Ξέρετε, καμιά φορά βλέπεις ένα όνειρο που όταν ξυπνάς δεν θυμάσαι, αλλά μετά από ώρες, μέσα στην ημέρα, σου έρχεται ξαφνικά η εικόνα του. Λοιπόν, αυτό που θα σας πω είναι αληθινό. Είναι ένα όνειρο που είδα χτες το βράδυ. Φαίνεται η αστυνομοκρατούμενη πόλη και η τρομοκρατία που είχαν εξαπολύσει τα ΜΑΤ στην πορεία της 17 Νοέμβρη και που έχει γίνει μόνιμη κατάσταση στην πόλη ολοένα και περισσότερο, πέρασε πια στο υποσυνείδητο, τραυματικά.
Κάθομαι που λέτε, μέσα στο όνειρο εννοείται, σε ένα καφενεδάκι ή ταβερνάκι, ταπεινό, που βρίσκεται όμως, υποτίθεται, κάπου μέσα στην καρδιά της πόλης. Μοιάζει σαν να είμαι σε ένα μαγαζάκι που υπήρχε πριν από πολλά χρόνια στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης. Το φως του ονείρου είναι μουντό, σαν σούρουπο ή σαν νύχτα σε μια γωνία της πόλης που υποφωτίζεται. Γύρω γύρω τα θολά τζάμια ενός κτίσματος που παραπέει. Ξαφνικά βλέπω μέσα από το θαμπό της τζαμαρίας, στο βάθος του δρόμου να έρχεται μια διμοιρία με πάνοπλους ματατζήδες. Τρομάζω. Λέω σε κάποιον που είμαστε μαζί, δεν ξέρω ποιον: έρχονται και εδώ, χαθήκαμε. Τους βλέπω να πλησιάζουν ορμητικά και γρήγορα μέσα στο ημίφως, με τα άσπρα κράνη και τα σκούρα ρούχα. Μέχρι εδώ έφτασαν! Αυτή είναι η σκέψη που κυριαρχεί στο όνειρο.
Ύστερα δεν ξέρω τι έγινε. Το όνειρο τελείωσε ή ξεχάστηκε. Να ήταν η τρομάρα που πήρα στις 17; Ή μήπως η συνείδηση οτι δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ελεύθεροι στην πόλη μας;
Ελεύθεροι! Ξεχάσαμε τι σημαίνει αυτή η λέξη;
Κάθομαι που λέτε, μέσα στο όνειρο εννοείται, σε ένα καφενεδάκι ή ταβερνάκι, ταπεινό, που βρίσκεται όμως, υποτίθεται, κάπου μέσα στην καρδιά της πόλης. Μοιάζει σαν να είμαι σε ένα μαγαζάκι που υπήρχε πριν από πολλά χρόνια στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης. Το φως του ονείρου είναι μουντό, σαν σούρουπο ή σαν νύχτα σε μια γωνία της πόλης που υποφωτίζεται. Γύρω γύρω τα θολά τζάμια ενός κτίσματος που παραπέει. Ξαφνικά βλέπω μέσα από το θαμπό της τζαμαρίας, στο βάθος του δρόμου να έρχεται μια διμοιρία με πάνοπλους ματατζήδες. Τρομάζω. Λέω σε κάποιον που είμαστε μαζί, δεν ξέρω ποιον: έρχονται και εδώ, χαθήκαμε. Τους βλέπω να πλησιάζουν ορμητικά και γρήγορα μέσα στο ημίφως, με τα άσπρα κράνη και τα σκούρα ρούχα. Μέχρι εδώ έφτασαν! Αυτή είναι η σκέψη που κυριαρχεί στο όνειρο.
Ύστερα δεν ξέρω τι έγινε. Το όνειρο τελείωσε ή ξεχάστηκε. Να ήταν η τρομάρα που πήρα στις 17; Ή μήπως η συνείδηση οτι δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ελεύθεροι στην πόλη μας;
Ελεύθεροι! Ξεχάσαμε τι σημαίνει αυτή η λέξη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου