γράφει, ο Χρήστος Μιάμης –
Ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης , όπως και της Νομισματικής Ένωσης ως ενός διττού μηχανισμού γεωπολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης αποκαλύπτεται ημέρα με την ημέρα. Ακόμη και ο πιο φανατικός θιασώτης , άσχετος από πολιτική, οικονομία και ιστορία, οπαδός του “Μένουμε Ευρώπη” , κατανοεί ότι οι εσωτερικές αντιφάσεις της ΕΕ σε συνδυασμό με τις πιέσεις του διεθνούς περιβάλλοντος ως απόρροια των παγκόσμιου ανταγωνισμού των δυνάμεων του κεφαλαίου, οδηγούν στην μετάλλαξη, αποσάθρωση ή ακόμη και διάλυση αυτής της ένωσης. Η μόνη ιλαρή παραφωνία παραμένει η ελληνική κυβέρνηση, όπου ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε εκκωφαντική πορεία αποσύνθεσης, εμμονικά ζητάει περισσότερη Ευρώπη, ψέγοντας μάλιστα τον Ν. Κάμερον που ζήτησε και έλαβε ειδικό καθεστώς στην σχέση της Μεγάλης Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε τι μεταφράζεται όμως η περισσότερη Ευρώπη που αποζητά η ελληνική κυβέρνηση; Πως αντιμετωπίζει η Ευρώπη το δημοκρατικό κεκτημένο της οποίας επικαλείται διαρκώς η ελληνική κυβέρνηση, τα γεωπολιτικά και οικονομικά ζητήματα που έχουν ανακύψει ως δυναμικές ενδημικές εκφράσεις της κρίσης του διεθνούς καπιταλισμού;
Στο εσωτερικό των χωρών που βρίσκονται στην δίνη της καπιταλιστικής κρίσης, προκρίνει την διαρκή και ολοένα και βαθύτερη συντριβή του κόσμου της εργασίας, την διαρκή και εκτατικότερη ισχυροποίηση του κράτους ως ενός καταπιεστικού φορολογικού και κατασταλτικού οργανισμού, την εξαΰλωση κάθε κοινωνικής παροχής, την ατελεύτητη υποβάθμιση της αξίας της εργατικής δύναμης, την ασύδοτη λειτουργία των καπιταλιστικών ελίτ, την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών που στην πραγματικότητα είναι ειδικές ζώνες προλεταριοποίησης μέσα στις ήδη εξαθλιωμένες πόλεις, την χωρίς τέλος φτωχοποίηση του εγχώριου εργατικού δυναμικού κατασκευάζοντας τεχνητούς εμφυλίους μεταξύ των απόκληρων του καπιταλισμού, γηγενών και μεταναστών.
Ενώ ταυτόχρονα, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ -και την Ελλάδα στον βαθμό που αναλογεί στο επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού- εξαπέλυσαν επί εικοσαετία σταυροφορίες απελευθέρωσης στην Μέση Ανατολή χρηματοδοτώντας την ανατροπή των καθεστώτων που υπήρχαν, τώρα δρέποντας του καρπούς αυτών των επιλογών, αντιμετωπίζουν τα ρεύματα των προσφύγων ως μίασμα για τις δυτικές κοινωνίες. Γιατί άραγε;
Γιατί η επιδίωξη είναι να παραμείνουν εκεί, φθηνό κρέας στους πολέμους των καπιταλιστικών ελίτ, άβουλοι χρήστες των οπλικών συστημάτων του δυτικού πολιτισμού, μαζικό εργατικό δυναμικό που στην ώρα της ανοικοδόμησης θα χτίσει την ανάπτυξη εγχώριων και διεθνών οικονομικών συμφερόντων.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που καταρρέει ως πύργος από τραπουλόχαρτα η σαθρή ενότητα πολιτική και οικονομική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καθώς τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα των καπιταλιστικών ελίτ δεν είναι δυνατόν να εκφραστούν σε μια ενιαία γραμμή αντιμετώπισης του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται αντίρροπες όπως και αποσχιστικές τάσεις, αποκαλύπτοντας το βάθος και την ένταση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων στον βωμό των οποίων, θυσιάζονται οι ζωές όσων προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους των οποίων η μήτρα, είναι οι ίδιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις σε μια πρότερη χρονική περίοδο.
Τότε η Μέση Ανατολή ήταν το νέο Ελντοράντο για την στρατιωτική και όχι μόνο βιομηχανία του δυτικού κόσμου, τώρα έχει γίνει ο εφιάλτης του δυτικού μοντέλου καπιταλιστικής δημοκρατίας.
Στα πλαίσια αυτού του διηνεκούς εσωτερικού πολέμου που διεξάγεται στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έλλογα οι πιο αδύναμες πλευρές του καπιταλιστικού πλέγματος όπως στην περίπτωσή μας η Ελλάδα, επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος των συνεπειών της αποδόμησης της ΕΕ, καθώς δεν έχουν ούτε την απαραίτητη γεωπολιτική , ούτε την αναγκαία οικονομική ισχύ, ώστε να αντιμετωπίσουν το ζήτημα μεταφέροντας μέρος των συνεπειών είτε σε ανταγωνιστικές καπιταλιστικές ελίτ, είτε διασπείροντας το στην ολότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ελληνική περίπτωση είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση. Μια οικονομία παραδομένη και λεία στα συμφέροντα του εγχώριου καπιταλιστικού κεφαλαίου που με την σειρά του επιβιώνει λόγω της σχέσης αμοιβαίας, ανισόρροπης εξάρτησης που διατηρεί με το ευρωπαϊκό καπιταλιστικό κατεστημένο. Με μια κυβέρνηση που παριστάνοντας την αριστερή, γεμίζει την χώρα με στρατόπεδα συγκέντρωσης που τα ονομάζει hot spots προσωρινής παραμονής, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι οι μόνιμες φυλακές αυτών των ανθρώπων για πάρα πολλά χρόνια, που θα λειτουργήσουν επιπλέον ως χώροι εγκλεισμού και της ελληνικής εργατικής τάξης που βρίσκεται εδώ και καιρό στα πρόθυρα ή εντός ενός καθεστώτος πλήρους εξαθλίωσης.
Η κατάσταση είναι εκρηκτική. Το μείγμα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό, επωάζει ήδη με γοργούς ρυθμούς της ανασύσταση του φασιστικού και ναζιστικού κινδύνου, που θα προσπαθήσει εκφράσει την κοινωνική αγανάκτηση που επιτείνεται περαιτέρω από τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, ώστε να επιτύχει την πραγμάτωση μιας τελικής εθνικής λύσης. Δεν πρόκειται απλά για την επιδίωξη κάποιων επιμέρους πολιτικών δυνάμεων, αλλά και σχεδιασμό ενός μέρος του ελληνικού κεφαλαίου που προκρίνει την επιστροφή σε ένα σκληρό εθνικό καπιταλισμό που θα συντρίψει τον κόσμο της εργασίας, θα επιβάλλει ένα ολοκληρωτικό καπιταλιστικό μοντέλο, θα εξαπολύσει πογκρόμ σε καθετί διαφορετικό, από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες μέχρι το κομμάτι της ελληνικής εργατικής τάξης που θέτει το κοινωνικό ζήτημα από αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική οπτική.
Καπιταλισμός και φασισμός, μπλέκονται για άλλη μια φορά σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό όπου τα θύματα και αυτή την φορά, βρίσκονται στην όχθη του κόσμου της εργασίας.
Με αυτή την έννοια δεν υφίσταται εθνική λύση που να μπορεί να απαντήσει με επάρκεια στις συνέπειες της διεθνικής καπιταλιστικής κρίσης. Με τον ίδιο τρόπο που δεν υφίσταται διαταξική κοινωνική και πολιτική λύση που να μπορεί να ενοποιήσει τον ανειρήνευτο ταξικό ανταγωνισμό. Ακριβώς για αυτό η κάλπικη αριστερή αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει σε επικίνδυνη ιλαροτραγωδία, ακριβώς για αυτό η λύση του κοινωνικού ζητήματος όταν εκφυλίζεται σε θλιβερή απολογητική επιμέρους ασύμπτωτων συντεχνιακών συμφερόντων (ασφαλιστικό, γραβάτες και γαλότσες) ωδή σε ένα στείρο οικονομισμό, καταλήγει σε πλήρη ενσωμάτωση και ολοσχερή ήττα. Γιατί αυτό που λείπει είναι αυτό που δεν μπορούν να διαχειριστούν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Το στρατηγικό πρόταγμα της συνολικής απελευθέρωσης από τα καπιταλιστικά δεσμά είτε στην εθνική, είτε στη ευρωπαϊκή είτε στην διεθνική εκδοχή τους.
Είναι η ζώσα , η υλική προοπτική της εξουσίας των εργαζομένων πάνω στην ίδια τους την ζωή, που μπορεί να ενοποιήσει την ολότητα του κόσμου της εργασίας απέναντι στις καπιταλιστικές ελίτ, είτε εμφανίζονται με το πρόσωπο της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής δημοκρατίας, είτε με το πατριωτικό προσωπείο του φασισμού.
Η αναζήτηση λύσης στην οικονομική κρίση, στους πολέμους, στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, εντός του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού υποδείγματος είναι από αυτή την σκοπιά μια αναζήτηση φενάκη χωρίς κατεύθυνση και χωρίς προορισμό. Καθώς η μόνη λύση που μπορεί να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τον πόλεμο που γεννούν πρόσφυγες και μετανάστες είναι η ιδιοποίηση από το κόσμο της εργασίας του κοινωνικού πλούτου και της πολιτικής εξουσίας. Πρόκειται για τον πιο δύσκολο δρόμο αλλά είναι ο μόνος δρόμος για τον κόσμο της εργασίας.
Σε αντίθετη περίπτωση αν από ανοχή ή αδυναμία ηγεμονεύσει περαιτέρω και ολοκληρωτικά η καπιταλιστική επιλογή, ως η μόνη και αδιαπραγμάτευτη, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα ενός διττού εσωτερικού και εξωτερικού πολέμου, που δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί.
Σε κάθε περίπτωση, η οριστική και αμετάκλητη αποκαθήλωση της μοιρολατρικής αναμονής από τις σκέψεις και τις πράξεις της εργατικής τάξης, είναι όρος απαράβατος ώστε να αποκτήσει ρεαλιστική προοπτική η ανατροπή του κανιβαλισμού της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
http://www.inred.gr/fasismos-kai-kapitalismos-dimokratia/
