Φοβούνται το λαό, φοβούνται την Αριστερά

Πέτρος Τσάγκαρης 

  

Ακόμη και στα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα –π.χ. στη Βόρεια Κορέα που αρέσει ιδιαίτερα ως αντιπαράδειγμα στους οπαδούς του μνημονίου– οι παρελάσεις γίνονται με ευρύτατη συμμετοχή του λαού σε ένα πανηγύρι εθνικής συμφιλίωσης –πανηγύρι που βέβαια έχει και τις πολύ κακές του πλευρές. Γι’ αυτό οι κατ’ εξακολούθηση σιδερόφρακτες παρελάσεις για λίγους και εκλεκτούς στην Ελλάδα αποτελούν μια ατιμωτική για την κυβέρνηση εξαίρεση και ταυτόχρονα, σε συμβολικό επίπεδο, την έκφραση της βαθιάς ρήξης μεταξύ του πληθυσμού και της πολιτικής εξουσίας. Ρήξης που τελικά ξεπερνά ακόμη και αυτή που υπάρχει στα απολυταρχικά καθεστώτα.


Λίγες εβδο­μά­δες πριν από τις εκλο­γές, οι Σα­μα­ρο­βε­νι­ζε­λο­στουρ­νά­ρη­δες σέρ­βι­ραν (μέσω τη­λε­ο­ρά­σε­ων και πάντα σε ασφα­λή από­στα­ση από το λαό) το νέο επει­σό­διο του success story στο οποίο δεν πι­στεύ­ει πια ούτε ένα στέ­λε­χός τους. Αυτή τη φορά ήταν η συμ­φω­νία με την τρόι­κα, η οποία ωστό­σο δεν πα­ρου­σιά­ζε­ται δη­μο­σί­ως ως γρα­πτό κεί­με­νο. Όλοι γνω­ρί­ζουν βέ­βαια ότι πρό­κει­ται για συ­νέ­χι­ση της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων με όποιο άλλο μέσο έχει απο­μεί­νει (απε­λευ­θέ­ρω­ση απο­λύ­σε­ων στον ιδιω­τι­κό τομέα, απο­λύ­σεις δη­μό­σιων υπαλ­λή­λων, κα­τάρ­ρευ­ση των συ­ντά­ξε­ων –όπως προει­δο­ποί­η­σε και ο Ο. Ρεν).

Σε αυτές τις συν­θή­κες η άρ­χου­σα τάξη που στην πλειο­νό­τη­τά της επω­φε­λεί­ται από το μνη­μό­νιο, προ­σπα­θεί να κρα­τή­σει ζω­ντα­νή την πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία που της προ­σέ­φε­ρε τη θαυ­μά­σια τε­λευ­ταία διε­τία. Όμως ο ένας πόλος της συμ­μα­χί­ας, το ΠΑΣΟΚ, έχει κα­ταρ­ρεύ­σει τε­λεί­ως –κυ­ρί­ως εξαι­τί­ας της εγκα­τά­λει­ψης κάθε ίχνους φι­λο­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής και της προ­σχώ­ρη­σης, ως βα­σι­λι­κό­τε­ρος του βα­σι­λέ­ως, στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Μά­λι­στα το ΠΑΣΟΚ προ­κα­λεί τριγ­μούς στη συ­γκυ­βέρ­νη­ση επει­δή, ενό­ψει εκλο­γών, κά­ποιοι βου­λευ­τές του απει­λούν να μην ψη­φί­σουν τη διά­τα­ξη για το γάλα. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, επει­δή αυτός ο νε­κρός (το ΠΑΣΟΚ) δεν ανα­σταί­νε­ται με τί­πο­τε, ένα με­γά­λο μέρος των προ­σπα­θειών εστιά­στη­καν στην ανοι­κο­δό­μη­ση της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς γε­νι­κώς. Όμως γε­νι­κώς η Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, όπως φαί­νε­ται σε όλη την Ευ­ρώ­πη, δεν δια­φέ­ρει σε τί­πο­τε απο­λύ­τως από τη Δεξιά. Έτσι απέ­τυ­χε πολύ νωρίς η από­πει­ρα με τους «58». Μετά στή­θη­κε η Ελιά, δηλ. το ση­μι­τι­κό και βε­νι­ζε­λι­κό ΠΑΣΟΚ αλλά με κρυμ­μέ­νο το κα­μέ­νο πια brand name. Όμως πολύ γρή­γο­ρα και το σχήμα αυτό φά­νη­κε ότι δεν έπει­θε ούτε τους θερ­μό­τε­ρους μι­ντια­κούς υπο­στη­ρι­κτές του. Και έρευ­σε το πο­τά­μι, μπας και απο­τε­λέ­σει του­λά­χι­στον ανά­χω­μα στην κί­νη­ση της νε­ο­λαί­ας προς τα αρι­στε­ρά. Και εκεί, ωστό­σο, υπήρ­ξαν προ­βλή­μα­τα: Πρώ­τον το Πο­τά­μι δη­μο­σκο­πι­κά απο­σπού­σε ψή­φους και από τη ΝΔ. Δεύ­τε­ρον, φά­νη­κε να ξε­φου­σκώ­νει μόλις ο κα­θό­λου αντι­συ­στη­μι­κός και μη εκλεγ­μέ­νος από κα­νέ­να (πλην του MEGA) αρ­χη­γός του, βρέ­θη­κε ενώ­πιον πο­λι­τι­κών ερω­τή­σε­ων.

Έτσι ανα­γκα­στι­κά η άρ­χου­σα τάξη και ο μνη­μο­νια­κός εσμός στρέ­φο­νται προς τον άλλο πόλο. Αρκεί να δει κα­νείς τα πρω­το­σέ­λι­δα εφη­με­ρί­δων όπως το «Βήμα» και το «Έθνος» για να δια­πι­στώ­σει ότι η «επέν­δυ­ση» τώρα γί­νε­ται στον… Σα­μα­ρά. Κατά τη συ­ντα­γή του ΠΑΣΟΚ, ο Σα­μα­ράς σχε­διά­ζει και αυτός να εξα­φα­νί­σει το όνομα του κόμ­μα­τος με το οποίο επέ­βα­λε το μνη­μό­νιο και να φτιά­ξει ένα άλλο (πι­θα­νόν τη «Νέα Εποχή» που του προ­τεί­νουν οι επι­κοι­νω­νιο­λό­γοι και που ο ίδιος ανα­μα­σά ως έκ­φρα­ση τε­λευ­ταία) το οποίο δήθεν θα βγά­λει τη χώρα από το μνη­μό­νιο –στο οποίο μνη­μό­νιο μας είχαν βάλει αυτοί οι ανεκ­δι­ή­γη­τοι, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ!

Όμως ακόμη κι αν αλ­λά­ξει όνομα, η Δεξιά του Σα­μα­ρά δεν θα πάψει να είναι ένα κόμμα που προ­σπα­θεί να συμ­βι­βά­σει δύο απο­κλί­νου­σες βάρ­κες: την ευ­ρω­λα­γνεία που είναι ακόμη η κύρια αστι­κή επι­λο­γή και το πα­ρα­δο­σια­κό εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κό οπλο­στά­σιο της ακρο­δε­ξιάς, που απαι­τεί­ται για να πάρει ψή­φους από τους ναζί. Αυτή η ισορ­ρο­πία κάτω από την ομπρέ­λα του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, απο­δει­κνύ­ε­ται εξαι­ρε­τι­κά αστα­θής. Η Ντ. Μπα­κο­γιάν­νη, π.χ., δεν θέλει να συ­μπο­ρευ­τεί με τους ακρο­δε­ξιούς φί­λους του Σα­μα­ρά (τον Μπαλ­τά­κο, τον Φαήλο κ.λπ.). Σε πρό­σφα­τες δη­λώ­σεις της επέ­μει­νε με έμ­φα­ση ότι το άνοιγ­μα του κόμ­μα­τος πρέ­πει να γίνει προς τον κέ­ντρο και όχι προς τα δεξιά. Εξ ου και το ηχηρό «όχι» που είπε στην υπο­ψη­φιό­τη­τα για το ευ­ρω­ψη­φο­δέλ­τιο, πράγ­μα που απο­τε­λεί μια έν­δει­ξη μόνο των δυ­σκο­λιών του εγ­χει­ρή­μα­τος Σα­μα­ρά.

Έτσι, παρά τους σχε­δια­σμούς τους, φαί­νε­ται ότι δεν μπο­ρούν να κερ­δί­σουν τις εκλο­γές, ή του­λά­χι­στον να στα­θούν στα ίσα με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ξέ­ρουν ότι οι δη­μο­σκο­πή­σεις πιά­νουν πια μόνον το 10% του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος, κυ­ρί­ως επει­δή του­λά­χι­στον ένα εκα­τομ­μύ­ριο άν­θρω­ποι δεν έχουν πια στα­θε­ρό τη­λέ­φω­νο. Και φο­βού­νται.

Γι’ αυτό ενερ­γο­ποιούν την κα­τα­στο­λή όσων αγω­νί­ζο­νται. Γι’ αυτό προ­σπα­θούν να εξα­γο­ρά­σουν –φτηνά είναι αλή­θεια– τους κύ­ριους μη­χα­νι­σμούς του κρά­τους, την αστυ­νο­μία και τους δι­κα­στι­κούς, με πα­ρο­χές όπως τα ψί­χου­λα από το «πλε­ό­να­σμα».

Ταυ­τό­χρο­να θέ­λουν να κό­ψουν την κρα­τι­κή επι­χο­ρή­γη­ση στα κόμ­μα­τα, αφού δεν είναι απα­ραί­τη­τη στους ίδιους. Τα κόμ­μα­τα της άρ­χου­σας τάξη στη­ρί­ζο­νται στα λεφτά που τους δίνει η άρ­χου­σα τάξη. Μά­λι­στα, ει­δι­κά για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αυτά τα λεφτά είναι απο­λύ­τως φα­νε­ρά: 250 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ χρω­στά­νε στους φί­λους τους τρα­πε­ζί­τες και φυ­σι­κά θα γί­νουν δα­νει­κά και αγύ­ρι­στα ει­δι­κά αν αλ­λά­ξουν ονό­μα­τα. Αντί­θε­τα, με τη ρα­γδαία πε­ρι­στο­λή της επι­χο­ρή­γη­σης εκεί­νοι που θα πλη­γούν είναι τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς, πρώτα και κύρια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που δεν χρη­μα­τί­ζο­νται από την άρ­χου­σα τάξη.

Απέ­να­ντι σε αυτή την κα­τά­στα­ση ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να βα­δί­σει ατα­λά­ντευ­τα στο δρόμο της ρήξης με τις επι­λο­γές της άρ­χου­σας τάξης και με την τρόι­κα, στο δρόμο της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας. Οι κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις υπάρ­χουν. Οι αντι­στά­σεις από κα­θη­γη­τές, σχο­λι­κούς φύ­λα­κες και κα­θα­ρί­στριες είναι μόνο οι κο­ρυ­φές των κοι­νω­νι­κών πα­γό­βου­νων που ενε­δρεύ­ουν την κυ­βέρ­νη­ση. Και όπως δεί­χνει η Ισπα­νία, το γή­πε­δο μπο­ρεί να αρ­χί­σει να γέρ­νει. Αρι­στε­ρά…

http://rproject.gr/