Το «παιδί» ως εργαλείο άσκησης ρατσιστικής πολιτικής
«Αρπαγές παιδιών», «Ρομά», «DNA».
Λέξεις-κλειδιά και λέξεις-παγίδες στο συνεχιζόμενο για πολλοστή χρονιά θεατρικό έργο της τηλεοπτικής καταστολής.
Ο καταιγισμός ειδήσεων, η παρουσίαση «δραματικών εξελίξεων» και η επίκληση του συναισθήματος με την ανάδειξη εννοιών-συμβόλων όπως το «παιδί» δεν επιτρέπει να τεθούν θεμελιώδη ερωτήματα όπως:
- Γιατί θεωρείται αυτόματα ικανό να μεγαλώσει ένα παιδί ένα ζευγάρι γυναίκας και άντρα που απλώς είχε την ευκαιρία να προβεί στην - σχετικά πανεύκολη - διαδικασία της γονιμοποίησης;
- Γιατί θεωρείται αυτόματα ανίκανο να μεγαλώσει ένα παιδί ένα οποιοδήποτε άτομο, γυναίκα, άντρας, ζευγάρι αντρών, γυναικών ή γυναίκας-άντρα που δεν έχει βιολογική σχέση με το παιδί;
- Η γέννηση ενός παιδιού δίνει δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω στο παιδί;
Φυσικά, σε μια κοινωνία στην οποία θεωρείται αυτονόητο το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», το «θέλω γιο να συνεχίσει το όνομά μου» και το «το παιδί μου θα το μεγαλώσω όπως θέλω εγώ» τέτοια ερωτήματα ακούγονται όπως τα ελληνικά σε κάτοικο της Παταγονίας.
Ο μέσος συνάνθρωπός μας (όχι μόνο στην Ελλάδα) θεωρεί ότι έχει κάποιο φυσικό δικαίωμα να θεωρεί τα παιδιά που κάνει ως ιδιοκτησία του.
Ο νόμος τού αναγνωρίζει αυτή την εξωφρενική αξίωση.
Το κράτος εγγυάται ότι το παιδί θα είναι έρμαιο των αποφάσεων, των λαθών και των παθών δύο τυχαίων ανθρώπων που έτυχε να έχουν βιολογική σχέση μαζί του (ή και όχι, ανάλογα με το πόσο καλοί είναι στο να κρατούν μυστικά). Πάντως ο νόμος διαφυλάσσει το «δικαίωμα» φροντίδας των παιδιών κυρίως για τα νόμιμα, κανονικά ζευγάρια. Χωρίς άλλα προσόντα.
Όσο νόμιμο, όσο εθιμικό, όσο δεδομένο κι αν είναι, δεν παύει να παραμένει εξοργιστικά παράλογο. Το μαρτυρούν τα χιλιάδες περιστατικά νόμιμων, κανονικών γονέων που προσφέρουν στα παιδιά «τους» όχι φροντίδα, αλλά κόλαση.
Μπορείτε, δηλαδή, να μεγαλώνετε το παιδί που «σας ανήκει» ακόμα κι αν το μισείτε, ακόμα κι αν το κακοποιείτε ψυχολογικά ή σωματικά, ακόμα κι αν το βιάζετε σεξουαλικά, ακόμα κι αν το υποβάλλετε σε μαρτύρια πειθαρχίας, αρκεί να σας ανήκει. Κατά τον νόμο.
Να είναι, δηλαδή, βιολογικά «δικό σας» παιδί.
Δεν μπορείτε να μεγαλώσετε ένα παιδί που αγαπάτε αν δεν σας ανήκει βιολογικά.
Δηλαδή αν έχετε πάρει τη φροντίδα του από ένα φυσικό γονέα που δεν ενδιαφερόταν.
Δεν μπορείτε να φροντίσετε ένα παιδί που αγαπάτε αν εσείς και ο άνθρωπος που αγαπάτε τυχαίνει να έχετε το ίδιο βιολογικό φύλο. Επίσης δεν μπορείτε να φροντίσετε ένα παιδί που αγαπάτε αν ζείτε μόνη ή μόνος.
«Το παιδί ανήκει σ' αυτούς που το γέννησαν». Μια φράση που δεν απέχει πολύ από το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Ένα παιδί «ανήκει» - σαν περιουσία - σε δυό τυχαίους ανθρώπους που δεν έχουν καμμία άλλη σχέση μαζί του εκτός ότι συμμετείχαν στη σύλληψή του (ή υποτίθεται ότι το έκαναν). Μια χώρα, ένα κομμάτι γης, «ανήκει» - λες και είναι οικόπεδο - στους ανθρώπους που τυχαία γεννήθηκαν εκεί. Και πάλι, όχι σ' όλους.
Γιατί με πρόσχημα «τα παιδιά» ξαναήρθαν στο προσκήνιο της τηλεοπτικής αφήγησης τα πλέον χαμερπή ρατσιστικά ένστικτα των γρυλλιζόντων νεοελλήνων απέναντι στους τσιγγάνους. Η χρήση του πολιτικώς ορθού ονόματος «Ρομ (ενικός) - Ρομά (πληθυντικός)» από τα μήντια και τους σχολιαστές δεν σκεπάζει τη δυσωδία αυτής της σαπίλας.
Άλλωστε, δεν πάει πολύς καιρός που οι νεκροί της Λαμπεντούζα αποκαλούνταν «λαθρομετανάστες». Κι εδώ που τα λέμε, τώρα που για λίγο τραβήχτηκαν τα λουριά της ΧΑ επειδή ήταν κακό παιδί και το είχε παρακάνει, το κράτος πρέπει να γεμίσει το κενό ρατσιστικών επιθέσεων θεσμικά.
Ευκολάκι η ενοχοποίηση των «γύφτων» συνολικά. Στην αντίληψη της «κοινωνίας», άλλωστε, «οι γύφτοι πουλάνε/αγοράζουν παιδιά». Ακριβώς όπως στη αντίληψη της «κοινωνίας» του γερμανικού Γ' Ράιχ «οι Εβραίοι είχαν όλα τα λεφτά».
Και με εργαλείο την αφηρημένη έννοια του «παιδιού», κάθε ρατσισμός νομιμοποιείται. Είτε εναντίον των (ήδη μισητών) τσιγγάνων, είτε εναντίον των (ήδη μισητών) ομοφυλόφιλων, είτε εναντίον των (ήδη μισητών) αλλοδαπών, είτε εναντίον των (ήδη μισητών) οροθετικών, είτε εναντίον... είτε εναντίον.... είτε εναντίον...
Μια ατέρμονη λίστα ήδη μισητών χαρακτηριστικών που ομαδοποιούνται. Τα ήδη μισητά είναι τόσα πολλά και το μίσος καλλιεργείται τόσα πολλά χρόνια με τόση επιμονή από τους πυλώνες της κοινωνίας: τα ΜΜΕ, το σχολείο, την οικογένεια, την θρησκεία, τις παρέες, τους γειτόνους, την εργασία. Πώς τόσα ήδη μισητά να μην οδηγήσουν μισό εκατομμύριο να ψηφίσουν νεοναζί, δυο εκατομμύρια να ψηφίσουν την ακροδεξιά του Σαμαρά και άλλο μισό εκατομμύριο να ψηφίσουν τους κρυφοφασίστες του Καμμένου;
Αχ! Είδατε, πόσο «σοκαριστικό» να συνδέονται όλ' αυτά...
