8:00π.μ:
Αυτός ο βασανιστικός ήχος από το ξυπνητήρι διαπερνάει τα αυτιά μου και
για ακόμη μια φορά, με ξυπνάει τόσο μα τόσο απότομα. Και αυτό το ξύπνημα
το απότομο, δε το μπορώ, μόνο για κακό γινόταν πάντα, τώρα πια γίνετε
από συνήθεια. «Τι ώρα είναι; Τι μέρα είναι; Τι μήνας είναι;» … Εντάξει
λίγο καφέ θέλω και θα ξυπνήσω.
Το ημερολόγιο γράφει 18 Μαρτίου του 2014. Τώρα ναι, τώρα ξύπνησα για
τα καλά, τώρα κι αν ξύπνησα απότομα. «Ξέρεις σήμερα είναι …» … «Ναι μη
μου πεις, ξέρω … ξέρω». Πέρασαν έξι μήνες. Και τότε έτσι απότομα είχα
ξυπνήσει..φωνές, πανικός. Και εγώ να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνετε.
«Σκότωσαν τον KillahP»… Και εγώ να παλεύω να συνειδητοποιήσω αυτό που
άκουσα. «Ποιος, τι, γιατί;» … και αυτό το Γιατί ακόμη με βασανίζει. Αυτό
το άδικο, αυτή η οργή βαραίνουν τις σκέψεις μου ακόμη … έξι μήνες μετά.
Έξι μήνες μετά κάθομαι στο ίδιο τραπέζι, πίνω τον ίδιο πικρό καφέ και
προσπαθώ να καταλάβω, να καταλάβω πως γίνετε ένας άνθρωπος να σκοτώνει
έναν άλλον άνθρωπο, για τις ιδέες του, για τα πιστεύω του, για τις αξίες
του. Πως γίνετε να του στερεί τη ζωή και έτσι απλά με ένα μαχαίρι να
του παίρνει την ελευθερία, τα όνειρα του … Πως; Γιατί;
Διακοπή … «Θα πάμε στο Μοναστηράκι σήμερα;» … «Ναι, θα πάμε … Δεν
ξεχνάμε, προδίδουμε τους εαυτούς μας αν ξεχάσουμε». Ο τίτλος της δράσης
είναι: «Το σάλιο που δεν πάει χαράμι» .. Ενημέρωση και εθελοντική
δειγματοληψία για την τράπεζα εθελοντών δοτών μυελού των οστών. «Ναι, θα
πάμε». 3:00μ.μ: Ραντεβού στην πλατεία … βλέπω πρόσωπα γνωστά … είναι κ ο
Παύλος εκεί … η φωτογραφία του σε ένα τοίχο, όχι δεν λέω τη φωτογραφία,
ξέρω πως είναι εκεί. Είναι εκεί μαζί με τους φίλους του, τους χτυπάει
στον ώμο και χαμογελάει. Κόσμος έρχεται και θέλει να βοηθήσει, θέλει να
ενημερωθεί, θέλει να συμμετάσχει. Πρόσωπα αισιόδοξα, γέλιο που βγαίνει
απ την ψυχή και μας φωτίζει. Η διαδικασία δεν κράτησε πολύ. Είμαστε
έτοιμοι να φύγουμε. «Όχι, ας κάτσουμε λίγο … μ αρέσουν τα πρόσωπα που
βλέπω, τους βλέπω και παίρνω δύναμη, ας κάτσουμε λίγο…».
Ανοίγω το τετράδιο μου, έχω πράγματα που θέλω να γράψω. Σε κοιτάζω να
ακουμπάς στον τοίχο, Ει(!) μην πέφτεις, μην πέφτεις … Είναι δίπλα σου,
σου χτυπάει τον ώμο και χαμογελάει, χαμογέλα του και εσύ … σε βλέπει.
Γράφω, σβήνω, γράφω … γιατί δε στα λέω, δεν με ξέρεις, μα τώρα να, θα
θελα να σε πάρω μια αγκαλιά και να σου πω να κρατηθείς όρθιος, για
εκείνον, για σένα, για κάθε ελεύθερη ψυχή. Γέλα μου ρε μούτρο, σήκωσε το
κεφάλι … και σε έναν μήνα εδώ θα μαστε. Γιατί δεν ξεχνάμε, γιατί δεν
χτίζουμε φωλιές για μίσος, χτίζουμε φωλιές για αγάπη. Γιατί δεν θα
αφήσουμε κανέναν και τίποτα να δηλητηριάσει τις καρδιές μας.
Γιατί είναι τόσο απλό να βοηθήσεις έναν άνθρωπο … είναι τόσο απλό να σώσεις μια ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου