Δυσάρεστη σκέψη…του Γεράσιμου Γαβριελάτου

                           

http://vathikokkino.gr/archives/86887
  

Πολύνεκρη καραμπόλα Κυριακή πρωί… Θύματα κάποιοι κυριακάτικοι εκδρομείς, κατά κύριο λόγο. Ολιγωρία και σπασμένα φρένα. Νεκροί, πέντε. 
Μια δεκαοκτάχρονη χαροπαλεύει λένε. Δεκαοκτώ και ακόμα δεν ένιωσε τίποτα. 

Ένιωσα αχάριστος.

Δευτέρα… «Σφάξανε» μια νεαρή γυναίκα επειδή δεν ασπάστηκε το Ισλάμ, ήταν λέει άπιστη. Και κάτι άλλους δημοσιογράφους και ταξιδιώτες. Λίγο πιο κάτω, πυροβολούν εφήβους κοντά σ’ ένα τείχος, ήταν λέει παλαιστίνοι. Ακόμα λίγο πιο πάνω, πυροβολούν κατά παιδιών σε μια παιδική χαρά, ήταν λέει ρωσόφωνοι. Ένιωσα προνομιούχος.

Τρίτη… Πάλι πίσω στην πατρίδα. Τρεις νέοι άνθρωποι νεκροί. 19, 33 και 34. Άλλος ένας χαροπαλεύει. Αστοχία υλικού λέει. Εκφράστηκε η βαθύτατη θλίψη. Θα πάει και ένας υφυπουργός. Εχθές είχαμε γιορτάσει την καθέλκυση του «Πιπίνου»… Ο όλμος απαρχαιωμένος, το βλήμα χειρότερο βλήμα από πολιτικός αυτού του τόπου.Ένιωσα ανόητος.

Απόγευμα. Το τραγικό γράμμα μιας παιδιάτρου. Δεύτερο στη σειρά που διαβάζω στα social media. Η κυρία Μποτζάκη. Υγεία και θάνατος. Οι γιατροί του ΕΣΥ, ο σάκος του μποξ ενός συστήματος υγείας για αντιπαροχή. Πωλούνται υλικά κατεδαφίσεως. Αυτή; Απλήρωτη, εξουθενωμένη, γερασμένη, εγκαταλειμμένη, απογοητευμένη. Και δυνατή και αλτρουίστρια και ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ζήλεψα. Ένιωσα λίγος.

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή; Πόσο αυτή η μάχη που δίνουμε καθημερινά για επιβίωση, για ελπίδα δεν έχει καμία αξία για κάποιους; Γιατί δεν είναι αυτονόητος ο πόνος και ο κόπος που θέλει ένας άνθρωπος να συλληφθεί, να γεννηθεί, να μεγαλώσει, να ονειρευτεί; Ζύγισε ποτέ κανείς το απόβαρο των ονείρων να πει σε πόσα χρήματα ισούται;

Έκλεισα τις ειδήσεις. Δεν έχει νόημα. Θλίψη και απογοήτευση. Οδύνη, ανθρώπινη. Αξίζει; Φυγή.
Η απάντηση στο δρόμο… Παιδιά παίζουν, τρέχουν προς τα ‘δω. Ωραίο σκυλάκι. Αγοράκι ή κοριτσάκι; Θηλυκό απαντάω. Μου ακούγομαι βλάκας. Το χαϊδεύουν…

 Σας ευχαριστούμε. Εγώ. Αύριο Τετάρτη…