Δεν μπορεί ,πλέον,να κρύβεται κανείς.Ή από δω, ή από κει.

Τα ψέματα τέλειωσαν.

                                  


Υπάρχει σωσμός απ τον πάτο;
Υπάρχει λύτρωση και ζωή ξανά;
Τέσσερα χρόνια μετά είμαστε στο σημείο μηδέν, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά κυρίως στην Ευρώπη.
Η αποδοχή απ την ΕΕ μιας ναζιστικής κυβέρνησης που ανέτρεψε «έναν δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο» στην Ουκρανία (η φράση μπήκε στα εισαγωγικά μιας και είναι η συνήθης καραμέλα των αστικών δημοκρατιών,"ο λαός μιλά με την κάλπη"),επιστρέφει την Ευρώπη στην Συμφωνία του Μονάχου (1938) όταν οι Δυτικές,λεγόμενες, Δημοκρατίες προς χάριν της ειρήνης και της προόδου καταπάτησαν την διεθνή έννομη τάξη και αποδείχτηκαν υπηρέτες του Χίτλερ, οδηγώντας τον πλανήτη στον Β ΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Καταρρίφθηκε στην Ουκρανία ένας τεράστιος μύθος.Ότι η ΕΕ δεν θα επιτρέψει σε δικτατορικά ή ναζιστικά καθεστώτα να υπάρξουν ξανά.
Και βέβαια θα τα αναγνωρίσει αν με αυτά πρόκειται να αυξήσει τα κέρδη της.
Τα κέρδη των Εταιρειών και των Τραπεζών που στην ουσία κυβερνούν την Ευρώπη.
Μαζί με την Γερμανία.
Στα πρόθυρα μιας διατάραξης ενός status quo δεκαετιών η Ευρώπη φασιστικοποιείται με ταχείς ρυθμούς εν μέσω της οικονομικής κρίσης.
Το ίδιο και η Ελλάδα,χώρα που από δω ξεκίνησε το νέο πείραμα,η Κρίση της Ευρώπης.
Λογικό να εξατμιστεί η Αστική Δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ευρώπη μιας και τέτοια βίαιη εξαθλίωση, το να οδηγείς πειθήνιους ανθρώπους στο θάνατο, μόνο στα στρατόπεδα της ναζιστικής Γερμανίας έχει δοκιμαστεί επιτυχώς.
Στο μικρό μας προτεκτοράτο ο πάτος πιάστηκε.Επιτέλους.Πρωτογενές πλεόνασμα στην απανθρωπιά,τη φρίκη και τον κανιβαλισμό.
Η Δικαιοσύνη εμφανώς δεν λειτουργεί.
Καταδικάζει,φερειπείν,έναν αφελή αναρχικό για ληστεία μετά φόνου σε 25 χρόνια,ενώ οι μάρτυρες είπαν ότι δεν τον αναγνωρίζουν,χωρίς στοιχεία,κι απ την άλλη φερώνυμες προσωπικότητες του βλαχομπαρόκ ελληνικού lifestyle των αναπτυξιακών επιχειρηματιών και άλλων κρατικών παραγοντίσκων, μια κάστα ολόκληρη, πληρώνει- άνευ Πόθεν Έσχες- περί το 10% των κλεμμένων και αποφυλακίζεται.
Το ΣτΕ ονομάζει με γνωμάτευση του «σκληρό πυρήνα του κράτους» τους ένστολους και βέβαια τους εαυτούς τους, τους δικαστικούς, χαρίζοντας 1 δις αναδρομικά,ενώ ανασφάλιστοι πεθαίνουν σαν το σκυλί στ΄αμπέλι.
Υπουργοί Υγείας μας λένε ανερυθρίαστα ότι «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει»
Τα ΜΜΕ έχουν ξεπεράσει το όριο της προπαγάνδας και πλέον παπαγαλίζουν memo υπουργών.
Ιδιώτες έλληνες επιχειρηματίες βουτάνε κρατική περιουσία στο τζάμπα.
Πολίτες, καθαρίστριες,καθηγητές,οι πολίτες στις Σκουριές, δέρνονται, συλλαμβάνονται,σέρνονται σε δίκες και βεβαίως όποιος απ΄αυτούς είναι Δ.Υ. βγαίνει στη διαθεσιμότητα σύμφωνα με το νέο πειθαρχικό που δεν αναγνωρίζει τεκμήριο αθωότητας.
Συστημικές κρατικοδίαιτες κυράδες το παίζουν Αντουανέττες λοιδωρώντας εργαζόμενους.
Δεν κρατιούνται πλέον ούτε τα προσχήματα.
Αυτοί είμαστε, κάνουμε ό,τι γουστάρουμε,λέμε κι ένα Πάτερ Ημών για τους ημιμαθείς θρησκόληπτους,κι όποιου του αρέσει,αλλιώς Κορυδαλλός,εκεί που πεθαίνουν βαριά άρρωστοι άνθρωποι,παρατημένοι στη μοίρα τους να σαπίζουν, και τους ασκεί και δίωξη ο εισαγγελέας επειδή φωνάζουν "ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ".
Η κοινωνία; Η μισή ανταριασμένη,η άλλη μισή Κινέζος,δεν τρέχει τίποτα.
Άλλοι κανιβαλίζουν ο ένας τον άλλον χωρίς να κοιτούν ψηλά, στα σαλόνια όπου Αντουανέττοι και καλοβαλμένες κυρίες γελούν με τον θάνατο και την σφαγή από κάτω, στην πλέμπα.
Και τι;
Τι;
Σε μια τραγική ιστορική περίοδο για την Ελλάδα και την Ευρώπη,μια εποχή στην οποία θα έπρεπε να εμφανίζονται στο προσκήνιο άτομα βαθιά πολιτικοποιημένα,μελετητές της Ιστορίας και της Πολιτικής,έξυπνοι και εύστροφοι,άνθρωποι με προσωπική ηθική καθαρή σαν το νερό και δυνατή σαν τον βράχο,αμετακίνητοι στις αρχές τους αλλά με ενσυναίσθηση για τον δίπλα,ετοιμοπόλεμοι και αμείλικτοι με τον εχθρό,στην Ελλάδα (αλλά και στην Ευρώπη) κάτι ξεθυμασμένα ανθρωπάκια,με δήθεν απολιτίκ εκθέσεις ιδεών τρε ρομαντίκ,και ποιητικά τετράστιχα σαν αυτά που γράφονταν πίσω από ημερολόγια τοίχου,ανεβαίνουν στην πολιτική πασαρέλα.
Δεν υπάρχει καμία ελπίδα για πολιτική λύση.
Δεν υπάρχουν οι άνθρωποι για να την πετύχουν.
Άρα τι;
Να φύγουμε;
Και να αφήσουμε τα παιδιά μας στα χέρια ποιών;
Τι να κάνουμε;
Να ετοιμαστούμε,να σφίξουμε την καρδιά μας, να ξεχάσουμε την όποια βολή και αισιοδοξία μας και να σώσουμε τους ανθρώπους που αγαπούμε,τους αδύναμους, τους έφηβους,τα παιδιά,έστω κι αν εμείς τελικά δεν σωθούμε.
Ή,να φύγουμε, και να μην ξανακοιτάξουμε πίσω.
Αλλού,μακριά απ΄την Ευρώπη που ξαναγίνεται ναζιστική.
Ο καθένας θα αποφασίσει μόνος του,αλλά επιτέλους, ο καθένας θα πάρει θέση.
Δεν μπορεί ,πλέον,να κρύβεται κανείς.
Θα πάρει θέση.
Ή από δω, ή από κει.
Και θα ζήσει με αυτό, με τις τύψεις του.
Ή θα πεθάνει γι αυτό, με την αξιοπρέπεια του.
Τα ψέματα τέλειωσαν.
Και μην ψάχνετε για σωτήρες.

Σοφία Λαμπίκη.