφάμιλλη των δίποδων συντρόφων του που φωνάζουν «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι» περίπου με τα αντανακλαστικά του σκύλου του Παβλόφ. Και μέχρι εδώ καλά. Ηξερα ένα σκύλο στο νησί που γάβγιζε έξαλλος μόλις έβλεπε παπά, γιατί κάποτε ένας παπάς τον είχε κλωτσήσει και έκτοτε θεωρούσε κυνικό του καθήκον να εχθρεύεται τα ράσα.
Ο παπα- Ανδρέας, προσπαθούσε να πείσει τους χωριανούς πως ο σκύλος είναι δαιμονισμένος και ζητούσε να τον βγάλουν απ’ τη μέση για να βρει κι αυτός την ησυχία του, όμως οι χωριανοί γελούσαν. Ακόμη κι αν ως λαός δεν περάσαμε από διαφωτισμό κάποτε τουλάχιστον ξέραμε να γελάμε. Δεν συνέβη το ίδιο με τον Λουκάνικο, τον εξαρχειώτη και συμπαθέστατο κοπρίτη τον οποίον τα λοιπά μέλη της φυλής των Εξαρχείων ανέδειξαν σε ήρωα των ταξικών αγώνων. Τον περασμένο Μάιο, κυκλοφόρησε η είδηση πως ο Λουκάνικος εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο. Τον θρήνησαν, αλλά φαίνεται πως δεν αισθάνθηκαν ότι τον θρήνησαν αρκετά κι έτσι προχθές αποφάσισαν να τον ξαναπεθάνουν με νεκρολογίες στην «Αυγή» και θρηνητικά μελό στο Διαδίκτυο. Να ’ναι καλά εκεί που βρίσκεται, υποθέτω πως όλ’ αυτά θα τα κοιτάζει αφ’ υψηλού περιμένοντας υπομονετικά την επόμενη ζωή του. Αντιμετωπίζοντας εξίσου αφ’ υψηλού και την απαραίτητη καταγγελτική σάλτσα εννοείται, αφού ανεκοινώθη πως πέθανε, αν και μόλις δέκα ετών, διότι ο οργανισμός του είχε καταπονηθεί από τα δακρυγόνα του αυταρχικού μας κράτους. Προφανώς του έκαναν νεκροψία, μα τον κύνα που έλεγε και ο Σωκράτης!
Zoe Mavroudi
"Γράφω όπου μου δίνουν να φάω και γαβγίζω όποιους μου πει το αφεντικό." Τάκης Θεοδωρόπουλος
O άλλος άρθρο στη Καθημερινή να μας εξηγήσει ότι ο Λουκάνικος θα μισούσε τα ΜΑΤ λόγω καμιας κλωτσιάς κ άρα δεν είχε σωστά πολιτικά κριτήρια.
«Τα καλύτερα σκυλιά κουράστηκαν…»
Εκρηξη συγκίνησης και τρυφερών αποχαιρετισμών προκάλεσε στα σόσιαλ μίντια η είδηση για το θάνατο του Λουκάνικου, του καφετή μπασταρδάκου που έγινε διάσημος καθώς δεν έλειπε ποτέ από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις της εποχής των Αγανακτισμένων, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή απέναντι στις διμοιρίες των ΜΑΤ αψηφώντας χημικά και δακρυγόνα.
Μικρή σημασία έχει το γεγονός ότι οι αναρίθμητες νεκρολογίες και τα σχόλια εμφανίστηκαν με αρκετούς μήνες καθυστέρηση, μια που ο Λουκάνικος πέθανε φέτος την άνοιξη....
Είναι αλήθεια ότι το εγχώριο και διεθνές ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε αυτή την εβδομάδα για το μακαρίτη ήταν πολύ πιο ζωηρό απ’ ό,τι, π.χ. το ενδιαφέρον για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ωστόσο, αυτή η φιλολογία δεν είναι δείγμα αποπολιτικοποίησης ή συναισθηματολογίας. Οι ελεγείες για τον Λουκάνικο δεν μαρτυρούν απλώς τη δύναμη του Διαδικτύου αλλά τη δύναμη της νοσταλγίας, όπως και την ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι γενναίο, αθώο και ανιδιοτελές (έστω και άμυαλο!), να αναζητήσουμε κάποιες ιδιότητες που με δυσκολία φαίνεται ότι εντοπίζουμε στα πολιτικά κόμματα και τους προβεβλημένους εκπροσώπους τους: την ανάγκη για σύμβολα αλλά και την ανάγκη να επιδείξουμε ή να εκφράσουμε τη δική μας ευαισθησία.
Πάνω από τρία χρόνια έχουν περάσει από τη σύντομη εποχή των Αγανακτισμένων, της αντιφατικής αντιμνημονιακής αντίστασης και της Αραβικής Άνοιξης. Χωρίς να το επιδιώξει, ο Λουκάνικος έγινε τραγούδι και εξώφυλλο, έγινε θέμα στο BBC, το CNN, το Ρόιτερς και το Aλ Τζαζίρα, έγινε κομμάτι ενός μυθολογικού κύκλου που παραμένει ανοιχτός.
Ας μην πούμε ακόμα ότι «τα καλύτερα σκυλιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι». Ας μην πούμε «ένας σκύλος και μια πλατεία ήταν όλη μου η ζωή… τώρα ο σκύλος έφυγε, από ντροπή και μόνο που ’βλεπε μένα σ’ άδεια πλατεία απ’ τον πόνο μου να λιώνω».
Κουρασμένος, πρόωρα γερασμένος και άπρακτος, ο αδέσποτος σκύλος βρήκε φιλοξενία σε ένα σπίτι όπου πέθανε ήρεμα. Η ιστορία όμως διδάσκει ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, ούτε καν τα γαβγίσματα του Λουκάνικου προς τους άνδρες των ΜΑΤ. Τα τέκνα και τα εγγόνια του Λουκάνικου, βιολογικά και πνευματικά, θα αποδείξουν ότι γαβγίζει καλύτερα όποιος γαβγίζει τελευταίος.
Tonousou
ZeroCool
Αν ο #Loukanikos είναι τόσο δυνατό σύμβολο που φτάνει ολόκληρη Καθημερινή να γράφει άρθρα γ να τον αποδομήσει,Φανταστείτε τον πανικός τους!!
