****
Αν θέλαμε να είμαστε σύμφωνοι με το πνεύμα των ημερών θα λέγαμε πως ‘’μείναμε έκπληκτοι’’ απ’ τα χτεσινά και σημερινά γεγονότα γύρω από το Πολυτεχνείο και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών. Αλλά για να λέμε την αλήθεια η έκπληξη αυτή αρμόζει σε όσους έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα εδώ και καιρό και επειδή δεν συγκαταλεγόμαστε σε αυτούς μόνο ειρωνεία θα μπορούσε να είναι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον καθεστωτικό τύπο, στις αρχές της εβδομάδας ‘’ανώτατα στελέχη της ελ.ας’’ καθώς και ο υπ. Δημόσιας τάξης Β.Κικίλιας συναντήθηκαν με πρυτάνεις των ιδρυμάτων -μπορούμε να υπολογίζουμε στα σίγουρα τον Φορτσάκη- προκειμένου να σχεδιάσουν τις κινητοποιήσεις της αστυνομίας εν όψει της γιορτής του Πολυτεχνείου. Εκεί φαίνεται πως η απόφαση που πάρθηκε πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης, όταν και δυνάμεις των Ματ κατέλαβαν, με εντολή Φορτσάκη όπως γράφτηκε, το ΕΚΠΑ και ύστερα την ΑΣΟΕΕ.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως είναι παραπάνω από ξεκάθαρο, ακόμα και αν δεν διαβάζαμε πως οι μπάτσοι συναντήθηκαν με τους πρυτάνεις, ότι η κινητοποίηση της αστυνομίας είναι κεντρική απόφαση του Κράτους. Σαφέστατα εκφράστηκε μέσα από τον πρύτανη του ΕΚΠΑ Φορτσάκη όσο καλύτερα γινόταν, άλλωστε, για αυτό ακριβώς βρέθηκε ο τελευταίος στην θέση αυτή, για να εκτελεί απαρέγκλιτα τις αποφάσεις του Κράτους.
Η επιλογή του Κράτους να οξύνει την αντιπαράθεση στο κοινωνικό επίπεδο και μάλιστα με ιδιαίτερο βάρος όσον αφορά τους συμβολισμούς, ενδεχομένως να έχει παραπάνω από μια εξήγηση-και σίγουρα έχει. Το κρίσιμο σημείο, βέβαια, βρίσκεται στην αντίδραση των άμεσα θιγόμενων, των φοιτητών και των εργαζομένων στα πανεπιστήμια και σε μια ενδεχόμενη κοινωνικοποίηση της αντίδρασης αυτής, σε μια περίοδο που η κεντρική στρατηγική του κράτους προσπαθεί να περάσει σαν οδοστρωτήρας μέσα από τους χώρους των πανεπιστημίων ώστε να επιβάλει τις νεοφιλελεύθερες επιταγές. Είναι μια στρατηγική με χρόνια στην πλάτη της και έχει γεννήσει ουκ ολίγους αγώνες ως απάντηση.
Όπως ήταν αναμενόμενο θα υπήρχε αντίδραση σε όλη αυτή την ‘’αστυνομική βαρβαρότητα’’ και την ‘’προκλητική συμπεριφορά της αστυνομίας’’. Το φοιτητικό κίνημα φάνηκε πως δεν θα καταπιεί απλά και εύκολα τους σχεδιασμούς του Κράτους και προσπάθησε να απαντήσει στον δρόμο. Η πορεία της Πέμπτης ήταν μαζική, με την φοιτητική οργνάνωση του ΚΚΕ να ακολουθεί και συνθήματα για ‘’της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’ να δίνουν και να παίρνουν. Και ενώ κάποιοι σκεφτόμασταν πως η λογική εξέλιξη είναι πορεία μέχρι το Πολυτεχνείο, κατάληψη και ανακήρυξη του ως κέντρο αγώνα και κάλεσμα για στήριξη, μια πολιτική απόφαση δηλαδή που σηκώνει το γάντι και δεν παρακαλά το Κράτος για έλεος, η πορεία ακολούθησε μια ανέξοδη βολτούλα στους δρόμους της Αθήνας και κατέληξε Πολυτεχνείο μετά από ώρα.
Προφανώς, αν υπήρξε ένα στοιχείο αιφνιδιασμού αυτό εξαφανίστηκε στην, όπως είπαμε, ανέξοδη βόλτα στην Αθήνα. Η ‘’αστυνομική βαρβαρότητα’’ λοιπόν ξεσπάθωσε έξω απ τις πύλες του Πολυτεχνείου. Οι φοιτητές δάρθηκαν χωρίς να έχουν ‘’προκαλέσει’’ και τα μμε κατακλύστηκαν από εικόνες ‘’βαρβαρότητας’’ και πολύ κλάψιμο που ο μπαμπάς-Κράτος μας δέρνει. Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλο το ξύλο που έπεσε, φάνηκε προς στιγμήν πως η πορεία, ο κόσμος που βρέθηκε εκεί, είχε τη δυνατότητα να ‘’κρατήσει’’ τον χώρο ανοιχτό και να αποκρούσει τα ματ ώστε να πραγματοποιηθεί το συντονιστικό των φοιτητών. Το λουκέτο έσπασε, η πύλη άνοιξε, αλλά…
Αλλά, η γενιά ‘’εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’ το έβαλε στα πόδια. Διαβάζουμε σε ανακοίνωση ‘’…συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δραστηριοποιούνται στο φοιτητικό συνδικαλιστικό κίνημα, δημιούργησαν ένα κλίμα πανικού (βασισμένο σε μεγάλο βαθμό σε ανυπόστατες πληροφορίες) και ουσιαστικά προκάλεσαν την αποχώρηση του κόσμου από το Πολυτεχνείο…”[1]. Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται με πορεία προς την πλατεία Βικτωρίας, την ώρα που η ανάκτηση ελέγχου στον χώρο του Πολυτεχνείου και άρα μια ενδεχόμενη κλιμάκωση του αγώνα, ήταν πολύ πιθανό να συμβεί.
Θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετος (ή και αφελής) πως ο κόσμος φοβήθηκε, δεν το επέλεξε (αν και συγκρούστηκε) και τέλος πάντων δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες. Δυστυχώς όμως το ίδιο σενάριο, ακόμη πιο εξόφθαλμα, ακόμη πιο ξεδιάντροπα πραγματοποιήθηκε στην σημερινή πορεία των φοιτητών- για να μην αναφέρουμε τον κρετινισμό αυτής της θέσης, ειδικά όταν ξεστομίζεται από την ‘’λενινιστική επαναστατική πρωτοπορία’’.
Παρ’ όλη την βροχή η πορεία ήταν στα ίδια περίπου επίπεδα μαζικότητας με την χτεσινή και αυτή την φορά τράβηξε για το Πολυτεχνείο. Ας σταθούμε σε μια ιδιαίτερη στιγμή: λίγο πριν φτάσει η πορεία στις πύλες του Πολυτεχνείου, φοιτητές του ΜΑΣ βρίσκονταν ήδη μέσα, είχαν κρεμάσει πανό και έβγαζαν τις φωτογραφίες τους περιχαρείς κουνώντας σημαίες και σφίγγοντας γροθιές. Όλα καλά μέχρι εδώ.
To φαντασιακό, αλλά κυρίως η μυθολογία που γίνεται πραγματικότητα και δεν αμφισβητείται παίζει όπως φαίνεται μεγάλο ρόλο στη συντήρηση του κομματικού μηχανισμού και της φαντασιακής του κοινότητας. Όπως ακριβώς η εθνική μυθολογία ενώνει τα ανταγωνιστικά, ταξικά συμφέροντα και τα προσδένει στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, έτσι ακριβώς η συντήρηση ενός ”αγωνιστικού φαντασιακού”, μιας ”επαναστατικής μυθολογίας”, μιας ψευδούς συνείδησης ενδεχομένως, εξυπηρετεί τα ιδιαίτερα συμφέροντα του στενού εκείνου κύκλου κομματικών μελών που έχει κάθε φορά τον έλεγχο. Κι όσο πιο πολλά τα ψέμματα, όσο πιο σκληρός ο έλεγχος, όσο πιο σφιχτό το μαντρί τόσο το καλύτερο.
Αλλά πέρα από αυτά, ποιον να ρωτήσουμε και να πάρουμε μια υπεύθυνη απάντηση για το γεγονός πως ούτε και σήμερα έγινε κατάληψη παρά την σχετική ‘’χαλαρότητα’’ της αστυνομίας; Ποιον να ρωτήσουμε να μας πει γιατί τα ΕΑΑΚ έφυγαν πάλι τρέχοντας; Γιατί το ΜΑΣ ενώ χαριεντιζόταν με τον φακό δεν έμεινε έτσι ώστε να γίνει συντονιστικό; Γιατί ενώ διαβάζουμε στο 902 πως το ΜΑΣ έσπασε την τρομοκρατία, δεν έμεινε να κάνει κατάληψη; Γιατί τα ΕΑΑΚ αποχώρησαν ύστερα από την αποχώρηση των ΜΑΤ; Γιατί χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;
Το προφανές θα ήταν να πούμε πως υπήρξε συνδιαλλαγή μεταξύ των ηγεσιών των αριστερών παρατάξεων και της αστυνομίας, πως οι μπάτσοι έδωσαν χρόνο και περιθώριο οι φοιτητοπατέρες να το βάλουν στα πόδια ώστε να λήξει η όλη φάση ή μάλλον, να μην αρχίσει καν.
Το προφανές θα ήταν να πούμε πως ενώ άρχισαν από χτες ήδη να διαμορφώνονται συνθήκες πολιτικής ήττας του Κράτους σε αυτό το πεδίο, οι φοιτητοπατέρες έβαλαν πλάτη, και αυτή τη φορά δεν ήταν το ΚΚΕ ο ‘’φύλακας του συστήματος’’ προκειμένου να βγει το Κράτος από μια ενδεχόμενη άβολη θέση.
Το προφανές θα ήταν να πούμε πως τα εαακ εκφράζουν τα σέβη τους στην νομιμότητα όσο επανάσταση κι αν το παίζουν στα λόγια.
Το προφανές θα ήταν να πούμε πως υπάρχει μόνο συντηρητική, δεξιά στροφή στις τάξεις του ‘’αντικαπιταλιστικού κινήματος’’ και τίποτε άλλο, στην αναμονή για έναν νέο γύρο εκλογών και ”εκλογικού αγώνα”.
Αλλά επειδή είμαστε καλοπροαίρετοι και αφελείς δεν θα πούμε τίποτα τέτοιο και θα περιμένουμε τα ΕΑΑΚ και το ΜΑΣ να μας ενημερώσουν για τις πολιτικές επιλογές τους και την δικαιολόγηση αυτών. Θα περιμένουμε επίσης να αναλάβουν ως κυρίαρχη φοιτητική δύναμη, την πολιτική ευθύνη για τις επιλογές χτες και σήμερα απέναντι στον Φορτσάκη, το Κράτος και φυσικά την ‘’προκλητική’’ αστυνομία.
Ας σημειώσουμε, κλείνοντας, την σημαντικότητα μιας κατάστασης μέσα απ’ τις διαφαινόμενες προοπτικές της. Πέρα απ το γεγονός πως το φοιτητικό κίνημα θα απαντούσε στην πράξη στην κρατική καταστολή των τελευταίων ημερών, την αυταρχικότητα του Φορτσάκη και όχι μόνο• πέρα απ το γεγονός πως θα επιβεβαιωνόταν μέχρι και το φαντασιακό των αριστερών σχετικά με ‘’της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’• πέρα του ότι θα μπορούσαν να εισπράξουν κιλά πολιτικής υπεραξίας, υπήρχε η δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής κινητοποίησης με κέντρο τον αγώνα των φοιτητών και των διοικητικών, με κλιμάκωσή του μέσα από μια κινηματική διαδικασία, υπήρχε η δυνατότητα με αρχή το σαββατοκύριακο του Πολυτεχνείου όπου δεν θα γιορτάζαμε απλά την μνήμη του, αλλά θα την υπερασπιζόμασταν ενεργά στον δρόμο, η έναρξη ανταγωνιστικής ταξικής πολιτικής συνυπολογιζόμενης της κηρυγμένης απεργίας (ναι,ναι απ’ την ΓΣΕΕ) για τις 27 του μήνα.
Με λίγα λόγια, υπήρχαν όλες οι δυνατότητες που μπορεί η συγκυρία να δημιουργήσει αλλά ο οπορτουνισμός και οι φοιτητοπατέρες είχαν άλλη άποψη.
Μα θα μου πεις, για όλα τα στραβά του κόσμου φταίνε οι άλλοι. Σαφέστατα όχι, πρώτον: σκιαγραφείται με έντονο τρόπο άλλη μια φορά η ανάγκη ανακάλυψης μιας νέας πολιτικής μορφής ικανής να εκφράσει τα ταξικά συμφέροντα φοιτητών, ειδικά, εργατών γενικότερα, μακρυά από τα πολιτικά πτώματα του παρελθόντος και του παρόντος που φυτοζωούν (ή φοιτητοζωούν) στις πλάτες των υπολοίπων.
Δεύτερον: φαίνεται ολοκάθαρα πως όσο δεν πραγματοποιείται ένας ορισμένος βαθμός αυτονομίας και απεξάρτησης από κομματικούς μηχανισμούς ιδιαίτερων συμφερόντων σε πολιτικό, κοινωνικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, άλλο τόσο κάθε φορά απεργίες θα αναβάλλονται τελευταία στιγμή από εργατοπατέρες, συντονιστικά και αποφάσεις γενικών συνελεύσεων δεν θα πραγματοποιούνται κ.ο.κ
Τρίτον: η ανεπάρκεια του ελευθεριακού κινήματος σε βασικούς τομείς ταξικής οργάνωσης είναι δεδομένη και για την ώρα δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να εκπληρώσει τις διακηρυγμένες θέσεις του. Το στοίχημα της επόμενης περιόδου, εννοώντας έναν ορίζοντα ετών, είναι αυτό ακριβώς, να βοηθήσει στη δόμηση, τη δημιουργία την ανακάλυψη των νέων ανταγωνιστικών ταξικών δομών που θα εκφράζουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας σε πλήρη, αδιαμεσολάβητη και δίχως συνδιαλλαγές αντιπαράθεση με το Κράτος και το Κεφάλαιο.
Μέχρι τότε, καλό πολιτικό μνημόσυνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου