major victory!!!

 

 ...με εγγύηση 30.000 ευρώ!

Δεκτό έγινε το αίτημα αποφυλάκισης του Κώστα Σακκά... με εγγύηση 30.000 ευρώ.

Πριν από λίγο έγινε γνωστό, από την συνήγορο του Μαρίνα Δαλιάνη, ότι το αίτημα αποφυλάκισης έγινε αποδεκτό με την καταβολή εγγύησης 30 χιλιάδων ευρώ και με περιοριστικούς όρους: απαγόρευση εξόδου από την Αττική, κάθε Δευτέρα υποχρεωτική παρουσία σε αστυνομικό τμήμα, απαγόρευση επαφής με άτομα που εμπλέκονται στην υπόθεση και πρέπει να μένει στη δηλωμένη κατοικία των γονέων του.

Fivos Bozas live...friday 12/7 antico cafe del corso

ΔΕΝ καταδικάζουμε την βία απ’όπου κι αν προέρχεται

Ο τίτλος του παρόντος είναι εσκεμμένως προκλητικός και αποσκοπεί στην ενεργοποίηση της ενστικτώδους αντίδρασης που έχει ενσταλάξει μέσα μας η εξουσία. Παντού γύρω μου ακούω ανθρώπους να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους επιμένοντας πως το κίνημα διεκδίκησης πραγματικής δημοκρατίας ή το οποιοδήποτε κίνημα, είναι και πρέπει να παραμείνει ειρηνικό. Συμφωνώ απολύτως με την τακτική αυτή όμως πρέπει να γνωρίζουμε να θέτουμε τις δικές μας στρατηγικές και όρια με βάση τις ανθρωπιστικές αξίες κι όχι με βάση τις ανάγκες και τις θεωρήσεις των καταπιεστών μας....

Η φράση “καταδικάζουμε την βία απ’όπου κι αν προέρχεται” έχει γίνει η σταθερή απάντηση της εξουσίας κάθε φορά που αποκαλύπτονται θηριωδίες, βασανισμοί και δολοφονίες από “όργανα της τάξης” (προσφάτως επαναβαπτισμένα σε “προστάτες του πολίτη”). Συχνά βλέπουμε την προσπάθεια των ΜΜΕ, κυβέρνησης και φασιζόντων κοινωνικών κύκλων, να βάλουν τις ζωές των ανθρώπων στο ζύγι· να υποβαθμίσουν δηλαδή τον βασανισμό ή τις δολοφονικές επιθέσεις του κράτους (μέσω της αστυνομίας) προς τους πολίτες και δη τους μετανάστες, σε σχέση με τις επιθέσεις διαδηλωτών ενάντια στα ΜΑΤ για παράδειγμα. Ξέρουμε πολύ καλά πλέον για ποιους κάποιες ζωές αξίζουν περισσότερο από κάποιες άλλες, κι αυτό είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να απορρίψουμε· αυτό είναι εξάλλου η ουσία του ανθρωπισμού.
Ο Δυτικός πολιτισμός από τον Διαφωτισμό και μετά, σε όλες του τις νομικές πρακτικές έχει διαβαθμίσει ξεκάθαρα την βία σε διαφορετικά επίπεδα . Το έγκλημα δηλαδή χαρακτηρίζεται ειδεχθές και βαρύτερο όταν αυτό τελείται από άτομο το οποίο έχει ρόλο προστάτη ή μεγαλύτερη εξουσία από το θύμα. Ακόμη περισσότερο, σε όλες τις διακηρύξεις δικαιωμάτων αλλά και στα δεδικασμένα υποθέσεων στον δυτικό κόσμο, ακόμη και η μη τέλεση παράνομης πράξης αλλά η εκμετάλλευση της θέσης ενός ανθρώπου ο οποίος τελεί μια πράξη που κατά τ’άλλα μπορεί νά’ναι καθ’όλα νόμιμη, θεωρείται παράνομη και καταχρηστική.
Γι’αυτόν τον λόγο ο γονέας βιαστής είναι ειδεχθής εγκληματίας. Για τον ίδιο λόγο δάσκαλος ή ο προϊστάμενος εκτελεί σεξουαλική παρενόχληση όταν φλερτάρει με έναν μαθητή του ή έναν υφιστάμενο, ή το αφεντικό θεωρείται πως εκβιάζει ψυχολογικά έναν υπάλληλό του όταν του φωνάζει. Βασισμένος σε αυτή την αρχή θεωρεί ο νόμος τον έχοντα εξουσία διπλά υπεύθυνο για την τέλεση της παράνομης πράξης. Είναι η εκμετάλλευση της θέσης του θύτη και η παράβαση του καθήκοντος που έχει οριστεί να εκτελεί που κάνει την πράξη του ειδεχθή. Και γι’αυτό ακριβώς ο ξυλοδαρμός, η παρενόχληση, η καταστροφή περιουσίας και εν τέλει η δολοφονία ενός ατόμου από έναν αστυνομικό έχουν μεγαλύτερο βάρος ειδέχθότητος (sic) από την τέλεση των ιδίων πράξεων από έναν τυχαίο πολίτη.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο η υπεξαίρεση χρήματος ή η απλή κλοπή είναι κατά πολύ ειδεχθέστερες όταν τελούνται από έναν πολιτικό ο οποίος έχει εκλεγεί ώστε να προασπίζεται το δημόσιο συμφέρον, απ’ότι εάν αυτή τελεσθεί από έναν απλό πολίτη. Γι’αυτό η τιμωρία του Γιάννη Αγιάννη στους Αθλίους θεωρείται πανανθρωπίνως άδικη σε σχέση με την τιμωρία ενός πολιτικού που έχει υπεξαιρέσει οποιοδήποτε ποσό από τα δημόσια ταμία· όχι λόγω του μεγέθους της κλοπής, αλλά λόγω της θέσης την οποία κατείχε ο δράστης κατά την τέλεση της παράνομης πράξης.
Ο νόμος επίσης αναγνωρίζει ελαφρυντικά όπως η τέλεση του εγκλήματος “εν βρασμώ ψυχής”, η “αυτοάμυνα” κτλ. Όλα αυτά η εξουσία, από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και τα ΜΜΕ μέχρι την αστυνομία την ίδια, έχει βάλει σκοπό να μας κάνει να τα ξεχάσουμε ώστε να θεωρούμε πως η βία είναι το ίδιο καταδικαστέα απ’όπου κι αν προέρχεται· είτε από τον βιαστή, είτε από τον βιαζόμενο. Αυτό είναι απλούστατα μια προσπάθεια ισοπέδωσης και εξίσωσης της βίας του καταπιεστή με την όποια νόμιμη αυτοάμυνα του καταπιεζόμενου.
Γι’αυτό αν και αγωνίζομαι ειρηνικά για έναν δίκαιο κόσμο, ΔΕΝ καταδικάζω την βία απ’όπου κι αν προέρχεται.

http://ostria-gr.blogspot.gr/

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ

«Τι να πω, επίσης στον δάσκαλο, όχι στον άνθρωπο εκείνον που θεωρεί το επάγγελμά του βαρετό, αλλά σε αυτόν ο οποίος, όταν περιβάλλεται από μια χαρούμενη παρέα νέων, αισθάνεται αγαλλίαση από τα εύθυμα πρόσωπα και το χαριτωμένο τους χαμόγελο. Σ’ εκείνον που προσπαθεί να φυτέψει στο μικρό τους κεφάλι τις ιδέες εκείνες του ανθρωπισμού που και ο ίδιος αγάπησε όταν ήταν νέος.

Συχνά σε βλέπω λυπημένο και ξέρω τι είναι εκείνο που σε κάνει να κατσουφιάζεις. Σήμερα ο πιο αγαπημένος σου μαθητής που, αλήθεια, δεν είναι και πολύ καλός στα Λατινικά, αλλά που, παρ’ όλα αυτά, διαθέτει μια θαυμάσια καρδιά, διηγείτο με ενθουσιασμό την ιστορία του Γουλιέλμου Τέλλου. Τα μάτια του βούρκωσαν, φαινόταν σαν να ήθελα να μαχαιρώσει όλους τους τυράννους που υπήρξαν ποτέ. Απέδωσε με τέτοιο πάθος τους φλογερούς στίχους του Σίλερ:
“Μπροστά στο σκλάβο όταν σπάζει τα δεσμά του και όχι μπροστά στον ελεύθερο να τρέμει”.

Αλλά όταν γύρισε σπίτι του, οι γονείς του και ο θείος του τον κατσάδιασαν άγρια για την έλλειψη σεβασμού που επέδειξε απέναντι στον υπουργό ή τον τοπικό χωροφύλακα. Τον έψελναν επί ώρες, μιλώντας του για «σύνεση, σεβασμό απέναντι στην εξουσία, υποταγή στους καλυτέρους του», ώσπου άφησε παράμερα τον Σίλερ για να μελετήσει την τέχνη με την οποία θα προοδεύσει ο κόσμος.

Κι έπειτα, χθες ακόμα έμαθες ότι οι καλύτεροι μαθητές σου έχουν πάρει τον κακό δρόμο. Ο ένας δεν κάνει τίποτε άλλο από το ονειρεύεται τα γαλόνια του αξιωματικού, ο άλλος μαζί με το αφεντικό του κλέβει τον τιποτένιο μισθό των εργατών και εσύ, που έτρεφες τόσες ελπίδες γι’ αυτούς τους νέους, συλλογιέσαι τώρα τη θλιβερή αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στη ζωή σου και στο ιδανικό σου.

Ακόμα συλλογίζεσαι αυτή την αντίφαση, αλλά προμαντεύω ότι το πολύ σε δύο χρόνια, αφού θα έχεις υποστεί την μια απογοήτευση μετά την άλλη, θα βάλεις τους αγαπημένους σου συγγραφείς στο ράφι και θα καταλήξεις να πεις ότι ο Τέλλος ήταν αληθινά ένας πολύ τίμιος άνθρωπος, αλλά πέρα από αυτό τίποτε άλλο: ότι η ποίηση αποτελεί μια πρώτης τάξεως απασχόληση για τις ώρες της ανάπαυσης, ιδιαίτερα όταν ένας άνθρωπος διδάσκει την μέθοδο των τριών όλη την ημέρα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι ποιητές αεροβατούν πάντα και οι στίχοι τους δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή ζωή ούτε με την επόμενη επίσκεψη του σχολικού επιθεωρητή.

Ή, από την άλλη μεριά, τα όνειρα της νιότης σου θα γίνουν οι ακλόνητες πεποιθήσεις της ώριμης ηλικίας σου. Θα θέλεις να υπάρχει μια πλατιά, ανθρώπινη εκπαίδευση για όλους, μέσα στο σχολείο και έξω από αυτό και βλέποντας ότι αυτό είναι αδύνατο μέσα στις συνθήκες που επικρατούν, θα χτυπήσεις τα ίδια ακριβώς τα θεμέλια της αστικής κοινωνίας.

Τότε, διωγμένος καθώς θα είσαι από το Υπουργείο Παιδείας, θα εγκαταλείψεις το σχολείο σου και, προσχωρώντας στο στρατόπεδό μας, θα γίνεις ένας από μας. Θα πεις σε ανθρώπους, που είναι μεγαλύτεροι από σένα αλλά που έχουν πετύχει λιγότερα στη ζωή τους, πόσο δελεαστική είναι η γνώση, πώς όφειλε να είναι η ανθρωπότητα, αλλά και τι θα μπορούσαμε να είμαστε. Θα έρθεις και θα εργαστείς με τους επαναστάτες για τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό του επικρατούντος συστήματος. Θα αγωνιστείς δίπλα μας, για να πετύχουμε την αληθινή ισότητα, αδελφότητα και την ατελείωτη ελευθερία για όλο τον κόσμο».

Πηγή: «Πολιτικό Καφενείο