Άλλο ένα Σαββατοκύριακο ανασφάλειας και αγωνίας για το τι πρόκειται να προκύψει από το Eurogroup της Δευτέρας. Η Ελλάδα έχει ενοχλήσει πάρα πολύ με τις καινούργιες συμπεριφορές της εκείνες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης που συστεγάζονται κάτω από την στέγη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (που μόνο «λαϊκό» δεν είναι βέβαια αφού είναι το δεξιότερο και συντηρητικότερο κομμάτι της Ευρωβουλής - εκτός της φασιστικής ακροδεξιάς).
του Άρη Δαβαράκη
Δεν είναι «θεωρία συνομωσίας» η ενορχηστρωμένη κατά της Ελληνικής κυβέρνησης συστράτευση όλων αυτών των οικονομικοπολιτικών ομάδων που θα προσπαθήσουν με όλα τα μέσα να οδηγήσουν την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα στην αποτυχία. Είναι μια πολύ λογική αντίδραση επιβίωσης. Γιατί αν ο Τσιπρας και η κυβέρνησή του αρχίσει να κερδίζει πόντους και να σημειώνει, έστω και μικρές, «επιτυχίες» στην διαπραγμάτευση και την επιβίωσή της, με την προβολή που έχει δοθεί και στον πρωθυπουργό μας και στον Γιάνη Βαρουφάκη και στον Νίκο Κοτζιά (που βάζει άλλες βάσεις στην διεθνή μας εικόνα), πολλοί θα είναι οι χιλιοταλαιπωρημένοι Ευρωπαίοι πολίτες που θα ψηφίσουν διαφορετικά στις αμέσως επόμενες εθνικές εκλογές τους – στέλνοντας τους Ραχόϊ και τους ομοίους του εκεί που στείλαμε και εμείς τους Σαμαροβενιζέλους μας.
Παίζονται λοιπόν πάρα πολλά αυτή τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα που αναδιαμορφώνεται αναγκαστικά γιατί (όπως είπε και η κ. Μπακογιάννη!)
«ότι δεν αλλάζει, πεθαίνει».
Και έτσι είναι. Πρόκειται για μια μεγάλη αλήθεια που ξεπερνά τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες και επιβεβαιώνεται στη σφαίρα της Ιστορίας αλλά και της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης, της Τέχνης: Ότι δεν αλλάζει, πράγματι πεθαίνει. Και όλοι αυτοί οι ήδη εκ των πραγμάτων πολιτικά νεκροί (αλλά δυστυχώς ακόμα εξουσιαστικά απολύτως ενεργοί) κλειδοκράτορες των Ευρωπαϊκών «Θεσμών» και του ΔΝΤ, όπως όλοι οι απερχόμενοι , θα δώσουν πολύ σκληρές μάχες πριν μας αδειάσουν την γωνία. Και η «αριστερή» αλλά απολύτως συνεννοήσιμη Ελλάδα που ζητάει το δίκιο της εκπροσωπούμενη από άλλου είδους πολιτικούς, λίγο ασυνήθιστους και «ενοχλητικούς» σαν τον Βαρουφάκη, ή απολύτως ψύχραιμους, συμπαθείς και αγαπητούς ηγέτες χαμηλών τόνων και μεγάλης ευγένειας (σαν τον πρωθυπουργό μας), είναι μια πολύ μεγάλη, άμεση, ζωντανή απειλή. Όπως λέγαμε και παλιά «αυτά τα σκοτώνουμε μικρά». Αν τα αφήσουμε να μεγαλώσουν, μαύρο φίδι που μας έφαγε.
Θέλω να διευκρινίσω για άλλη μία φορά πως προσωπικά, ίσως λόγω και της Αλεξανδρινής μου καταγωγής και της πολύ-πολιτισμικότητας που χαρακτήριζε πάντα την πόλη μου από τον καιρό που την έχτισε ο Αθηναίος Δεινοκράτης (και παρά τα ιστορικά διαλείμματα και τις βαρβαρικές παρενθέσεις), αγαπώ την Ευρώπη και θέλω να είμαι Έλληνας-Ευρωπαίος. Πρέπει όμως να παραδεχτώ πως η παρούσα Ευρώπη, αυτή που έχει η κυβέρνηση Τσίπρα να αντιμετωπίσει, περνάει φάση μεγάλης παρακμής.
Δεν είναι «θεωρία συνομωσίας» η ενορχηστρωμένη κατά της Ελληνικής κυβέρνησης συστράτευση όλων αυτών των οικονομικοπολιτικών ομάδων που θα προσπαθήσουν με όλα τα μέσα να οδηγήσουν την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα στην αποτυχία. Είναι μια πολύ λογική αντίδραση επιβίωσης. Γιατί αν ο Τσιπρας και η κυβέρνησή του αρχίσει να κερδίζει πόντους και να σημειώνει, έστω και μικρές, «επιτυχίες» στην διαπραγμάτευση και την επιβίωσή της, με την προβολή που έχει δοθεί και στον πρωθυπουργό μας και στον Γιάνη Βαρουφάκη και στον Νίκο Κοτζιά (που βάζει άλλες βάσεις στην διεθνή μας εικόνα), πολλοί θα είναι οι χιλιοταλαιπωρημένοι Ευρωπαίοι πολίτες που θα ψηφίσουν διαφορετικά στις αμέσως επόμενες εθνικές εκλογές τους – στέλνοντας τους Ραχόϊ και τους ομοίους του εκεί που στείλαμε και εμείς τους Σαμαροβενιζέλους μας.
Παίζονται λοιπόν πάρα πολλά αυτή τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα που αναδιαμορφώνεται αναγκαστικά γιατί (όπως είπε και η κ. Μπακογιάννη!)
«ότι δεν αλλάζει, πεθαίνει».
Και έτσι είναι. Πρόκειται για μια μεγάλη αλήθεια που ξεπερνά τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες και επιβεβαιώνεται στη σφαίρα της Ιστορίας αλλά και της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης, της Τέχνης: Ότι δεν αλλάζει, πράγματι πεθαίνει. Και όλοι αυτοί οι ήδη εκ των πραγμάτων πολιτικά νεκροί (αλλά δυστυχώς ακόμα εξουσιαστικά απολύτως ενεργοί) κλειδοκράτορες των Ευρωπαϊκών «Θεσμών» και του ΔΝΤ, όπως όλοι οι απερχόμενοι , θα δώσουν πολύ σκληρές μάχες πριν μας αδειάσουν την γωνία. Και η «αριστερή» αλλά απολύτως συνεννοήσιμη Ελλάδα που ζητάει το δίκιο της εκπροσωπούμενη από άλλου είδους πολιτικούς, λίγο ασυνήθιστους και «ενοχλητικούς» σαν τον Βαρουφάκη, ή απολύτως ψύχραιμους, συμπαθείς και αγαπητούς ηγέτες χαμηλών τόνων και μεγάλης ευγένειας (σαν τον πρωθυπουργό μας), είναι μια πολύ μεγάλη, άμεση, ζωντανή απειλή. Όπως λέγαμε και παλιά «αυτά τα σκοτώνουμε μικρά». Αν τα αφήσουμε να μεγαλώσουν, μαύρο φίδι που μας έφαγε.
Θέλω να διευκρινίσω για άλλη μία φορά πως προσωπικά, ίσως λόγω και της Αλεξανδρινής μου καταγωγής και της πολύ-πολιτισμικότητας που χαρακτήριζε πάντα την πόλη μου από τον καιρό που την έχτισε ο Αθηναίος Δεινοκράτης (και παρά τα ιστορικά διαλείμματα και τις βαρβαρικές παρενθέσεις), αγαπώ την Ευρώπη και θέλω να είμαι Έλληνας-Ευρωπαίος. Πρέπει όμως να παραδεχτώ πως η παρούσα Ευρώπη, αυτή που έχει η κυβέρνηση Τσίπρα να αντιμετωπίσει, περνάει φάση μεγάλης παρακμής.
Φορτωμένη σκάνδαλα, χρηματισμούς, κομπίνες, με το μυαλό της συνεχώς στο οικονομικό κέρδος (με όλα τα μέσα), είναι μια Ευρώπη ευάλωτη. Η φοροαποφυγή, η φοροδιαφυγή, το μαύρο χρήμα, η εμπλοκή πολλών «ηγετών» της σε συχνά (έστω «μικρά») οικονομικά σκανδαλάκια, της έχουν αφαιρέσει το κύρος που αξίζει να έχει ως η «Γηραιά Ήπειρος» που η ιστορία της ξεκινάει με την Αρχαία Ελλάδα και την Ρώμη και διατρέχει τους αιώνες φορτωμένη λαμπρές σελίδες και επιτεύγματα. Ένας κόκκος άμμου (σαν αυτόν της σύγχρονης Ελλάδας που ζητάει αλλαγή πορείας) είναι αρκετός για να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην καλολαδωμένη (αλλά παλιάς τεχνολογίας ευτυχώς) μηχανή της. Μιας μηχανής φορτωμένης, όπως είναι πια γνωστό σε όλους, ψέματα, φούσκες, απάτες, εκβιασμούς και, πολύ βρώμικα πιά, κοινά οικονομικά μυστικά – που δεν κάνει να δημοσιοποιηθούν ακόμα παραπάνω, ούτε να βεβαιωθούν με συγκεκριμένες διαδικασίες σαν τον λογιστικό έλεγχο τους χρέους, που θα απαιτήσει η νέα Ελληνική κυβέρνηση, αν αφεθεί να επιζήσει. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο κινδυνεύει να αποκαλύψει περίτρανα αξιοθρήνητες οικονομικές παθογένειες των «θεσμών» της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης – που κάθε άλλο παρά «αθώοι δανειστές που θέλουν τα λεφτά τους πίσω» είναι.
Αυτά και άλλα πολλά πρέπει να τα σκεφτόμαστε καλύτερα κάθε φορά που μπαίνουμε στον πειρασμό να πετάξουμε στα σκυλιά μια κυβέρνηση 40 ημερών που το παλεύει με νύχια και με δόντια με όσες δυνάμεις διαθέτει – κυριολεκτικά στραγγαλισμένη οικονομικά από την εξαιρετική συνεργασία των εδώ εκπροσώπων του ΕΛΚ, δηλαδή των Σαμαροβενιζέλων και της πολιτικής παρέας τους, με τα headquarters που ελέγχονται πλήρως και απόλυτα αυτή την εποχή από την Γερμανία του Σόϊμπλε και της Μέρκελ. Είναι μια πραγματικότητα αυτή που πρέπει να την έχουμε υπ’ όψη μας όταν βιαζόμαστε να υποτιμήσουμε, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, προσπάθειες σαν του Γιάνη Βαρουφάκη ο οποίος έχει βάλει ο άνθρωπος το κεφάλι του στον πάγκο του χασάπη και έχει χάσει την ησυχία του, για να διεκδικήσει, δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα και τα άλλα αποφασισμένα στελέχη που εργάζονται νύχτα-μέρα από την 26η Ιανουαρίου, το δίκιο της Ελλάδας μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν απέχει πολύ (παρά τις υποκριτικές και «ευγενείς» συμπεριφορές κάποιων) από την γκανγκστερική Αμερική της ποτοαπαγόρευσης.
Αυτά και άλλα πολλά πρέπει να τα σκεφτόμαστε καλύτερα κάθε φορά που μπαίνουμε στον πειρασμό να πετάξουμε στα σκυλιά μια κυβέρνηση 40 ημερών που το παλεύει με νύχια και με δόντια με όσες δυνάμεις διαθέτει – κυριολεκτικά στραγγαλισμένη οικονομικά από την εξαιρετική συνεργασία των εδώ εκπροσώπων του ΕΛΚ, δηλαδή των Σαμαροβενιζέλων και της πολιτικής παρέας τους, με τα headquarters που ελέγχονται πλήρως και απόλυτα αυτή την εποχή από την Γερμανία του Σόϊμπλε και της Μέρκελ. Είναι μια πραγματικότητα αυτή που πρέπει να την έχουμε υπ’ όψη μας όταν βιαζόμαστε να υποτιμήσουμε, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, προσπάθειες σαν του Γιάνη Βαρουφάκη ο οποίος έχει βάλει ο άνθρωπος το κεφάλι του στον πάγκο του χασάπη και έχει χάσει την ησυχία του, για να διεκδικήσει, δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα και τα άλλα αποφασισμένα στελέχη που εργάζονται νύχτα-μέρα από την 26η Ιανουαρίου, το δίκιο της Ελλάδας μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν απέχει πολύ (παρά τις υποκριτικές και «ευγενείς» συμπεριφορές κάποιων) από την γκανγκστερική Αμερική της ποτοαπαγόρευσης.
