Δεν ανυπομονώ για την ομιλία Τσίπρα. Απάνω τους αδέρφια !!!

ΚΟΠΡΙΤΗΣ ‏@KOPRITHS 52 λεπτά
Μέγα θέμα αυτό με τη ΝΕΡΙΤ κ την μη μετάδοση της Ομιλιας Τσιπρα ΑΛΛΑ πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στη ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Gerasimos Bozas 

Δεν ανυπομονώ για την ομιλία Τσίπρα. Απάνω τους αδέρφια !!!

Άκου να δεις τι θα κάνουμε....



Άκου να δεις τι θα κάνουμε.
Θα βγούμε έξω εγώ κι εσύ
κι αν αυτός ο κόσμος δε θέλει ν’ αλλάξει
θα τον καταστρέψουμε.

Θα εκδικηθούμε για όλα τα όπλα
που ακούμπησαν στους κροτάφους αθώων γυναικών.
Για όλα τα παιδιά που σάπισαν στα κελιά
γιατί είχαν άντερα κι ονειρεύτηκαν.
Για όλες τις νοικοκυρές
που έκαναν τις πρώτες και τις τελευταίες τους ρυτίδες
μπροστά στην τηλεόραση.
Για κείνον τον πιτσιρικά
που κρύβει το μυστικό του κόσμου στα μάτια του
κι είδε τους μπάτσους να σκοτώνουν τον πατέρα του.
Θα εκδικηθούμε για τις ζωές μας
που έγιναν παιχνίδια στα χέρια άψυχων ηλιθίων.

Θα εκδικηθούμε τους τράγους βιαστές
και τις υστερικές γριές που εξαργυρώνουν τη μιζέρια τους.
Τους φαύλους δικαστές και τα κοράκια και τους εκφωνητές
και τους μπάτσους και τους καραβανάδες
και τους γραβατωμένους δολοφόνους
και τους χουντικούς κωλόγερους.

Θα τους εκδικηθούμε όλους.
Αυτόν τον τρόμο στα μάτια τους
τον οφείλουμε στον πιτσιρικά
που κρύβει το μυστικό του κόσμου στα μάτια του.
Αυτό είναι το μυστικό του κόσμου.
Θα τα αφανίσουμε όλα και θα αφανιστούμε κι εμείς,
άθλιοι ξενιστές στο σώμα της Γης.

Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω
και δεν προλαβαίνουμε.

Ντύσου.

Αναρχοποιητής

Αναρτήθηκε από αναρχογατουλης

Effrosyni Pavlakoudi ‏@froufrouni 27 λεπτά

Δεν ανυπομονω για την ομιλία Τσίπρα.Απλά αναρωτιέμαι προς ποιους άραγε θα κανει άνοιγμα.Δεν περιμένω κοστολόγηση.Δεν τρεφω τέτοιες αυταπάτες

κανεκος οφις σιελος ‏@kostasithink 22 ώρες

"ΣΥΡΙΖΑ: Πραξικόπημα στη ΝΕΡΙΤ " ΡΕ ΡΑΤΑΠΛΑΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, Η ΝΕΡΙΤ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ...


Agapi V. ‏@Agapi_V 3 λεπτά

εκλαμβάνετε ως αριστερό κίνημα την πρωτοβουλία του τσίπρα και του επιτελείου του να καλεί σε πλατείες για τη μετάδοση μιας ομιλίας;

Γεια σου φασίστα, Σαμαρά.

Γεια σου φασίστα, Σαμαρά. Του Σπύρου Γουδέβενου

 

 http://anemosantistasis.blogspot.gr/2014/09/blog-post_563.html

Όταν χθες το βράδυ διέρρευσε η είδηση ότι πίσω από τις παραιτήσεις στην ΝΕΡΙΤ, σε αυτό το υπόλειμμα Δημόσιας Τηλεόρασης που εκπέμπει, κρύβεται η εντολή του Μεγάρου Μαξίμου να κοπεί η ζωντανή αναμετάδοση της αυριανής ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα στην ΔΕΘ, χαμογέλασα…. «Τι ηλίθιοι» σκέφτηκα… «Εκτέθηκαν, αλλά αύριο θα το μαζέψουν».

Τελικά σήμερα όχι μόνο δεν το μάζεψαν και επέμειναν στην χουντικής εμπνεύσεως λογοκρισία, αλλά εκτέθηκαν βάζοντας την Σοφία Βούλτεψη να μας εξηγήσει τον λόγο (μόνο η ΝΕΡΙΤ θα έπρεπε να το εξηγήσει, αν ήταν ανεξάρτητη-λέμε τώρα-). 

Η Σοφία Βουλτέψη μας είπε, ότι επειδή ο Αντώνης Σαμαράς δεν άντεχε δεύτερη παρουσία στην ΔΕΘ και δεν έκανε συνέντευξη Τύπου (με τον φόβο ότι θα του κάνουν ερωτήσεις και από άλλα μέσα εκτός των Mega, Ant1, Βήματος κτλ), δεν δικαιούται και ο Αλέξης Τσίπρας δεύτερης δημόσιας παρουσίας όπως έχει καθιερωθεί τόσα χρόνια με πρωθυπουργό και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης..

Ο Αντώνης Σαμαράς σε μία φασιστικής  εμπνεύσεως απόφαση  συμπεριφέρθηκε ως άλλος Γιώργος Παπαδόπουλος και ρίχνει μαύρο στον πολιτικό του αντίπαλο, από Δημόσια συχνότητα. Ο πρωθυπουργός και η συμμορία του, για  άλλη μία φορά συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες της δημόσιας περιουσίας, εξυπηρετώντας τα φτηνά της, μικροπολιτικά της συμφέροντα. Όμως εκτίθονται…..

Την ίδια ώρα, παρά τις διαβεβαιώσεις Σαμαρά ότι θα βρει τους 180 βουλευτές, είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός βλέπει εκλογές, και τρέμει την ανακοίνωση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, συνεχίζουν να ασελγούν στις τσέπες ενώ ήδη εξαθλιωμένου λαού. 

Η ελπίδα που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι εντελώς  στο αντίπαλο στρατόπεδο της συνεχούς εξαθλίωσης και της μαυρίλας που φέρνουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο Αντώνης Σαμαράς, θα πει σε γνωστή εφημερίδα την Κυριακή, ότι αποκλείει τις πρόωρες εκλογές, αλλά αν το εννοούσε δεν θα τον ενοχλούσαν σφόδρα οι εξαγγελίες  του Αλέξη Τσίπρα. Αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν φοβόταν ότι αυτές οι εξαγγελίες θα είναι χρονικά κοντά στις εθνικές εκλογές, δεν θα έδινε την φασιστική εντολή της λογοκρισίας. Με λίγα λόγια, ο Σαμαράς επιβεβαίωσε τις πληροφορίες ότι οι εκλογές έρχονται….

Είναι πανικόβλητος ο πρωθυπουργός. Ακόμα και φίλιες δημοσκοπικές εταιρίες που τον Μάιο  έβγαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ μόλις μία μονάδα μπροστά αντί των 4 που ήταν το πραγματικό αποτέλεσμα, σήμερα  βγάζουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρώτο με διαφορές  2,5-3%....

Οι μη φιλικές εταιρίες βέβαια που έπεσαν μέσα και τον Μάιο μιλάνε για 7-8% διαφορά! Με τον ΕΝΦΙΑ να αρχίζει να εισπράττεται από το τέλος του μήνα μέχρι τον Φλεβάρη, και την τρόικα να έρχεται να απαιτήσει ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ κατασχέσεις , απελευθέρωση των απολύσεων, μείωση συντάξεων, το κλίμα όχι μόνο δεν θα βελτιωθεί για τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά μάλλον θα επιδεινωθεί!

Το κακό για τον Ελληνικό λαό, είναι ότι η φασιστική πρακτική Σαμαρά να φιμώσει τον Αλέξη Τσίπρα δείχνει ότι η προοπτική της απώλειας της εξουσίας, φτάνει τον Αντώνη Σαμαρά να συμπεριφέρεται πέρα από τα όρια της λογικής, αφού εξέθεσε τον πανικό του στην ελληνική κοινωνία.. Και ένας παράφρονας φασίστας είναι πιθανό να μην διστάσει να προβεί σε πιο ακραίες ενέργειες στο άμεσο μέλλον, για να υπερασπιστεί την καρέκλα του!

Ας είμαστε σε εγρήγορση! 

postin.gr

Αναρτήθηκε από Kirki

“Ό,τι μένει στάσιμο, σαπίζει”

jonnybandroul        http://mpalothia.com/

Για όποιον αποφασίζει να περάσει από τα λόγια στην εξεγερτική πράξη και να φέρει αυτήν την αντίληψη σε κάθε πτυχή της ζωής του, είναι απαραίτητο να δίνει προτεραιότητα στο συνεχή αναστοχασμό και έτσι να αναλογίζεται ξανά και ξανά τις σκέψεις του πάνω στις αντιλήψεις, τα μέσα και τις τακτικές του αγώνα. 

Ο σκοπός είναι να μην πέσει σε μια παθητική δυναμική, η οποία είναι στείρα και αντιπαραγωγική, όταν τίθεται το θέμα της επίθεσης.

Μεξικό : “Ό,τι μένει στάσιμο, σαπίζει” – ένα κείμενο του Carlos López “Chivo”

Από αυτό πηγάζει η αναγκαιότητα να επανερχόμαστε σε σημαντικά ζητήματα, καθώς δεν τα θεωρούμε πράγματα παγιωμένα και πρέπει να τα θέτουμε συνεχώς σε συζήτηση και προβληματισμό.

Εγώ, από την προσωπική και ταπεινή μου σκοπιά, θα ασχοληθώ με την επανεξέταση εκείνου που γίνεται κατανοητό συνοπτικά ως άτυπος και εξεγερτικός αναρχισμός, με την πρόθεση εκείνοι που ταυτίζονται με αυτήν την αντίληψη να συνεισφέρουν από τη μεριά τους και να του δώσουν βάθος. Παράλληλα, θα ασκήσω και μια σύντομη κριτική σε εκείνα τα αναρχικά ρεύματα, που είναι αποφασισμένα να μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε “πυρομανείς χωρίς ιδέες”.

Συγκρούσεις και εντάσεις συνεχίζουν να δημιουργούνται από αναρχικούς συντρόφους ενάντια στο σύμπλεγμα της κυριαρχίας, σε όλον τον κόσμο. Εκείνοι, που ο αγώνας τους συμπίπτει με τον δικό μας, δε σταματούν να μας γεμίζουν έμπνευση, ψάχνοντας έναν τρόπο να επεκτείνουμε και να γενικεύσουμε τη σύγκρουση με τη μορφή της αποφασιστικής και καταστροφικής επίθεσης. Οι προσπάθειες των συντρόφων, που αποφασίζουν να ξεκινήσουν τα εγχειρήματά τους με βάση τη συνοχή θεωρίας-πράξης και πράξης-θεωρίας (αντιλαμβανόμενοι πως το ένα συμπληρώνει το άλλο), θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν και να μην αφήνονται να ξεχαστούν, αλλά να τίθονται στο τραπέζι προς προβληματισμό και συζήτηση με έναν επικοδομοιτικά κριτικό τρόπο, με σκοπό να μάθουμε από τα λάθη και τις επιτυχίες τους και να μεταφέρουμε στη συνέχεια αυτά που μάθαμε στο πεδίο της μάχης: τον κοινωνικό πόλεμο.

Αυτό καθιστά ξεκάθαρο το ότι η σύγκρουση με όλες τις μορφές εξουσίας δεν είναι η ιδέα κάποιων παρανοϊκών και ηλιθίων, αλλά μια πραγματική και χειροπιαστή μορφή αναζήτησης της απόλυτης και οριστικής ελευθερίας μας, με έναν ρωμαλέο τρόπο.

Μιλάμε για μια Αναρχία που για εμάς δεν είναι μια ιδεολογία (δηλαδή ένας αγώνας που βασίζεται σε παγιωμένες θέσεις, οι οποίες μας υπαγορεύουν πως θα δράσουμε), αλλά μια μέθοδο να σχηματίζουμε τη ζωή μας και να τη ζούμε σύμφωνα με τις αντιλήψεις μας, τις αναλύσεις και τις κριτικές, που πηγάζουν από τον στοχασμό πάνω στους αγώνες, οι οποίοι αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα που ζούμε και που βρίσκονται συνεχώς σε αναζήτηση νέων μεθόδων, στρατηγικών και τρόπων επίθεσης. 

Γι’ αυτό αυτοπροσδιοριζόμαστε ως εξεγερτικοί αναρχικοί και οργανωνόμαστε με άτυπο τρόπο.

Αντιλαμβανόμαστε την εξεγερτική αναρχία ως μια πράξη που πηγάζει από την ατομικότητα, ως μια ρήξη που κουβαλάει μέσα του ο καθένας και μεταμορφώνει ό,τι τον περιβάλλει, από την πυρηνική οικογένεια, κοινωνική και πολιτική, την οποία τον περισσότερο καιρό διατηρούμε μέσα σε αυτήν την κοινωνία-φυλακή που ζούμε και από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγουμε. Έτσι πάμε τον αγώνα παραπέρα. Αν κάτι είναι ταυτόσημο με τον εξεγερτικό αγώνα, είναι ακριβώς αυτό που τον πάει παραπέρα από τις ψευδαισθήσεις και τα λόγια, η ανάληψη της πρωτοβουλίας κινήσεων στον πόλεμο των τάξεων και η ρήξη με την παθητικότητα της αντίστασης, περνώντας στη δράση, χωρίς να αυτοπεριορίζεται κανείς στο να περιμένει να κατασταλεί, ώστε να έχει λόγο να επιτεθεί, αλλά να επιτίθεται εδώ και τώρα. Τη διαρκή σύγκρουση την κουβαλάμε στην καθημερινότητά μας, στα κεφάλια και τις καρδιές μας και προσπαθούμε πάντα να τη γενικεύσουμε στις γειτονιές, στις αποικίες, στις πόλεις και πιο πέρα. Προσπαθούμε να οργανωθούμε -σε πυρήνες βάσης- με ανθρώπους που δεν είναι αναρχικοί, αλλά δίνουν σκληρές μάχες, για παράδειγμα, ενάντια σε κυβερνητικά εγχειρήματα, που απειλούν τον τρόπο ζωής τους ή και την ίδια τους την ύπαρξη. Είναι σημαντικό να μην τοποθετούμε τον εξεγερτικό αγώνα εντός μιας μινιμαλιστικής δομής μιας “συγκεκριμένης οργάνωσης”, καθώς ο αγώνας πηγαίνει πέρα από την παρανομία, όπως ανέφερα και πριν.

Παρόλο που αυτός ο αγώνας δεν είναι κάτι καινούριο, έχει αναζωπυρωθεί. Μπορούμε να αναφέρουμε παλιούς αγώνες των αγροτών και των αυτοχθόνων πληθυσμών, που εξεγέρθηκαν με αξιοπρέπεια εναντίον των πλουσίων ιδιοκτητών γης και των γαιοκτημόνων, αλλά σε άλλο ιστορικό πλαίσιο, συνεπώς, βλέπουμε τους αγώνες του παρελθόντος ως σημεία αναφοράς και όχι ως μεθόδους για να ακολουθήσουμε.

Είναι απαραίτητο να σταματήσουμε να θυμόμαστε απλά τις μάχες του παρελθόντος, ξεχνώντας πως είναι στο εδώ και το τώρα που θα έπρεπε να τις πραγματοποιήσουμε.

Αντιλαμβάνομαι το άτυπο τόσο ως την οργανωτική δομή των εξεγερσιακών αναρχικών, όσο ως την περισσότερο ή λιγότερο σταθερή σχέση μεταξύ ανθρώπων, ομάδων ή κινημάτων, που συντηρούνται μέσα σε μια σταθερή προσέγγιση, επιδιώκοντας να εμβαθύνουν τη γνώση, η οποία προκύπτει από τους αγώνες, χωρίς γραφειοκρατικές δομές, ούτε ανάθεση της ευθύνης και απόρριψη πιθανών ιεραρχιών, που δίνουν χώρο σε εξουσιαστικές σχέσεις. Εδώ μέσα -λέμε εμείς- είναι το μέρος, για το οποίο εμείς οι «insus» (εξεγερσιακοί) μιλάμε τόσο πολύ και το οποίο υπερασπιζόμαστε, που είναι η συνεχής επαναξιολόγηση και αναδιάταξη των μορφών και των μεθόδων, που χρησιμοποιούνται για να επέλθει η καταστροφική επίθεση στο πεδίο της μάχης.

Το άτυπο δεν είναι κάτι στατικό και βρίσκεται σε συνεχή αναδιάρθρωση (ποτέ δεν ξεχνάμε πως «όταν κάτι μένει στάσιμο, σαπίζει»), γιατί, σε αντίθεση περίπτωση, δε θα ήταν άτυπο.

Οι ομάδες συγγένειας, οι οποίες είναι εμπνευσμένες από αυτήν την οργανωτική φόρμα, συναντιούνται γενικά σε μικρές ομάδες, οι οποίες συνδέονται από μια αμοιβαία προσωπική γνώση. Η μελέτη και η κριτική των κοινωνικών προβλημάτων είναι, επίσης, σημαντική, προκειμένου να υπάρξει συγγένεια, όχι μόνο σε επιμέρους αγώνες, αλλά ως συζητήσεις, που πραγματοποιούνται με όσο το δυνατό μεγαλύτερη εμβάθυνση, προκειμένου να γίνει κατανοητό από τη ρίζα αυτό το οποίο αντιμετωπίζεται. Και πάνω απ’ όλα αυτά βρίσκεται η ίδια καταστροφική παρόρμηση ενάντια σε κάθε στοιχείο του υπάρχοντος, που μας κάνει να νιώθουμε τη συγγένεια. Με τον τρόπο αυτό φτάνουμε στην ολοκλήρωση. Η συγγένεια δεν είναι το ίδιο με τη φιλία, παρόλο που μπορούν να υπάρξουν παράλληλα ή ξεχωριστά, ότι μπορείς, ας πούμε, να είσαι συγγενείς με κάποιον χωρίς να είσαι φίλος και το αντίστροφο. Με τον τρόπο αυτό, αυτές οι ομάδες χτίζουν και μαθαίνουν μαζί με αυτούς, στους οποίους μπορούν να υπολογίσουν, όταν έρχεται η ώρα να αναλάβεις δράση. Ο προορισμός αυτών των μικρών ομάδων είναι να εξαφανιστούν μετά την ολοκλήρωση αυτού, για το οποίο δημιουργήθηκαν και μέσα από αυτό θα προκύψουν καινούριες, λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν πως «όταν κάτι μένει στάσιμο, σαπίζει». Η ένωση των διαφορετικών ομάδων συγγένειας είναι, επίσης, ένα κομμάτι αυτής της άτυπης μορφής οργάνωσης.

Είναι από αυτήν την οπτική αυτή η μικρή συμβολή, προσπαθώντας, όπως είπα, να δείτε πως υπάρχει εμβάθυνση.

Τώρα ήρθε η ώρα να καταπιαστώ με μια μικρή κριτική κάποιων ομάδων, πλατφορμών, ομοσπονδιών και κάποιων «εξεγερσιακών» συντρόφων, σχετικά με συμπεριφορές, τις οποίες θεωρώ αξιοπρόσεκτες, τις οποίες, όμως, δεν οικειοποιούμαι. Παρόλο που ο αναρχισμός είναι ανταγωνιστικός με κάθε μορφή δομής και σχέσης με την εξουσία – κάτι το οποίο είναι ευρέως γνωστό ως «το σύστημα της κυριαρχίας», υπάρχουν, επίσης, εντός του ίδιου κινήματος διαφορετικά ρεύματα, τα οποία δυσφημίζουν με έναν ελικοειδή τόνο τη δράση αυτών, οι οποίοι ξέφυγαν από τα απλά λόγια και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη μονότονη παθητικότητα, που οι ίδιοι έφεραν. Ρεύματα, τα οποία εξυμνούν τα «κηρύγματα» πως τα πράγματα πρέπει να είναι έτσι ή αλλιώς, όπως οι καφενειακές θεωρίες, τέτοια φάση ακριβώς, χωρίς τίποτα περισσότερο. Εδώ και αρκετό καιρό, νιώθω κάποια άρνηση να αποδεχτώ το ειπωμένο αναρχικό δόγμα, το οποίο μιλάει με πάθος για την «αναζήτηση» της απελευθέρωσης του εαυτού από κάθε επιβολή, προκειμένου να υπάρξει αδελφοσύνη και αγάπη, σε οριζόντια διάταξη, μεταξύ ίσων, που σχεδόν «φεύγει» προς το χριστιανικό ιδεαλισμό, που απαγγέλει σαν προσευχή τη φράση «εξαλείφοντας τις αμαρτίες του κόσμου», χωρίς, όμως, να κάνει τίποτα περισσότερο από το να βρίσκεται και να συζητάει, να συζητάει και να συνεχίζει να ιδεολογικοποιεί την προοπτική μιας ελεύθερης ζωής!!, ξεχνώντας ή αφήνοντας στην άκρη οι ίδιοι το γεγονός πως η αποκαλούμενη ζωή βρίσκεται στα χέρια ενός ισχυρού εχθρού, στον οποίο είναι απαραίτητο να επιτεθόμαστε σε μια μόνιμη βάση και με έναν καταστροφικό τρόπο.

Από μόνες τους αυτές οι λυσσαλέες και δαιμόνιες ιδέες-θεωρίες δεν κάνουν πολλά. Εγώ θεωρώ την προπαγάνδα και την αντιπληροφόρηση ως στοιχεία πολύ σημαντικά, όχι, όμως, όταν υπάρχουν αποκλειστικά για την παρακίνηση των μαζών, ειδικά εάν αυτή η «παρακίνηση» φέρει εμμέσως την αναμονή για την «κατάλληλη στιγμή» της έναρξης της επίθεσης, όπως όταν κάποιοι περιμένουν τον μεσσία και με βάση αυτήν την αναμονή, αφιερώνουν τους εαυτούς τους στον προσηλυτισμό, προκειμένου να διογκωθούν οι τάξεις τους και πέφτουν σε θέσεις, που αφορούν την ποσότητα.

Ως εκ τούτου, παρόλο που δε συμφωνούν με αυτούς, οι οποίοι αποφασίζουν να περάσουν έμπρακτα στην άμεση δράση, χωρίς να περιμένουν τη μεσολάβηση κράτους και κεφαλαίου, επιλέγουν να κινηθούν μη επιδεικνύοντας αλληλεγγύη, για να αποσιωπήσουν τους αγώνες τους και τις συνέπειες, έχοντας μια συμπεριφορά ότι «τίποτα δε συμβαίνει εδώ» και συνεχίζοντας τις συζητήσεις και τους λαϊκίστικους δογματισμούς τους – όπως ο βοσκός που μαζεύει τα πρόβατα στο κοπάδι.

Πιστεύω πως με τη βοήθεια μέσων, όπως οι πορείες, οι συναντήσεις και οι συζητήσεις περί αναρχισμού, τα μεγάλα και πομπώδη συνέδρια-ρεσιτάλ ελευθερίας -από μόνα τους-, δεν πρόκειται να αλλάξουν και πολύ περισσότερο να καταστρέψουν τον εχθρό, που ισχυρίζονται πως πολεμούν.

Ολοκληρώνοντας αυτό το γραπτό, είναι αλήθεια πως αυτά είναι ένα κάρο πράγματα που έχω ξαναπεί, είναι, όμως, και πράγματα, τα οποία έχω ζήσει και πάνω στα οποία έχω σκεφτεί πολύ και τα αφήνω στην κριτική και τη συζήτηση όποιου θέλει.

Τέλος, δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να στείλω μια ζεστή και φιλική αγκαλιά, αλλά και όλη την αλληλεγγύη μου, στους συντρόφους: Νίκο Μαζιώτη, που βρίσκεται στις ελληνικές φυλακές και στην Πόλα Ρούπα, που βρίσκεται στην παρανομία, στη Mónica Caballero και τον Francisco Solar στην Ισπανία, τη Felicity Ryder, που βρίσκεται στην παρανομία, τους Freddy, Juan και Marcelo στη Χιλή, δύναμη στη συντρόφισσα Tamara Sol, στον Mario “Tripa”, που βρίσκεται στην παρανομία, στους Gianluca Iacovacci και Adriano Antonacci στην Ιταλία, στον Gabriel Pombo da Silva και στο Μεξικό στους Mario González, Abraham, Fernando, Fallon και Amelie.

Σε όλους αυτούς, αλλά και σε όλους όσους δε γνωρίζω, την αγάπη, την οργή και την αλληλεγγύη μου.

Πάντα αμείωτος και άκαμπτος, γιατί ο αγώνας δεν είναι για να κερδίσουμε προνόμια, ούτε ένα άνετο μέλλον, αλλά είναι μια προυπόθεση-πράξη, που επιδιώκει να καταστρέψει κάθε μορφή κυριαρχίας. Για να μπορέσουμε, τελικά, να σηκωθούμε από τα ερείπια και μετά να είμαστε ελεύθεροι.

Carlos López “Chivo”
Eastern Penitentiary, México D.F.

Μετάφραση: Inter Arma

Πηγή: War on society