Κάθε νίκη τους, νίκη μας. Όμως ως πότε θα καθαρίζουν για μας; Κάθε ήττα τους, ήττα μας. Ως πότε να καλύπτουν το τεράστιο κενό της δικής μας δειλίας; Κάθε φορά που μένουν μόνες, εμείς τις εγκαταλείπουμε. Δεν είναι παιχνίδι που θα χαθεί ή θα κερδηθεί. Είναι η ζωή η ίδια που θα την κερδίσουμε ή θα την παραδώσουμε. Είναι πολλά. Είναι η αξιοπρέπεια, το δίκαιο, το δικαίωμα στη δουλειά, η ελευθερία, η δημοκρατία…. Είναι τόσο λίγες κι όμως τα υπερασπίζονται όλα αυτά με το σώμα τους. Με την ψυχή τους. Γιατί έχουν ψυχή. Πείσμα. Θάρρος. Είναι λίγες, αλλά είναι ενωμένες. Ως πότε θα τις αφήνουμε μόνες να εκπροσωπούν το θυμό μας; Την οργή μας; Το θέμα δεν είναι να πεις «μα δε ντρεπόμαστε;» και να ξεμπερδεύεις. Το θέμα είναι ουσίας. Είσαι μαζί τους ή με τα ΜΑΤ. Είσαι μαζί τους ή με τις απολύσεις «έτσι γουστάρω». Είσαι μαζί τους ή με τους εργολάβους των συνεργείων με τους σκλάβους. Είσαι μαζί τους ή με την παραδοχή ότι νικήθηκες. Αν το αντέχεις, τελείωσες. Αν είσαι μαζί τους, είσαι εκεί. Δίπλα τους. Απολυμένη καθαρίστρια κι εσύ. Άνθρωπος με ψυχή. Σημαία έχουμε. Ας σηκώσουμε τα χέρια μας μαζί τους. Αν χάσουν, χαθήκαμε όλοι μαζί.
Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου