Καλησπέρα,
σήμερα είχα πολλές σκέψεις και προβληματισμούς που ήθελα να μοιραστώ μέσω του άρθρου μου, αλλά, και πάλι, η επικαιρότητα δεν με άφησε να μείνω μακριά από το γνωστό φοιτητικό θέμα των ημερών. Άνοιξαν λοιπόν τα πανεπιστήμια. Άνοιξαν; Θεωρείται η σχολή μου ανοικτή στην κατάσταση που είναι; Θα αφήσω τον καθένα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και θα αναφέρω μονάχα γεγονότα προς ενημέρωση.
Αρχικά, να τονίσω ότι δεν είναι όλα τα πανεπιστήμια ανοικτά ακόμη. Οι διοικητικοί υπάλληλοι έληξαν την απεργία τους, όμως αυτό δεν σημαίνει παράλληλα και ανοικτές σχολές. Για να ενημερώσω τον κόσμο, που ίσως και να μην γνωρίζει την πραγματικότητα, οι σχολές ήταν κλειστές, το τελευταίο διάστημα, λόγω καταλήψεων από τους φοιτητές. Οι φοιτητές, δηλαδή, ήταν αυτοί που ήθελαν τα ιδρύματα κλειστά, για λόγους ευνόητους και σωστούς στο μεγαλύτερο μέρος, κατά την προσωπική μου άποψη! Για να ανοίξουν, επομένως, θα πρέπει να λήξουν οι καταλήψεις, με απόφαση της γενικής συνέλευσης της κάθε σχολής. Και πάλι όμως, θα είναι και στην πράξη «ανοικτές» μετά;
Λοιπόν η δικιά μου σχολή άνοιξε. Υπερψηφίστηκε το πλαίσιο που ήθελε το τέλος της κατάληψης και έτσι κι έγινε. Χρειάστηκε, βέβαια, μια μέρα μετά να γίνουν οι απαραίτητες συζητήσεις για να βγει ένα πρόγραμμα λειτουργίας, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα, αφού είχε πια λήξει η κατάληψη «πανηγυρικά» και τα «κακόμοιρα» τα παιδιά θα μπορούσαν επιτέλους να κάνουν μάθημα.
Και έτσι φτάσαμε στην πρώτη μέρα λειτουργίας. Ως συνήθως, το πάπλωμα, και λόγω κρύου, ήταν λίγο βαρύ και πήγα κομματάκι καθυστερημένος. Η εικόνα όμως που αντίκρισα ήταν άθλια. Ένα μεγάλο μπ...άχαλο! Ενδεικτικά θα αναφέρω δύο περιστατικά.
Την πρώτη μέρα δεν δούλευε ούτε ένα καλοριφέρ, δεν άνοιγαν οι πόρτες γιατί ήταν κλειδωμένες, αφού κανείς δεν είχε τα κλειδιά και ήταν κλειστή μέχρι και η κεντρική πύλη από την οποία εισέρχεται το λεωφορείο. «Ευτυχώς» τώρα είναι όλα τέλεια και λειτουργούν όλα άψογα! Τα παραπάνω προβλήματα λύθηκαν όλα! Ναι, αλήθεια! Η λύση, βέβαια, ήταν να τα αναλάβει εξολοκλήρου ένας βοηθός στη σχολή, ο οποίος δουλεύει χρόνια εκεί και έχει και διδακτορικό! Ο τύπος προοριζόταν για διδακτικό προσωπικό και προσωπικά μου έχει κάνει ακόμη και ολόκληρα μαθήματα στο παρελθόν. Τώρα, όμως, πού καιρός για τέτοια ασήμαντα πράγματα! Τώρα πήρε προαγωγή και κρατάει τα κλειδιά της σχολής!
Το δεύτερο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, στο οποίο ήθελα να αναφερθώ, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από την κατάσταση που επικρατούσε στη γραμματεία. Ω ναι, αυτό ήταν το κάτι άλλο! Η λέξη χαμός είναι πολύ φτηνή για να περιγράψει την κατάσταση, πιστεύω. Απολύθηκαν -ουπς συγγνώμη, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα ήθελα να πω- ένα κάρο άνθρωποι και ένα από τα αποτελέσματα αυτού ήταν και να μείνει η γραμματεία της σχολής μου με –άκουσον άκουσον- δύο μόλις υπαλλήλους! Την ίδια στιγμή που στη συγκεκριμένη σχολή οι πρωτοετείς που μπήκαν ήταν 120, ενώ τα παλαιότερα χρόνια ήταν 80! Δηλαδή για να εξηγηθώ… Σε μια σχολή που, ήδη έτσι όπως είναι, με δυσκολία καλύπτει τις ανάγκες της, η κυβέρνηση αποφάσισε να αυξήσει κατά 50% τους νεοεισαχθέντες και να μειώσει κατά κόρον το προσωπικό της, αντί να κάνει το ακριβώς ανάποδο! Αλλά αυτά μόνο εδώ συμβαίνουν.
Αυτά είναι, με λίγα λόγια, όλα όσα συμβαίνουν σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο (το οποίο μάλιστα είναι και από τα μεγαλύτερα). Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι στις ειδήσεις και στα κανάλια περνούν το μήνυμα της αισιοδοξίας και του «επιτέλους τα παιδιά θα κάνουν μάθημα»! Και το ακόμη πιο ανησυχητικό, ότι τα πιστεύετε όλοι εσείς που δεν τα βλέπετε εκ των έσω όπως εγώ! Με πήρε η γιαγιά μου προχθές τηλέφωνο, πετώντας από τη χαρά της, που επιτέλους αυτοί οι αναρχικοί φύγανε από μέσα και πέτυχε η κυβέρνηση να ανοίξουν οι σχολές και να κάνουμε μάθημα! Και τώρα, τι της λες;
Κύριοι, όντως δεν έκανα μάθημα όλον αυτόν τον καιρό, αλλά ο υπεύθυνος δεν είναι ο φοιτητής που ψηφίζει ναι στην κατάληψη (όσο κι αν δεν συμφωνώ με το συγκεκριμένο μέτρο), ο υπεύθυνος είναι αυτός που με την υπογραφή του, φέρνει το πανεπιστήμιό μου σε αυτή την κατάσταση που σας περιέγραψα! Τον φοιτητή και συνάδελφο, τον αγρότη, τον φαρμακοποιό, τον έμπορο και όλους τους υπόλοιπους μπορώ πολύ εύκολα, αν μελετήσω τις περιπτώσεις τους όπως την δικιά μου, να τους καταλάβω. Τα μέτρα είναι που δεν καταλαβαίνω και δεν έχουν λογική. Αυτά είναι που πρέπει να πολεμήσουμε να μην περάσουν!
Δίνουμε όλοι μάχη για ένα καλύτερο αύριο και την ανέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας!
Ο κάθε ένας μας, όπως αυτός νομίζει και κρίνει καλύτερα.
Καλή επιτυχία!
