Του ΑΝΔΡΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Μετά από μήνες «κοινωνικής ειρήνης» η απεργία της ΔΕΗ είναι η «μεγάλη πρόκληση». Στη περίπτωση της ΔΕΗ έχουμε έναν αγώνα που συμπυκνώνει χαρακτηριστικά από όλες σχεδόν τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων ετών.
Τα εργασιακά δικαιώματα (Χαλυβουργία, ΜΕΤΡΟ, διαθεσιμότητα και απολύσεις στο δημόσιο ), η επιβίωση των τοπικών κοινωνιών (Κερατέα, Ιερισσός), η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του , έστω σοβαρά τραυματισμένου, δημόσιου χαρακτήρα με σοβαρές επιπτώσεις στο κοινωνικό σώμα ( Νοσοκομεία, ΟΤΑ), η κρατική καταστολή μέσω της αντισυνταγματικής, ολοκληρωτικού τύπου, επιστράτευσης (Εκπαιδευτικοί).
Έχουμε και επιπλέον χαρακτηριστικά που καθιστούν την απεργία της ΔΕΗ ένα ιδιαίτερα κρίσιμο κρίκο. Η ένταση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας και η σχέση της με την απαίτηση αλλά και δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης με άξονα τις ανάγκες της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση απάντησε άμεσα με επιστράτευση. Η αντιπολίτευση και οι εργαζόμενοι θα σηκώσουν το γάντι;
Όλοι οι
προηγούμενοι αγώνες (από τη Χαλυβουργία και το ΜΕΤΡΟ έως τους καθηγητές ή
τις τοπικές κοινωνίες ) έδειξαν ότι σε ένα τοπίο μηδενικής-για την
κυβέρνηση- κοινωνικής συναίνεσης , την κρίσιμη στιγμή, ή οι αγώνες θα έχουν ανώτερα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά ή θα οπισθοσχωρήσουν.
Απέναντι στην «αστική νομιμότητα» της επιστράτευσης δεν υπάρχει άλλος δρόμος .
Η ανυπακοή στην επιστράτευση όμως προϋποθέτει δύο παράγοντες.
Ένα εργατικό κίνημα που δεν θα διαδηλώνει για τα δελτία των 8.
(Αλλά αντίθετα θα διαδηλώνει ενάντια στα δελτία των 8). Ένα εργατικό
κίνημα που θα αντλήσει παραδείγματα από παρατεταμένες (και εκτός
«νομιμότητας») μάχες του παρελθόντος , όπως ο συγκλονιστικός αγώνας της
ΕΑΣ.*
Ο δεύτερος παράγοντας έχει να κάνει με τη στάση της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα οι δυνάμεις της Αριστεράς θα πρέπει να είναι έτοιμες να συμπήξουν ενα ευρύτερο μέτωπο και να προσφέρουν κάλυψη σε μια στάση ανυπακοής στην επιστράτευση.
Ο αγώνας για τη ΔΕΗ μπορεί να αποτελέσει το «σημείο επιστροφής».
Με σκληρούς εργατικούς αγώνες , με τοπικές κοινωνίες σε γενικευμένη
συστράτευση, με ένα πολιτικό μπλοκ (που , εκτός των άλλων , αλλά όχι σαν
αυτοσκοπός, θα τείνει –γιατί όχι;- στο κρίσιμο 120) συγκροτημένο με
όρους ταξικής πάλης , και ότι αυτό συνεπάγεται για τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Και εδώ, η θετική στάση κάθε πολιτικής συλλογικότητας της αριστεράς, θα πρέπει να αποδειχθεί.
Η επόμενη μέρα είναι σήμερα. Ίσως και χθες. Όταν θα έπρεπε να είχε ήδη υπάρξει σχέδιο για το (βέβαιο) σενάριο της επιστράτευσης.
ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΑΣ
Η απεργία της ΕΑΣ παραμένει ακόμη και σήμερα χαρακτηριστικό παράδειγμα εργατικής νίκης, μετά από σκληρό , παρατεταμένο αγώνα.
Είχε κυρίως αντι νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, έντονα συγκρουσιακά
στοιχεία, μετωπική συνδικαλιστική συμπόρευση και πολιτική κάλυψη από
σειρά πολιτικών δυνάμεων.
Τον Ιούλη του ’92 ανακοινώνονται 1200 απολύσεις.
Στις 23 του μήνα αποφασίζεται απεργία διαρκείας. Τις δέκα επόμενες
μέρες χιλιάδες απεργοί περιφρουρούν την απεργία τους και πετυχαίνουν να
μην κυκλοφορήσει κανένα λεωφορείο.
2 Αυγούστου. Με νυχτερινές εφόδους τα ΜΑΤ καταλαμβάνουν τα αμαξοστάσια και παραμένουν εκεί. Στις 7 Αυγούστου ψηφίζεται η ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ στη Βουλή.
Στις 13 του μήνα οι εργαζόμενοι οργανώνουν οικονομική εξόρμηση για την ενίσχυση του απεργιακού ταμείου. Σε λίγες ώρες μαζεύουν εκατομμύρια δραχμές . Οι γυναίκες και τα παιδιά των απεργών παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια.
Αναπτύσσεται ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης. Ακόμη και φούρνοι τους δίνουν ψωμί με αντάλλαγμα κουπόνια ενίσχυσης, επιτροπές συμπαράστασης στήνονται παντού.
Στις 18 Αυγούστου οι απεργοί συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Ακαδημίας ακινητοποιώντας τους ελάχιστους απεργοσπάστες και τα στρατιωτικά ΡΕΟ.
Στις 20 Αυγούστου η Επιτροπή Συμπαράστασης της ΕΑΣ καλεί Παναττικό Συλλαλητήριο. Στην Ομόνοια 60 χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαία παρόλο που η Αθήνα ήταν άδεια λόγω του καλοκαιριού.
21 Αυγούστου, η κυβέρνηση προσπαθεί να βγάλει λεωφορεία από το Βοτανικό. Το αμαξοστάσιο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης . Χιλιάδες εργαζόμενοι καταφτάνουν από όλη την Αθήνα για να στηρίξουν την περιφρούρηση.
Στις 28 Αυγούστου τα ΜΑΤ χτυπούν στο αμαξοστάσιο του Ελληνικού και συλλαμβάνουν 5 απεργούς, μεταξύ τους και τον πρόεδρο του Σωματείου, Α. Κολλά.
Το βράδυ οι διαδηλωτές είναι πολλές χιλιάδες και η κυβέρνηση αναγκάζεται να αφήσει ελεύθερους τους απεργούς.
Στις 12 Σεπτέμβρη οι απεργοί επιχειρούν να διαδηλώσουν στη Θεσσαλονίκη ενόψει της ομιλίας του Μητσοτάκη στη Διεθνή Έκθεση. Μαζί τους ενώνονται και δύο πούλμαν με εργάτες του Τσαούσογλου από τη Χαλκίδα.
Τα πούλμαν των απεργών σταματούν στη Λάρισα όπου γίνεται Γενική Συνέλευση. Οι εργαζόμενοι αποφασίζουν «όλοι τώρα στη Θεσσαλονίκη» παρά τις αντιρρήσεις της ηγεσίας.
Ξεκινούν για Θεσσαλονίκη όπου λίγο έξω από την πόλη τους περιμένουν
παραταγμένα τα ΜΑΤ. Το ΔΣ χωρίς να ρωτήσει τους απεργούς αποφασίζει την
επιστροφή στην Αθήνα.
Σε όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων κυνηγήθηκαν δικαστικά πάνω από 200 εργαζόμενοι, ενώ τουλάχιστον 8 κλείστηκαν στις φυλακές.
Τον «δρόμο της ΕΑΣ» ακολουθούν και άλλοι κλάδοι . Γίνονται απεργίες για το ασφαλιστικό, για την ιδιωτικοποίηση στη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ. Εσωτερικά προβλήματα και στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κηρύττει πρόωρες εκλογές στις 14 Σεπτέμβρη του 1993. Οι εργαζόμενοι οργανώνουν μαζική συνέλευση και αποφασίζουν να γυρίσουν στα αμαξοστάσια το ίδιο βράδυ των εκλογών για να ξαναπιάσουν δουλειά.
Σάββατο 05 Ιουλίου 2014
