Του Γιώργου Τούλα
H σχέση των media με την πολιτική στην Ελλάδα, κυρίως μετά τη μεταπολίτευση, ήταν μια σχέση ασφυκτικού εναγκαλισμού. Ο τρόπος που παραδοσιακά συγκροτήματα ενισχύθηκαν ή διευκολύνθηκαν στις διάφορες επιδιώξεις τους, από μπίζνες μέχρι τον ‘’Πολιτισμό’’, και νέα τζάκια εργολάβων μπήκαν το παιχνίδι. έγιναν παντοδύναμα, εξοβέλισαν τους επιχειρηματικούς τους αντιπάλους και έγιναν μοναδικοί διεκδικητές όλων των μεγάλων δημοσίων έργων, κερδίζοντας τα άνετα, υποβάλλοντας από νομοσχέδια μέχρι ονόματα υπουργών-υπηρετών.
Όσες φορές άνθρωποι προσπάθησαν να μιλήσουν ανοιχτά για τη διαπλοκή αναγκάστηκαν να σωπάσουν ή περιθωριοποιήθηκαν, ενώ πολιτικοί που πήγαν να το παίξουν παλικάρια, όπως ο Κώστας Καραμανλής, σύντομα έφαγαν τη σφαλιάρα και σιώπησαν για πάντα μαζί με τον ανένδοτο αγώνα τους στη διαπλοκή, τους βασικούς μετόχους κλπ...
Η κατάσταση στα media, με την ανοχή των εργαζομένων αλλά και τον Ενώσεων που και έβλεπαν και γνώριζαν και σιωπούσαν μπροστά στη γιγάντωση των νοσηρών φαινομένων, επιδεινώθηκε επικίνδυνα με την Κρίση. Οι άνθρωποι που άντλησαν από το χρηματιστήριο πάνω από 800 εκατομμύρια και τα εξαφάνισαν σε φαιδρές επενδύσεις που δεν έβγαζαν πουθενά βρέθηκαν με χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων να κλείνουν άρον άρον τίτλους και να προσπαθούν να κρατήσουν τις ναυαρχίδες τους για να πιέζουν για νέες μπίζνες.
Έφθασε όμως η Τρόικα που ζήτησε να μπει μια τάξη σε ένα χώρο που επικρατεί το χάος, τα χρέη, το πλιάτσικο. Και τότε έπρεπε επειγόντως να μείνουν πάλι στο παιχνίδι οι ισχυροί.
Και έτσι μέσα στον Αύγουστο, σε ένα νομοσχέδιο για ογκολογικά νοσοκομεία με μια τροπολογία στο άσχετο 22 σελίδων ανοίγουν το δρόμο στις συγχωνεύσεις υπερχρεωμένων ομίλων που χρωστούν στις διασωσμένες από το ελληνικό κράτος τράπεζες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, δίνοντας τους την ευκαιρία να -συγχωνεύσεις, κάθετες και οριζόντιες επιτρέποντας τις συνέργειες, την χρησιμοποίηση προσωπικού από συνδεδεμένες επιχειρήσεις στους ομίλους ΜΜΕ και το συνυπολογισμό του ελάχιστου προσωπικού για όλες τις κοινές εταιρείες των ιδιοκτητών, την κατάργηση ορίων δεσπόζουσας θέσης ενημερωτικών Μέσων αν το θελήσουν όπως και την απόκτηση μη ενημερωτικών Μέσων, την κατάργηση των επιστροφών στη διαφήμιση με τους ομίλους να καθορίζουν όπως θέλουν την πολιτική αυτή, την απαλλαγή από το αγγελιόσημο των διαφημίσεων για την επίγεια ψηφιακή τηλεόραση, την παράταση του προσωρινού καθεστώτος λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης χωρίς όριο και των ραδιοφωνικών επίσης, την κατάργηση των ορίων στις χαρακτηριζόμενες ως διαφημίσεις αυτοπροβολής των ΜΜΕ.
Και όλα αυτά με ένα διαφαινόμενο πακέτο χαριστικών διατάξεων για τα χρέη και ενίσχυση της παντοδυναμία των ολιγοπωλίων, Κάτι στο οποίο συνετέλεσε το κλείσιμο της ΕΡΤ και η ψηφιακή παράδοση των πάντων στη DIGEA.
Αυτό το φθινόπωρο η parallaxi κλείνει 25 χρόνια ζωής. Έχοντας βιώσει χιλιάδες φορές των αποκλεισμό από τη διαφημιστική αγορά, διότι ότι βρίσκεται έκτος μεγάλων ομίλων έχει ελάχιστες πιθανότητες να κρατηθεί ζωντανό, τα εμπόδια στο επιχειρηματικό περιβάλλον και έχοντας επιβιώσει ένα τέταρτο του αιώνα χωρίς να δανειστούμε ούτε μισό ευρώ από πουθενά, έχουμε μάθει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως τα παρουσιάζουν.
Αυτό που συμβαίνει αυτό τον Αύγουστο, σε μια ύστατη προσπάθεια να διασωθεί η διαπλεκόμενη ισορροπία τρόπου των media με την εξουσία είναι ακραίο. Οι Ενώσεις των Συντακτών αντιλήφθηκαν δυστυχώς πολύ αργά και μόνο όταν αυτό που συμβαίνει τις απαξιώνει πια τελείως σε τι έπρεπε να είχαν αντιταχθεί από χρόνια.
Αν περάσει και αυτό το νομοσχέδιο αναίμακτα, που θα περάσει διότι δεν υπάρχουν βουλευτές να εναντιωθούν τότε το τοπίο στα media τα επόμενα χρόνια θα είναι εκείνο του Μεγάλου Αδερφού. Αλλά όταν έχεις να πληρώσεις τον ΕΝΦΙΑ Αύγουστο μήνα θα ασχοληθείς με τη διαπλοκή; Άσε το Βενιζέλο να το κάνει. Έχει ειδικευθεί σε αυτό.
