Από τη Ζωή Σταύρου
“Δεν είμαι ρατσιστής ούτε φασίστας, όπως μου καταλογίζουν, τίποτα από αυτά δεν είμαι, αλλά…”τόνισε επανειλημμένως χθες, ο δήμαρχος του Ωραιόκαστρου για να ακολουθήσει η έμμεση προτροπή να ανοίξουν και κεφάλια αν χρειαστεί, φτάνει να μην φοιτήσουν προσφυγόπουλα στα σχολεία του δήμου του.
Άκου δήμαρχε, ρατσισμός δεν είναι μόνο το συνειδητό μίσος. Είναι κάτι πιο περίπλοκο και κάτι πιο βαθύ απ’ ότι εσύ αντιλαμβάνεσαι και γι’ αυτό βρίσκει πάντα τρόπο και χώνεται παντού σαν δηλητηριώδες αέριο, δεν ‘πα να κλείσεις πόρτες και παράθυρα.Αν ρωτήσεις τον μέσο νοικοκυραίο αν μισεί τους μαύρους θα σου πει “όχι” και θα είναι σίγουρος ότι έδωσε τη μάχη του κατά του ρατσισμού. Μόνο που ο ρατσισμός δεν είναι μονοδιάστατος. Αν ξεκαθάριζε στην παραδοχή ή στην άρνηση του μίσους για το διαφορετικό θα είχαμε ξεμπερδέψει μαζί του από καιρό.
Ρατσισμός είναι να αποδέχεσαι με ευχαρίστηση τα προνόμια που σου διασφαλίζει το χρώμα σου, η θρησκεία σου, το φύλο σου, ο σεξουαλικός σου προσδιορισμός, χωρίς να ενδιαφέρεσαι αν τα ίδια προνόμια απολαμβάνουν όλοι.
Ρατσισμός είναι η αδιαφορία για όσα οι άλλοι υπόκεινται λόγω διαφορετικότητας αλλά εσένα δεν σε αγγίζουν γιατί από τύχη γεννήθηκες λευκός, χριστιανός και straight. Γιατί για τύχη πρόκειται το ξέρεις καλά.
Ρατσισμός είναι και η άγνοια σου για όσα κάποιοι διαφορετικοί από σένα υποφέρουν, αλλά επιλέγεις να αποστρέψεις το βλέμμα. Η άγνοια που δεν φρόντισες να μετατρέψεις σε γνώση, έγινε απάθεια. Βάλτην κι αυτήν στα χαρακτηριστικά του ρατσιστή
Κανένας δεν γεννιέται ρατσιστής λένε πολλοί κι έχουν δικιο. Γεννιέσαι όμως σε ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα αιώνες μπολιασμένο με το φαινόμενο του ρατσισμού κι έρχεσαι σε επαφή μαζί του με την πρώτη σου ανάσα. Δεν το θυμάσαι, αλλά τη μέρα που οι γονείς σου σε παρέλαβαν από το μαιευτήριο χώνοντάς σε τρυφερά σε μυρωδάτες απαλές κουβερτούλες, κάποια παιδιά έμειναν πίσω, γιατί κανείς δεν τα ήθελε.
Ο μέσος λευκός, δήμαρχε, δεν ξέρει πως είναι να σε κοιτάνε στα αεροδρόμια με καχυποψία. Να σου κάνουν την αποσκευή φύλλο και φτερό.
Ο μέσος γονιός υγιών παιδιών δεν ξέρει το καρδιοχτύπι του γονιού παιδιού με αναπηρία κάθε φορά που το παιδί του πλησιάζει μια ομάδα υγιών παιδιών και τους ζητάει να παίξει μαζί τους.
Ο μέσος ετεροφυλόφιλος δεν βίωσε ποτέ την ολοκληρωτική απόρριψη του ως ανθρώπου επειδή μια και μόνη επιλογή του δεν αρέσει σε κάποιους.
Ο μέσος πατέρας δεν δηλώνει ρατσιστής, αλλά θα προτιμούσε για γαμπρό του ένα Σουηδό άνεργο παρά έναν Αφγανό χειρουργό.
Δεν είσαι ρατσιστής διατείνεσαι. Είσαι, αν επωφελείσαι από την ύπαρξή του. Είσαι αν το παιδί σου έχει πρόσβαση στην παιδεία και στην υγεία, αλλά ανέχεσαι το παιδί του διπλανού σου να βρίσκει τις πόρτες κλειστές. Είσαι αν σταθείς ο ίδιος μπροστά σε κείνην την πόρτα. Κι αν ακόμη επιλέξεις να σταθείς ουδέτερος, πήρες ήδη το μέρος του θύτη.
Και μόνο το γεγονός ότι χθες ασχοληθήκαμε τόσο με τον ρατσισμό και σήμερα είναι απλά Τετάρτη, δείχνει πόσο επωφελούμαστε από το προνόμιο να μην μας αγγίζει ο ρατσισμός. Στις ζωές όσων υπόκεινται διακρίσεις, δεν υπάρχουν Τετάρτες.
Ζωή Σταύρου, για το Νόστιμον ήμαρ
