Όταν ήμουν μικρότερος, νεανίας γαρ και άμυαλος (όχι ότι τώρα έχω πολύ περισσότερο μυαλό από τότε βέβαια), νόμιζα, ήμουν σίγουρος μάλλον, ότι οι μπάτσοι βρίσκονται μόνο μέσα στην Αστυνομία, άρα υπήρχε μόνο ένα μέρος να τους αντιμετωπίσεις και να αμυνθείς, πάνοπλο μεν, ηλίθιο και εξουσιομανές, αλλά ένα και μοναδικό.
Προχωρώντας στον άχαρο βίο, έμαθα να τους αναγνωρίζω παντού, ακόμα και μέσα μου.
Ειδικά εντός μου ανακάλυψα μπάτσους που υπήρχαν εκεί παιδιόθεν.
Κάτι οι γονείς, κάτι το σχολείο, κάτι ο μεγαλόμπατσος Θεός, που από μικρός μου είχαν μάθει, βρήκα πολλές κρυμμένες μπατσοφωλιές, σκάβοντας πολύ συχνά και προκαλώντας πληγές, που τελικά μπόρεσα να επουλώσω με κόπο, κουραστικά, αλλά κάτι έκανα, τα κατάφερα σε μεγάλο βαθμό.
Όχι πλήρως, ποτέ δε φεύγουν εντελώς οι μπάτσοι από μέσα μου, πάντα τους ακούω από καιρού εις καιρόν να φωνάζουν άνωθεν εντολές, που πρέπει να ακολουθήσω, όπως ο μαθητής στην πρώτη δημοτικού τα "πρέπει" και τα "μη" του δασκάλου, πάντα τους ακούω να με διατάζουν.
Πολλές φορές ξεπετάγονται μπατσόπουλα από μέσα μου και χαμογελάω πονηρά. όταν τελικά καταφέρνω να τα... εξουδετερώσω.
Τα ξέρω πλέον, τα αναγνωρίζω, ξέρω πώς να τα αντιμετωπίζω, γιατί γνωρίζω την ύπαρξή τους και το τί θέλουν.
Με λερναίες ιδιότητες εκείνα, με ανθρώπινες εγώ, αλλά κάπως τα καταφέρνω τελικά.
Μεγαλώνοντας αποκτάς και την απαιτούμενη εμπειρία... ευτυχώς.
Λίγο αργότερα, συνάντησα άλλου τύπου μπατσόπουλα, εξωτερικά.
Αυτά φορούσαν μανδύες, διάφορους, και μάσκες, δεν μπορούσες να δεις τα χαρακτηριστικά τους εύκολα, άλλο έδειχναν οι μάσκες, άλλο καταλάβαινα εγώ, αλλιώς φαίνονταν τα πρόσωπά τους... είχα μπερδευτεί.
Ήταν... γλυκά μπατσόπουλα, εκστόμιζαν λόγια όμορφα, αλληλέγγυα, επαναστατικά, όμως θύμιζαν τους παιδικούς μου μπάτσους και η σύγχυση μεγάλωνε, γιατί αυτοί δε θα έπρεπε να είναι μπάτσοι, θα έπρεπε να είναι το αντίθετο, το αντίστροφο, η ακύρωσή τους.
Άρχισα να σκέφτομαι, μήπως όσο περισσότερο αντιμπάτσος λες ότι είσαι, τόσο υπερμπάτσος φαίνεσαι και τελικά γίνεσαι στην προσπάθειά σου αυτή.
Μήπως δηλαδή η αντιμπατσικότητα σε φέρνει πιό κοντά στο να ενσωματωθείς σε μια ιδιότυπη, νεόκοπη μπατσικότητα, που μυρίζει... επιβολή.
Μεγαλωμένα στην ίδια κοινωνία με εμένα, πώς ήταν δυνατόν να μην είχαν και αυτά τα μπατσόπουλα τους εσωτερικούς τους μπάτσους, γιατί να είχαν ξεφύγει τόσο εύκολα;
Στην αρχή-αρχή είχα επιλέξει κάποιους από αυτούς που φορούσαν κάτι ωραία κόκκινα, περίεργα σφυροδρέπανα.
Ήμασταν κι άλλοι μαθητευόμενοι επαναστάτες, δεν ήμουν μόνος. Τα μπατσόπουλα μάς εξηγούσαν τις γραφές, λες κι εμείς δεν ξέραμε να διαβάζουμε, να κρίνουμε, να καταλαβαίνουμε.
Είχα μπερδευτεί εντελώς, ήμουν και πάλι σαν το παιδί την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Τόσος κόπος χαμένος, τόση προσπάθεια και τώρα ένιωθα ότι ξανάρχιζα από την αρχή...
Σκεφτόμουν:
Μήπως ήταν κατηχητές-παπάδες;
Μήπως ήταν κανονικοί μπάτσοι σε μυστική υπηρεσία;
Μήπως εγώ δεν είχα καταλάβει κάτι σωστά;
Όχι, δεν ήταν οι περισσότεροι έτσι, δεν "μπάτσιζαν".
Σίγουρα όμως υπήρχαν αρκετοί και διαμόρφωναν συνειδήσεις, τουλάχιστον αυτό προσπαθούσαν και αρκετές φορές το κατάφερναν.
Έφυγα αρκετά νωρίς από εκεί, για την ακρίβεια διεγράφην.
Πού να πάω τώρα, σε ποιόν να απευθυνθώ;
Ποιός θα δεχθεί έναν "αποδιοπομπαίο τράγο";
Είχα κιόλας αρχίσει πριν την... αποπομπή μου να αλλάζω ιδέες, αναζητώντας κάτι άλλο, κάτι πιό ανοικτό, κάτι σαν μεγάλο παράθυρο, που να αφήνει το δροσερό αεράκι να μπαίνει στο σπίτι συνεχώς, ακόμα κι αν μερικές φορές θα πάγωνα όταν ο καθαρός αέρας θα γινόταν ψυχρός.
Όχι, δεν άλλαξα μυαλά λόγω των μπατσόπουλων, αυτά ίσως να ήταν η ψυχολογική αφορμή, γιατί αν και ξανασυνάντησα μπατσόπουλα και αργότερα, δεν άλλαξα ξανά ιδέες και σκέψεις.
Μόνο που στην πάροδο των ετών ένιωθα πιό έτοιμος να διαχειριστώ τις εσωτερικές συγκρούσεις και αντινομίες των ιδεών που ακολουθούσα πλέον, να θέτω κι άλλα στοιχεία στο σώμα τους, να συζητάω για τις αντιφάσεις τους και να τις κρίνω πάντα με σκοπό τον εμπλουτισμό τους και τη γείωσή τους στην πραγματικότητα.
Ποιός ξέρει έτσι κι αλλιώς τί μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό μας όταν αλλάζουμε και απορρίπτουμε και ξαναφτιαχνόμαστε και πάλι από την αρχή;
Βρήκα λοιπόν εκείνον τον χώρο που περιείχε την ελευθερία που έψαχνα.
Άλλωστε, εκτός των ιδεών, που με είχαν συνεπάρει τότε από καιρό, ακόμα και ο σημειολογικός συνδυασμός των χρωμάτων ήταν ελκυστικός στις αισθήσεις:
Κόκκινο και Μαύρο.
Ακόμα πάλευα με τους εσωτερικούς μου μπάτσους, αλλά τα κατάφερνα αρκετά καλά.
Μέσα σε ένα κλίμα ελευθερίας και ευφορίας, άρχισα όμως και πάλι να βλέπω μπροστά μου νέα ιδεολογικά μπατσόπουλα.
Πάλι κάποιοι ήθελαν να εξηγήσουν και κάποιοι έπρεπε να ακούν τις εξηγήσεις.
Ένας υπόκωφος, αλλά υπαρκτός αρχηγισμός έκανε δειλά στο μυαλό μου την εμφάνιση του.
Ποιοί ήταν πάλι αυτοί, πώς ξαναβρέθηκαν μπροστά μου, γιατί;
Τί σημαίνει συνέπεια, υπευθυνότητα, ανάληψη ευθύνης και πράξης, ποιά είναι τα όρια μιας συνέλευσης, υπάρχουν;
Ναι, φυσικά οργάνωση, αλλά γιατί να συγχέονται τα όρια της με αυτά της επιβολής;
Ναι, φυσικά οργάνωση, αλλά γιατί πρακτικά να ακυρώνεται στην ιδέα μιας θολής ελευθεριότητας;
Όλα αυτά και άλλα, ανακατεύονταν στο μυαλό μου με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μα έπρεπε να είμαι εκεί και να το παλέψω, να κάνω ό,τι μπορώ για να το αλλάξω, άλλωστε όλοι σύντροφοι ήμασταν, πιστεύαμε στον Άνθρωπο και τις δυνατότητές του, όλοι κάναμε λάθη.
Οι αρχηγισμοί κι οι ηγεμονισμοί που σωστά ανακαλύπταμε και κατατροπώναμε στους άλλους συνέχιζαν και σε μάς όμως, με άλλο μανδύα, μα με το ίδιο αποτέλεσμα.
Όλοι μάλλον καταλαβαίναμε ότι κάποια πράγματα δεν ήταν όπως θα θέλαμε, όπως τα είχαμε σκεφτεί ίσως.
Εδώ τουλάχιστον όμως, μπορούσες να συζητάς συμπεριφορές και πρακτικές που σε ενοχλούσαν ή δικές σου που ενοχλούσαν τους άλλους.
Εδώ, μπορούσες να το κάνεις κι αυτό ήταν κάτι σημαντικό.
Εδώ μπορούσες να μιλήσεις για τη διαφορά του αρχηγού με τον ηγέτη και να καταλάβεις τις διαφορές τους.
Εδώ, η ιδεολογική ζύμωση είχε περιεχόμενο και στόχο, που κάποιες φορές μπορεί να χανόταν στην πορεία, αλλά πάντα κάποιος ή κάποιοι τον επανέφεραν στην αφετηρία του.
Αλλά, τα μπατσόπουλα πάντα καραδοκούσαν, επιβάλλοντας ή ακυρώνοντας, χωρίς πολλές φορές να το καταφέρνουν, όμως το πάλευαν.
Παντού, λοιπόν, υπάρχουν μπατσόπουλα και πάντα θα υπάρχουν, γιατί οι εσωτερικές μας βάσεις έρχονται από μια κοινωνία, που αν δεν προσπαθήσουμε πρώτα μέσα μας να αποσυνθέσουμε πολλές πλευρές της ως άρρωστες και αντι-ανθρώπινες, θα γινόμαστε μπάτσοι σε άλλους και σε εμάς, θα είμαστε τα μπατσόπουλα που πάντα ανακαλύπτουμε και στηλιτεύουμε έξω από τους χώρους μας, αλλά δυσκολευόμαστε να τα δούμε μέσα σε αυτούς και εντός μας.
Και τα μπατσόπουλα είναι φορείς της Εξουσίας, όποιας εξουσίας, δεν είναι η ίδια η Εξουσία.
Τα Μπατσόπουλα είναι το κουτί, όχι το περιεχόμενο.
Η Εξουσιαστικότητα μάς αφορά όλους, ειδικά δε εμάς, που πάντα την πολεμάμε στους άλλους, αλλά σπάνια ποτέ μέσα μας και ίσως ακόμα σπανιότερα στους πολιτικούς μας χώρους, βρίσκοντας συχνά-πυκνά δικαιολογίες για την εμφάνισή της ή παριστάνοντας ότι δεν την βλέπουμε.
Οι ιδέες μας δεν είναι δικές μας, οι ιδέες μας αφορούν όλους τους ανθρώπους κι όλοι οι άνθρωποι-συμπεριλαμβανομένων και ημών βέβαια- βρίθουμε εξουσιαστικών συμπεριφορών και πρακτικών.
Ας αντιμετωπίσουμε τα μπατσόπουλα μέσα μας πριν μεταμορφωθούν σε μπάτσους.
