Μάνα... θα πάω στο ΥΠΟΙΚ

http://www.stokokkino.gr/
            
Αρθρογραφία

Κοίτα να δεις! Υπάρχει τελικά κόσμος που δεν φοβάται να σηκώσει ανάστημα και να διεκδικήσει το δίκιο του.

Μουδιασμένος ακόμη από την απογοητευτική εξέλιξη του τελευταίου chat στο facebook, ιδρώνω στη σκέψη να κατέβω στους δρόμους της Αθήνας.

Εκεί που καραδοκούν καθαρίστριες, μπαχαλάκιδες, ακόμη και αποβράσματα συριζαίοι. Άσε ρε φίλε, να μου λείπει!

Εκεί ο κόσμος τρώει ξύλο δεν έχει pause, εκεί η ζωή προστάζει λαέ σήκωσε κεφάλι.

Τι λε` ρε καμάρι του LOL και του Candy Crash Saga που θα χάσω το "λιώσιμο" για να συμμετέχω στα επεισόδια.

Το είπε και η ΝΕΡΙΤ, οι καθαρίστριες κινήθηκαν απειλητικά εναντίον των ΜΑΤ. Βρισκόντουσαν σε άμυνα τα "στρουμφάκια", τι να κάνουν; Μανάδες έχουν και αυτά, φοβήθηκαν μήπως και δεν τις ξαναδούν και ξεπάστρεψαν τους πάντες στο διάβα τους.

"Για την Μάνα μου ρε γαμώτο, ουγκ!"

Όχι! Ξεκάθαρο και βροντερό ΟΧΙ! Τα πράγματα θα αλλάξουν διότι δεν πάει άλλο, πιάσαμε πάτο μεγιστάνα του φραπέ, νιώσε!

Τον άχαρο ρόλο της αφύπνισης έχει πάρει ο αγώνας των καθαριστριών.

Ολόκληρη η κοινωνία αγωνιά εκ του ασφαλούς, από τους καναπέδες και τις τηλεοράσεις, για την έκβαση των τιτάνιων προσπαθειών τους.

Κι όμως οι καθαρίστριες θα νικήσουν, γιατί πολεμούν για το δίκιο τους και δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Τα μνημόνια τους τα πήραν όλα... Κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις... και σε μας!

Το σπίτι γίνεται φυλακή όταν δεν υπάρχει ελπίδα, προοπτική και ένα πιάτο φαΐ...Όταν μια κυβέρνηση επιβάλλει απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στους πολίτες, τότε όλα ανατρέπονται.

Έτσι, λοιπόν, εσύ και εγώ, που μέχρι τώρα ήμασταν άπραγοι ή συμμετέχουμε επιλεκτικά και όταν, στους κοινωνικούς αγώνες, επιβάλλεται να ξυπνήσουμε από αυτό το λήθαργο.

Δεν ακούω τίποτα! Δεν με νοιάζει αν πιστεύεις ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, αν όλοι είναι ίδιοι, αν και αν και αν.

Θα το κάνουμε για μας τους ίδιους ρε φίλε/φίλη, για να μην έρθουν μια μέρα τα παιδιά μας, μας φτύσουν κατάμουτρα και μας κράξουν: 

καλά ρε ψώνιο εδώ σου γαμ...νε την χώρα και εσύ το `παιζες ντίβα;"

Βάστα γερά Δήμητρα, βάστα γερά Ευαγγελία, βαστάτε γερά κορίτσια, ερχόμαστε και ας αργήσαμε να ξυπνήσουμε.

Του Μπατζανάκη της Λολίτας