Εμείς αγαπάμε τους - σήμερα - ηττημένους

Σήμερα ξύπνησα με μια σκέψη: στη ζωή υπερισχύουν οι δυνατοί. Κι ύστερα έμαθα και για τη θλιβερή νίκη της Αρίας φυλής επί των νότιων λαών κι ήρθε κι έδεσε.

Η σκέψη μου γεννήθηκε από κάτι γείτονες. Είναι μια οικογένεια πολυπληθής. Οι παππούδες, οι θείοι, τα παιδιά και τα ανήψια που γεννοβολάνε εγγόνια και πάει λέγοντας. Διαβάζουνε κάτι έντυπα τύπου Εσπρέσο. Όλη μέρα κουτσομπολεύουν, ή πλένουν για εκατοστή φορά το αυτοκίνητό τους ή την τέντα. Ούτε μια πολιτική συζήτηση δεν ξέρω να έχουνε κάνει ποτέ. Τα κουτσοβολεύουνε με κάτι συνταξούλες, με μισθούς κι εγώ δεν ξέρω από πού, λίγα από εδώ λίγα από εκεί, τόσοι πολλοί που είναι μαζεύονται. Ο μέσος ανθρωπάκος, ανθρωπάκια κυριολεκτικά που χρησιμεύουν μόνο στην εαυτό τους και στους συγγενείς τους, εκεί τελειώνει το σύμπαν τους. Έχουν μια μικρή ζωή με ασφάλεια και δε νοιάζονται για παραπέρα. Μόνο αυξάνονται και πληθύνονται. Τις Κυριακές πάνε και στην εκκλησία κι ας μην έχουνε κάνει στη ζωή τους ούτε μια σημαντική πράξη προσφοράς. Το πολύ πολύ να ρίχνουνε κάτι στη ζητιάνα στα σκαλιά της εκκλησίας και να στέλνουν τα περσινά, εκτός μόδας ρούχα τους σε κανένα φιλανθρωπικό σωματείο.

Ο νόμος της ζούγκλας επικρατεί και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η σφαγή στην Παλαιστίνη συνεχίζεται για δεκαετίες και γύρω γύρω τα δυτικά και ισχυρά κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί, κοιτάζουν αμέριμνοι. Κανείς δεν σταματά αυτό το μαζικό έγκλημα και οι λιγοστές φωνές δεν φτάνουν, δεν μπορούν να κάνουν πρακτικά κάτι.

Το δίκιο είναι μια κατασκευή του ανθρώπου, του πολιτισμού. Έχει κατακτήσει ένα μερίδιο στον κόσμο, αλλά όχι ολόκληρο. Είναι μια διαρκής, ατελεύτητη μάχη των αδύναμων για επιβίωση, για δικαίωμα στη ζωή.

Η δύναμη μπορεί να έχει πολλές μορφές: η δύναμη των περισσότερων, του αριθμού. Η δύναμη της υπεροπλίας, η μυική δύναμη σε επίπεδο διαπροσωπικό, η δύναμη του εργαλείου, του μέσου, της θέσης και πολλές άλλες μορφές. Όλες αυτές είναι μορφές εξουσίας.

Το μόνο όπλο απέναντι στην ισχύ, στη δύναμη, στην εξουσία, είναι το δίκιο, ένα τόσο άυλο, ανυπόστατο πράγμα. Με το δίκιο ή είναι κανείς ή δεν είναι. 

Εμείς αγαπάμε τους - σήμερα - ηττημένους. Είμαστε με την Αργεντινή, είμαστε με την Παλαιστίνη, είμαστε με τους μοναχικούς ονειροπόλους.

Το όνειρο είναι, από μια άποψη, ένα άχρηστο πράγμα. 

Αλλά, από την άλλη, μια ζωή χωρίς ιδανικά μπορεί και να είναι μίζερη και φτωχή.