Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Αν σε «παίρνει» κάνε τσαμπουκά






Της Κατερίνας Γκαράνη

Δε με νοιάζει αν θα είμαι πολίτης του ευρώ ή της δραχμής. Το πιο εξευτελιστικό πράγμα είναι να κατατάσσεσαι ως ανώτερο ή κατώτερο μέλος μιας κοινωνίας ανάλογα του νομίσματος που χρησιμοποιείς. 








Είναι νωπές οι μνήμες με το “σκληρό μάρκο” και την “κακομοίρα δραχμούλα». Να κάνεις πολλαπλασιασμούς για να βλέπεις πόσο κάτω είσαι εσύ από τον ανώτερο Ευρωπαίο. Τώρα ζούμε στην κοινωνία της δήθεν ισότητας της Ευρώπης που ένα νόμισμα σε κάνει ισότιμο με τον ανώτερο Ευρωπαίο. Τώρα πια δεν υποτιμάται το εθνικό μας νόμισμα αλλά υποτιμάται καθημερινώς η περηφάνια ενός λαού (εξαιρουμένου του όχλου) από αυτούς που ποτέ δεν μάς αποδέχθηκαν ως ίσους.

Την ημέρα που ο Σημίτης πολλαπλασίασε το 340,75 δραχμές για να μάς κάνει ίσους μάς υποβάθμισε 340,75 φορές ως πολίτες φθάνοντάς μας να χρωστάμε σήμερα 320 δις ευρώ. Πριν κλείσει το 2015 θα φθάσουμε με το χρηματοδοτικό κενό, που οι Γερμανοί επιβάλλουν, στα 340 δις ευρώ. Μετά από μία πορεία 14 χρόνων σε ένα νόμισμα που δεν φτιάχθηκε στα μέτρα των Ελλήνων αλλά των “ανώτερων” Ευρωπαίων φθάσαμε στο σήμερα. Μπήκαμε με το ζόρι σε έναν δρόμο ταχύτητας που δεν ζητήσαμε ποτέ, παρά μόνο παραμύθιαζαν τους ανθρώπους της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής ότι θα έχουν ίσα δικαιώματα ανάπτυξης και πώλησης των προϊόντων τους αλλά στα μέτρα που δεν θα προσβάλλονταν ποτέ τα προϊόντα των “ισότιμων” εταίρων. 

Μάς έβαλαν στην γραμμή εκκίνησης όταν οι “ισότιμοι” αντίπαλοι είχαν φθάσει έναν γύρο πριν τον τερματισμό. Μάς είπαν τρέξτε και τρέξαμε όχι για μια νίκη αλλά για να φθάσουμε τους “καλύτερους” ντοπαρισμένους αθλητές. Ένας αγώνας άνευ λόγου για τους Έλληνες που παραμυθιάστηκαν ότι θα είναι ίσοι βάση ενός κέρματος. 

Κανέναν δεν ενδιαφέρει η πραγματική σου αξία, ούτε η ποιότητά σου. Έφθασαν μέχρι και οι “αριστεροί” να πηγαίνουν για διαπραγματεύσεις όχι για να επιβάλλουν την θέση που σου αρμόζει στην κοινωνία των εθνών, αλλά να απειλούν ότι θα κάνουν ρήξη, θα φύγουν από το ευρώ φοβίζοντας αυτούς που σε ευρωποίησαν ότι θα χάσουν λεφτά. Ως ανταπάντηση οι ισότιμοι Ευρωπαίοι απειλούν ότι αν γυρίσεις στην δραχμή αναγκαστικά θα υποτιμηθεί και τότε το χρέος θα φθάσει στα 700 δις εφόσον δανείστηκες με ευρώ και πρέπει να ξεχρεώνεις με δραχμή. Έφθασε η Bild να κάνει έκκληση στην Ελλάδα να φύγει από το ευρώ για την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Ευρωαξιοπρέπεια και δραχμοαξιοπρέπεια, ανάμεσα σε αυτά πρέπει να διαλέξεις. Το θέμα τους δεν είναι με τι εσύ θα ζήσεις αλλά με τι κέρμα θα τους ξεχρεώνεις. 

Πριν 14 χρόνια σε χρέωσαν 340 φορές για να τους φθάσεις. Όλοι μιλάνε για εξεταστικές επιτροπές για τα Μνημόνια και πώς παίχτηκε το παιχνίδι που μάς έβαλε σε ένα χρέος, αλλά κανείς δεν τολμά να κάνει εξεταστική επιτροπή για το ποιοι μάς έβαλαν στο Ευρώ και για ποιους λόγους. Δεν τολμά κανείς να εξετάσει πώς με δύο χρόνια μόνο στο ευρώ ξεκίνησε το πανηγύρι των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 με κομματόσκυλα και εύκαιρους σωτήρες τύπου Αγγελοπούλου να παίρνουν από τα σεντούκια τις δραχμούλες συνεχώς μέχρι που άδειασαν και μετά άρχισαν να δανείζονται σε ευρώ χωρίς να υπάρχει μία δραχμή ως αντίκρισμα στο εθνικό σεντούκι.
Η ιστορία όμως πάει αρκετά χρόνια πιο πίσω από την ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Στο 1992, όπου ο τότε υπουργός Εξωτερικών Σαμαράς υπέγραψε με τους εταίρους την Σύμβαση Μάαστριχτ που επίσημα λέγεται “Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση” που σκοπό είχε τα μέλη-κράτη να είναι ισότιμα. Έτσι από το 1990 που το χρέος της Ελλάδας ήταν 31 δις, τέσσερα χρόνια μετά έφθασε τα 70 δις και ο ανήφορος συνεχιζόταν για να νομίζεις ότι είσαι ίσος με τους Ευρωπαίους. Από το 1992 για να είσαι ισότιμος με τους ανώτερους Ευρωπαίους έπρεπε να χρωστάς. 

Αν κοιτάξει κάποιος τον πίνακα χρέους από το 2001 που η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη μέχρι και σήμερα θα ανακαλύψει ότι τα δις χρέους αναπτύσσονταν κάθε χρόνο με ταχύτητα φωτός. Κανείς δεν πρόκειται να δώσει λόγο για την αιτία. Η απάντηση που παίρνεις σε τέτοιες ερωτήσεις είναι ότι η Ελλάδα δανειζόταν για να ταΐζει το μισθοφορικό στρατό της. Δεν βρέθηκε ούτε ένα ισότιμο μέλος της ΕΕ να σταματήσει αυτό το πανηγύρι. Όταν ήταν να σε φορτώνουν δάνεια για άυλα έργα δεν ήθελαν όρους, όταν όμως σε χρέωσαν μέχρι το λαιμό ανεξέλεγκτα και άνευ λόγου το 2010 ήρθαν οι όροι του Μνημονίου, δηλαδή η υπογραφή της παράδοσης της εθνικής ανεξαρτησίας. Μεταξύ μας, οι Ευρωπαίοι τάιζαν επί 23 χρόνια το δικό τους «ελληνικό» μισθοφορικό στρατό που αποδείχθηκε ότι είναι κατάδικός τους από τις απανωτές φιλοευρωπαϊκές εκλογικές νίκες ελληνικών κομμάτων.

Όλοι γνώριζαν από το 1992 τι υπεγράφη. Όλοι συμμετείχαν στο σπρώξιμο της Ελλάδας στο ευρώ χωρίς να αναλογιστούν ότι για τη μία δραχμή φόρο που έδινες ως φόρο στο κράτος, οι εταίροι σε χρέωναν κατευθείαν 340% επιτόκιο μέσω του ίδιου του Κράτους που πλήρωνες. Ήρθαν λοιπόν, το 2010 να πάρουν αυτά που “αγόραζαν” επί 14 χρόνια με δολώματα όπως ΕΣΠΑ, ευρωπαϊκά κονδύλια, δάνεια ανάπτυξης και το μύθο του ισότιμο μέλους της Ε.Ε. 

Δε με νοιάζει ούτε το ευρώ, ούτε η δραχμή, ούτε το ρούβλι. Αν είναι η αξία της ζωής και της δραστηριότητας μου ως πολίτης να έχει αντίκρυσμα ένα κουπόνι φαγητού, συγκεκριμένες κιλοβατώρες φθηνού ρεύματος, δικαίωμα για τα 300 ευρώ ως “πτωχός” και κρίμα, μία δωρεάν σύνδεση wifi, μια κάρτα ανασφάλιστου για να πάρω μία ασπιρίνη χρηματοδοτούμενη από Σχέδια Μάρσαλ, προτιμώ έναν πόλεμο. 

Προτιμώ τον ανδρείο τσαμπουκά που γίνεται εναντίον μου από όποιον φοράει παντελόνια, παρά το χάιδεμα στο κεφάλι νιώθοντας σαν ανήλικο ότι την καραμελίτσα που μου δίνει ο “καλός κύριος της ΕΕ” θα πρέπει να την πληρώσω με έναν βιασμό. Έναν πραγματικό τσαμπουκά όχι σε συνεντεύξεις τύπου και τηλεοπτικά παράθυρα αλλά έξω από την εθνική πόρτα μου. 

Τσαμπουκάδες σαν εκείνους που δεν είχαν απάντηση “ουάου”, αλλά “ΑΕΡΑ”.



ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Αναρτήθηκε από gregor der grieche στις 1.3.15



ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ!

Toυ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΦΑΚΙΤΣΑ*

     

http://www.iskra.gr/

Αγαπητοί σύντροφοι,

Επειδή τελευταία διαφαίνεται μια (ασυνείδητη ή συνειδητή) παρερμήνευση - διαστρέβλωση της λαϊκής εντολής - ψήφου, πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότιοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν παραμονή στο ευρώ και την Ευρωζώνη πάση θυσία! Αν ήταν έτσι, θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι ή Νέα Δημοκρατία! Ας μην παρερμηνεύεται λοιπόν η λαϊκή εντολή! 

Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε ξεκάθαρα κατά των Μνημονίων και της λιτότητας, καθώς και διαγραφή χρέους, γεγονός που σημαίνει και πιθανή ρήξη, αν χρειαστεί, με την Ευρωζώνη. Ο ίδιος ο πρόεδρος και σημερινός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωνε δημόσια προεκλογικά (ξανά και ξανά!) ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ!

Όλοι εμείς που πιστέψαμε και στηρίξαμε ΣΥΡΙΖΑ ελπίζουμε αυτή να ήταν μόνο μια στρατηγική υποχώρηση και να υπάρξει καλύτερη συνέχεια για την Ελλάδα, με αποφασιστικότητα, τόλμη και αξιοπρέπεια! Κατάργηση Μνημονίων και τρόικας, λογιστικός έλεγχος και διαγραφή του επαχθούς χρέους και, γενικά, ριζική αλλαγή (ακόμα κι αν χρειαστεί ρήξη - ακόμα κι έξοδος από το ευρώ, που δεν είναι φετίχ!) είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε και στήριξε ο ελληνικός λαός! Υπάρχει και η επιλογή για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα! Αν χρειαστεί, προχωρήστε σε σχετικό δημοψήφισμα! Ας αποφασίσει ο ελληνικός λαός, τελικά! Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται και δεν έχει αδιέξοδα! Με τη στήριξη του ελληνικού λαού προχωρήστε και μη φοβάστε! Όχι, λοιπόν, παραμονή στο ευρώ και την Ευρωζώνη πάση θυσία!Προτεραιότητα η Ελλάδα!

Καλή δύναμη και καλή συνέχεια!

ΠΗΓΗ: "AYΓΗ" (28.02.2015)

*Ο Αστέριος Φακίτσας είναι ιστορικός

  

1 Μάρτη 1948: Ολοκληρώνεται το μακελειό της Μακρονήσου


1 Μάρτη 1948:
Ολοκληρώνεται το μακελειό της Μακρονήσου, που ξεκίνησε στις 29 Φλεβάρη, όταν ο λόχος Ασφαλείας του στρατοπέδου άνοιξε πυρ κατά των φαντάρων που διαμαρτύρονταν για τη βίαιη συμπεριφορά των Αλφαμιτών έναντι των άρρωστων συντρόφων τους. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Στρατιωτικών στις 29/2, τα θύματα ήταν 17 νεκροί και 61 τραυματίες, όλοι «επικίνδυνοι κομμουνισταί»… Η εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας «Εξόρμηση» κάνει λόγο για «έγκλημα (που) ξεπερνάει σε αγριότητα και τα χιτλερικά εγκλήματα».


Ωστόσο, την επόμενη μέρα (1/3) πραγματοποιήθηκε νέο δολοφονικό πογκρόμ, ακόμα πιο φρικιαστικό, πιο εξοντωτικό και πιο ανελέητο από το προηγούμενο: Περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού υπό τον συνταγματάρχη Μπαϊρακτάρη και δεσμοφύλακες της Μακρονήσου βάλλει κατά των κρατουμένων. Κανείς δε γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των νεκρών!

Ο γιατρός του Α' τάγματος Λ. Γεωργιλάκος, πολλά χρόνια αργότερα, βεβαίωσε ότι ο ίδιος πιστοποίησε το θάνατο 180 σκαπανέων, τους οποίους η διοίκηση του στρατοπέδου και τα όργανά της φόρτωσαν στο αμπάρι ενός καϊκιού. Ο καπετάνιος του καϊκιού Μ. Βονταμίτης, πριν πεθάνει, σε μαρτυρία του, κάνει λόγο για 350 νεκρούς που τους μετέφερε με δρομολόγια μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερονήσι Σαν Τζιόρτζιο, όπου «παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας»...

                        


Πολλά έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα για τη Μακρόνησο.

Το γεγονός της σφαγής 300 περίπου άοπλων ανθρώπων, το επίσημο κράτος μέχρι σήμερα το αποκρύπτει. Δεν τολμά να δώσει τα επίσημα στοιχεία από τα αρχεία του για τη Μακρόνησο, για το έγκλημα της σφαγής και τον τόπο ταφής των νεκρών .
Η πολιτεία και η Δικαιοσύνη συνεχίζουν επί 70 κοντά χρόνια να μην τολμούν και να μη θέλουν, έστω και για την ιστορική αλήθεια, να φωτίσουν το φάκελο Μακρόνησος.
Για το έγκλημα αυτό οι πάντες σιώπησαν και σιωπούν.

Η δημιουργία του στρατοπέδου
Η Μακρόνησος, το άγονο αυτό νησί των 15 τετραγωνικών χλμ. αναγορεύτηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης με εισήγηση του ΓΕΣ προς το υπουργείο Στρατιωτικών στις 19/2/47. Η εισήγηση εγκρίθηκε στις 3/4/47 και οι πρώτοι σκαπανείς αριστεροί στρατιώτες δίχως όπλα έφτασαν στη Μακρόνησο στις 26/5/47. Η Μακρόνησος λειτούργησε ως το 1958 με τρόπο που να «ντρέπεται ο ήλιος ως διαβαίνει απ' το νησί, τόσο σκυφτούς ανθρώπους ν' αντικρίζει» Ο Υπουργός Εσωτερικών που άνοιξε την Μακρόνησο ήταν ο Στράτος .Το κολαστήρι χαιρέτησαν με ενθουσιασμό πολιτικοί της εποχής, Τσάτσος «Αναρρωτήριο ψυχών... Συνέχιση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού... Εθνική κολυμβήθρα... Νέα Εδέμ στα μάτια της ελληνικής Ιστορίας». Π. Κανελλόπουλος «στη Μακρόνησο αναγεννάται η Ελλάς ωραιοτέρα στην ψυχή των Ελλήνων». Ο σκοπός του στρατοπέδου, δεν ήταν άλλος από τη συγκέντρωση των κομμουνιστών, αριστερών και προοδευτικών νέων με στόχο την αναμόρφωσή τους σε εθνικόφρονες πολίτες και πειθήνια όργανα του καθεστώτος. Παράλληλα, η Μακρόνησος θα λειτουργούσε και ως χώρος συγκέντρωσης των πολιτικών κρατουμένων, ιδιαίτερα των πιο επικίνδυνων για το καθεστώς, με πρώτη προτεραιότητα αυτούς που κρατούνταν σε φυλακές οι οποίες βρίσκονταν κοντά στις εμπόλεμες περιοχές. Η διοικούσα αρχή του στρατοπέδου ήταν η BXI Διεύθυνση του ΓΕΣ, τα ίχνη της οποίας έχουν επιμελώς σβηστεί από τα στρατιωτικά αρχεία. Το εν λόγω στρατόπεδο φτιάχτηκε με τη βοήθεια και καθ’ υπόδειξη του «συμμαχικού» παράγοντα, δηλαδή των Αμερικανών και των Βρετανών. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ενώ έχουν περάσει από τότε 70 σχεδόν χρόνια και το ουσιώδες αρχειακό υλικό που συνόδευε τη ζωή του στρατοπέδου παραμένει επτασφράγιστο.
Η Μακρόνησος δεν ήταν ένας απλός τόπος εξορίας. Ήταν ένα οργανωμένο σύστημα εξόντωσης .Ήταν μια μελετημένη καταπιεστική και ψυχολογική μάχη που δινόταν καθημερινά ενάντια στη συνείδηση και αξιοπρέπεια όλων, ενάντια στην αντοχή του ανθρώπου. Ένα σύστημα «αναμόρφωσης» για όλα τ' αγύριστα κεφάλια, προκειμένου ν' αναβαπτιστούν και ν' αλλάξουν τα φρονήματά τους, τις ιδέες τους, τα ιδανικά τους.

Η μεγάλη σφαγή
Ήταν πρωί Κυριακής 29 Φεβρουαρίου του 1948. Το προσκλητήριο στο Α` Ειδικό Τάγμα Οπλιτών Μακρονήσου έγινε κανονικά και οι 4.500 σκαπανείς άρχισαν να συγκεντρώνονται στο γήπεδο. Μετά την έπαρση της σημαίας, οι στρατιώτες διατάχτηκαν να κινηθούν προς το θέατρο για να ακούσουν «θρησκευτική ομιλία», πράγμα που έκαμαν. Τη στιγμή που είχαν φτάσει στο Θέατρο ο 7ος, ο 6ος, ο 4ος, και ο 3ος λόχος κατά σειρά, ενώ ο 2ος ήταν καθ' οδόν και ο 1ος έτοιμος προς εκκίνηση (ο 5ος θα έμενε πίσω ως λόχος αγγαρείας), οι αλφαμήτες έφεραν προς τη συγκέντρωση σπρώχνοντας και δέρνοντας φαντάρους που ήταν ελεύθεροι υπηρεσίας λόγω ασθενείας. Το γεγονός αυτό, προκάλεσε την οργή των υπολοίπων φαντάρων που άρχισαν να διαμαρτύρονται. Ο διοικητής του τάγματος Α. Βασιλόπουλος εκείνη τη μέρα έλειπε για δουλειά στη ΣΦΑ και χρέη διοικητού είχε αναλάβει ο ανθυπολοχαγός Μπέσκος Κωνσταντίνος, αν και υπερδιοικητής ήταν ο υπασπιστής Καρδάρας, ο οποίος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ανταπάντησε στις διαμαρτυρίες των φαντάρων με πυροβολισμό στον αέρα, που, απ' ότι φαίνεται, ήταν το σύνθημα για να ξεκινήσει η αιματοχυσία. Αμέσως, ο λόχος ασφαλείας που ήταν ακροβολισμένος, άρχισε να πυροβολεί στο ψαχνό. Το στρατόπεδο έγινε κόλαση. Οι νεκροί και οι τραυματίες έπεφταν σωρό, αν και κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό τους. Μετά το μακελειό και με την επέμβαση στρατιωτικών που ενέπνεαν κάποιο σεβασμό στους φαντάρους (όπως ο ταγματάρχης Καραμπέκιος), τα πράγματα ηρέμησαν κάπως. Ο Βασιλόπουλος, που εν των μεταξύ επέστρεψε στο τάγμα, επιχείρησε να κερδίσει χρόνο παραπλανώντας τους φαντάρους: Εγγυήθηκε προσωπικά την ασφάλειά τους και δέχτηκε τα αιτήματά τους, που, ανάμεσα σε άλλα, ήταν να εξεταστεί η υπόθεση από διακομματική επιτροπή, να διαλευκανθεί πλήρως και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι.

Έτσι κύλησε το υπόλοιπο της τελευταίας ημέρας και νύχτας εκείνου του μαύρου Φλεβάρη.
Όταν ξημέρωσε η 1η Μαρτίου, νεκρική σιγή επικρατούσε σ' ολόκληρο το στρατόπεδο.
Τι έμελλε να επακολουθήσει;
Σε λίγο, δε θα υπήρχαν ερωτηματικά.
Στις 9 η ώρα το πρωί στις ακτές του Α` Τάγματος εμφανίστηκε ένα περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού. Το περιπολικό πλησίασε σχεδόν ξυστά στην ακτή. Στο κατάστρωμά του είχαν παραταχθεί ένοπλοι και δίπλα στα κανόνια του οι πυροβολητές ήταν έτοιμοι. Λίγα λεπτά αργότερα, μια φωνή ακούστηκε από τον τηλεβόα:«Στρατιώται, σας ομιλεί ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης! Συλλάβατε και απομονώσατε τους δολοφόνους που δημιούργησαν τα χθεσινά γεγονότα! Αποδοκιμάσατε τους αρχηγούς σας και συγκεντρωθείτε εις τον 7ον λόχον». Το μήνυμα αυτό επαναλήφθηκε μερικές φορές ακόμα, κάθε φορά περισσότερο απειλητικό: «Σας δίνω - απειλούσε ο Μπαϊρακτάρης - 5 λεπτά προθεσμία ν' αποχωριστείτε από τους κομμουνιστάς...». Και στη συνέχεια άρχισε να μετρά αντίστροφα: «τρία λεπτά... δύο λεπτά».Την ίδια ώρα, περίπου 250 ένοπλοι και ροπαλοφόροι από το Γ` Τάγμα, κύκλωσαν τους σκαπανείς του πρώτου τάγματος από αριστερά με επικεφαλής τους Μιχ. Μπαρούχο και Μιχ. Σφακιανό ενώ το κέντρο και τη δεξιά πλευρά κάλυψε η μονάδα Ασφαλείας. Τέσσερα πολυβόλα έτοιμα να βάλλουν ανά πάσα στιγμή δεν άφηναν το παραμικρό περιθώριο διαφυγής στους στρατιώτες του Α` Τάγματος. Σε λίγο άρχισε η επίθεση με εντολή του Μπαϊρακτάρη. Τα πρωτοπαλίκαρα του Μπαρούχου και του Σφακιανού, μαζί με τους Αλφαμήτες, ρίχτηκαν πάνω στους άοπλους σκαπανείς, στην αρχή με τα ρόπαλα και στη συνέχεια με τα όπλα. Οι νεκροί έπεφταν σωρό δίπλα στους ζωντανούς, που είχαν ξαπλώσει κάτω, παρακινούμενοι από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ορισμένοι από τους πιο τολμηρούς του άοπλου τάγματος άρχισαν να αμύνονται, απαντώντας στις σφαίρες με πέτρες. Ύστερα γίνηκαν περισσότεροι και σε λίγο όλο το τάγμα ξεκίνησε μια μάχη χωρίς ελπίδα, πετώντας βροχή από πέτρες στους πραιτοριανούς δολοφόνους του και υποχωρώντας συνεχώς προς τη μεριά της θάλασσας. Όταν οι άοπλοι στρατιώτες έφτασαν στη θάλασσα, αρκετοί έπεσαν στο νερό με την ελπίδα ότι εκεί θα έβρισκαν σωτηρία. Και τότε συνέβηκε κάτι που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Το περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού άρχισε να πυροβολεί εναντίον όσων βρίσκονταν στο νερό. Όταν κάποια στιγμή το μακελειό πήρε τέλος, ένα νέο μαρτύριο ξεκίνησε για τους φαντάρους του Α` Τάγματος: Βασανιστήρια, βρισιές εξευτελισμοί, αλλά και λαφυραγωγία από μέρους των «νικητών».
Όλα αυτά και άλλα πολλά ενταγμένα σ' ένα σκοπό: Στην πλήρη υποταγή των συνειδήσεων που ξεκινούσε από την απλή δήλωση μετανοίας.

Η μαρτυρία του Μίμη Βρονταμίτη
«…Έζησα όλα τα δραματικά γεγονότα της Μακρονήσου το 1948. Ο στρατός μας με είχε επιταγμένο με το καΐκι μου «Αγιος Νικόλαος», επί μισθώ, οκτώ χιλιάδες δραχμές το μήνα. Κουβαλούσα από το Λαύριο πέρα στη Μακρόνησο φαντάρους, πολιτικούς υπόδικους, νερό σε βαρέλια και άλλα. Στο φοβερό τουφεκίδι του Μάρτη 1948 ο Σκαλούμπακας μου κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές με διέταξε να κουβαλάω σκοτωμένους φαντάρους πέρα μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερόνησο Σαν Τζιόρτζιο. Στο Γ' Τάγμα φόρτωνα τους νεκρούς φαντάρους, που τους εξέταζε ο γιατρός Μαλάμης, κι έγραφε στο πιστοποιητικό θανάτου, τη λέξη «νεκρός». Ητανε δίπλα στο γιατρό Μαλάμη κι άλλοι δύο γιατροί. Τους σκοτωμένους φαντάρους τους τακτοποιούσανε στριμωχτά στο αμπάρι οι Αλφαμίτες Χούμης και Δήμητρας Λαγός. Σ' ένα μόνο δρομολόγιο φορτώσαμε 185 νεκρούς φαντάρους. Λέω στον Σκαλούμπακα: «Το καΐκι δε σηκώνει τόσο πράμα, είναι πολύ το πράμα, θα μπατάρει το καΐκι». Αυτός κουβέντα δεν έπαιρνε, με το πιστόλι με διέταξε. Τι να 'κανα; Το πιστόλι σε παγώνει...Ανοιγόμασταν τη νύχτα στον Κάβο Ντόρο. Εκεί στο Σαν Τζιόρτζιο περίμενε καράβι πολεμικό. Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας. Αυτό ξανάγινε. Οι νεκροί όλοι - όλοι ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν - έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί. Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου…»

Αυτή είναι η τραγική ιστορία των φαντάρων χωρίς όπλα, ενός θεσμού που εξυπηρετούσε όχι απλά στρατολογίες εμφυλιοπολεμικές, αλλά την ολοκληρωτική εξαφάνιση του προοδευτικού κινήματος, με βασανιστήρια που ξεπερνούσαν την ανθρώπινη αντοχή.
Η Μακρόνησος ήταν ένα αναμορφωτήριο συνειδήσεων, που έπρεπε να δικαιώσει το σκοπό για τον οποίο υπήρχε
Η σφαγή της Μακρονήσου σηματοδότησε τους δύο κόσμους που συγκρούονταν τότε στην Ελλάδα.O αστικός πολιτικός κόσμος και η πνευματική αστική διανόηση της εποχής χαρακτήριζαν τη Μακρόνησο «Εθνική κολυμβήθρα» και «σύγχρονο Παρθενώνα».


Η Μακρόνησος όντως υπήρξε Παρθενώνας, ένας Παρθενώνας από την ανάποδη. 
Γιατί, αν ο Παρθενώνας είναι το κόσμημα του ανθρώπινου πολιτισμού, η Μακρόνησος είναι η ντροπή και η καταισχύνη του.

http://www.alfavita.gr/