Προς μια νέα αυτό-διοίκηση

Κατερίνα Πολύζου

Οι επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αποτελούν ένα πραγματικά κρίσιμο σταυροδρόμι της πορείας των κοινοτήτων στην ελληνική επικράτεια. Αλλά και όσον αφορά την επιβίωση και ζωντάνεμα του ίδιου του θεσμού της αυτοδιοίκησης, είναι σημαντική η εκλογική αναμέτρηση που έρχεται, καθώς όλα τα προηγούμενα χρόνια ο θεσμός υφίστατο αλλοιώσεις και επικίνδυνους ακροβατισμούς. Θεσμός που αν αξιοποιούνταν σωστά θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια νέα αναγέννηση την πατρίδα μας, μέσω της ολικής επαναφοράς του ελληνικού κοινοτισμού, βασισμένου στις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες.



Είναι σημαντικός σταθμός οι εκλογές αυτές, γιατί θα αποτελέσουν μια δήμο-σκόπηση της τάσης του λαού μας, όπως αυτή καταγράφηκε σε όλο το προηγούμενο διάστημα. Μιας τάσης αλλαγής του τρόπου σκέψης, κατάργησης της μονοκρατορίας προσώπων και διαδικασιών που υποβίβαζαν την αξία του πολίτη και ανάδειξης μιας λογικής που αναγνωρίζει την αξία της κοινωνικής / κοινοτικής προόδου, όπως αυτή εκφράστηκε με θεαματικό τρόπο στις πλατείες του 2011, αλλά και στη συνέχεια με την καταβαράθρωση των ποσοστών των δύο διαχειριστών της εξουσίας μεταπολιτευτικά, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Το διακύβευμα της εξέγερσης του 2011 παραμένει ζωντανό και αυτό είναι να διευρυνθούν στην πράξη διαδικασίες στις οποίες κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που αφορούν τις κοινωνίες, λύνονται με τη συμμετοχή των ενδιαφερομένων και όχι μακριά από αυτούς, σε κλειστά γραφεία κάποιων ιδιοτελών αντιπροσώπων. Και το διακύβευμα αυτό φαίνεται ότι παραμένει ζωντανό τόσο με την ενεργή παρουσία δομών που συστάθηκαν ή που στηρίχθηκαν και αναδείχτηκαν από την ίδια την κοινωνία και τα πλέον ενεργά μέλη της τα τελευταία χρόνια, όσο και από το γεγονός ότι ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους υποψήφια για την διεκδίκηση της Δημοτικής Αρχής σχήματα, τα οποία αποτελούν σαφή συνέχεια της ενεργοποίησης αυτής των πολιτών και της ενσωμάτωσης στους τρόπους εκλογής υποψηφίων αμεσοδημοκρατικών και ανοιχτών διαδικασιών, διαδικασιών που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με ότι σάπιο ανεχόμασταν και βλέπαμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας τις προηγούμενες δεκαετίες.

Παρόλα αυτά, τέτοια σχήματα που θα χρησιμοποιήσουν ξανά την υποσχεσιολογία, το ρουσφέτι, το ψέμα, την συκοφαντία των άλλων υποψηφίων, την προσπάθεια γελοιοποίησης, την απειλή, την κολακεία και ότι άλλο ποταπό, είναι εδώ, παρόντα, να μας θυμίζουν ότι τα πλοκάμια τους είναι τόσο βαθειά καρφωμένα στις σάρκες του λαού μας που θα πρέπει να περάσει καιρός, για να απαλλαγούμε απ’ αυτά οριστικά. Κι όμως σαν πρώτο βήμα, χωρίς όμως και είναι σε καμία περίπτωση και το μόνο απαραίτητο, είναι να μπούμε στο παραβάν και να επιλέξουμε έναν άνθρωπο σαν εμάς, έναν άνθρωπο από ’μας. Όχι έναν τηλεαστέρα ή έναν λουστραρισμένο του τυπογραφείου τύπο που απλά τυγχάνει να έχει φίλους εκδότες και πρώην υπουργούς, που όμως επιμελώς τελευταία το κρύβει καθώς δεν είναι και τόσο της μόδας να εμφανίζεσαι πια δίπλα τους, όταν εκείνοι καταρρέουν ή βρίσκονται ήδη ενώπιων της Δικαιοσύνης. Κι είναι στ΄ αλήθεια εξοργιστικό και ενδεικτικό του πως βλέπουν τους πολίτες, όταν ανερυθρίαστα πολλοί εξ αυτών εμφανίζονται σαν ανεξάρτητοι υποψήφιοι, προκειμένου να κρύψουν τις προσωπικές διαχρονικές ευθύνες τους που έχουν να κάνουν, είτε με την ανεύθυνη στάση τους στα αυτοδιοικητικά θέματα τόσα χρόνια, είτε με την εγκληματική πολιτική τους όταν κλήθηκαν να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι στη λαίλαπα των μνημονίων.

Το μεγάλο διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών είναι ο Άνθρωπος. Εκείνος ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που για να πει ότι ξεκινά να ζει, θα πρέπει προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει ένα πιάτο φαί και μια στέγη, να έχει διασφαλίσει την υγειονομική του περίθαλψη για εκείνον και τα παιδιά του και επιπλέον, να έχει πρόσβαση στην παροχή εναλλακτικής και αναβαθμισμένης παιδευτικής και ψυχαγωγικής διεξόδου, σε μια εποχή που το εκπαιδευτικό σύστημα και οι ψυχαγωγικές φυσικές δομές ή τηλε-δομές, είτε δεν επαρκούν, είτε τον οδηγούν ακόμα περισσότερο στην άβυσσο της μοναξιάς, της σύγχυσης και της απόγνωσης. Πάνω απ’ όλα, είναι ο άνθρωπος που θα μάθει και θα κληθεί να αποτελέσει ενεργό κύτταρο της κοινωνίας, μέσα στην οποία ζει και δημιουργεί.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε και να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Οι αιρετοί που εκλέγονται σε κάποιο αξίωμα είναι διαχειριστές βασικών πτυχών της ζωής μας, κι επομένως, αφού ακόμα δεν είναι στο Σύνταγμά μας θεσμοθετημένες οι διαδικασίες εκείνες του ελέγχου και της ανάκλησης τους αν χρειαστεί, διαδικασίες που χιλιάδες χρόνια πριν στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, θεωρούνταν αυτονόητες, θα πρέπει οι ίδιοι οι πολίτες με την επαγρύπνησή τους και τη συμμετοχή τους στα κοινά να καταστήσουν σαφές ένα πράγμα. Ότι δε θα ανεχθούν άλλο μεταπολιτευτικές λογικές του «δώσε μου, για να πάρεις». Οι πολίτες με την ψήφο τους και την εμπιστοσύνη που δείχνουν προς τον υποψήφιο της επιλογής τους, του έχουν ήδη προκαταβάλει την εμπιστοσύνη τους ότι θα διαχειριστεί με σύνεση και κοινωνική ευαισθησία τα θέματα του Δήμου, δηλαδή τα θέματα της καθημερινής ζωής των Πολιτών και των υποδομών για το αύριο του Τόπου. Και μένει να αποδείξει η νέα εκλεγμένη Δημοτική Αρχή ότι καλώς την επέλεξαν οι Δημότες.

Στις επερχόμενες εκλογές λοιπόν καλούμαστε να οδηγήσουμε τα πράγματα προς μια νέα αυτό-διοίκηση, κι όχι να επιλέξουμε την συνέχιση της παλιάς ετερο-διοίκησης, ακόμα πιο απαρχαιωμένης και απόμακρης από τον πολίτη, ακόμα πιο υπάκουης στις πολιτικές που υπαγορεύονται από την Τρόικα. Ο κάθε Δήμος να γίνει μια εστία αντίστασης στις μνημονιακές πολιτικές και μια περιοχή που θα επικρατεί η λογική του ελληνικού κοσμοπολίτικου κοινοτισμού, έναντι της συγκεντρωτικής ολιγαρχικής κεφαλαιοκρατίας. Πρώτα και πάνω απ’ όλα, για πρώτη φορά, θα πρέπει να μπει ο Άνθρωπος, ο Πολίτης που με τη συνεισφορά του Δήμου θα μπορέσει να παράξει άυλα αγαθά, πολιτισμό και υλικό πλούτο.

Ηλίας Κοπανάκης, Χημικός Μηχανικός Ε.Μ.Π., MSc.