Δύο από τους ήρωες του 1821 που τιμά η κρατική αφήγηση της επανάστασης είναι ο Ρήγας Φεραίος και ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Και οι δύο θεωρούνται μάρτυρες της ίδιας «εθνικής ιδέας».
«Όσον αφορά τον παράφρονα τον Ρήγα, ο οποίος έχει εκδώσει διάφορες διεγερτικές επιστολές… χωρίς τη συμφωνία του Χριστού… βρήκε τον καλύτερο θάνατο κι έγινε ψάρι στον Δούναβη και μαζί με τους άλλους συνωμότες θα γίνει ύλη της αιώνιας κόλασης».
Αντίθετα, ο πατριάρχης Γρηγόριος, που πρόλαβε κι αφόρισε τους επαναστάτες το 1821, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εξουσίας που απεχθάνονταν ο Ρήγας.
Όπως και κάθε πατριάρχης πριν από αυτόν, ήταν μέλος του Διβανίου, δηλαδή του υπουργικού συμβουλίου του σουλτάνου, και ανώτατος φοροεισπράχτορας των ορθόδοξων χριστιανών υπηκόων της αυτοκρατορίας. Ο Γρηγόριος έχασε το κεφάλι του εξαιτίας της αποτυχίας του
Ο Ρήγας κι άλλοι 13 σύντροφοί στραγγαλίστηκαν και τα πτώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη. Οι καλόγεροι του Πατριαρχείου πανηγύριζαν:
«Όσον αφορά τον παράφρονα τον Ρήγα, ο οποίος έχει εκδώσει διάφορες διεγερτικές επιστολές… χωρίς τη συμφωνία του Χριστού… βρήκε τον καλύτερο θάνατο κι έγινε ψάρι στον Δούναβη και μαζί με τους άλλους συνωμότες θα γίνει ύλη της αιώνιας κόλασης».
Αντίθετα, ο πατριάρχης Γρηγόριος, που πρόλαβε κι αφόρισε τους επαναστάτες το 1821, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εξουσίας που απεχθάνονταν ο Ρήγας.
Όπως και κάθε πατριάρχης πριν από αυτόν, ήταν μέλος του Διβανίου, δηλαδή του υπουργικού συμβουλίου του σουλτάνου, και ανώτατος φοροεισπράχτορας των ορθόδοξων χριστιανών υπηκόων της αυτοκρατορίας. Ο Γρηγόριος έχασε το κεφάλι του εξαιτίας της αποτυχίας του