Ο λόγος για πολλούς συντρόφους παλιούς που όλα τα προηγούμενα χρόνια βαδίσαμε μαζί και μοιραστήκαμε όνειρα και ανησυχίες. Και μοιραστήκαμε μικρές χαρές και ώρες και αγρύπνιες κι ήπιαμε και μαζί. Μπορεί να είχαμε τις διαφωνίες μας, μπορεί αρκετά να βλέπαμε ότι μας χώριζαν, αλλά εμείς πιστεύαμε στη δύναμη του δρόμου όταν πηγαίναμε μαζί και πλάι πλάι. Και λέγαμε πως δεν μπορεί, δεν θα περάσουν απέναντι. Τουλάχιστον. Κι αυτό είναι κάτι.
Μαζί ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ζωής, μαζί να σταματήσουμε τους κατατρεγμούς των πλειστηριασμών, μαζί για να οικοδομήσουμε μια αλληλεγγύη μέσα στο κίνημα, μαζί για τα κοινωνικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πολλοί από τους χθεσινούς συντρόφους διαλέξανε την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς είχαμε τις αντιρρήσεις μας. Ερμηνεύαμε αλλιώς τα λόγια και τα σημάδια. Το συζητούσαμε. Επέμεναν. Τους εμπιστευόμαστε ως προς ένα: Όταν τα σημάδια θα είχαν αποκτήσει σάρκα και οστά με κυβερνητική πολιτική και άσκηση εξουσίας, της ίδιας εξουσίας που μαζί πολεμούσαμε, θα αποδέχονταν την αυταπάτη. Θα έλεγαν γελαστήκαμε σύντροφοι, είχατε δίκιο. Με συμβιβασμούς, συμψηφισμούς και αναθέσεις ξαναγυρίσαμε στα ίδια. Αυτά που πολεμήσαμε.
Οι πολλοί όμως τελικά φρονίμεψαν. Επέστρεψαν στη φρονιμότητα, στη νομιμότητα. Στηρίζουν την εξουσία. Την ίδια εξουσία που πολεμήσαμε μαζί για να βρει δουλειά ο άνεργος, για νάχει μια αξιοπρεπή σύνταξη αυτός που μόχθησε μια ζωή για τα κέρδη των άλλων, για νάναι ελεύθερα, δημόσια και δωρεάν όλα τα κοινωνικά αγαθά, για να μη χάνει κανένας το σπίτι του από τους τοκογλύφους, για να μη πεθαίνουν νέοι άνθρωποι επειδή θεωρήθηκαν «λαθρεπιβάτες» στα δημόσια μέσα μεταφοράς, για να μη γεννάει η απόγνωση θάνατο.
Όλοι εσείς που μαζί δακρύσαμε από τα δακρυγόνα και τα χημικά πολεμώντας τα μνημόνια πόσο γρήγορα ξεχάσατε και γιατί;
Μαζί ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ζωής, μαζί να σταματήσουμε τους κατατρεγμούς των πλειστηριασμών, μαζί για να οικοδομήσουμε μια αλληλεγγύη μέσα στο κίνημα, μαζί για τα κοινωνικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πολλοί από τους χθεσινούς συντρόφους διαλέξανε την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς είχαμε τις αντιρρήσεις μας. Ερμηνεύαμε αλλιώς τα λόγια και τα σημάδια. Το συζητούσαμε. Επέμεναν. Τους εμπιστευόμαστε ως προς ένα: Όταν τα σημάδια θα είχαν αποκτήσει σάρκα και οστά με κυβερνητική πολιτική και άσκηση εξουσίας, της ίδιας εξουσίας που μαζί πολεμούσαμε, θα αποδέχονταν την αυταπάτη. Θα έλεγαν γελαστήκαμε σύντροφοι, είχατε δίκιο. Με συμβιβασμούς, συμψηφισμούς και αναθέσεις ξαναγυρίσαμε στα ίδια. Αυτά που πολεμήσαμε.
Οι πολλοί όμως τελικά φρονίμεψαν. Επέστρεψαν στη φρονιμότητα, στη νομιμότητα. Στηρίζουν την εξουσία. Την ίδια εξουσία που πολεμήσαμε μαζί για να βρει δουλειά ο άνεργος, για νάχει μια αξιοπρεπή σύνταξη αυτός που μόχθησε μια ζωή για τα κέρδη των άλλων, για νάναι ελεύθερα, δημόσια και δωρεάν όλα τα κοινωνικά αγαθά, για να μη χάνει κανένας το σπίτι του από τους τοκογλύφους, για να μη πεθαίνουν νέοι άνθρωποι επειδή θεωρήθηκαν «λαθρεπιβάτες» στα δημόσια μέσα μεταφοράς, για να μη γεννάει η απόγνωση θάνατο.
Όλοι εσείς που μαζί δακρύσαμε από τα δακρυγόνα και τα χημικά πολεμώντας τα μνημόνια πόσο γρήγορα ξεχάσατε και γιατί;
